تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820299136
از انحصار و عدم اعتراض تا خطر کم مایگی جمعی
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/رضا قیصرنژادبهانه‌‌ی نگارش این یادداشت، اتفاقی بود که برای نگارنده هنگام تماشای فیلم «ابد و یک روز» رخ داد. فیلمی که بیشترین جوایز را از جشنواره فیلم فجر دریافت کرد حالا این فیلم در سینمایی با بدترین کیفیت تصویر و با کیفیت بسیار پایین صدا به نمایش درآمده است.سخن از سینما میرزاکوچک رشت است که با سابقه‌ای طولانی، یکی از معدود دلخوشی‌های مردم فرهنگ‌دوست رشت در تمامی سالهای موجودیتش بوده. سینمایی که این روزها دیگر حتی صدای صبورترین قشر سینما را هم درآورده است.کیفیت پایین پخش فیلم و زاویه‌ی بسیار بد دید، تنها بخش کوچکی از مشکلات این سینمای پیر شهر است. برخورد نامناسب پرسنل سینما با مشتریان چیزی است که نه تنها در این سینما، بلکه کم و بیش در تمامی سالن‌های سینمای رشت دیده می‌شود.پشتوانه‌ی این حجم از برخورد زننده چیست؟ جز این است که ما مردمان این دیار عادت کرده‌ایم به بی احترامی دیدن و لب به شکوه نگشودن؟ بر تمام مخاطبان این سطور روشن است که عدم تکریم مشتری، مبتلا بهِ اغلب اصناف خدماتی انحصاری استان است. سینماداری که می‌داند تنها گزینه‌ی مردم استان برای تماشای بسیاری از فیلم‌های مورد علاقه‌شان است، بالتبع دلیلی برای رعایت این پارامترها نمی‌بیند. درست است که تعداد سینماهای شهر به انگشتان یک دست هم نمی‌رسد. اما آیا باز باید به خاطر ترس جمعی از دست دادن حداقل‌های موجود، تن به هر کیفیتی داد؟نکته‌ی دیگری که جالب توجه است، قیمت بلیت سینماهای رشت و مقایسه‌ی آن با نرخ‌ها و دسته‌بندی‌های اعلام شده از طرف شورای صنفی نمایش است. طبق اعلام این شورا از اول فروردین ۹۴، قیمت بلیت سینماهای مدرن در روزهای پنجشنبه و جمعه ۸ هزار تومان، شنبه تا چهارشنبه ۷ هزار تومان و بلیت نیم بها ۴ هزار تومان مصوب شده بود.همچنین قیمت بلیت سینماهای ممتاز نیز روزهای پنجشنبه و جمعه ۶ هزار و ۵۰۰ تومان، شنبه تا چهارشنبه ۶ هزار تومان و نیم بها ۳ هزار و ۵۰۰ تومان بود. قیمت بلیت سینماهای درجه یک نیز، روزهای پنجشنبه و جمعه ۵ هزار و ۵۰۰ تومان، شنبه تا چهارشنبه ۵ هزار تومان و نیم بها ۳ هزار تومان در نظر گرفته شده بود. همین‌طور قیمت بلیت سینماهای درجه ۲ در روزهای پنجشنبه و جمعه ۴ هزار تومان، شنبه تا چهارشنبه ۳ هزار تومان و نیم بها ۲ هزار تومان اعلام شد.حالا با توجه به اینکه بلیت سینما میرزا کوچک رشت هم‌اکنون ۶ هزار تومان است، به این نتیجه خواهیم رسید که این سینما گویا در دسته‌ی سینماهای ممتاز (و نه حتی درجه یک) جای گرفته است. این در حالی است که سینما سپیده تهران (که اتفاقاً در دسته‌ی سینماهای ممتاز جای گرفته) پس از بهسازی و تجهیز در سال ۹۱، در تمام ایام فیلم‌ها را با بلیت نیم‌بها اکران کرده است.مشکلات ذکر شده تنها محدود به سینما میرزا کوچک نیست. اما شاید این حجم از انباشت مشکلات را نتوان در دیگر همتایانش جست. اینکه رشت در گذشته چه جایگاهی در زمینه تئاتر و سینما داشته و چند سینمای فعال داشتیم، شاید تنها به کار تاریخ‌نگاران بیاید.این شهر باید سینماهای با کیفیت بیشتری داشته باشد و عدم اقبال عمومی مردم به سینماها حنایی است که رنگ خود را باخته است. سینما دارها همواره پشت این مدعا که سینماداری دیگر توجیه اقتصادی ندارد پنهان شده‌اند تا کوچک‌ترین تلاشی برای بهبود کیفی وضع موجود نکنند.ایده‌ی پردیس‌های سینمایی تهران که ایجاد مراکز خرید و تفریح را در کنار ساخت سالن‌های مدرن و به جهت متوازن کردن سود سرمایه‌گذار بنا نهادند، تنها یکی از راه حل‌های پیش روی سینما داران و سرمایه‌گذاران احتمالی است. شهری که مردمانش خرید کردن را جزئی لاینفک از فعالیت روزانه‌شان می‌دانند و از طرفی سبقه‌ی فرهنگ دوستی‌شان نیازی به تأیید نگارنده ندارد، مناسب‌ترین بستر برای چنین اقداماتی است.حرف آخر اینکه چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه دلمان برای خاطره‌ی تماشای ده‌ها فیلم به یاد ماندنی در همین سینماهای فرسوده‌ی شهر تنگ بشود و یا نشود، چه بسیاری از شهرهای این استان در آرزوی حتی یک سینمای هر چند فرسوده باشند یا نه، باید بدانیم که دل دادن به هر کیفیتی نتیجه‌اش چیزی جز کم‌مایگیِ جمعی نخواهد بود. و به این مسأله آگاه باشیم که: «پنجره‌ای که/به بادها مجال ندهد/دهانش را خاک می‌گیرد».* *قطعه‌ای از شعر غلامرضا بروسان/ مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است
۵ فروردین ۱۳۹۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]
-
گوناگون
پربازدیدترینها