ورزش - ريسك كرديم و گريختيم

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: ورزش - ريسك كرديم و گريختيم
ورزش - ريسك كرديم و گريختيم

1- پيروزي تيم‌ملي ايران در خانه امارات به هر شكل و كيفيتي كه به دست آمده باشد ارزشمند و حياتي است. روشن بود كه تيم برونو متسو به‌رغم قابليت‌هاي متوسط و اغلب پايين‌تر از سطح متوسط بازيكنانش مثل بازي رفت موقعيت‌هاي خطرناك‌تري را خلع كرد و تيم‌ملي ايران كماكان فاصله بعيدي با سطح توقعات توده داشت اما به هر حال در شرايط حساس فعلي كسب سه‌امتياز در درجه اول اهميت بود و نمايش تيم‌ملي هرچند با هاله ترديدبرانگيزي از بيم و اميد درهم آميخت اما بايد بپذيريم بعضي وقت‌ها بازي احتياط‌آميز و چنگ زدن به تفكر نتيجه‌گرا شرط عقل است. تيم‌ملي ايران در مصاف با امارات چنين تاكتيكي را برگزيد و به‌رغم اجراي نصفه و نيمه آن در نهايت به هدفش رسيد. حداقل حالا خيال‌مان از بابت صعود به جمع 10 تيم برتر آسيا در صورت كسب يك پيروزي از دو بازي پيش رو راحت است.

2- گل فريدون زندي- كه ذاتا هافبك چپ است و نه يك مهاجم تمام‌كننده- را مي‌توان حرفه‌اي‌ترين گل فوتبال ملي ايران در چند سال اخير ناميد. فرار بي‌نقص او در عمق دفاع امارات كه با گريز هوشمندانه و ميليمتري از آفسايد توام شد؛ در سايه ضربه استادانه‌اش كه آرام‌آرام و در ميان اسكورت مدافعان امارات از خط دروازه عبور كرد به چشم نيامد. زندي بدون آنكه موقعيت دروازه‌بان حريف را بررسي كند شرايط مكاني و زماني موجود را در ذهنش ترسيم كرد و در حداقل زمان پاي تكيه‌گاه خود را از چپ به راست تغيير داد و با يك ضربه چيپ هوشمندانه پاي چپ كار را تمام كرد. به واقع كدام مهاجم ملي‌پوش ما طي سال‌هاي اخير چنين صحنه‌اي خلق كرده است؟ زندي كه در دو سال گذشته انتخاب‌هاي باشگاهي مناسبي نداشته هنوز مي‌تواند يكي از بهترين‌هاي تيم‌ملي باشد و اهميت تجربه بين‌المللي و از سر گذراندن ميادين بين‌المللي را فرياد بزند.
3- صداي فرياد منتقدان از زمان فرمانروايي برانكو ايوانكوويچ بر تيم‌ملي شنيده مي‌شد. 1-3-2-4 او با حضور جواد نكونام در كنار يحيي گل‌محمدي، محمد علوي يا آندرانيك تيموريان معنا پيدا مي‌كرد و همواره اين سوال مطرح مي‌شد كه: «آيا تحت هر شرايطي چه با مكزيك بازي كنيم و چه با چين‌تايپه بايد از حضور دو هافبك تدافعي صرف در ميانه زمين استفاده شود؟» علي دايي خوب مي‌دانست اگر امارات را نبرد هرگز نمي‌تواند ننگ حذف در پيش‌مقدماتي جام جهاني را از خود جدا كند و مصدوميت آندرانيك تيموريان هم مزيد بر علت شد تا پس از مدت‌ها يك هافبك تهاجمي مثل مسعود شجاعي را كنار جواد نكونام ببينيم. شجاعي در پست جديد پا به توپ‌ترين بازيكن ايران بود، يك پاس گل تحسين برانگيز داد و علاوه بر طراحي حملات ايران نقش جواد نكونام را هم در عمليات دفاعي و توپ‌رساني به ساير هافبك‌ها پررنگ‌تر جلوه مي‌داد. مثل هميشه وقتي جان به لب شديم و خطر مرگ را احساس كرديم دست به ريسك زديم و گريختيم.
4- نيمكت‌نشيني مجتبي جباري و ميلاد ميداوودي در تيم‌ملي سوال بزرگي است كه بحث كلاني را مي‌طلبد. جباري در فاز طراحي حملات نسبت به شجاعي تبحر بيشتري دارد و خوب مي‌دانيم اگر شجاعي يك خط جلوتر و به عنوان راس مثلث تهاجمي تيم‌ملي- جايي كه قبلا علي كريمي بازي مي‌كرد- به بازي گرفته شود چه بازدهي بالايي خواهد داشت. در همين قاب ميلاد ميداوودي هم چه به لحاظ دوندگي و چه از نظر سرعت، قابليت حمل توپ و تكنيك فردي نسبت به عنايتي و خليلي مهاجم قابل‌تري است و حداقل اينكه براي ايفاي نقش تك‌مهاجم گزينه منطقي‌تري به نظر مي‌رسد. شايد حالا كه فشار از روي شانه‌هاي دايي برداشته شده زمان بيشتري را به انديشيدن در اين حوزه‌ها اختصاص بدهد.
چهارشنبه 22 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 188]