محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853592505
داروهایی برای جلوگیری از مرگ عضله
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>دیستروفی عضلانی، یک بیماری ژنتیکی پیشرونده است که با علائم ضعف و آتروفی عضلانی تشخیص داده می شود.به گزارش شفا آنلاین ، 9 نوع آتروفی عضلانی مطرح است که هر کدام علائم مشخصه متفاوتی دارد و گروه خاصی از عضلات را درگیر می کند. مبتلایان به آتروفی عضلانی اغلب علاوه بر اختلال عملکرد عصبی، از مشکلات قلبی و تنفسی رنج می برند. هم اکنون هیچ درمان شناخته شده ای برای آتروفی عضلانی وجود ندارد، بنابراین، درمان اختلال به طور کلی بر پیشگیری و مدیریت عوارض و اقدامات حمایتی متمرکز است. تشخیص زودرس و صحیح و درمان به موقع باعث طولانی تر شدن عمر مبتلایان به دیستروفی عضلانی خواهد شد. آتروفی عضلانی، یک واژه عمومی برای تشریح گروهی از اختلالات عضلانی ارثی است که ذاتا پیشرونده اند و معمولا به ضعف و آتروفی عضلانی با شدت های مختلف می انجامد.9 نوع شناخته شده دیستروفی عضلانی، در سن شروع، علائم بالینی، گروه عضلات درگیر و عوارض با یکدیگر تفاوت دارند. گروه های عضلانی که معمولا درگیرند عبارتند از عضلات پکتورال، آگزیال و اپندیکولار. اشکال خاصی از بیماری ممکن است عضلات قلبی، تنفسی و صورتی را علاوه بر بافت ها و ارگان هایی نظیر مغز، چشم ها یا پوست درگیر کنند. اختلال ممکن است در زمان تولد یا دیرتر، حتی در دهه 7 زندگی تشخیص داده شود. اطلاعات و آمار موجود در زمینه بار اقتصادی دیستروفی عضلانی در جهان بسیار کم است. شیوع 19 تا 25 مورد از هر 100 هزار نفر جمعیت در قید حیات، برای این بیماری تخمین زده شده است. دیستروفی دوشن و دیستروفی بکر، عامل بیش از 80درصد تمام موارد هستند. دیستروفی عضلانی دوشن، شایع ترین بیماری عصبی-عضلانی خردسالان است که شیوع آن در حدود 30 مورد به ازای هر 100 هزار نفر یا1 در هر 3500 تا 5000 نوزاد پسر تازه متولد شده است. سومین دیستروفی عضلانی از لحاظ شیوع، فشیوکپسولوهومرال (FSHD) است که شیوعی معادل یک مورد در هر 15 تا 20 هزار نفر برایش محاسبه شده است. درست و نادرست های دیستروفی عضلانی دیستروفی عضلانی یک بیماری ژنتیکی است؛ به این معنا که افراد با این ژن ها متولد می شوند، حتی اگر که بیماری شان در سنین بالاتر عمر تشخیص داده شود. پاتوژنز دیستروفی عضلانی پیچیده است و بسته به طبقه بندی بیماری تفاوت دارد. به طور کلی، تخریب عضلانی ناشی می شود از یک پروتئین معیوب که عملکرد اولیه اش برای تمامیت غشای سلولی، حیاتی است. وقتی که پروتئین مذکور دیگر موثر نیست، محتویات سلول ممکن است به درون فضای بین سلولی نشت کند و باعث نکروز یا آپوپتوز شود. اشکال وابسته به جنس(دیستروفینوپاتی ها)، شامل دیستروفی عضلانی دوشن، دیستروفی عضلانی بکر و دیستروفی عضلانی امری-دریفوس(Emery-Dreifuss MD) است. در این اشکال وابسته به کروموزوم ایکس، نقصان باعث تغییر در کدگذاری ژن های پروتئین دیستروفین می شود. دیستروفین که به میزان وسیعی در عضلات صاف، اسکلتی، قلبی و نیز بافت مغز پخش است، برای ثبات ساختاری میوفیبرها ضروری است، بنابراین، تغییر در عملکرد یا تولید این پروتئین، باعث مستعد شدن عضلات به آسیب و چرخه های تکرارشونده نکروز و دژنریشن می شود. دیستروفی های عضلانی مادرزادی، بیماری های اتوزومال هستند که در خالص ترین شکل خود با کمبود یا فقدان کامل پروتئین خارج سلولی مروزین(Merosin) مرتبط هستند. هر چند که کمبود مروزین مسبب 50درصد از موارد دیستروفی عضلانی مادرزادی است، فنوتایپ های فردی اغلب با موتاسیون ها در پروتئین های مختلف-که عملکردهای سلولی مشابهی دارند-مرتبط هستند. نتیجه این موتاسیون ها، دژنراسیون پیشرونده عضلانی و از دست رفتن استقلال در حرکات است. دارودرمانی دیستروفی عضلانی مطالعات بالینی انجام شده روی دیستروفی عضلانی، اغلب روی مبتلایان به دیستروفی عضلانی دوشن بوده اند؛ زیرا شایع ترین شکل دیستروفی عضلانی است. البته جمعیت های نمونه به علت شیوع کم بیماری اغلب کوچک اند. در بیشتر اطلاعات موجود در زمینه دارودرمانی دیستروفی عضلانی دوشن، درمان با گلوکوکورتیکوییدها مطرح است. مطالعات بالینی تصادفی آینده نگر که در آنها گروه کنترل از دارونما استفاده کرده اند، روی مبتلایان به دیستروفی عضلانی دوشن نشان داد که پس از6 ماه درمان با گلوکوکورتیکوییدها، بیماران افزایش قوای عضلانی، کند شدن روند تحلیل عضله، کاهش خطر اسکولیوز و افزایش عملکرد ریوی را تجربه کردند. دوزاژ مطلوب در این مطالعات، پردنیزون 75/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز است. حد بیشتر دوز روزانه 30 تا 40 میلی گرم برای این گروه دارویی پیشنهاد شده است. دستورالعمل های اخیر شروع گلوکوکورتیکوییدها را در تمام مبتلایان به دیستروفی عضلانی دوشن در زمانی که عملکرد موتور در آنها ثابت شده توصیه کرده اند. هدف، کند کردن روند بیماری قبل از کاهش عملکرد موتور است. تصمیم گیری در مورد درمان بیماران با گلوکوکورتیکوییدها برای مدت بیش از 6 ماه، باید به طور فردی و با ارزیابی خطرات در مقابل فواید انجام شود. یک مطالعه گذشته نگر، بیماران درمان شده با گلوکوکورتیکوییدها برای مدت زمان متوسط 8 سال را با بیمارانی که مقدار قابل توجهی از این گروه دارویی دریافت نکرده بودند مقایسه کرد. در بیماران تحت درمان با گلوکوکورتیکوییدها، توانایی حرکات مستقل و بدون کمک 3/3 سال بیشتر از بیمارانی بود که درمان گلوکوکورتیکوییدها را دریافت نکردند. به علاوه، شیوع اسکولیوز به میزان قابل توجهی در گروه تحت درمان با گلوکوکورتیکوییدها کمتر بود. با وجود فواید، در بیماران گروه مصرف کننده گلوکوکورتیکوییدها، به میزان قابل توجهی میزان شکستگی های استخوان های دراز و شکستگی های فشاری مهره ها کمتر بود. اگر تصمیم بر این است که بیماران برای دوره طولانی تری تحت درمان با گلوکوکورتیکوییدها باشند، عوارض ناخواسته باید مورد توجه قرار گیرند. الگوهای آلترناتیو برای تجویز روزانه گلوکوکورتیکوییدها مورد بررسی بوده اند. در مقایسه با تجویز روزانه، تجویز یک روز در میان گلوکوکورتیکوییدها در ماه ششم باعث کاهش در توان حفظ قدرت عضلانی شد، بنابراین، تجویز یک روز در میان توصیه نمی شود. یک مطالعه آینده نگر تصادفی با استفاده از دارونما و دوسوکور، مصرف کورتیکواستروییدها فقط در تعطیلات آخر هفته را با مصرف روزانه پردنیزون مقایسه کرد، که تفاوت قابل توجهی در نتایج درمانی دو گروه مشاهده نشد. یک مطالعه آینده نگر مقطعی، فواید تجویز طولانی مدت متناوب (10 روز دارو، 10 روز استراحت) را با تجویز روزانه کورتیکواستروییدها در مبتلایان به دیستروفی عضلانی دوشن مقایسه کرد. متوسط سن از دست رفتن مستقل حرکات در گروه دریافت کننده دوز متناوب، 12 سال و در گروه دریافت کننده دوز روزانه، 5/14 سال بود. داروهای در دست تولید هم اکنون دو داروی جدید اتپلیرسن(Eteplirsen) و دریزاپرسن(Drisapersen) اثرات مثبتی در گروه کوچکی از مبتلایان به دیستروفی عضلانی دوشن که موتاسیون خاصی داشتند ایجاد کرده اند. مراحل اولیه مطالعات روی این 2 داروی جدید، فایده و تغییر قابل توجهی در «آزمون قدم زدن در 6 دقیقه» را نشان داده است. US.Pharmacist,20 Jan2016
چهارشنبه ، ۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]
-
گوناگون
پربازدیدترینها