محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803297329
كامران شيردل به روايت كامران شيردل / «فيلمسازي درس ندارد»
واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: كامران شيردل به روايت كامران شيردل / «فيلمسازي درس ندارد»
كامران شيردل مي‌گويد كه «از زندگي ياد گرفتم كه اگر زود نجنبي ممكن است زمان را از دست بدهي.» و همچنين تاكيد دارد بر اينكه «فيلمسازي درس ندارد.»
به گزارش خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين مستندساز مطرح سينماي ايران كه در مركز تجربيات سينمايي شهر رم (دانشكده‌ي سينمايي رم) به عنوان قديمي‌ترين مدرسه سينمايي دنيا تحصيل كرده است،يادآور شد: اين مدرسه هنوز هم براي هر گرايش تحصيلي‌اش علاوه بر سه دانشجوي ايتاليايي، 6 دانشجوي خارجي هم مي‌گيرد، طبعا تعداد تقاضاكننده‌ها از تمام دنيا بسيار زياد هستند.
وي يادآور شد: در مدت تحصيل‌ام در اين مدرسه افتخار آشنايي با اساتيدي چون «روبرتو روسليني»، «چزاره‌زاواتيني» و «پيرپائولو پازوليني»،«ميكل آنجلو آنتونيوني»، «فدريكو فليني»، «روبر برسون» و «برناردو برتولوچي» را داشتم. دوستي‌ام با «برناردو برتولوچي» همچنان ادامه دارد و او يكي از دوستان قديمي و خوب من است البته با خبر شدم كه او به دليل يك عمل جراحي، فلج شده و از صندلي چرخ‌دار استفاده مي‌كند.
او ادامه داد: حدودا 18 ساله بودم كه به ايتاليا رفتم و رشته معماري را در دانشگاه رم آغاز كردم و چند سال بعد به عنوان اولين ايراني در كنكور دانشگاه سينمايي رم قبول شدم كه اين برايم مثل به واقعيت پيوستن يك رويا بود، استادهاي ما در آن دانشگاه هنرمنداني شاخص بودند و در نهايت آزادي و علاقه پاي صحبت‌هاي آنها مي‌نشستيم.
كامران شيردل ادامه داد: من بلافاصله پس از تحصيلم به عنوان دستيار چندم «جان هوستون» در فيلم «كتاب آفرينش» آغاز به كار كردم و شرايط ادامه كارم در كشور ايتاليا فراهم بود و تازه مي‌خواستم رشته معماري را كامل كن اما عشقم به ايران هميشه بوده و همچنان ادامه دارد و بنابراين بازگشتم.
كارگردان «اون شب كه بارون اومد» در ادامه با اشاره به روند تحصيل در دانشكده سينمايي رم گفت: هيچ وقت در آن مدرسه، ما را براي مستندسازي آماده نكردند و هميشه به ما ساخت فيلم داستاني را ياد مي دادند.
او در ادامه از مقطع بازگشتش از ايتاليا به ايران ياد كرد و گفت: هنگامي كه به ايران آمدم، مستندساز نبودم. شايد علاقه خاصي هم به مستندسازي نداشتم اما به دليل نگرش خانواده‌ام به اين سمت رفتم. پدرم يكي از ياران مصدق بود و به بسياري از مسائل اهميت مي‌داد از جمله اينكه ما حق نداشتيم پايمان را به كشور آمريكا بگذاريم زيرا به دلايل كودتاي 28 مرداد، پدرم اين تفكر را داشت كه هيچ وقت به آن كشور نرويم.
پدرم همچنين از ما مي‌خواست كه هيچ وقت كار دولتي انجام ندهيم، به همين دليل هم به سراغ شغل آزاد رفتيم. زماني هم كه در وزارت فرهنگ وهنر كار مي‌كردم، قبول نكردم، استخدام دولتي بشوم. بنابراين كارم را با مخالفت از نحوه حكومت و مسائلي كه در آن زمان وجود داشت، ادامه دادم.
اين كارگردان كه در كانون فيلم و عكس دانشگاه شهيد بهشتي به تازگي در جمع دانشجويان درباره فيلم‌سازيش صحبت مي‌كرد، ادامه داد: كار اولم در سال 1344 يك فيلم سفارشي به نام «بوم سيمين» درباره‌ي هنر نقره‌كاري ايران بود و بعد از آن فيلم «ندامتگاه» را ساختم كه به زندان زنان مربوط مي شد و همزمان با اين فيلم، دو فيلم ديگر را هم كار كردم كه يكي به فقر در جنوب شهر تهران مربوط مي شد به نام «تهران پايتخت ايران» است و ديگري «قلعه» بود كه درباره شهر نو و فقر و شرايط غير انساني حاكم بر زندگي زنان ساكن اين محله ساخته شد.
شيردل يادآور شد: اغلب فيلم‌هاي من توقيف شد و جلوي ساخت فيلم «قلعه» را هم گرفتند و دو فيلم ديگرم «نوروز» و «آخرين گل» هم مفقود شد و در اين شرايط بود كه ساخت فيلم «اون شب كه بارون اومد» را به عنوان يك حماسه به گردن من انداختند. در آن زمان تلويزيون وجود نداشت و وزارت فرهنگ و هنر بود كه سفارشات تمام سازمان‌هاي ديگر را مي‌گرفت و بررسي مي‌كرد و سرانجام براي آن بودجه تامين مي‌كرد و كارگردانش را انتخاب مي كرد.
او توضيح داد: بعد از توقيف فيلم‌هايم از من خواسته شد به خاطر «تطهير» خودم (لغتي كه وزير در آن زمان درباره‌ي من به كار برد) فيلمي درباره كودكي به نام روستازاده گرگاني بسازم، زمستان سال 46 بود كه به سمت گرگان حركت كرديم. من اصولا بدون سناريو كار مي‌كنم و درتمام 14 روزي كه در گرگان بودم از طرف گروه سوالاتي مطرح مي‌شد و به نوعي اغلب آنها خودشان را در يك كار خيانت كارانه، شريك مي‌دانستند.
شيردل يادآور شد: بسياري از آدم‌ها در فيلم «اون شب كه بارون اومد» حاضر به مصاحبه نمي‌شدند بنابراين ما مجبور بوديم به وزارتخانه تلفن بزنيم تا وزير فرهنگ و هنر از وزير راه خواهش بكند كه مثلا فردي كه رئيس راه‌آهن است به دستور وزيرش مجبور شود با ما مصاحبه بكند. وقتي فيلمبرداري اين فيلم تمام شد، هنگام برگشت از گرگان، تقريبا هيچ كدام از اعضاي گروه، با من صحبت نمي‌كردند و هنگامي كه به تهران رسيديم و فيلم را بعد از مدتي تحويل دادم و خيلي محترمانه اخراج شدم.
آن موقعه كه اخراج شدم، من يك جوان 29 سالهاي بودم كه 7 فيلم ساخته بودم كه اغلب آنها توقيف شده بود و با غرور و انگار كه هفت مدال به روي سينه دارم، رفتم. يادم هست وقتي پله هاي وزارتخانه را پايين مي آمدم، داريوش مهرجويي را ديدم، او گفت كه دارم مي روم قرارداد فيلم «گاو» را ببندم و من هم گفتم كه اخراج شدم.
به گزارش ايسنا، كامران شيردل در ادامه يادآور شد: بعد از گذشت هفت سال، يك روز با من تماس گرفتند و گفتند: «آقا شما را مي‌خواهد ببيند»، من پرسيدم «آقا كيست؟» گفتند پهلبد كه وزير فرهنگ و هنر زمان شاه بود. او گفت فيلم شما براي شركت در جشنواره بين المللي فيلم تهران انتخاب شده است، من بعد از شنيدن اين جمله تعجب كردم چون در آن زمان جشنواره فيلم تهران يكي از بزرگترين جشنواره‌هاي بين‌المللي در دنيا بود.
وقتي مراجعه كردم در كمال تعجب وزير رفتار دوستانه‌اي با من داشت و گفت: شيردل كدام احمقي دستور داده كه جلوي فيلم تو را بگيرند. من هم در پاسخ و با اشاره به جلسه‌ي مربوطه به او گفتم خود شما و مديرانتان اين دستور را داديد.
كارگردان مستند «اون شب كه بارون اومد» ادامه داد: در جشنواره‌ي فيلم تهران، هيات داوران جيلو پونته‌كوروو، ميكلوش يانچو، آلن رب‌گرييه و ... كساني بودند كه من آرزويم بود كه حتي براي يك بار آنها را ببينم و به اتفاق آرا جايزه اول و بزرگ جشنواره فيلم تهران به من رسيد، بعد از آنكه مهمانان جشنواره رفتند، فيلم دوباره توقيف شد تا اينكه بعد از انقلاب در سال 1359 اكبر عالمي رئيس لابراتوار وزارت فرهنگ و هنر با من تماس گرفت و گفت كه فيلم‌هايم را پيدا كرده است، البته بخشي از فيلم «قلعه» پيدا نشد و دو كار نيمه تمام «نوروز» و «آخرين گل» پيدا نشدند.
او تصريح كرد: در آن زمان به كارگردان‌هايي مثل من كمترين نگاتيو را مي‌دادند و با همين مقدار كم و زمان كم بايد پروژه‌مان را تمام مي‌كرديم بنابراين تحقيق، نحوه فيلمبرداري و تدوين در كار من جايگاه خاصي پيدا كرد. همچنين من عادت داشتم هميشه خودم فيلمبرداري بكنم اما فيلمبردار را هم با خودم مي‌بردم.
كامران شيردل در بخش ديگري از سخنانش درباره‌ي فيلمسازي مورد پرسش قرار گرفت و گفت: در مستندسازي و سينما، قاب‌بندي ، مُهر كارگردان است بنابراين ما امروز هم در سينماي جهان اگر تيتراژ يك فيلم مهم از كارگردان صاحب سبكي را نديده باشيم، مي‌توانيم بلافاصله از قاب‌بندي فيلم متوجه شويم كه كارگردانش چه كسي بوده است.
اين فيلم ساز با اشاره به تجربيات سالها مستندسازيش ادامه داد: از زندگي ياد گرفتم كه اگر زود نجنبي ممكن است زمان را از دست بدهي.
او ادامه داد: استاد من در دانشگاه رم مي‌گفت فيلمسازي درس ندارد و مي‌توان آن را در عرض 10 دقيقه ياد گرفت اما بقيه آن تجربه و شناخت زندگي و رفتن به درون آن است، به اين جمله استادم آقاي ناني لوي خيلي اعتقاد دارم.
در ادامه ي اين نشست دانشجويي، كامران شيردل در پاسخ به پرسش يكي از تماشاگران درباره سينماي مستند امروز ايران و شلختگي كه در برخي از فيلم‌ها ديده مي‌شود، گفت: لفظ بسيار درستي به كار برديد. من هم به شلختگي به عنوان بهترين توصيفي كه شايد در اين نوع سينما ديده مي‌شود، اعتقاد دارم.
او يادآور شد: در آن سالها، تلاش كرديم نظام رسمي و دولتي بر سيستم ساخت و ساز مستند حاكم نشود در سالهاي اخير اما به دليل ورود ابزار مدرن كار آسان شد، بنابراين اين شلختگي‌ها هم به وجود آمد.
شيردل در پاسخ به سوال دانشجويي كه مي‌پرسيد راه حل بهبود اين شلختگي چيست، گفت: نمي‌توان راه حلي براي اين شلختگي ارائه كرد و تنها با آموزش و تحكم اخلاق كاري شايد بتوان اين نقص را برطرف كرد. مطالعات، ديدن فيلم و شناخت مكتب‌هاي مختلف در هرزمينه‌اي مي‌تواند كمك بسياري به جوانان فيلم‌ساز بكند.
او در عين حال تاكيد كرد: من هيچ‌گاه تدريس نكردم اما درب زندگي‌ام را براي ورود بعضي‌ها باز كردم تا تجربياتم و آموخته‌هايم را به آنها منتقل كنم، مثلا امير نادري كه تقريبا يازده سال با من و همسرم زندگي كرد.
اين فيلم ساز در پاسخ به سوالي مبني بر اينكه ارزيابي‌اش از وضعيت امروز سينماي ايران چيست؟ گفت: من به سينماي الان آشنا نيستم و 36 سال است كه سينما و تلويزيون را نمي‌بينم. فقط مي‌دانم ما در آن زمان با احترام به سينما مي‌رفتيم، معبد ما سينما بود و فيلم خوب ديدن براي ما يك عبادت محسوب مي‌شد، من فكر مي‌كنم سينما بعدها معناي خودش را از دست داد و اسباب تفريح شد.
اين كارگردان همچنين گفت: در آن سالها مثل فيلمسازان الان، هوس جشنواره در سر نداشتيم و ما بيشتر سعي مي‌كرديم با دقت و تحقيق فراوان، كار را بدرستي انجام دهيم و در واقع جوابگوي اساتيد خودمان باشيم.
در ادامه دانشجويي از كامران شيردل درباره ي فيلمبرداري با دوربين روي دست پرسيد كه او گفت: من در كارهايم زياد از دوربين روي دست استفاده مي‌كنم، در فيلم «ندامتگاه» در سال 45 با مازيار پرتو اين كار را انجام داديم.
شيردل با بيان اينكه «ندامتگاه» اولين مستند اجتماعي اش بوده است، يادآور شد: هنگامي كه براي ساخت فيلم «ندامتگاه» مجبور شدم چند روز در زندان باشم ساعت‌ها راه مي‌رفتم و پلك نمي‌زدم و فكر مي‌كردم كه چطور بايد اين فيلم را بسازم، بنابراين مرحله به مرحله‌ي داخل زندان را در پلان‌هاي طولاني (پلان سكانس) فيلمبرداري كردم كه اين نوع كار نه تنها براي سينماي ايران بلكه براي سينماي ايتاليا هم در آن زمان عجيب بود.
او در پرسش يكي از دانشجويان مبني بر اينكه ماهيت فيلم سازي را به قاب مي‌بينيد يا تدوين پاسخ داد: من جهان‌بيني را مبدا اصلي مي‌دانم.
او در مثال عيني‌تري توضيح داد: من در 74 سالگي متوجه شدم كه ريشه‌ام به خانواده و پدرم بر مي‌گردد زيرا پدرم جز يكي از سازندگان كارخانجات قند آن زمان و بسيار سخت‌گير بود و من در زمان كودكي، 17 كارخانه قند را با او رفتم.
شيردل اضافه كرد: علي رغم اينكه پدرم مي‌توانست به دليل موقعيتي كه دارد ما را با شرايط بهتري به مدرسه بفرستد اما در كنار بچه‌هاي كارگر روستايي ما را به مدرسه فرستاد. او با اين كار به ما شناخت از محيط، آدم‌ها ، پايداري و استقامت را ياد داد..
اين مستندساز در بخش ديگري از سخنانش در پاسخ به پرسشي درباره‌ي ساخت فيلمي درباره‌ي فولاد مباركه گفت: چند سال پيش دعوت شدم تا فيلمي از كارخانه فولاد مباركه بسازم. لباس كار پوشيدم و بدون آنكه كسي بفهمد كارگردان هستم، شش ماه تمام، از خط توليد بازديد كردم و يادداشت برداشتم و تصميم گرفتم فولاد را از خاك تا زماني كه فولاد مي‌شود به تصوير بكشم. من حتي در خواست كردم تا در كلاس‌هاي فولادسازي حاضر شوم و آنقدر با آنها بودم كه فكر مي‌كردند، من مهندس هستم تا كارگردان!
اين هنرمند كه علاوه بر تحصيل در رشته‌ي سينما، در دانشگاه رم معماري خوانده است در پاسخ به سوالي مبني بر اينكه تاثير معماري بر سينما چيست؟ گفت: من معماري را به دليل فشار خانوادگي و اينكه در آن زمان هر كسي كه خارج مي‌رفت بايد دكتر يا مهندس بر مي‌گشت انتخاب كردم. با اينكه شاگرد خوب اين رشته بودم اعلام كردم كه نمي‌خواهم اين درس را ادامه دهم چون متوجه شدم، كار من ساختن نيست. كار من نقد زمانه و ديدن مشكلات است.
كامران شيردل كه مستندش «اون شب كه بارون اومد» در دانشگاه به نمايش درآمد، با اشاره به فيلم به نمايش درآمده،گفت: اين كپي براي اولين‌بار است كه در يك دانشگاه به نمايش درآيد. نگاتيو اصلي اين مستند از بين رفته است و اين اولين فيلم ايراني است كه با سيستم جديد،نگاتيوش احيا شده است.
وي يادآور شد: نگاتيو فيلم به دليل نگهداري غلط از بين رفته است و خوشبختانه مسوولين فيلم‌خانه با بودجه‌اي كه در اختيار كار گذاشتند، نگاتيو فيلم احياء شد.
شيردل در پاسخ به سوال يكي از دانشجويان مبني بر اينكه چگونه فيلم «اون شب كه بارون اومد» كه سفارشي ساختش آغاز مي شود به يك باره توقيف مي‌شود، گفت: يادم هست كه مجله سينمايي كايه‌دو سينما فرانسه از من دعوت كرد، هنگامي كه من به انجا رفتم سوال‌هاي بسياري مطرح كردند و پرسيدند كه شما چطور فيلم سفارشي را به يك فيلم غيرسفارشي تبديل مي‌كنيد؟ بايد اينجا هم بگويم كه برايم مهم بود كه بين واقعيت، دروغ و حقيقت چقدر فاصله است بنابراين فيلم به مذاق آنها خوش نيامد و بعد از ساخت فيلم حتي پول آن را هم به من ندادند و با احترام اخراج شدم. اين فيلم كاريكاتوري از جامعه‌ي ما و بسياري جوامع ديگر است.
او همچنين در پاسخ به سوال دانشجوي ديگري كه مي پرسيد، نظرتان درباره جامعه معاصر ايران چيست، گفت: من آنقدر هوشيار هستم كه درباره مسائل روز ايران علني با شما صحبت نكنم.
كامران شيردل همچنين درباره ساخت فيلم «پيكان» مورد پرسش قرار گرفت كه توضيح داد:اين فيلم، اولين فيلم صنعتي من است و به عنوان يكي از شاخص‌ترين فيلم‌هاي صنعتي ايران مطرح است كه آن هم بدون سناريو ساخته شد. صاحبان كارخانجات "ايران ناسيونال" از من خواستند كه به روي اين فيلم شعارهاي ميهني و آريامهري بگذارم و من رد كردم ، گفتم اين كار را انجام نمي‌دهم. اما آنها دوباره دنبالم آمدند و من براي آنكه حرف آنها را گوش نكنم، گفتم فيلم را بدون كلام مي‌سازم. آنها بعد از مشورت كوتاهي به من گفتند تو فيلم خودت را بساز ما نمي‌دانيم فيلم بي‌كلام يعني چه و بعد از آن اگر فيلم خوب بود ما پول آن را دوبرابر به تو مي‌دهيم. «پيكان» يكي از پرمونتاژ‌ترين فيلم‌هايم بود.
او همچنين درباره فيلم «صبح روز چهارم» گفت: من آن فيلم را با پول خودم ساختم كه متاسفانه ورشكست شد و نگاتيو آن هم در سالهاي 58 سوزانده شد. من آدم خوش‌شانسي نبودم اما گله‌اي هم ندارم من در زمان نادرست، مي‌خواستم كار درست را انجام دهم كه متاسفانه نشد.
كامران شيردل در پايان درباره‌ي اينكه چرا جشنواره ي فيلم مستند كيش برگزار نمي شود، گفت: من در سال 78 جشنواره كيش را راه‌اندازي كردم و موجب شد كه نسلي از فيلمسازان ايراني فيلم‌هايشان را آنجا بياورند و بحث‌هاي خوبي انجام شود اما آقاي احمدي‌نژاد در بدو ورودش اين جشنواره را بست.
انتهاي پيام
شنبه 23 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها