واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نگاهی به کتاب «حتی به روزگاران»ادامه منطقی جریان غزل امروز
غزل رشیدیپور ادامه منطقی جریان غزل امروز پس از سایه و منزوی و... است اما گاهی شاعر نسبت به همین بزرگان نیز از نظر نوآوری یکی دو قدم عقب نشسته است و این میتواند به شعرش لطمه بزند.
خبرگزاری فارس-گروه کتاب و ادبیات: کتاب حتی به روزگاران مجموعه ی غزلهای سجاد رشیدی پور است که توسط انتشارات فصل پنجم در زمستان سال 1394 منتشر شده است. این کتاب که چهل غزل را در خود جای داده است، اولین مجموعه شعر سجاد رشیدی پور شاعر جوان همروزگار ماست. کسانی که غزل امروز را پی گیری می کنند می دانند که پس از تجربه های مدرن و شبه مدرن در دهه های هفتاد و هشتاد از نیمه ی دوم دهه ی هشتاد جریان غزل به سوی نوعی هندی گرایی رفته که به خودی خود بد نیست. اما متاسفانه پس از رونق گرفتن این جریان و از طرفی دیگر رونق گرفتن صفحات مجازی باعث شده است که شاعران دجوانتر دچار نوعی شلختگی در شعر شوند. زیرا بیشتر و پیشتر از آنکه به چگونگی اجرای شعر بیندیشند به یافتن مضمونهای خاص فکر می کنند و اغلب متاسفانه آن را بدون هیچ پرورش و اجرای موفقی در زبان تحویل مخاطب می دهند. مخاطب عجول دنیای مجازی نیز به مضمون به روزتر و ساده تر بیشتر از توفیق شاعر در ساختمان شعر اهمیت می دهد. پرداختن به این موضوع مهم مجال بهتر و بیشتری می طلبد. ارتباط شعر سجاد رشیدی پور با این مقدمه این است که خوشبختانه او در این گروه قرار نمی گیرد. رشیدی پور جزو معدود شاعران این نسل است که به زبان و اسکلت بندی شعر اهمیت می دهد و با اکتفا به مضمونهای مخاطب جذب کن دچار سهل انگاری های معمول نمی شود. این نکته مهم ترین ویژگی شعر رشیدی پور است. "نام دل بردم و از سینه ام آتش برخاست تا بدانی که چه کرده ست همین دل با من" یا: سازی ز شور افتاده ام در گوشه ی دشتی یک شهر می گریند بر حال همایونم ای بیت ها و بیت های مشابهی که خوشبختانه تعدادشان در این مجموعه کم نیست نشان دهنده ی شناخت شاعر از کهن الگوها و سنت های غزل و سخت گیری در اجرای آنهاست. البته در این مجموعه به بیت هایی نیز بر میخوریم که گاهی با سهل انگاری شاعر از کنارشان گذشته است به طور مثال در بیت: مگو برای من از سختی صبوری و دوری چه اعتنا دل دیوانه ام به فاصله دارد خود شاعر نیز با آگاهی که در شعر او نشانه هایش وجود دارد می دانسته که باید "چه اعتنایی" می نوشته اما گویا ضرورت وزن او را وادار کرده که از کنار این خطاها بگذرد. بر عکس نمونه های قبل تعداد این ساده گیری ها در شعر رشیدی پور زیاد نیست. یکی دیگر از ویژگی های غزل رشیدی پور بهره گیری اغلب موفقیت آمیز از ردیف در غزل است. غزل 37 با ردیف "اگر بگذارد"، غزل 30 با ردیف " به خیر" و غزل 29 با ردیف "آمده است" نمونه ای از بهترین غزلهای این مجموعه اند که به شکلی مطلوب از ردیف بهره گرفته اند. همانگونه که گفته شد شعر رشیدی پور بر مبنای کهن الگوهای غزل شکل گرفته است و این موضوع ضمن این که حسن غزل او محسوب می شود می تواند لطمه زننده نیز باشد. به طور مثال گاهی با خواندن بیتهایی از این کتاب مخاطب یاد غزلهایی می افتد که پیش از این شنیده و خوانده است. در این دامنه از کهن ترین غزلها تا غزلهایی که در همین سالهای اخیر گل کرده اند قرار می گیرند. برای پیشگیری از اطناب فق به یکی از این موارد اشاره میکنیم غزل بیست و هفتم کتاب با مطلع : برعکس روزگار من احوال من خوش است وقتی دلم به بخت تو را داشتن خوش است بدون درنگ غزلی از محمدعلی بهمنی را بخاطر می آورد: حال من خوب است حال روزگارم خوب نیست... البته این تاثیر پذیری ها به خودی خود بدنیست اما اگر شاعر چیزی به شعر پیشین نیفزوده باشد ناخواسته باعث مکرر شدن شعرش خواهد شد. به طور خلاصه می توان گفت غزل رشیدی پور ادامه منطقی جریان غزل امروز پس از سایه و منزوی و... است اما گاهی شاعر نسبت به همین بزرگان نیز از نظر نوآوری یکی دو قدم عقب نشسته است و این می تواند به شعرش لطمه بزند. سجاد رشیدی پور در شعر قابلیتهای زیادی دارد که اگر به آنها به روزتر شدن زبان شعرش را نیز بیفزاید قطعا غزلسرایی موفق تر خواهد شد. یادداشت از غلامرضا طریقی انتهای پیام/و
1395/05/31 :: 11:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 98]