قربانیان مین.های نفرین شده صدام + عکس

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: آخرین نیوز: دو دهه.ای از پایان جنگ می.گذرد، اما گویا تبعات و تلفات این جنگ برای مردم مرز نشین غرب کشور به پایان نرسیده است. هنوز زاگرس نشینان این نواحی جرات نزدیک شدن به برخی مناطق را ندارند و به هنگام قدم برداشتن از این در هراسند که مبادا در قدم بعدی مینی در زیر پای آنها منفجر شود و آنها را از حرکت بازدارد. سال.ها است که مسئولان کشور در حال پاکسازی این مناطق هستند اما هنوز مکان.هایی باقی مانده است.

به گزارش «فردا»، در روزهای پایانی سال ۸۹، رئیس مرکز مین زدایی عنوان کرد که از مجموع ۲. ۴ میلیون هکتار زمین.های آلوده به مین، تنها ۷۰ هزار هکتار جهت پاکسازی باقی مانده است. وزیر دفاع نیز در ابتدای سال جاری با ذکر این آمار عنوان کرد، بر اساس مدارک معتبر نزدیک به ۲۰ میلیون مین در سرزمین.های مرزی ایران کار گذاشته شده است. این می.ن.ها بیشتر در استان.های آذربایجان غربی، ایلام، کردستان، کرمانشاه و خوزستان هستند.

این آمار در حالی عنوان می.شوند که امیر حسین سعیدی ـ رئیس اسبق مرکز مین زدایی ـ در سال ۸۸، آمار وجود ۱۶ میلیون مین در کشور را زیر سوال برده بود. از سوی دیگر داریوش قنبری ـ نماینده مجلس ـ نیز در سر مقاله «روزگار» عنوان کرد که به طور رسمی نمی.توان میزان مناطق پاکسازی شده و تعداد مین.های کار گذاشته شده را تخمین زد، زیرا که اطلاعات درستی از میزان زمین.های آلوده شده به مین در دست نیست. به هر حال، عنوان شده است که در اواسط سال ۹۱ جشن پاکسازی مین برپا خواهد شد.

به رغم این آمار.ها و اظهارت، نکته قابل تامل این است که سالانه افرادی در مناطق مرزی بر اثر انفجار مین دچار سانحه می.شوند و یا جان خود را از دست می.دهند. بنا به گفته رئیس مرکز مین زدایی در سال گذشته، تنها ۴۷ نفر از نیروهای پاکسازی دچار سانحه شده.اند، که این تعداد افراد بومی که در این مناطق سکونت دارند و اغلب در حین کارهای روزمره دچار سانحه می.شوند و عضوی از بدن خود را از دست می.دهند، را در بر نمی گیرد.

دو روستای نوسود و نودشه ـ از توابع شهر پاوه در استان کردستان ـ از مناطقی هستند که انفجار مین در آن.ها بسیار شایع است. روستاهای کوهستانی زاگرس که در ایام جنگ زیر آتش بمباران عراقی.ها قرار داشتند، در ایام پس از جنگ مدفن مین.های نیروهای عراقی شدند. به پای صحبت.های مردمان این منطقه که می.نشینید گفتنی.های بسیاری دارند. گفتنی.هایی که بیانگر رنج.ها و سختی.های آنهاست. سختی.هایی که هنوز هم دست از سر آنان بر نداشته و بدل به سایه.ای شده و هر لحظه در تعقیب آنهاست. مین.هایی که به مانند کابوسی هیچ.گاه از جلوی چشم آن.ها کنار نمی.روند، زیرا که آن.ها را قربانیان خود ساخته و همچنان قربانی می.گیرد.

محمد ۱۵ ساله از خاطره گوسفند چرانی خود می.گوید. اینکه چگونه در حالی که گوسفندان را به محل چرا هدایت می.کرده و در پی مکان مناسبی برای انجام تکالیف مدرسه بوده، صدای انفجاری را می.شنود. زمانی که به خود می.نگرد، متوجه می.شود که پایی برای او باقی نمانده است. مادر محمد در بیمارستان به او می.گوید که پای او تنها خراشی جزیی برداشته، غافل از اینکه محمد پای جدا شده خود را دیده و با دیدن آن از هوش رفته بود. معلمی نیز از خاطره نابینا شدن خود می.گوید. معلمی که همیشه به دانش آموزان خود یادآوری می.کرد به آهستگی قدم بر زمین بگذارند تا مبادا مین مدفون شده.ای که زیر خروار.ها خاک خفته، ناگهان بیدار شود و بخت آن.ها را به تباهی کشد. اما دریغ از اینکه معلم پند دهنده به هنگام کلنگ زدن به زمین ناگهان متوجه می.شود جهان در برابر او تیره و تار شده و از آن پس همه چیز در برابر دیدگان او به سیاهی تبدیل شده....

اتفاقاتی از این قبیل در طی این بیست سال به دفعات رخ داده.اند و مردم این دو روستا به این اتفاقات عادت کرده.اند. به گفته یکی از اهالی این مناطق آنها از دیدن روستاییانی که همچنان بر روی دو پای خود حرکت می.کنند، در شگفت می.مانند. تصاویر زیر بدون هیچ توضیح و توصیفی، تنها نمایشگر بخشی از درد.ها و رنج.های مردمان مرزنشین در طول این سال.ها است. امید است که تا پایان سال ۹۱ تمامی مین.های مدفون در زمین کشف و خنثی شوند و از آن پس هیچ کس پای خود را بر روی مین جا نگذارد.