واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: نگاهی به جشنواره برلین/ پیکان توجه سینمای جهان به مجارستان اشاره میکند
برلیناله امسال از نام های آشنا خالی نبود و جایزه خرس نقره ای بهترین کارگردانی به آکی کوریسماکی فیلمساز نامدار فنلاندی برای فیلم " آن سوی امید " رسید. جایزه خرس طلایی برلین 2017 نیز به سینمای مجارستان رسید.
عصرایران؛ مازیار فکری ارشاد*- شصت و هفتمین دوره جشنواره معتبر فیلم برلین ( موسوم به برلیناله) شب گذشته با اهدای جایزه اصلی به فیلم مجارستانی "جسم و روان" ساخته ایلدیکو ایندی به پایان رسید. جایزه خرس طلایی برلین 2017 در حالی به سینماگری از مجارستان تعلق می گیرد که بیش از یک سال پیش، فیلم "پسر شائول" به کارگردانی لاسلو نمش برنده جایزه بزرگ جشنواره کن و چندی بعد برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شده بود.
موفقیت های اخیر سینمای مجارستان را می توان نشات گرفته از توجه جهانی به فیلمساز برجسته مجار یعنی بلا تار در دهه اخیر دانست. بلا تار بود که پس از دوران رکود سینمای مجارستان در دهه 90 و سال های اولیه قرن بیست و یکم ، بار دیگر سینمای مجارستان را بر سر زبان ها انداخت. پیش از این رکود مجارستان سهمی به مراتب بیش از تعداد جمعیت و اهمیت خود در عرصه بین المللی داشت که این امر مرهون حضور فیلمسازانی چون ایشتوان سابو ، میکلوش یانچو و مارتا مساروش در جشنواره ها و محافل جهانی است. حتی سینماگران هالیوودی همچون مایکل کورتیز ، الکساندر کوردا و امریک پرسبرگر هم تبار مجارستانی داشته اند. به نظر می رسد که محافل جهانی سینما در حال حاضر روی سینمای مجارستان تمرکز کرده، امری که رایج است و هراز گاه سینمای یک کشور در کانون توجه بین المللی قرار می گیرد.
ایلدیکو انیدی 62 سال دارد و کارنامه هنری اش از افتخار خالی نیست. او برای اولین فیلم بلند داستانی خود "قرن بیستم من" شهرت دارد که در 1989 جایزه دوربین طلایی جشنواره کن را برایش به همراه داشت. "بر جسم و روح" اولین فیلم سینمایی او بعد 18 سال است. او آخرین بار "سیمون شعبدهباز" (1999) را ساخت و در این سالها بیشتر در تلویزیون و حوزه سینمای مستند فعال بوده است." جسم و روان" پیش از مراسم اختتامیه، جوایز هیئت داوران کلیسای جهانی و هیئت داوران فیپرشی را نیز از آن خود کرده بود.
در میان جشنواره های رده اول جهانی، جشنواره برلین بیشترین بار سیاسی را دارد و مشهور است که جشنواره برلین ، پایگاه چپ های مدرن جهان محسوب می شود. در این جشنواره ارزش های هنری و سینمایی در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد و بیشتر موضوع ها و آدم های جنجالی با جهت گیری های سیاسی مورد توجه قرار می گیرند. سال گذشته که موضوع مهاجران خاورمیانه به اروپا موضوع داغ مباحث روشنفکرانه و تیتر اول اخبار بود ، برلین در حرکتی نه چندان مرسوم جایزه خرس طلایی خود را به یک مستند با عنوان " آتش در دریا" با موضوع مصائب مهاجران سوریه ، عراق و ... اهدا کرد. اما این امر به نفع سینمای مستند هم تمام شد. چرا که برگزار کنندگان جشنواره را به این نتیجه رساند تا جایزه ای مستقل برای سینمای مستند در نظر بگیرند. امسال این جایزه برای نخستین بار به مستندی به نام " شکار اشباح" ساخته راشد اندونی از فلسطین تعلق گرفت.
اما برلیناله امسال از نام های آشنا خالی نبود و جایزه خرس نقره ای بهترین کارگردانی به آکی کوریسماکی فیلمساز نامدار فنلاندی برای فیلم " آن سوی امید " رسید. همچنین آنی یژکا هولاند بانوی فیلمساز لهستانی ، برای فیلم " پوکوت" برنده خرس نقره ای ( بهترین فیلم با چشم اندازی نوین) شد.
جشنواره برلین رابطه ای پر افت و خیز با سینمای ایران داشته است. برلین را می توان معرف اصغر فرهادی به سینمای جهان دانست و البته گاهی هم فیلم هایی از ایران در این جشنواره مورد توجه قرار گرفته اند که انصافا از منظر سینما و هنر ، فیلم های برجسته و شاخصی به شمار نمی رفتند. امسال تنها یک فیلم تجربی با نام " تمارض" ساخته عبد آبست در بخش جنبی فوروم برلین به نمایش درآمد. عبد آبست را از بازی در فیلم " ماهی و گربه" شهرام مکری به یاد می آوریم. به هرحال جشنواره برلین را دوست داشته باشیم یا نه ، با موضع گیری های غیرسینمایی اش موافق باشیم یا نباشیم ، یکی از مهم ترین رویدادهای بین المللی سینماست و تاثیر خود را بر جریان فیلمسازی در سینمای جهان می گذارد.
* منتقد سینما و روزنامه نگار
تاریخ انتشار: ۰۰:۰۹ - ۰۲ اسفند ۱۳۹۵ - 20 February 2017
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 172]