مرندي: سلامت در بهترين حالت اولويت دهم در دولت هاست

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري مجلس شوراي اسلامي: مرندي: سلامت در بهترين حالت اولويت دهم در دولت هاست
عضو كميسيون بهداشت تاكيد كرد:پزشك خانواده،تنها راه باقي مانده براي نجات نظام سلامت ايران است،اما وزارت بهداشت هنوز نتوانسته آن را كامل اجرا كند.

به گزارش گروه دريافت خبرخبرگزاري خانه ملت؛موانع زيادي براي اجراي برنامه پزشك خانواده و توسعه سيستم ارجاع وجود دارد؛از تامين اجتماعي كه وظيفه قانوني پشتيباني مالي پزشك خانواده را دارد تا وزارت بهداشت كه بايد پزشك خانواده تربيت كند،اما اكنون و پس از ۶ سال از شروع طرح، نازه به اين فكر افتاده. با اين حال، وزارت بهداشت درگير مسائل روزانه بسياري است كه همه آنها خلاصه مي شود در مشكلات مالي. مشكلاتي كه وعده داده شده بود با اختصاص ۱۰ درصد درامد هدفمندي يارانه ها، كمتر مي شود و البته يك مكمل هم داشت؛ اختصاص ۳ ميليارد دلار از به طور مستقيم از درآمد نفت. چيزي حدود يك درصد. به دلار نرخ اول سال، يعني حدود ۳ هزار ميليارد تومان. وزارت بهداشت تاكنون نتوانسته از درآمد هدفمندي يارانه ها چيزي بدست بياورد و البته از ۳ هزار ميليارد تومان هم فقط ۳۰۰ ميليارد را گرفته كه خودش مي شود بخشي از تفاوت قيمت دلار ۱۰۵۰ توماني ارديبهشت ۹۰ و ۱۶۰۰ توماني دي ماه ۹۰.

همچنين برنامه پزشك خانواده هم در شهرهاي زير ۱۰۰ هزار نفر اجرا نشد و البته در همان سه استان پايلوت مانده است.هرچند كه وزارت بهداشت اعلام آمادگي كرده برنامه پزشكي خانواده را در تمام ايران اجرا كند، اما اين اعلام بيش از اينكه نشان دهنده توانايي متولي اصلي سلامت ايران باشد، بيشتر به عنوان فرار به جلو دستگاه سلامت براي پيشي گرفتن از طرح پزشك امين تامين اجتماعي است كه گويا در نخستين فراخوان، بيش از ۷۰ درصد پزشكان عمومي يك استان را جذب كرده.

به هرحال براي كنكاش درباره دلايل موفق نبودن وزارت بهداشت در اجراي برنامه پزشك خانواده و حتي گرفتن حق خود از دولت،خبرآنلاين سراغ دكتر عليرضا مرندي،نماينده تهران در مجلس، عضو كميسيون بهداشت،رييس فرهنگستان علوم پزشكي و البته وزير بهداشت دولت هاي چهارم و پنجم جمهوري اسلامي رفته.

او كه پايه گذار خانه هاي بهداشت در ايران است،معتقد است وزير بهداشت دولت دهم نمي تواند حق وزارتخانه اش را از معاون برنامه ريزي و مديريت رئيس جمهور بگيرد. او چند سال پيش هم اين نظر را درباره وزير بهداشت دولت نهم داشت.

-بحثي كه در يك ماه گذشته وزير بهداشت مطرح كرده اند راجع به كمبود بودجه سه هزار ميليارد توماني است. قرار بود يك درصد از درآمد نفت اختصاص داده بشود به سلامت؛ اما تا الان مي گويند تنها ۳۰۰ ميليارد تومان اختصاص داده شده است. اين باعث شده است كه بعضي از همكارانتان پيش بيني كنند كه سال آينده، سال خوبي نخواهد بود براي نظام سلامت. شما سال آينده را از نظر وضعيت نظام سلامت چطور مي بينيد؟

مشكل ترين و مهم ترين مطلب سلامت، عدم درك درست سلامت و عدم تشخيص درست اهميت آن است. يك مقدار از اين مشكل تقصير ما جامعه پزشكي است كه آن را به سياست گزاران تفهيم نمي كنيم و يك مقدار هم تقصير سياست گزاران است كه نمي خواهند گوش كنند و ياد بگيرند.

شايد يكي از مشكلات دولت كنوني، اين است كه كارهاي كارشناسي در آن كم مي شود. به نظرم وزير بهداشت يا نظرش را اعلام نمي كند و يا اين كه به نظر او توجهي نمي شود؛ كه هر دو ناخوشايند است.جلسه دولت براي بحث ، بررسي و اظهار نظر است. بعضي اوقات از اين كه تعداد ده ها و يا صدها مصوبه دولت ظرف چند ساعت به تصويب مي رسد، اين برداشت مي شود كه آنقدر كار كارشناسي پشت اين مسائل نيست. آنقدر بحث و بررسي نشده است؛ و اينكه آيا وزير كلاً در جريان جزئيات و موارد بوده است و با نظر او كارها اعمال شده است يا نه؟ شايد وزرا الان، خيلي وزير به حساب نمي آيند، اين را به قيد شايد مي گويم. در حد كمتر از وزير عمل مي كنند. يعني دولت و رئيس جمهور شايد به آنها كمتر اجازه ورود به بحث ها را مي دهد؛ در حالي كه اين بحث ها بايد در هيئت دولت كاملاً پخته شود و با راي هوشيارانه و عالمانه به آن پرداخته شود. من برداشتم اين است كه اين اتفاق نمي افتد. اگر برداشت من درست باشد؛ ناشي از همان دو علت است؛ يا وزير اين توجيه را انجام نمي دهد و يا اجازه اين توجيه و يا بحث به او داده نمي شود؛ هر دوي اين ها بسيار مضر است.

- بسيار گفته شده كه دولت در چند سال گذشته قانون بودجه مصوب مجلس را اجرا نكرده است كه همين يكي از دلايل عقب ماندن نظام سلامت است. چرا اين اتفاق مي افتد؟
متاسفانه قدرت تصميم گيري بيش از حد به معاونت درآمد و بودجه در رياست جمهوري داده شده است. در صورتي كه وقتي قانون بودجه را تصويب مي كنند، ديگر بايستي دولت مجري آن باشد. نه اين كه اين معاونت اختيار داشته باشد كه هر طور دوست دارد عمل كند. شايد ما در مجلس بايد قدم بعدي كه بر مي داريم اين باشد كه اين اختيارات را از معاون رئيس جمهور بگيريم و در اختيار وزارت خانه ها گذاشته شود. در حقيقت بدون نظر آنها پول جابه جا نشود. عملاً مقدار هنگفتي از بودجه در اختيار يك نفر است؛ معاون رئيس جمهور. كسي كه پاسخگو به مجلس نيست و قدرت كارشناسي ندارد. اين فرد هر كاري مي كند و ضربه به كشور وارد مي شود. پول ها جايي مي رود و طوري تقسيم مي شود كه نبايد. حتي شما در محافل نه چندان خصوصي هم از مسئولين بالاي دولت اين موضوع را مي شنويد. به نظر من مشكل اين است و دولت هم بايد اين اجازه را بدهد كه مباحث بحث شود و هم وزير بهداشت و مسئولين آن قدرت بيشتري نشان دهند. اگر قرار باشد وزير اين توانايي را نداشته باشد، ديگر وزير به حساب نمي آيد.

-راهكاري وجود ندارد كه اين بودجه به طريقي جبران شود؟يا دولت بايد كاري بكند؟
وقتي اختيار دست يك نفر است، تصميم گيرنده آن فرد است. شايد لازم است ما در مجلس ماده واحده اي بياوريم و اين اختيارات را از معاون رئيس جمهور بگيريم. اگر اين وضع بخواهد ادامه پيدا كند، هميني مي شود كه مي بينيد؛ وقتي درك درستي از سلامت ندارند، جايي هزينه مي كنند كه نبايد. از اول نمي خواستند پول به سلامت بدهند. وقتي كه نخواهند پول بدهند، حتي اگر قانون هم تصويب هم بشود، با كنترلي كه وجود دارد، آن را نمي دهند. بايد مجلس اين اختيارات را از معاون رئيس جمهور بگيرد.

-شما هميشه گفته ايد كه سلامت در بهترين حالت اولويت دهم در دولت ها است.
شايد اين مسئله دو علت دارد.اصولاً كساني كه مديران خوب و موفقي نيستند. كلان نگر نيستند؛ و تنها نوك بيني خودشان را مي بينند. مي خواهند زودتر جواب مسائل روز را بدهند، مدير واقعي نيستند، تنها دارند اداره مي كنند. دوم اين كه مسئولين بيشتر به دنبال مسائل اقتصادي هستند و چون تا نوك بيني شان را بيشتر نمي بينند، بيشتر متوجه ريال و درآمد هزينه هستند. متوجه نيستند كه اين اقتصاد پشتوانه اش چيست؟ پشتوانه اين اقتصاد، يك كشور تحصيل كرده، آگاه و سطح بالا و در عين حال نسلي سالم است. فكر مي كنم اين درك را ندارند، كساني كه تصميم هاي غلط مي گيرند. اگر وزير آموزش و پرورش و وزير بهداشت يا درك لازم را نداشته باشند و يا قدرت توجيه نداشته باشند، مشكل حل نمي شود.

-اين تفكر را چگونه بايد تغيير داد؟
چون مديريت سلامت از ديرباز دست پزشكان است، سلامت را درست نفهميديم. اكثر ما پزشكان سلامت را در درمان ديده ايم. در آموزش پزشكان هم ما را مي برند در بيمارستان و جايي كه افراد بيمار و مريض هاي بدحال بستري هستند و ما از آنها مراقبت مي كنيم و ياد مي گيريم. تصور ما اين است كه اين يعني سلامت و اگر اين فرد را خوب كنيم يعني جامعه را سالم كرده ايم. با اين ايده تربيت و فارغ التحصيل مي شويم. بدون اين كه به ابعاد ديگري از سلامت برخوردي كرده باشيم. پيشگيري و ابقاء سلامت را عمدتاً ما اساتيد بلد نيستيم و اگر هم بلد باشيم به دانشجو منتقل نمي كنيم. بنابراين دانشجو اين چيزها را ياد نمي گيرد. همين فارغ التحصيل ها مي شوند وزير، رئيس دانشگاه، معاون و تمام مسئوليت هاي سلامت كشور مي افتد دست اينها. كساني كه عمدتاً درمان محور و بيمار محور هستند. از طرف ديگر مسئوليتي كه مي خواهند تصميم بگيرند اعم از نماينده مجلس و مسئولين اجرايي آنها هم از ما بدتر فقط همين را مي بينند و اگر احياناً بخواهند از ما هم نظر خواهي كنند، ما هم همين ها را به آنها مي گوييم. يك وزير و معاون وقتي وارد وزارت خانه مي شوند تا بيايند بفهمند چه خبر است، عوض مي شوند. اين طور نيست كه يك شبه با زدن يك دكمه از فرداي شروع به كار، آگاهي مدير جديد بالا رود. به مرور زمان مي فهمد كه وضع چطور است، زماني هم كه مي خواهد كامل بفهمد، زمانش تمام مي شود.

-به نظر مي رسد برنامه ريزان فكر مي كنند كه ابتدا بايد مردم مريض شوند و پس از آن نوبت به سلامت مي رسد تا دولت بودجه اي براي سلامت آنها اختصاص دهد. چرا اين تفكر اصلاح نمي شود؟

متاسفانه درك كلي و كلاني از مسائل سلامت و آموزش در كشور ما نيست. در كشورهاي دنيا مثل امريكا كه از همه ثروتمندتر است، بالاترين سطح GDP را دارد. سطح بهداشت و سلامت از بودجه عمومي اش فوق العاده بالاست، اين كشور از نظر اميد به زندگي، رديف ۲۹ ام است. امريكاي با آن توانمندي ها؛ بالاترين نيروي انساني تحصيل كرده را دارد و از همه جاي دنيا پزشكان رده بالا را مي برد و بيشترين پول را هم دارد. كشورهايي هستند مثل كاستاريكا يا كوبا و يا سريلانكا كه هم كشورهاي كوچكي هستند و هم از نظر اقتصادي يا ورشكسته هستند و يا لااقل وضعيت اقتصادي بدي دارند؛ يا ايالت كلاراي هندوستان. اين كشورها با بقيه كشورها اين تفاوت را دارند كه آدم هايي كه مسئول بودند درك درستي از سلامت پيدا كرده اند. آمدند اجباري كردند كه تمام بچه ها بدون استثناء بايد در مدرسه نام نويسي كنند و بايد تماماً تا پايان تحصيلات متوسطه به طور رايگان درس بخوانند و در آموزش و پرورش هم سواد سلامت را عمدتاً بالا مي برند و متمركز مي شوند روي مسائل اجتماعي با غالب بودن وجه سلامت. كسي كه ديپلم مي گيرد، يك بينش و توانمندي بيشتري در مسائل اجتماعي و به خصوص بحث سلامت دارد. ما چيز خاصي ياد بچه هايمان نمي دهيم، بنابراين وقتي از مدرسه بيرون مي آيند، مجهز به اين توانمندي نيستند. ما متكي شديم روي يك سري محفوظات.

-دركشورهايي كه مثال زديد، چه اتفاقي افتاده است كه در ايران نمي افتد؟

در اين كشور ها يك سيستم ارائه خدمات، يك شبكه هاي بهداشتي درماني مثل خود ما براي ارائه مراقبت هاي اوليه سلامت به شكل رايگان راه اندازي كرده اند. سيستم ارجاع هم دارد مثل همان چيزي كه ما مي خواهيم به نام پزشك خانواده انجام دهيم به شكل رايگان. با همين دو كار و با وجود بودجه بسيار كم، آنها توانسته اند شاخص هاي سلامت خودشان را به شدت بهبود ببخشند. چيزي شبيه به همان كاري كه ما اوايل انقلاب توانستيم انجام دهيم. قبل از انقلاب و اوايل انقلاب وضعيت بسيار اسفناكي داشتيم. بعد از انقلاب آمديم و سيستم شبكه هاي بهداشتي درماني را راه اندازي كرديم. اما چون در آن زمان پزشك به اندازه كافي نداشتيم، بسنده شد به روستاها و مناطق محروم. اما اين كار چنان در وضعيت شاخص هاي سلامت و بهداشت ما بهبود ايجاد كرد كه ما يكباره از ده ها كشور جلوتر افتاديم و در دنيا هم شهرت زيادي در مسائل سلامت پيدا كرديم. خوب مي شود با پول كم اين كارها را انجام داد و بهبود ايجادكرد در صورتي كه بينش مسئولين درست باشد.

-اين نوع نگاه به سلامت در ايران الگو گرفته از كدام كشور است؟

اگر بينش مسئولين درست نباشد، مثل امريكا، اين همه پول هزينه مي كنند و بيشترين فوق تخصص ها را هم دارند، اما نهايتاً ده ها ميليون، پنجاه ميليون و شايد هم بيشتر آدمشان زير خط فقر هستند به اضافه اين كه از بعد سلامت هم هيچ اميد و راهي ندارند. اشكال كار ما در كشورمان اين است كه همش دنباله رو كار امريكا هستيم. مي گوييم مرگ بر امريكا اما در مسائلي از اين قبيل دنباله رو امريكا هستيم. عمده ما تحصيل كرده امريكا هستيم، يا از تحصيل كرده هاي امريكا درس مي گيريم و يا بت ما آنها هستند. نتيجه روشن است.ما بايد قدرت تميز را داشته باشيم و ببينيم چه مدل و الگويي در دنيا براي ما بهتر است. الان هم اگر مقام معظم رهبري مي فرمايند كه بايد طوري باشد كه ما ۵۰سال ديگر اولين كشور در دنيا باشيم، مقصود ايشان اين نيست كه ما همان راهي را برويم كه امريكا رفته است و كشورهاي ديگر شبيه آن. چون آنها با سرعت دارند در آن جاده پيش مي روند و ما نه توانمندي اداره مان آنقدر هست و نه توانمندي اقتصاديمان و نه آنها آخرش به جاي درست و حسابي رسيده اند.آمريكا شهرت هاي خيلي زيادي در زمينه هاي اقتصادي دارد، اما خودش الان پشيمان است از كارهاي خودش. در سال هاي اخير در مجلات پزشكي خيلي مشهورشان مي گويند ما از عهده اين كه دنباله رو شركت هاي سازنده تجهيزات پزشكي باشيم،بر نمي آييم.آنها اعلام ورشكستگي مي كنند و اعلام مي كنند كه نمي توانند؛ پس چرا ما داريم دنباله روي مي كنيم از آنها و تكنولوژي پيچيده را مي گيريم؟ ما هم دچار همان مشكل هستيم كه شركت هاي چند مليتي دارو ساز و .. براي ما تصميم مي گيرند. آنها پزشكان ما را براي سفر به كشورهاي مختلف مي برند، و آنها را توجيه مي كنند كه اين وسائل و داروها علاج مريض هاي شماست. به تازگي از يكي از جراحان مغز و اعصاب شنيدم كه يكي از اين شركت ها قريب به ۵۰ جراح مغز و اعصاب كشور ما را همراه با خانواده به كشوري بردند فقط براي اين كه وسيله شان را تبليغ كنند. اين افراد وقتي بر مي گردند، مي شوند مبلغ اين وسيله. اينقدر فشار مي آيد كه مجبور مي شويم كه اين وسائل را بخريم و در كشور مان پخش كنيم. امااين ها كه نجات بخش كشور نيستند.

-تكنولوژي تا چه اندازه مي تواند سلامت را تضمين كند؟

مطالعات در سطح دنيا كه اتفاقاً كشورهاي توسعه يافته هم انجام داده اند، نشان مي دهد كه تكنولوژي پيچيده پزشكي كمتر از ۴ درصد درسلامت جامعه نقش دارد. در حالي كه افتخار ما اين است كه مدام تجهيزات پيچيده پزشكي بخريم و در تلويزيون نشان مي دهند كه وزير و .. رفتند و اين ها را افتتاح كردند. با اين وسايلي كه ما مي آوريم چند جان نجات داده مي شود؟ اين تعداد بسيار محدود است و آن هم افرادي كه متنفذين هستند؛ مقامات، پولدارها و تحصيل كرده ها. مجموع اين ها كه يك قسمت آن هم ما پزشكان هستيم، فشار مي آوريم و اين دستگاه ها را مي آوريم در كشور. مسئولين رده بالايمان تحت فشار پزشكاني كه اين وسايل را مي خواهند اعتبارات ما هدر مي دهند. اين اعتبارات پولي است كه بايد در مناطق محروم و روستاها هزينه مي شد. اين افراد نيستند و نمي فهمند كه حقوقشان از بين مي رود. اگر هم بدانند، دستشان به جايي نمي رسند. بنابراين بي عدالتي در سلامت و شكاف طبقاتي روز به روز دارد بيشتر مي شود. اين اتفاقاتي است كه در نظام سلامت ما دارد مي افتد.

-درباره عدالت در سلامت بسيار گفته شده است. اما چرا هيچ وقت به آن نمي رسيم؟

ما و مسئولين وزارت بهداشت بايد درك بكنيم كه سلامت چيست و اگر درك كنيم كه عدالت در سلامت به چه معني است، اتفاق مناسبي مي افتد. اما درست الان در خلاف جهت عدالت در سلامت پيش مي رويم. اين شبكه بهداشت درماني كه پزشك خانواده جزيي از آن است اگر به درستي پياده شود هم به عدالت در سلامت نزديك تر است و هم شاخص هاي سلامت ما را سريعتر بهبود مي بخشد و هم از نظر اقتصاد بهداشت ارزان ترين شيوه كار است. منتها درك درستي از اين نيست. وزارت بهداشت هم خودش اين را اداره مي كند، هنوز مطمئن نيستم كه اولاً درست مي خواهد آموزش دهد به پزشك قبل از اين كه سركارش برود؟

-به نظر نمي رسد تاكنون پزشكان خانواده آموزش مرتبط ديده باشند.

من به شدت نگران هستم كه نكند همين پزشك هاي عمومي ما را كه از دانشكده ها فارغ التحصيل مي شوند و اصلاً درك درستي از سلامت ندارند؛ چون ما به آنها ارتقاي سلامت و پيشگيري ها و مسائل جامعه را ياد نداده ايم و اين ها تنها درمان را ياد گرفته اند، در روستاهاي محروم بنشينند و فقط نسخه بنوبسند.و اين نسخه ها براي كشور هزينه ايجاد كند، دارو، آزمايش و غيره. اگر قرار است اين شود، كه كاش نشود. يا اگر اين پزشك خانواده خدايي نكرده منجر به اين شود كه شبكه بهداشتي درماني ما را كه زيربنايش بهورز و .. است مورد كم توجهي قرار گيرد و يا خدايي نكرده به آن خدشه اي وارد شود و حتي توسعه پيدا نكند، اين ها همش ضرر است. اگر پياده شدن اين سيستم هم بدون توجه به اين ابعاد باشد، خودش خسارت بزرگي است؛ اما اگر درست پياده شود، يعني اگر واقعاً پزشكان ما هم در دانشكده پزشكي آموزش درست داده شوند، يا به همان كساني كه آموزش درست داده نشده اند، قبل از فارغ التحصيلي و قبل از ورود به كار آموزش داده شوند، وقتي مي روند در روستا، مناطق محروم و حتي شهرهاي بزرگ بدانند كه وظيفه شان چيست؟ وظيفه آنها ارتقاي سلامت جامعه است، نه فقط درمان بيمار.اگر اين ها را درست آموزش دهيم، اين كار ارزان ترين شيوه براي ارائه خدمات مي شود و صرفه جويي تامين مي شود. بحث عدالت در سلامت تامين مي شود. اين درك درست را هم وزارت خانه بايد داشته باشد و هم اساتيد و پزشكان كشور. اين درك بايد به سياست گزاران كشور هم انتقال داده شود. قبل از انتقال به آنها هم بايد اول خودمان بفهميم. خيلي مطمئن نيستم كه الان هيچ كدام از اين ها به درستي انجام شده باشد.

-با اين اوصاف، پزشك خانواده موفق مي شود؟

مدتي پيش وزارت بهداشت از كارشناسان بين المللي دعوت تا در باره پزشك خانواده سخنراني كنند. آنها مي گفتند اين كارهايي كه شما انجام مي دهيد اين پزشكي كه شما تربيت مي كنيد، پزشك خانواده نيست. سال هاست كه ما همين را مي گوييم. كارشناسي هم كه خودشان آورده اند، همين را مي گويد. ولي باز هم مي بينيد كه معاونت آموزشي وزارت بهداشت همان راه را ادامه مي دهد؛ به جاي اين كه تحولي در آن ايجاد كند. ولي باز هم كسي توجه نمي كند و همان روشي را كه ۳۰سال است انجام مي دهند را ادامه مي دهند. قطعاً با اين طرز تفكر پزشكي و تربيت پزشك، اگر ما طرح پزشك خانواده را هم اجرا كنيم، موفق نخواهيم بود. لازمه كار اين است كه اولاً پزشك ها درك درستي از كارشان داشته باشند؛ وزارت خانه اين درك درست را به آنها بدهد و نظارت كند و در مقابل اين كارها هزينه پرداخت كند و طبيعتاً دولت و مجلس هم بايد درك درستي داشته باشند و تمام امكانات را براي وزير و وزارت خانه فراهم كنند؛ تا اين طرح را پياده كند. بنابراين عمده مسائل ما در مورد سلامت عدم درك درست و واقعي از سلامت حتي در وزارت خانه و دانشگاه هاي علوم پزشكي است.

-وزارت بهداشت اعلام كرده است كه آمادگي دارد پزشك خانواده را در تمام كشور اجرا كند؛ اما عملاً مي بينيم كه در سه استاني كه به طور آزمايشي اجرا شد، اتفاقي نيفتاده است. همانطور كه گفتيد ثمره اي نداشته است. فكر مي كنيد وزارت بهداشت در سياست گزاري پزشك خانواده هم تا حالا اشتباه رفته است؟ توجهي هم به شبكه هاي بهداشت درمان نشده است. با اين وضعيت فكر مي كنيد طرح پزشك خانواده شكست خورده است يا هنوز اميدي به نجاتش بعد از هفت سال هست؟

اين برمي گردد به همان اشكالي كه من اول گفتم. اين كه ما مرتب افراد را تغيير مي دهيم يا وزرا يا معاونشان و يا روساي دانشگاه ها را تغيير مي دهيم. وقتي اين تغييرات صورت مي گيرد از بالا تا پائين تا كارشناسان، همه تغيير مي كنند. افراد جديد هم تا بيايند كه چي كجا هست، مي شود آخر دوره شان. اگر دقت كنيد مي بينيد كه وزراي ما دچار همين مشكل شده اند. تا بيايند شناخت كامل پيدا كنند به مسائل كشور، شده است ماه هاي آخر كار. ماه هاي آخر كار هر كدام كه آمدند خواستند طرح شبكه هاي بهداشتي درماني و پزشك خانواده را شروع كنند. معلوم است كه تا كار شروع نشده است ، تمام مي شود.

وزير بعدي كه مي آيد هنوز شناختي ندارد و كار متوقف مي شود. طول مي كشد كه فرد جديد اين مسئله را خرده خرده بفهمد و بگويد. گفتن فرق دارد با گفتن. اين كه ديگران بگويند، بگو؛ تا اين كه خود فرد براساس شناخت و درك چيزي را بگويد فرق دارد. فردي كه درك كرده است، خودش را به آب و آتش مي زند تا حرفش شنيده شود. با رئيس جمهور، مجلس و ... طرف مي شود و مي گويد كه اولويت كار من اين است. سرمايه گذاري روي تكنولوژي هاي گران قيمت نمي كنم. هدف من ايجاد عدالت در سلامت است. تا فرد اين را درك كند و بيان كند، دوره اش تمام شده است.

آن شعارهايي كه مي دهيم خيلي هايش، شعارهاي طوطي وار است. مثل طوطوي كه شما يادش مي دهيد و مي گوييد اين را بگو، طوطي مي گويد اما هيچ قدرت تفكري ندارد كه آن را تحليل كند. وزارت خانه و يا خيلي ها، وقتي اولويت گذاشته شود، هيچ كس نمي گويد من با عدالت بهداشت مخالف هستم؛ هيچ كس نمي گويد من با ارتقاي سلامت مخالف هستم؛ اما اينقدر به آن اعتقاد ندارند كه آن را شعار اصليشان كنند. پايش بايستند و دنبال اجرايش باشند. خيلي از ماها هم وقتي مي خواهيم كار كنيم، كار را در اين مي بينيم كه جلسه بگذاريم و بنويسيم. مسئولين مدام مطلب مي نويسند و كتاب به كتاب ها اضافه مي كنند. اينها مشكلي را حل نمي كند. فرض كنيد شما ده ها جلد مطلب بنويسيد، اين كه كار اجرايي و سلامت نمي شود براي مردم. وزير بعدي هم مي آيد از يك كدام اين ها استفاده نمي كند. اصلاً نمي خواند، اگر هم بخواند شايد چيزي از آن متوجه نشود. اين است كه نمي دانم چرا اين تجربه را مدام تكرار مي كنيم.

يکشنبه|ا|25|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري مجلس شوراي اسلامي]

[مشاهده در: www.icana.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 245]