تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836849231
اعتراض انجمن‌منتقدان خانه‌تئاتر به هیات‌مدیره این تشکل/ به شما مربوط نیست!
واضح آرشیو وب فارسی:ایلنا: با انتشار بیانیه‌ای اعلام شد؛ اعتراض انجمن‌منتقدان خانه‌تئاتر به هیات‌مدیره این تشکل/ به شما مربوط نیست!
انجمن‌منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانۀ‌تئاتر با انتشار بیانیه‌ای نسبت به سکوت هیات‌مدیره این تشکل در برابر مشکلات خانواده‌تئاتر و آنچه "حذف‌منتقدان" نامیده، واکنش نشان داد. به گزارش خبرنگار ایلنا، در بخشی از این بیانیه می‌خوانیم: گروهی از منتقدانِ عملکرد «خانه تئاتر»، طی نشست‌عمومی به بیان دغدغه‌های و پرسش‌های خود پرداختند، خواستار پاسخگویی مدیرعامل «خانه تئاتر» و پیگیری موضوع از سوی اعضای «خانه‌تئاتر» شدند. در پاسخ به انتقادها، پرسش‌ها و ابهام‌های مطرح شده، درهای گفت‌وگو بسته می‌شود؛ معترضین به سادگی از ترکیب هیات‌مدیره حذف می‌شوند، مدیرعامل «خانه‌تئاتر» از پاسخگویی به افکار عمومی امتناع می‌کند و دیگران هم، در انفعال کامل، سکوت می‌کنند. متن کامل این بیانیه به شرح زیر است: هیات‌مدیره انجمن منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه‌تئاتر در پی اتفاقات متنوع و تاسف بار اخیر در حوزه تئاتر با انتشار بیانیه‌ای واکنش نشان داد. متن این اطلاعیه به شرح زیر است: یکم- هنرمندان و مدیران محترم حوزۀ تئاتر! برنامۀ «هفت اقلیم» هم به دستور مدیران رادیو توقیف شد، ولی این مورد هم مانند بسیاری از اتفاقات مربوط به تئاتر، به شما مربوط نیست! برنامه «هفت اقلیم» نه نخستین رسانۀ فعال در حوزۀ تئاتر بوده که خاموش می شود، نه آخرین آنها خواهد بود. طی ده سال گذشته، بسیار بوده اند رسانه ها و نشریاتی که توقیف یا تعطیل شده اند، بسیار بوده اند روزنامه نگاران و منتقدان حرفه ای حوزۀ تئاتر که بی کار شده اند، کوچ کرده اند، خانه نشین شده اند، دلزده شده اند و یا به اجبار، به کار دیگری مشغول شده اند. در طی یک دهۀ گذشته، نشریات تخصصی حوزۀ تئاتر روز به روز حقیرتر و فقیرتر شده اند، صفحات تئاتر روزنامه ها لاغرتر شده اند و معدود سایت های تخصصی و مستقل حوزۀ تئاتر، از نفس افتاده و تعطیل شده اند. اما هیچ کدام از این اتفاقات برای شما مهم نبوده است. لابد به شما مربوط نیست. حالا برای شما جای خالی «رسانه های تخصصی» و «روزنامه نگاران مستقل و حرفه ای» را «سایت های فروش بلیت» و «صفحات مجازی» پر کرده اند که بی آنکه در قید بند «اخلاقِ رسانه» باشند – همچون فروشندگان بازار مکاره - سره و ناسره، حقیقت و دروغ را در هم می آمیزند تا بازار خود را گرم نگه دارند، در برابر پول بیشتر ستایشگران سینه چاک شما می شوند و اگر امتناع کنید، با چماقِ کامنت گذاران بی هویت، شما را به راه راست هدایت می کنند. اصلا چه حاجت به نظارت «رسانه های تخصصی و مستقل» و «منتقدان صاحب دیدگاه و شناخته شده» در تئاتر، وقتی می شود به هیاهوی کامنت گذاران بی هویت و لایک های فیس بوکی و اینستاگرامیِ دوستان و همکاران خود دلخوش باشیم و در خودشیفتگی روز افزون خود فروبرویم؟ دوم- آیا هیچ نوع پیوندی میان بخش های مختلفِ تئاتر ایران وجود دارد؟ آیا روزنامه نگاران و منتقدان تئاتر، بخشی از خانوادۀ تئاتر ایران هستند؟ آیا بود و نبود رسانه های مرتبط با تئاتر، تاثیری در سرنوشت تئاتر ایران دارد؟ آیا شاهد ارتباطی ارگانیک میان هنرمندان تئاتر ایران، وزارت فرهنگ و ارشاد و اسلامی، صدا و سیما، شهرداری ها و سایر دستگاه ها و نهادهای مربوطه به حوزۀ فرهنگ و هنر هستیم که بتواند حقوق اولیه و انسانی فعالان حوزۀ تئاتر را تامین کند؟ هنرمندان تئاتر ایران در برابر دستگاه های عریض و طویل دولتی و شبه دولتی، چقدر قدرت چانه زنی دارند؟ آیا بود و نبودشان در واقعیت بیرونی فرق معناداری ایجاد می کند؟ آیا فرد فرد هنرمندان تئاتر ایران، آنقدر رشد یافته هستند که بتوانند در تصمیمات مرتبط با سرنوشت خود، نقشی موثر بازی کنند؟ آیا هنرمندان تئاتر اصلا از مطالبات جمعی مشخصی برخوردارند و برای انتقال خواسته های خود به دولت، صدا و سیما، شهرداری ها یا سایر دستگاه ها، ساز و کار و ابزاری موثر دارند؟ نقش «خانه تئاتر» در این میان چیست؟ آیا درست است که «خانه تئاتر» را یک نهاد صنفی بدانیم؟ آیا «خانه تئاتر» به راستی عملکردی صنفی دارد؟ آیا اعضای «خانه تئاتر» فراتر از پرداخت «حق عضویت» و «حضور در انتخابات»، در مورد دیگر همکاران خود «احساس مسئولیت صنفی» دارند؟ و آیا به جز برخورداری از بیمۀ درمانی، عضویت در «خانه تئاتر» ارزش و معنای دیگری برای آنها دارد؟ آیا اصلا، پیش از تشکیل صنف، چیزی به نام «احساس مسئولیت جمعی» در ما شکل گرفته است؟ آیا برای ما اهمیتی دارد که در اطراف مان، برای همکاران مان، چه رخ می دهد؟ سوم- همین چند روز پیش، کارگران شهرداری تهران به سراغ یکی از سالن های خصوصیِ تازه تاسیس رفتند و بخشی از سقف سالن را برداشتند. در نهایت مذاکرات موسسان سالن با مسئولان شهرداری پشت درهای بسته صورت گرفت و در بیانیه های شهرداری تهران، به محکومیت موسسان سالن مذکور ختم شد. اما آیا
به راستی این ختم ماجراست؟ اینکه مشکل آن سالن تئاتر خصوصی، یک مورد خاص و حاصل سهل انگاری و بی تجربگی موسسان سالن است یا - چنانکه برخی - با بدبینی - تحلیل می کنند، طلیعه ای برای ممانعت و برخورد شهرداری تهران با گسترش سالن های خصوصیِ تئاتر، پرسشی است که پاسخ آن در آینده معلوم می شود. اما پرسش دیگر این است که در موارد مشابه احتمالی، آیا هنرمندان تئاتر توان، اتحاد و قدرت لازم برای چانه زنی با دستگاهی چون شهرداری تهران را خواهند داشت؟ شهرداری تهران طی یک دهۀ گذشته، بارها و بارها وعدۀ ساخت یا افتتاح قریب الوقوع بیش از 10 سالن تئاتر را در تهران داده و به این وعده عمل نکرده است و حتی هنوز موفق به بهره برداری از سالن های تئاتر خاوران و مجموعۀ صبا نشده است. در عین حال، به نظر می رسد شهرداری تهران وظیفه داشته باشد از گسترش سالن های خصوصی تئاتر در تهران و توسعۀ فضاهای فرهنگی حمایت کند و برای این امر تسهیلاتی مانند «اختصاص زمین»، «ارائۀ مشاوره»، «معرفی ساختمان ها و اماکن مناسب، با کاربری فرهنگی» و «صدور مجوز» را فراهم کند. اما شهرداری تهران تاکنون چنین رفتاری نداشته است. آیا این موضوع برای هنرمندان تئاتر مهم نیست؟ آیا افزایش سالن های تئاتر، جزو مطالبات همیشگی اهل تئاتر نبوده است؟ مطالبات اهل تئاتر، چگونه قرار است به یک نیروی اجتماعی موثر تبدیل شود؟ در برابر دستگاهی عریض و طویلی چون شهرداری تهران، که برای توجیه عملکرد خود به کارشناسان روابط عمومی و انواع رسانه های جمعی چون سایت و روزنامه و ... مجهز است، هنرمندان بی پناه تئاتر چه در دست دارند؟ آیا اصولا اهل تئاتر از اجماع، اتحاد و آگاهی و خردمندی لازم برای مواجهه با مشکلات احتمالی برخوردارند؟ اگر تعطیلی رسانه های حوزۀ تئاتر به شما مربوط نیست، احتمالا فکر کردن به این مسائل هم به شما ربطی ندارد! چهار- نزدیک به 16 سال از شکل گیری «خانه تئاتر» می گذرد؛ نهادی که بی تردید با حسن نیت شکل گرفته تا علی رغم تمام موانع تاریخی، پیچیدگی های قانونی و تردیدهای سیاسی، آزمونی باشد برای «رفتار صنفی ما» و «شکل دهی به مسئولیت جمعی در حوزۀ تئاتر»؛ آیا ما از این آزمون سربلند بیرون آمده ایم؟ آیا «چیستی»، «چگونگی» و «سرنوشت» همین «خانه تئاتر» برای اهل تئاتر مهم است؟ آیا موسسۀ فرهنگی و هنری «خانه تئاتر ایران» پس از 16 سال آزمون و خطا، توانسته به جایگاه شایسته ای در شان نام خود دست یابد؟ در طی چند ماه گذشته، شاهد شکافی عمیق میان اعضای هیات مدیره «خانه تئاتر» بوده ایم، شکافی که به جدایی و کناره گیری برخی از اعضای هیات مدیره «خانه تئاتر» منجر شده است. تعدادی از اعضای هیات مدیره «خانه تئاتر» که با ایدۀ اصلاح و بهسازی این مجموعه انتخاب شده بودند، پس از 2 سال فعالیت اعلام کردند که به دلیل مقاومت و کارشکنی مدیرعامل و دیگر اعضای هیات مدیره در مقابل برنامه ها و تغییرات پیشنهادی، مدتی است که در جلسات هیات مدیره «خانه تئاتر» شرکت نمی کنند. این گروه از منتقدانِ عملکرد «خانه تئاتر»، طی نشست عمومی به بیان دغدغه های و پرسش های خود پرداختند، خواستار پاسخگویی مدیرعامل «خانه تئاتر» و پیگیری موضوع از سوی اعضای «خانه تئاتر» شدند. فارغ از انتقادهایی که می توان به عملکرد معترضان داشت، نحوۀ واکنش خانوادۀ تئاتر به اعتراض ها و انتقادهای بخشی از همین خانواده، قابل تامل است. در پاسخ به انتقادها، پرسش ها و ابهام های مطرح شده، درهای گفت و گو بسته می شود؛ معترضین به سادگی از ترکیب هیات مدیره حذف می شوند، مدیرعامل «خانه تئاتر» از پاسخگویی به افکار عمومی امتناع می کند و دیگران هم، در انفعال کامل، سکوت می کنند. آیا می توانیم هیات مدیرۀ «خانه تئاتر» را برآیند خرد جمعی اعضای «خانه تئاتر» بدانیم؟ آیا عملکرد اعضای هیات مدیرۀ «خانه تئاتر» - اعم از آنها که حذف شدند و آنها که باقی ماندند- را می توانیم نمونه ای از رفتار خردمندانۀ اهل تئاتر در مواجهه با یک بحران درون سازمانی به حساب آورد؟ آیا حذف معترضان و امتناع از پاسخگویی به افکار عمومی، خردمندانه ترین روش حل این بحران بود؟ آیا وقتی از «خانه» و «خانوادۀ تئاتر» حرف می زنیم، واقعا با هم چون اعضای یک خانواده رفتار می کنیم؟ آیا معترضان حذف شده، نمایندۀ بخشی از اعضای همین «خانه تئاتر» نبودند؟ آیا پرسش های آنها، پرسش های بخشی از اعضای همین «خانه تئاتر» نیست؟ آیا کسانی که در انتخابات قبلی «خانه تئاتر» به ایدۀ اصلاح «خانۀ تئاتر» رای دادند، دیگر وجود خارجی ندارند؟ آیا با حذف آنها، اعضای باقی مانده می توانند ادعا کنند که نمایندگی تمام گرایش های وجود در «خانه تئاتر» را بر عهده دارند؟ آیا اصلا «خانه تئاتر» اصلاح پذیر است؟ آیا در انتخابات پیش روی «خانه تئاتر» همۀ مشکل ها حل می شود؟ شاید نباید این پرسش ها را از شما بپرسیم، چون احتمالا پاسخ گویی به این پرسش ها هم به شما ربطی ندارد! «انجمن منتقدان، نویسندگان و پژ
وهشگران» که هنوز خود را بخشی از خانوادۀ تئاتر ایران می داند، عمیقا معتقد است شکاف اخیر میان اعضای هیات مدیرۀ «خانۀ تئاتر» و ناتوانی خانوادۀ تئاتر از حل خردورزانۀ یک بحران درون سازمانی، تنها نمود کوچکی از بحران تئاتر ایران است؛ بحرانی که ریشه در بی مسئولیتی فرد فرد ما، در فردگرایی و فرصت طلبی ما، در ناتوانی مان برای تحمل اندیشۀ دیگران و در بی توجهی مان به مسئولیت جمعی مان ریشه دارد. هرچند که این همه، احتمالا به شما ربطی ندارد! چندی قبل گروهی از اعضای هیات مدیره خانه تئاتر، متشکل از - علیرضا نادری، اصغر دشتی و حمید پورآذری - اعلام کردند در اعتراض به سنگ اندازی های گروه دیگر این هیات و مدیرعامل موسسه در برابر بهسازی درون سازمانی خانه تئاتر دیگر در جلسه های هیات مدیره شرکت نمی کنند.
۱۳۹۴/۱۰/۰۶ ۱۹:۰۷:۵۹
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایلنا]
[مشاهده در: www.ilna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها