سيره حسين بن علي عليه السلام(2)حسين(ع)؛ دريايي كه براي اهل كوفه طلب باران كرد

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: سيره حسين بن علي عليه السلام(2)حسين(ع)؛ دريايي كه براي اهل كوفه طلب باران كرد
گروه بين‌الملل: كوفيان در دهم محرم سال شصت هجري، آب را بر دريايي بستند كه زماني برايشان نماز خواند، طلب باران كرد و فرمود: اي خداي عطاكننده خيرات و نازل‌كننده بركات، آسمان را پي در پي بر اينان ببار و باراني فراوان به زمين‌هاي ايشان بنوشان و اين ضعف را از اين بندگانت برطرف و زمين مرده آنان را احياكن.
هيچ نوشته‌اي، ياراي آن را ندارد كه ويژگي‌هاي حسين بن علي(ع) را برشمرد و شايد بتواند فقط قطره‌اي از آن دريا را نمايان كند؛ اما خبرگزاري قرآني ايران(ايكنا) در بخش دوم اين مقاله نيز، با بيان برخي وقايع دوران زندگي پر بركت حضرت هر چند گذرا به مناقب، كرامات، بخشش، بزرگ‌منشي، مهرباني، فروتني و بردباري حسين بن علي(ع) اشاره خواهدكرد:

روزي جبرئيل فرودآمد و ديد كه حضرت زهرا(ع) خوابيده‌‌اند و امام حسين(ع) در گهواره گريه مي‌كنند، لذا به بازي و صحبت با ايشان پرداخت تا زهرا(س) بخوابند، وقتي ايشان بيدارشدند متوجه صدايي شدند كه با حسين سخن مي‌گفت و بعداً از پيامبر شنيدند كه جبرئيل بوده است.*

روزي ابن عباس به هنگام سوار‌شدن بر مركب نسبت به حسن و حسين(عليهم‌السلام) فروتني نمود و آنان را درسوارشدن ياري كرد؛ مدرك بن زياد بر وي متعرض شد، ابن عباس به تندي پاسخ داد: اي فرومايه! آيا نمي‌داني اين دو كيستند؟ فرزندان رسول خدايند! آيا سزاوار نيست كه من در برابر نعمتي كه خداوند بر ما ارزاني داشته مركب آنان را نگاه دارم؟» **

روزي اهل كوفه به علي(ع) مراجعه و از نيامدن باران اظهار ناراحتي كرده و از ايشان خواستند تا دعاكنند باران بيايد؛ حضرت به امام حسين(ع) فرمودند كه نماز باران بخوانند و دعاكنند كه باران ببارد؛ امام حسين(ع) برخاستند و پس از نماز دعاكردند: «اي خداي عطاكننده خيرات و نازل‌كننده بركات، آسمان را پي درپي بر اينان ببار و باراني فراوان به زمين‌هاي ايشان بنوشان و اين ضعف را از اين بندگانت برطرف كن و زمين مرده آنان را احياكن.»

همين كه امام از دعا فارغ شدند ابري در آسمان پديدار و باريدن آغازشد چنانكه يك عرب بياباني كه از خارج شهرمي‌آمد، اذعان‌كرد كه تمام دره‌ها پر از آب شده و آب در آن موج مي‌زند. (همان منبع)

ابو عبد الرحمن عبدالله بن حبيب سلمي به يكي از فرزندان حسين بن علي(ع) سوره حمد را آموزش داد، چون امام از اين موضوع آگاه شدند، به وي 1000 دينار و 1000 جامه نو بخشيدند و دهان او را آكنده از مرواريد كردند؛ به ايشان گفته شد: در برابر اين كار چرا چنين بخششي مي‌فرماييد؟ حضرت فرمودند: «آنچه من به او بخشيدم، در برابر خدمت بزرگ وي بسيار اندك است.» (همان منبع- جلد4)

هنگامي كه مروان اموي، فرزدق شاعر را از مدينه بيرون كرد، او به نزد امام حسين(ع) آمد و امام به وي 400 دينار بخشيدند؛ به ايشان گفته شد كه فرزدق شاعري فاسق است، چرا به او كمك مالي مي‌نماييد؟ در پاسخ فرمودند: بهترين دارايي آنست كه انسان بوسيله آن آبروي خود را حفظ كند. پيامبر بزرگوار به كعب بن زهير پاداش دادند و درباره عباس بن مرداس فرمودند كه زبان او را از بدگويي به من قطع كنيد.» (همان منبع)

روزي امام به عيادت اسامة بن زيد رفتند، و او را بسيار اندوهگين يافتند؛ لذا علت اندوهش را پرسيدند، عرض كرد: 60000 درهم بدهي دارم و بيم آن دارم كه اجلم سر رسد و هنوز اين بدهي را پرداخت نكرده باشم! امام فرمودند: من پرداخت اين بدهي را به عهده مي‌گيرم و قبل از درگذشت تو اين مبلغ را پرداخت خواهم كرد؛ و چنين كردند. (همان منبع)

روزي امام از كنار عده‌اي بينوا گذشتند كه بر سكوي صفه در كنار مسجد‌النبي(ص) نشسته بودند و تكه‌هاي نان خشك را روي عبا ريخته بوده و مي‌خوردند، آنان از حضرت تقاضاكردند كه در غذاخوردن با ايشان شريك شوند و ايشان بي‌درنگ پذيرفتند و فرمودند: «خدا خودپسندان را دوست ندارد»، پس از پايان غذا اين عده را به منزل خود دعوت كردند و به خدمتكار خود فرمودند: «هرچه در خانه داريم بياور و به اين بينوايان ببخش.»***

روزي كنيزي براي حضرت دسته گلي آورد، امام در همان لحظه به او فرمودند:«تو در راه خدا آزادي». فردي به ايشان گفت دسته گل بهايي ندارد كه در برابر آن برده‌اي آزاد شود. امام پاسخ دادند:«خداوند ما را چنين تربيت كرده است، در قرآن مي خوانيم:«واذا حييتم بتحية فحيوا باحسن منها اوردوها»(هرگاه برشما درود فرستادند، آن درود را به شيوه‌اي بهتر يا همانند خود آن پاسخ دهيد ـ سوره نساء، آيه86) و نيكوترين هديه براي اين كنيز آزادي او بود.» (همان منبع)

يكي از خدمتكاران امام مرتكب كار زشتي شد كه بايد كيفر مي‌ديد، لذا امام دستوردادند كه به او تازيانه بزنند. عرض‌كرد: اي سرورگرامي، خداوند فرموده است: «والكاظمين الغيظ»(آنان كه خشم خود را فرومي برند) حضرت فرمودند: «رهايش كنيد»، وي بلافاصله ادامه آيه را تلاوت كرد: «والعافين عن الناس»(آنان كه مردم را مورد عفو قرارمي دهند) امام فرمودند: «از گناهت گذشتم.» خدمتكار با شادي قسمت ديگر آيه را تلاوت كرد: «و الله يحب المحسنين»(خداوند نيكوكاران را دوست دارد) حضرت فرمودند: «تو را در راه خدا آزادكردم و پس از اين دو برابر حقوق هميشگي خود را دريافت خواهي كرد.» (سوره ال عمران، آيه 134)

براي مطالعه بيشتر مي‌توانيد به منابعي چون بحار الانوار؛ نوشته علامه مجلسي(جلد44 )، امام حسن و امام حسين(عليهم‌السلام)؛ نوشته علامه اميني، كتاب شناسي امام حسين(ع)؛ نوشته محمد اسفندياري، مناقب؛ نوشته ابن شهر آشوب(جلد 3و4) مراجعه كنيد.

*بحار الانوار ـ جلد44

** مناقب ابن شهر آشوب ـ جلد3

*** بحار الانوار ـ جلد44

قسمت نخست اين مقاله را در اين لينك بيابيد
جمعه 20 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]