چگونه در دام خطاهای شناختی نیفتیم - پایگاه خبری و اطلاع رسانی ناب نیوز

واضح آرشیو وب فارسی:ناب نیوز: تفکر همه یا هیچ، فیلتر ذهنی، بی توجهی به مسأله مثبت، نتیجه گیری شتاب زده، درشت نمایی، استدلال احساسی و سرزنش عوامل از بین رفتن اعتماد به نفس است.به گزارش ناب نیوز به نقل از خبرگزاری رسا، خطاهای شناختی یا همان سبک های پنهان تفکرمان، موجب بروز بسیاری از مشکلات هیجانی در زندگی روزمره ما می شوند. باید به این نکته توجه کرد که شناسایی خطاهای شناختی و پرهیز از گرفتار شدن در دام آنها، می تواند به گونه ای چشمگیر ما را در رسیدن به آرامش روانی در روابط اجتماعی یاری دهد. به دلیل اهمیت شناسایی خطاهای شناختی و نقش مهمی که در کنترل هیجان های ما دارند، مناسب است به عمده ترین این خطاها اشاره کنیم تا با شناخت آنها بتوانیم با آگاهی بیشتر با هیجان هایمان روبه رو شویم: ۱٫ تفکر همه یا هیچ همه چیز را سفید یا سیاه می بینید. هر چیز را کمتر از کامل، در نظر شما شکستی بی چون و چراست. برای مثال، زنی که رژیم لاغری گرفته بود، پس از خوردن یک قاشق بستنی گفت: «برنامه لاغری من دود شد و به هوا رفت». با این طرز فکر به ندازه ای ناراحت شد که یک ظر بستنی بزرگ را تا آخر نوش جان کرد. ۲٫ تعمیم مبالغه آمیز هر حادثه منفی، از جمله یک ناکامی شغلی را شکستی تمام عیار و پایان ناپذیر می پندارید و آن را با واژه هایی چون «هرگز» و «همیشه» توصیف می کنید. فروشنده افسرده ای در حال رانندگی بود که پنده ای به شیشه اتومبیلش خورد. او گفت: «چه بدشانسم. پرنده ها همیشه به شیشه اتومبیل من می خورند». ۳٫ فیلتر ذهنی تحت تأثیر حادثه ای منفی، واقعیت ها را تار می بینید. با توجه به بخشی از یک حادثه منفی، بقیه را فراموش می کنید؛ مانند چکیدن یک قطره جوهر که بشکه آبی را کدر می کند. برای مثال، به سبب برخوردتان با همکاران اداره، تشویق می شوید، اما در این میان، یکی از همکاران واژه ای نه چندان جدی در انتقاد از شما می گوید. بین ترتیب، روزهای طولانی همه گفته های مثبت را راموش می کنید و از این انتقاد ناچیز رنج می برید. ۴٫ بی توجهی به مسأله مثبت با بی ارزش شمردن تجربه های مثبت، بر مهم نبودن آنها اصرار دارید. کارهای خوب خود را بی اهمیت می خوانید و می گویید: هرکسی می تواند این کارها را انجام دهدو این را بدانید که بی توجهی به مسأله مثبت، شادی زندگی را یم گیرد و شما را به احساس ناشایسته بودن سوق می دهد. ۵٫ نتیجه گیری شتاب زده بی آنکه دلیل قانع کننده ای داشته باشید، شتاب زده نتیجه گیری می کنید. نتیجه گیری شتاب زده بر دو نوع است: الف) ذهن خوانی: بدون بررسی کافی نتیجه می گیرید که کسی در برخورد با شما واکنش منفی نشان داده است؛ ب) پیشگویی: پیش بینی می کنید که اوضاع برخلاف میل شما در جریان خواهد بود. بدون هرگونه بررسی می گویید: «آبرویم خواهد رفت. از عهده انجام این کار برنخواهم آمد». ۶٫ درشت نمایی اط یک سوی درباره اهمیت مسائل و شدت اشتباه های خود مبالغه می کنید و از سوی دیگر، اهمیت جنبه های مثبت زندگی را کمتر از آنچه هست، برآورد می کنید(بی توجهی به امر مثبت). بزرگ کردن بیش از حد اشتباه ها موجب ایجاداحساس بی کفایتی در شما می شود. به هر چیز، منطقی و به اندازه خودش بها دهید و بدانید باید همیشه به رویدادهای تلخ با دیده درس آموزی بنگرید. ۷٫ استدلال احساسی فرض می کنیم احساسات منفی شما لزوماً بازتاب واقعیت ها هستند: «از سوار شدن بر هواپیما وجشت دارم؛ چون بسیار خطرناک است»؛ یا «احساس بی کفایتی می کنم؛ حتما آدم بی لیاقتی هستم». م به این اشتباه دچار شده ایم که بر پایه احساسات خود، استدلال و نتیجه گیری می کنیم؛ بدون اینکه دلیل قانع کننده ای داشته باشیم. ۸٫ «بایدها» توقع دارید اوضاع آنگونه که شما می خواهید و انتظار دارید، باشد. برای همین می خواهید با گفتن «بایدها» و «نباید ها» به خود برای انجام کاری انگیزه دهید؛ مانند اینکه «نباید آن شیرینی را بخورم». اینگونه برخورد با مسائل در بسیاری از موقعیت ها و بسیاری افراد اغلب بی تأثیر است؛ زیرا اینگونه «بایدها» سرپیچی و سر باز زدن ایجاد می کند و اشخاص تشویق می شوند که درست عکس آن عمل کنند. از این روی، برای ایجاد انگیزه در انجام کارها، بهتر است مهارت هایی را که در کتاب های ایجاد انگیزه آمده است، مطالعه کنید. ۹٫ برچسب زدن برچسب زدن شکل حاد تفکر همه یا هیچ است. به جای گفتن «اشتباه کردم» به خود برچسب منفی می زنید: «من بی لیاقتم». گاهی نیز اشخاص به خود برچسب «احمق» یا «شکست خورده» می زنند. این برچسب ها تجربه هایی بی فایده اند که به خشم، اضطراب، دل سردی و افت عزت نفس می انجامند. گاهی نیز به دیگران برچسب می زنید. برای مثال، وقتی کسی در مخالفت با شما حرفی می زند، او را «متکبر» می نامید. در این موقعیت، فضای مناسبی برای ارتباط سازنده ایجاد نمی شود. ۱۰٫ شخصی سازی و سرزنش خود را بی جهت مسؤول حادثه ای می پندارید که به هیچ روی امکان کنترل آن را نداشته اید. وقتی زنی از آموزگارِ پسرش شنید که او در مدرسه خوب درس نمی خواند، با خود گفت: «این نشان می دهد که مادر بدی ام». اما بهتر بود که این مادر دلایل واقعی درس نخواندن فرزندش را می جست تا به او کمک کند. شخصی سازی به احساس گناه، خجالت یا ناشایسته بودن می انجامد. بعضی نیز برعکس، دیگران یا اوضاع را علت مسائل و مشکلات خود می پندارد و توجه نمی کنند که ممکن است خودشان در ایجاد گرفتاری سهم داشته باشند. منبع: کتاب «این هوش دست یافتنی؛ راهکارهای تقویت هوش هیجانی» نوشته علی صادقی سرشت

جمعه ، ۲تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ناب نیوز]

[مشاهده در: www.nabnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]