درباره حواشي صحبتهاي اخير وزير ارشاد بانيان شكست سينماي ايران چه مي خواهند؟

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: درباره حواشي صحبتهاي اخير وزير ارشاد بانيان شكست سينماي ايران چه مي خواهند؟
محمد تقي فهيم
آنهايي كه نديده اند احتمالا در خبرها و روي سايت ها و وبلاگ هاي مختلف در جريان مستندي قرار گرفته اند كه در آن سوي آبها پخش گرديد و طي آن برخي سينماگران عزيز با تك گويي هاي خود، دليل اصلي بحران سينما - به زعم آنان در دولت جديد را - فاصله ازابتذال جنسي اعلام مي كردند و اين رنج و محدوديت را سرچشمه همه معضلات پيش روي هنر هفتم در ايران نوين، تحليل مي فرمودند.
اين نگرش محدود به آن چند هنرمند حاضر در نمايش مورد اشاره نمي شود . مثلا تيرماه سال گذشته در جلسه ي نمايش فيلم «روز بر مي آيد» ساخته بيژن ميرباقري كه از سوي حوزه ي بانوان وزارت ارشاد برگزار شد ، نيز مباحث مطروحه از سوي يكي از تهيه كنندگان قديمي سينما، پيرامون اينكه « تا دوربين نتواند به خلوت زن و مرد راه يابد، مسايل سينماي ايران حل نخواهد شد» دور مي زد. هنرمندان حاضر در مستند مذكور براي تحكيم نظر خود و اثبات ديدگاه هايشان به دوره پس از دوم خرداد 76 اشاره داشتند كه چون فضاي سينما به روي موضوعات جنسي باز شد، سينما نيز به پرواز درآمد!
اگر چنين تحليل هايي از سوي آدم هاي عادي و به منظور رفع خستگي روزانه و پر كردن اوقات فراغتشان ارائه شود، تعجب برانگيز نيست اما از زبان نخبگان و مدعيان رهنموني جريان روشنفكري، چه؟ آيا شگفتي ساز نيست؟ كساني كه قاعدتا و اصولا مي بايستي بر اساس آمار و مستندات گذشته و جاري لب به ابراز نظر بگشايند، وقتي شاهدند كه ليدرهاي مورد تاييدشان در عرصه اي بالاتر نيز در تلاش براي پيشبرد اهداف سياسي خود، به هر تمهيدي دست مي يازند، طبيعي است كه از اين در وارد شوند.
شايد در عرصه سياسي و سياست پيشگي غرب باوران، پنداشته شود كه مردم فراموش كارند و آنان خود را مجاز پندارند كه در مقاطع مختلف، مخاطبان سينما را دور بزنند تا شايد آب را به سوي دلخواه خود برگردانند، اما در عرصه فرهنگي، اين ذهن تاريخي است كه عمل مي كند، براي همين شاهديم كه شخصيت هاي ماندگار مثلا سينما، حتي تك جمله هايشان در حافظه مردم و ديگر هنرمندان حك شده است، كما اينكه در روزهاي گذشته ديديم كه « مدرس» با «شكيبايي» زنده شد و او در قامت مدرس و ظرايف گفته هايش جاودانه گرديد. و در همين ايام متقابلا وزير ارشاد اسبق آمد و تك جمله اي ناقص از سخنان وزير كنوني را مصادره به هدف كرد تا به اصطلاح به منظور خود در پهنه سياست دست يابد اما غافل از اينكه در گستره فرهنگي همانطور كه مردم و هنرمندان «شكيبايي» را حتي با ريزنقش هايش به ياد مي آورند، بنابراين فراموش نكرده اند و نخواهند كرد كه چه كساني با چه برنامه ها و سياست هايي سينماي فاخر مورد علاقه شكيبايي را به ورشكستگي كشاندند.
واقعيت تاريخي اين است كه سينماي ايران شكستي فاحش را تا حد نابودي كامل سينما در كارنامه اش دارد، چنانچه از هر فرد و تماشاگر عادي سينما - از نسل اولي و دومي ها - پرسيده شود كه اين شكست در چه سالي و به چه دليلي بود، بلافاصله نشاني سال هاي منتهي به انقلاب را خواهد داد. اين طيف از مخاطبان سينما به خوبي به ياد دارند كه در آن ايام، فيلم هاي ايراني در حركت گام به گام خود به سوي بي پروايي، روي ساخته هاي پورنوي نازل ايتاليايي را سفيد كرد، اما جواب نگرفتند.
متاسفانه سياست غيربومي كار خودش را كرد، چرا كه در اين حيطه باز هم آقايان به پيروي از آموزه هاي ليبرال دموكراسي حافظه مردم را به بازي گرفتند و براي قوت بخشي به جريان داخل آن، به قول برخي سينماگران هوادار اين سياست «در سينما را به روي جنسي گرايي باز كردند»، كمدي هاي جنسي، ملودرام هاي سطحي، قصه هاي شبه سياسي و ... جملگي در قالب آثار به اصطلاح تين ايجري سينما را به تسخير درآورد تا آنجا كه دبير چهارمين جشن سينماي ايران، مجيد مجيدي، شنيدن صداي پاي ابتذال را فرياد زد.
اكنون نسل جديد هم شاهد شكست ديگري براي سينماي ايران شد، چنانكه سينماي پررونق آن سال ها در پايان دوره مديريت اصلاح طلبان از نظر تعداد مخاطب به يك دهم تقليل يافت.
واقعيتي كه با تحولات منجر به روي كار آمدن دولت نهم و اعتماد نسبت به گرايش مجموعه فرهنگي آن، در همان سال اول تا دو برابر اوج گرفت.
اگرچه شكست سينما در دوره اصلاحات با شكست سال 57 قابل قياس نيست اما اين واقعيت هم غيرقابل انكار است كه رويكرد جنسي و اروتيك سينما اصلا راه حل آن نبود كه اين دولت تحت تاثير مشاوران وقتش به آن روي آورد.
البته گرايش تك ژانري سينما در آن دوره، تنها معضل آن نبود كه متاسفانه در شاخص هاي زيرساخت ها نيز نمونه هاي قابل دفاعي در كارنامه مديريت وقت وجود ندارد، در حاليكه طي كمتر از دو سال در دوره جديد، حداقل 50 سالن، تاسيس يا بازسازي و راه اندازي گرديد و ... اما آيا همه ي اين تلاش ها براي احياي سينما، ايده آل است.
طبيعي است كه حتي نزديك به ايده آل هم نيست، همانطور كه دلسوزان انقلاب و نظام توقعاتي بسيار بيش از اين را از مجموعه ي فرهنگي جديد دارند كه سال ها مدعي سالم سازي سينما بوده است، اما باز هم طبيعي است كه ايده آل مطلق در « فيد» سينما متصور است، اتفاقي كه نه تنها مديريت كنوني بلكه بدبين ترين افراد نسبت به سينما آن را برنمي تابند.
اكنون اين پرسش جدي مطرح است كه آيا فرد و جرياني كه عملا سينما را به تعطيلي كشاند به صرف آموزه هاي سياسي غيربومي قادر است با فرافكني و پتانسيل پر تعداد رسانه اي خود، ذهنيت سازي كند.
اين درست كه هنوز از مثلا سي و چند روزنامه، بيست و چندتاي آن در اختيار و تحت سيطره تفكر قديمي است ولي مردم فراموش نكرده اند كه چه جرياني با چگونه برنامه ها و سياست هايي باعث شدند كه سينماگران ارزشمندي همچون داودنژاد از «نياز» به تيغ زن برسد، پوراحمد سر از «گل يخ» درآورد و ميلاني به «آتش بس» بپردازد و خلاصه، همه ي سينما بشود همان چيزي كه يكبار تجربه سختي را پشت سر گذاشته است.
ماخذ: ايرنا
يکشنبه 13 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 171]