تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805662103
موسیقی باید ارزش فیلم را بالا ببرد
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه آفتاب یزد: همراه با انیو موریکونه؛ از زمان آموختن کلیدهای موسیقی تا روزگار ساختن موسیقی «هشت نفرت انگیز» آناهیتا منجزی: انیو موریکونه، آهنگساز نامدار ایتالیایی، ساخت موسیقی متن تازه ترین فیلم کوئنتین تارانتینو یعنی «هشت نفرت انگیز» را بر عهده داشته است. به گزارش کافه سینما، وبسایت The Quietus به این بهانه به سراغ این موسیقیدان سر شناس رفته و با او گفتگویی انجام داده است. در ادامه خلاصه این گفتگو را می خوانید. موریکونه آهنگسازی را در سن شش سالگی زمانیکه پدرش در تعطیلات، کلید های موسیقی را به او یاد داد، شروع کرد و او حالا می تواند سالی حد اقل 12 موسیقی متن خلق کند، اما وسواس او در ارائه یک کار بی نقص، آزار دهنده است. حالا این سوال پیش می آید که او چطور این وسواس کاری و اضطراب را مدیریت می کند؟ او در این باره می گوید: چیزی که به من کمک می کند بر این اضطراب غلبه کنم و علی رغم شک و تردید ها به کارم ادامه بدهم، پیش از هر چیز، صحبت کردن با کارگردان و بعد خواندن فیلمنامه است. این کارها به من کمک می کند بفهمم کارگردان در این فیلم می خواهد چه چیزی را به مخاطب منتقل کند. در این مورد خاص، فیلمنامه را خواندم و با کوئنتین تارانتینو، که به خانه ام در رم آمده بود، صحبت کوتاهی داشتم. او هیچ پیشنهادی به من نداد و هیچ شرطی برای من نگذاشت و فقط از من خواست آهنگی درباره برف بسازم. فقط به همین نکته اشاره کرد و مرا کاملا آزاد گذاشت. این نوع برخورد تارانتینو از یک سو خیلی خوب بود: من آزادی کامل داشتم تا این آهنگ را به شکل خلاقانه ای بسازم، اما از سویی دیگر، احساس می کردم مسئولیت بزرگی به عهده من است. همیشه، زمانیکه در حال ساخت آهنگی برای یک کارگردان هستم، سنگینی بار مسئولیتی که بر عهده ام گذاشته شده را احساس می کنم، اما در این مورد، چون کارگردان مرا راهنمایی نکرد کمی نگران بودم او را نا امید کنم. اما فکر نمی کنم چنین اتفاقی افتاده باشد؛ زمانیکه برای ضبط ترک های «هشت نفرت انگیز» در پراگ بودیم خیلی خوشحال به نظر می رسید. بنا بر این در حال حاضر احساس آرامش بیشتری می کنم. فقط می خواهم ببینم در این فیلم چطور از موسیقی من استفاده کرده است چون هنوز فیلم را ندیده ام. مسئله فقط همین است. اما با توجه به صحبتی که همین جا در لندن، با هم داشتیم، فکر می کنم او از کاری که انجام داده ام به شدت راضی است.» * تارانتینو، در ابتدا، بعد از شنیدن نتیجه کار کمی شوکه شده بود؛ ترکیب آوایِ فاگوت و توبا به هیچ عنوان موسیقی مورد نظر او برای یک فیلم وسترن نبود، اما شیوه کار موریکونه دقیقا همین است: او دوست ندارد خودش را تکرار کند و قابل پیش بینی باشد. بنابر این آیا او از اینکه کارگردان ها را غافلگیر کند احساس رضایت می کند؟ آیا غافلگیر شدن را معیاری برای موفقیت می داند؟ «هدفم غافلگیر کردن کارگردان ها نیست. در حقیقت، این کار کاملا بر خلاف کاری است که می خواهم انجام بدهم، چون فکر نمی کنم آنقدر مهم و توانا باشم که بتوانم کارگردانی را شوکه یا غافلگیر کنم. اما در این مورد خاص، برای کوئنتین تارانتینو، حقیقت دارد که واقعاً تلاش کردم اثری خلق کنم که کاملا جدید و غیر قابل پیش بینی باشد. به نظرم این فیلم مستحق آن نوع تاثیر گذاری غافلگیر کننده بود و این موسیقی می توانست به انتقال اهداف و مضمون فیلم کمک کند و دقیقا به همین خاطر است که کمی عجیب به نظر می رسد. همیشه گفته ام که هدف موسیقی در یک فیلم، انتقال چیزی است که نمی توان آن را در تصاویر مشاهده کرد یا در دیالوگ ها شنید. یک پدیده انتزاعی است؛ از یک نقطه دور و مبهم می آید و باید چیزی به فیلم اضافه کند. باید ارزش فیلم را بالا ببرد.» * همکاری موریکونه و تارانتینو برای ساخت موسیقی متن کامل یک فیلم خیلی ها را غافلگیر کرد. استاد بارها گفته است که این موضوع که کارگردان ها به جای ساخت موسیقی متن برای فیلم هایشان از قطعه های موسیقی آماده استفاده می کنند او را ناراحت می کند. به عنوان مثال، تارانتینو در فیلم «بیل را بکش» (قسمت اول و دوم)، «ضد مرگ»، «حرامزاده های بی آبرو» و «جانگوی آزاد شده» دوباره از آثار قبلی موریکونه استفاده کرد، در حالیکه موریکونه برای هر یک از این فیلم ها قطعه های اوریجینال ساخته بود. حتی در موسیقی متن «هشت نفرت انگیز» نیز چند آهنگ از «وایت استرایپس» و «روی اوربیسن» وجود دارد. آیا موریکونه با این شیوه مخالف است؟ به طور کلی، بله؛ ترجیح می دهم که برای هر فیلمی موسیقی متن ساخته شود. اما در عین حال، اگر کارگردانی قطعه های قدیمی موسیقی مرا برای فیلمش انتخاب کند، این موضوع به این معنا نیست که او دوست ندارد با یک آهنگساز کار کند، بلکه به این معناست که او موسیقی مرا دوست دارد و این چیزی است که من از آن لذت می برم. بنابراین این که او در گذشته از موسیقی من استفاده کرده است مرا ناراحت نمی کند و فقط علاقه اش نسبت به کاری که انجام داده ام را ثابت می کند. * و حالا مسئله خشونت مطرح می شود. موریکونه قبول دارد که کارگردان ها گاهی درباره واکنش او نسبت به فیلم هایشان نگران هستند و می ترسند برای این فیلم ها مشکلی به وجود بیاید. اما او احساس می کند که حساسیت شخصی اش نسبت به کشت و کشتار اهمیت چندانی ندارد و در مورد نگرانی او درباره سبک فیلمسازی تارانتینو اغراق شده است. علاوه بر این، موریکونه تا به حال با کارگردان های بسیاری، از جمله داریو آرجنتو، که فیلم هایشان پر از صحنه های خشونت آمیز بوده، کار کرده است. تجربه همکاری با داریو آرجنتو مثال خوبی است. من موسیقی متن سه فیلم اول او را ساختم و همانطور که می دانید فیلم های ترسناک او پر از صحنه های خشونت آمیز و کشت و کشتار است. سعی کردم از یک نوع موسیقی خاص که موسیقی دوازده نغمه ای (dodecacophonic) است استفاده کنم. از این نوع موسیقی برای تراژیک ترین بخش های فیلم استفاده کردم و همزمان سعی کردم تعادلی در موسیقی متن ایجاد کنم؛ برای سکانس های معمولی از قطعه های ساده تر استفاده کردم تا مخاطب عام هم بتواند با موسیقی این فیلم ارتباط برقرار کند. تجربه خوبی بود، اما پس از مدتی، دیگر با آرجنتو همکاری نکردم. بعد از مدتی، سالواتور، پدر داریو آرجنتو، که تهیه کننده فیلم های او بود، سراغ من آمد و گفت 'ببین انیو... تو برای این سه فیلم موسیقی های مشابه ساخته ای. با همدیگر تفاوتی ندارند و شبیه هم هستند.' و من گفتم 'نه، آن ها شبیه همدیگر نیستند. سبک کار یکی است اما هر کدام از آن ها نظم و ترتیب خاص خودشان را دارند. اگر سواد موسیقی بالایی نداشته باشید نمی توانید مفهوم آن را درک کنید. بهتر است بروید سراغ یک آهنگساز دیگر. اگر فکر می کنید که من خودم را تکرار می کنم پس نمی فهمید چه کاری انجام داده ام. و آن ها برای مدتی با یک نفر دیگر کار کردند... اما بعدها داریو آرجنتو خودش با من تماس گرفت که دوباره با هم کار کنیم.
پنجشنبه ، ۱۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه آفتاب یزد]
[مشاهده در: www.aftabeyazd.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها