واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۴ - ۱۲:۴۷
در یادواره نوذر پرنگ، از او به عنوان شاعری یاد شد که کمتر کسی او را چنان که شایسته است میشناسد. به گزارش بخش ادبیات ایسنا، بر اساس گزارش رسیده، شانزدهم اسفندماه در سلسله نشستهای هفتگی بازخوانی شعر چهرههای معاصر، برگی از دفتر نوذر پرنگ ورق خورد؛ کانون ادبیات ایران در یادواره نوذر پرنگ؛ شاعر و ترانهسرا، میزبان دکتر علی موسوی گرمارودی؛ شاعر و مترجم، مهدی ستایشگر؛ سردبیر مجله هنر موسیقی و آرش رضویان؛ خواهرزاده نوذر پرنگ بود. پس از بیان مقدمهای درباره غفلت زمانه در شناخت نوذر پرنگ توسط مهدی فرجی، علی موسوی گرمارودی از چگونگی نقش بستن شعر در کلام و گویا کردن اشیا و پدیدهها توسط شاعر سخن گفت. او اظهار کرد: گویا کردن پدیدهها نوعی تصرف در آنهاست، و شاعر وقتی دارای این توانمندی است که خود در تصرف شعر باشد. به بیان دیگر، این شعر است که به سراغ شاعر میرود و اگر کسی به سراغ شعر برود سخن استوار گفته است. برای سرودن شعر باید چنگ در جگرگاه سخن زد. گرمارودی غزل را قالبی توصیف کرد که برترین نمونههای شعر ناب را در خود دارد و گفت: پرنگ در غزلهای کتاب "فرصت درویشان" در تصرف شعر است. او مخاطب خود را در کشف رازهای نامکشوف و ناکجای نهان آدمی شریک میکند و لذت مکاشفات خود را به خواننده شعرهایش هدیه میدهد. در این مکاشفات شعر و موسیقی نقش دارند. موسیقی زبان اشاره و شعر زبان عبارت است که از رابطه آن دو و جوشش سخن وجه مشترکی ناگفتنی پدید میآید. این شاعر شعرهای پرنگ را سخنی تازه دانست که در قالب غزل کلاسیک سروده شده است و پدیدآورنده غزل نو و غزل امروز است. وی گفت: اگر کسی دوهزار سال دیگر شعر پرنگ را بخواند تپندگی غزل ناب فارسی را در آن احساس خواهد کرد و تلألؤ اشعار دیده خواهد شد. پرنگ ارادت و انسی ژرف به حافظ دارد و زبان حافظ را گلچرخ رنگین شعر بیان میکند. همچنین برخی پیرایهها و آرایههای مشترک، شعر نوذر پرنگ را به اشعار حافظ نزدیک کرده است. اشعار حافظ تراش الماسگونی دارد که در شعر پرنگ دیده میشود درحالی که ردیفها و قوافی در شعر پرنگ توسعهیافته است و این شعر در قالب قدیمی دارای نگاه معاصر است و رنگ و بویی نو دارد. سپس مهدی فرجی علت انزوای شعر پرنگ را در شرایطی که به اوج غزل زمان ما نزدیکتر است جویا شد که گرمارودی گفت: این رسالتی است که به گردن تحلیلگران اجتماعی است. اگرچه دو علت را می توان مشخصا نام برد؛ اول اینکه نوذر پرنگ نمیخواست شناخته شود، دوم همراهی نکردن وی با حزب غالب سیاسی زمانش و پشتیبانی نکردن حزب از وی است. این شاعر افزود: به قول پروین " در دست روزگار بود تازیانهای"؛ غربالی به دست تاریخ و روزگار است که خوبان را انتخاب و معرفی میکند. مهدی ستایشگر سردبیر مجله هنر موسیقی نیز با اشاره به سخنان سخنرانان قبلی درباره غربت کار پرنگ، بیان کرد: هنوز نوبت شعر پرنگ نرسیده است. برای بررسی اشعار معاصران نوذر، کار آکادمیک و دانشگاهی توسط استادان صورت پذیرفته است و برای شعر نوذر نیز باید چنین کاری انجام شود. جامعه باید به یک نشست فکری برسد و در محیط تحصیل، بحث و مطالعه که به تفکر و تعمق نیاز دارد میبایست اندیشه شاعر تبیین شود. نوذر از اشعارش راضی نبود. با اینکه وی اشعار موسیقیایی را دستچین کرده بود، میگفت اشعارش به بازسازی، مرمت و اصلاح نیاز دارد. او در ادامه گفت: من در محضر پرنگ شاگردی کردم و "ساقینامه" را جزو بهترین آثار او میدانم. وقتی اشعار پرنگ را میخوانید تحت تأثیر واژهها قرار میگیرید. تأکید او بر لطافت و ساختار واژهها قابل تأمل و مطالعه است. اشعار نوذر نیاز به تنفس دارد که پس از واژهها مفاهیم نیز بررسی شود. من به خوبی واقفم که ما نوذر را از دست دادیم و باید این تأسف را همیشه به همراه داشته باشیم. در ادامه، مهدی فرجی به شباهت شعرهای پرنگ، رهی و عماد اشاره کرد. وی تلفیق سبک هندی و عراقی به علاوه اندیشه امروز در شعر پرنگ را به سبک عماد خراسانی شبیه دانست و تقارن و نزدیکی به شکل عاشقانه اندیشه در کار او را به شعرهای رهی معیری تشبیه کرد. در ادامه برنامه آرش رضویان خواهرزاده نوذر پرنگ برای آشنایی بیشتر با شخصیت نوذر پرنگ به ذکر خاطراتی از وی پرداخت که حاکی از درویشمسلکی و خلق و خوی متواضعانه بود. او از ابراز ناراحتی نوذر پرنگ هنگامی که در آمریکا به سر میبرد درحالیکه مردم در ایران زیر موشکبارانها و بمبارانهای حاصل از جنگ بودند، خاطراتی بیان کرد. وی همچنین به شبهاتی درباره زندگی و شعرهای پرنگ "آن جوان تربیتیافته در خیابان ایرانشهر تهران" پاسخ داد و گفت: نوذر روش غزل خود را سبک رازی میدانست و خود را عارف مهرانه معرفی میکرد. پرنگ اعتقاد راسخ داشت که شاعر باید آینه تمامنمای شعرش باشد و خود نیز چنین بود. . در پایان مراسم، حسین پرنگ برادر کوچکتر مرحوم نوذر پرنگ که در آمریکا با وی زندگی میکرد با بیان خاطراتی، ابعاد دیگری از شخصیت و زندگی نوذر پرنگ را برای حاضران تصویر کرد و گفت: نوذر در شعر بسیار جدی و در زندگی بسیار شوخ بود و علیرغم اینکه زندگی شاعرانهای داشت، هیچگاه خود را شاعر معرفی نکرد. او افزود: نوذر درباره آنچه اعتقاد داشت شعر میگفت و در کنار درس، مطالعه فراوانی داشت و بیشتر اوقات خود را به مطالعه میگذراند. حسین پرنگ به نقل از فرزند نوذر پرنگ گفت که او 80 برگ از شعرهای خود را در آتش سوزانده است. آخرین نشست ادبی کانون ادبیات ایران در سال 1394 با صدای شهرام ناظری و شعر نوذر پرنگ پایان یافت. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]