تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836464353
همتراز نبودن علوم دینی و علوم جدید مانع اصلی وحدت حوزه و دانشگاه
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی با اشاره به موانع ایجاد وحدت بین حوزه و دانشگاه اظهار کرد: ناهمترازی بین علوم دینی و علوم جدید مانع اصلی وحدت حوزه و دانشگاه است. به گزارش خبرنگار دانشگاهی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه خراسان، دکتر علی یوسفی با حضور در این خبرگزاری با بیان اینکه بخشی از موانع تقریب و نزدیک شدن حوزه و دانشگاه به این واقعیت بازمی گردد که از نظر تاریخی این جدایی بین علم دینی و علم جدید را تجربه کرده ایم، گفت: با وقوع انقلاب اسلامی این تفکر دینی غلبه بیشتری پیدا کرد یعنی نوعی نهادسازی صورت گرفت و حکومتی بر پایه دریافت های دینی به وجود آمد. بنابراین انقلاب اسلامی به غلبه تفکر دینی انجامیده است. وی ادامه داد: در واقع تفسیرهای دینی و ماخوذ از دین بر سایر تفسیرها غلبه پیدا کرد. جمهوری اسلامی نیز این نگاه را تقویت کرده است یعنی تفکر دینی با یک نیرو و قدرت سیاسی آمیخته شده و این مساله حوزه را در یک موقعیتی برتری نسبت به دانشگاه قرار داده است. یوسفی با بیان اینکه حوزه و دانشگاه در کشور ما در یک موضع واحد قرار نداشته و همتراز با یکدیگر نیستند، تصریح کرد: این تقویت موضع دینی، موضع علم جدید را مغلوبه کرده است لذا آن تفکر بر فضای مراکز علمی و دانشگاهی سایه انداخته است. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی اضافه کرد: این وضعیت خود می تواند مانعی برای تقریب و نزدیک شدن دیدگاه های بین حوزه و دانشگاه باشد چون با دو موقعیت ناهمتراز مواجه هستیم. اگر حوزه و دانشگاه بخواهند همگرا شوند باید در وهله اول خود را هم عرض یکدیگر تعریف کنند. مقام سروری که حوزه بر دانشگاه پس از انقلاب اسلامی مانعی برای این همکاری است. یوسفی با تاکید بر لزوم همترازی بین جایگاه حوزه و دانشگاه، آن را عامل همکاری و پویایی این دو عرصه دانست و گفت: لازمه این وحدت قبول همترازی هر دو موقعیت است. یعنی همانقدر که علوم دینی اهمیت دارند، علوم جدید نیز از آن اهمیت بهره مند باشند. وی خاطرنشان کرد: اندیشه و نظر در شرایط همترازی یکدیگر را تقویت می کنند چون در وضعیت یکسان «فکر» مطرح است نه «امر». یعنی افکار اگر در موقعیتی همتراز با هم تضارب داشته باشند، می توانند به یکدیگر نزدیک شوند اما اگر ناهمترازی باشد، امر و اجبار بوجود می اید و این خود مخل تفکر و اندیشه است. یوسفی تاکید کرد: باید در یک اصلاح ساختاری ، حوزه و دانشگاه همتراز و هم عرض یکدیگر قرار گرفته و ارزش گذاری شوند. آن زمان است که بر حسب این همترازی بین این علم دینی و علم جدید گفت وگوها صورت می گیرد و پیوند این دو تقویت خواهد شد. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی در مورد اینکه چه میزان برای ایجاد این وحدت حرکت شده است، گفت: چون اراده خود رهبران مذهبی و عالمان جامعه به ایجاد این نزدیکی است، آن ها باید برای مساله ناهمترازی حوزه و دانشگاه چاره اندیشی کنند و علوم جدید و دانشگاه را از این موقعیت مغلوبه خارج کنند. امروز حوزه موقعیت ارشادی و سروری پیدا کرده و برای تقریب حوزه و دانشگاه باید موقعیت این دو همتراز گردد. یوسفی با اشاره به آسیب های ناهمترازی حوزه و دانشگاه تصریح کرد: برای نزدیکی حوزه و دانشگاه ، اراده ملی لازم است و در واقع ما ناگزیر از همکاری و نزدیکی این دو و به رسمیت شناختن علم جدید و موقعیت دانشگاه در کشور هستیم. نادیده گرفتن این واقعیت برای پیشرفت جامعه بسیار خسارت بار است و من فکر می کنم نتیجه درازمدت آن این نادیده انگاری به ضرر دیانت و باعث به حاشیه رفتن اندیشه دینی و جداشدن شدن آن از عرصه سیاست و اجتماع خواهد بود . وی در بخش دیگری از این گفت وگو با اشاره به نامگذاری این روز به عنوان روز وحدت حوزه و دانشگاه اظهار کرد: این روز مصادف با روز شهادت آیت الله محمد مفتح است که در سال 58 توسط گروهی افراطی شهید می شود. وی یک روحانی برجسته بود که در دانشکده الهیات تهران حضور داشت و هم یک فعال حوزوی و هم یک فعال دانشگاهی بود. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی با بیان اینکه شهادت وی فرصتی برای بازخوانی تفکیک بین حوزه و دانشگاه و اینکه این دو نهاد مسیر جداگانه ای را طی می کنند، ایجاد کرد، خاطرنشان کرد: جدایی حوزه و دانشگاه و علم دینی از علم جدید آثار زیادی برای جامعه و آینده فرهنگی جامعه می تواند ایجاد کند؛ این در شرایطی است که این دو به شدت به یکدیگر نیاز دارند. این جدایی برای جامعه خسارت بار است. یوسفی بیان کرد: تلقی های مختلفی هم از وحدت حوزه و دانشگاه به عمل آمده و لذا می توان در مورد اینکه این وحدت به چه معنا می تواند تلقی شود و چه اقداماتی باید برای آن صورت گیرد، نظر داد. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی با اشاره به نخستین دیدگاه ها از ایجاد وحدت بین حوزه و دانشگاه، عنوان کرد: تلقی اولیه از وحدت این است که نوعی ادغام صورت گیرد و این دو یکی شوند. البته این تلقی خیلی دقیق نیست اگرچه در خود کلمه وحدت این معنا وجود دارد اما احتمالا منظور بانیان این مساله یکی شدن نبوده است. در حقیقت امکان ناپذیر است که این دو یکی بشوند. این مساله بیشتر به معنای همسو شدن، هم جهت شدن و تلاش برای رسیدن به یک هدف مشترک بوده یعنی همسویی در هدف و جهت گیری مورد نظر بوده و هست. وی اضافه کرد: به تعبیر مقام معظم رهبری هر کدام مسیر و ابزار و روش و منش خاص خود را داشته و به جای هم نیز نمی توانند قرار گیرند، منتها اینکه این دو نهاد در یک مسیر تعریف شوند و هدف گیری مشترکی داشته باشند، کاملا شدنی است. اگر ما بخواهیم یک جامعه پیشرفته و بالنده داشته باشیم، این دو نهال علمی می باید هم جهت با هم حرکت کرده و جامعه را هم از نظر علم جدید و علم دینی تغذیه کنند. یوسفی با بیان اینکه تلقی واقعی تر و شدنی تر از وحدت حوزه و دانشگاه قرابت علوم دینی و علوم جدید است، خاطرنشان کرد: یعنی اینکه ما چگونه بتوانیم هم از منابع دینی برای توسعه علم و دانش استفاده کنیم و همزمان از منابع و ماخذ دانش های نوین این استفاده را داشته باشیم. وی با ارائه تعریفی واقعی از آنچه که به عنوان وحدت بین حوزه و دانشگاه می توان داد، گفت: آمیختن دانش و علم نوین با علم دینی و ماخوذ از منابع دینی می تواند یک تعریف و تلقی واقعی تر از وحد حوزه و دانشگاه باشد. در واقع وحدت حوزه و دانشگاه یعنی آمیختگی و همگرایی میان علوم جدید و دینی که از دو منبع جداگانه بوده اما در عین حال در یک چارچوب معین به هم متصل شوند. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی بیان کرد: حوزه و دانشگاه از منابع متفاوتی دانش اخذ می کنند. در حوزه منبع علمی و ماخذ اولیه متون دینی و وحی است. در دانشگاه بیشتر تجربه و عقل و علوم ماخوذ از انسان، محور است البته منافاتی در این خصوص وجود ندارد که در یک چارچوب علومی که از منابع و ماخذ مختلف نشات دارند، همگرا شوند. یعنی علم می تواند منابع چندگانه ای داشته باشد. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی گفت: در واقع ایرادی ندارد که این دو علم که در مسیرهای خاص حرکت می کنند، یک جا هم جهت شوند. آنچه که در عمل می تواند رخ دهد و تا حدی هم رخ داده این است که علوم ماخوذ از منابع دینی و اسلامی با علوم محض و تجربی می توانند با یکدیگر آمیخته شود. این وحدت در مقام نظر به معنای همسویی و هم گرا شدن و نیز نزدیک شدن این دو دسته از علوم است. یعنی علوم اسلامی از علوم جدید مدد گرفته و علوم جدید نیز از علوم اسلامی الهام گیرند. وی افزود: در مقام عمل و کنش گری نیز یک نوع همگرایی و همسویی میان عمل حوزویان و دانشگاهیان باید رخ دهد. لذا یک تلقی دیگر از وحدت حوزه و دانشگاه همگرا شدن دانشجو و دانشگاهی با روحانیت است. یعنی روحانیون به عنوان رهبران مذهبی با دانشگاهیان در مقام عمل همسویی پیدا کنند. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی تاکید کرد: این مقام عمل می تواند در عرصه های مختلفی مانند مقام عمل فرهنگی، مقام عمل سیاسی و مقام عمل اجتماعی دیده شده که در تقابل با یکدیگر قرار ندارند و هم جهت شوده اند. یعنی نیروی اجتماعی حوزه و دانشگاه همسویی در مقام تاثیرگذاری اجتماعی پیدا کنند. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی تصریح کرد: این کاملا شدنی بوده و تاحدی تحقق یافته است. البته این به این معنا نیست که یکی جای دیگری قرار گرفته و یا عرصه را بر دیگری تنگ کند. اگر این دو مستقل از یکدیگر حرکت کنند، حتما دچار نقصان خواهند شد. علوم دینی و حوزوی اگر بخواهند مستقل از علوم جدید و دستاوردهای جدید خود را تعریف کنند، با شکست روبه رو شده و دستاوردی نخواهد داشت. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی عنوان کرد: از طرف دیگر اگر علوم جدید نیز خود را بی نیاز از علوم دینی ببیند، در شرایطی که ما در یک جامعه دینی زندگی کرده و در بستر یک اجتماع دینی حرکت می کنیم، این نیز نوعی خسران برای جامعه است. ما باید واقعیات فرهنگی و اجتماعی جامعه را در نظر گرفته و در مقام نظر به سمت همگرا کردن این دو دسته از علوم گام برداریم. آنچه که امروزه به عنوان علم دینی مطرح می شود، از همین دغدغه ناشی است. وی با طرح این پرسش که «آیا می شود به علوم جدید نوعی سبقه دینی بخشید» گفت: این مناقشه ای است که امروزه بین صاحب نظران وجود داشته و برخی قایل به این بوده و برخی نیستند. صرف نظر از این مناقشه به نظر می رسد می شود تلاش های عملی روشنی را برای نزدیک کردن این دو دیدگاه انجام داد. یعنی از علوم دینی از طریق عاریت گرفتن از علوم جدید می تواند خیلی قوی شود. یوسفی ادامه داد: مثلا اگر در علم تفسیر قرآن و متون دینی یک مفسر علوم دینی نسبت به دستاوردهای علوم جدید آشنا باشد، فهم عمیق تری ایجاد خواهد شد. این بحث در مقام افتا نیز وجود دارد. فقها هم اگر متون دینی تفقه داشته باشند و از دستاوردهای علم جدید در تفقه خود بهره گیرند، می توانند تفقه عمیق تر و غنی تری داشته باشند. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی با بیان اینکه عین این وضعیت در سوی دیگر نیز وجود دارد، توضیح داد: یعنی عالمان علم جدید نیز اگر بتوانند از آن ذخیره های دینی و وحیانی به درستی استفاده کرده و در تفسیر توحیدی و وحیانی از علم جدید ارایه کنند، این بسیار پذیرفتنی تر در جامعه ما خواهد بود. مقام عمل این نزدیکی مقام عمل اجتماعی و سیاسی است. در عرصه اجتماعی نباید در رویکردها و کنش های اجتماعی این دو در تقابل باشد. یوسفی در ادامه این نشست با اشاره به ظرفیت منابع دینی برای ایجاد ارتباط با علوم جدید اظهار کرد: ما معتقدیم که این ظرفیت در منابع دینی وجود دارد که به هر میزانی که تفقه در علم دین صورت گیرد، به همان میزان ناسازاگاری های بین علم جدید با علوم دینی کاهش پیدا می کند. اما باید این تفقه در دین، در حد اعلا صورت گیرد. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی تاکید کرد: اگر در حد اعلا در این دو نوع علم تلاش و تفقه صورت گرفت، در چنین وضعیتی در صورت بروز تعارض باید به نفع متون دینی تفسیر کرد. البته اگر هر کدام از این کارهای عالمانه و تخصصی در این دو علم صورت گیرد، تعارض بین متون دینی و غیردینی بسیار غیرمحتمل است. علی الاصول فهم دینی و فهم از علوم جدید نمی تواند خیلی با یکدیگر متفاوت باشد چون یکی از منابع شناخت در هر دو سو عقل است. در حقیقت نتایج تفقه در متون دینی متعارض با عقل نیست. وی اضافه کرد: یک یافته دینی با اصول و بدیهیات عقلی نمی تواند در تعارض قرار گیرد. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی همچنین امکان بروز اختلاف بین عالمان هر دو علم را محتمل دانست و گفت: البته اختلاف نظر در بین عالمان هر دو نوع علم امری بدیهی است. ما نظر عالمان دین را با نظر اسلام نباید یکی تلقی کنیم. یعنی به جای اینکه بگوییم اسلام با یک مساله مخالف است، باید گفت برخی علما با آن مساله مخالفت دارند. نظر من نیز این است که این همگرایی در نظرات عالمان در مقام عمل و نظر باید به وجود آید. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی اظهار کرد: ممکن است بین عالمان دینی و عالمان علم جدید اختلاف نظر و اختلاف دیدگاه وجود داشته باشد ولی هنگامی که اراده ای باشد که بخواهد این دو به یکدیگر نزدیک شوند و آن را تقریب کنند، کاملا شدنی است. البته این به آن معنا نیست که این دو در یک جایی عین یکدیگر تفکر کنند. اصلا در علوم جدید هم چنین مساله ای ممکن نیست و اتفاق نمی افتد. یوسفی با اشاره به راه کارهای یجاد وحدت بین حوزه و دانشگاه عنوان کرد: از لوازم این مساله برگزاری گفت وگوهای مسمتر و تحقیقات مشترک است. همچنین همکاری های بین رشته ای مستمر نیز به این مساله خیلی کمک می کند که از دل آن تدریجا افرادی با دیدگاه های تقریبی تربیت شوند. این گفت وگو بین عالمان دینی و عالمان علوم غیردینی پیش تر نیز اتفاق افتاده و سابقه دارد. وی یادآور شد: اگر در حد اعلا کوشش و تفقه در علوم دینی و علوم غیردینی صورت گرفته باشد، در صورت بروز تعارض، در چارچوبی که ما در آن زندگی می کنیم، باید تفسیر به نفع تفسیر دینی را پذیرفت. البته در حال حاضر ما وضعیتی را نداریم که در این دو علم در حد اعلا تفقه و تلاش های عالمانه صورت گرفته باشد تا اصلا اختلاف دیدگاهی رخ دهد. معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه فردوسی تصریح کرد: در واقع در یک گفت وگوی تقریبی که آن تلاش عالمانه نیز در حد اعلا صورت گرفته است، نهایتا آن نظریه ای که مرجعیت بیشتری پیدا می کند، ملاک عمل خواهد بود. یوسفی با بیان اینکه علوم دینی و علوم جدید ذاتا از هم جدا نیستند، گفت: اما ما باید تلاش کنیم و ببینیم که تا چه حد می توان در علوم جدید از دریافت ها و بینش های وحیانی استفاده کرد. مثلا برخی از اندیشمندان تراز اول مانند انیشتین که یک فیزیکدان بی نظیر بوده نگاهی وحیانی نیز داشته و تلقی وی از جهان کاملا وحیانی است. این نگاه می تواند پرورش پیدا کند. عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی گفت: اگر تلاش در هر دو طرف در حد اعلا تفقه و جست وجو در متن و به صورت عالمانه صورت گیرد، اگر تعارضی رخ دهد تکیه بر علوم دینی بهتر از تکیه بر علومی است که عمدتا بر شکاکیت استوار است. احتمال خطا در علوم جدید کاملا پذیرفتنی است. باورهای ناب دینی و آن اطمینان وجود دارد و تردید وجود ندارد چون از منبع وحی است. البته ممکن است در این موضوع اختلاف دیدگاه نیز وجود داشته باشد. وی در بخش بعدی سخنان خود با اشاره به ایراداتی که در مسیر ایجاد وحدت بن حوزه و دانشگاه وجود دارد، عنوان کرد: البته جامعه ما درگیر کلیشه ها نیز بوده و مراد از وحدت حوزه و دانشگاه بیشتر وحدت مناسکی و تشریفاتی است. این باید تبدیل به یک جریان گسترده اجتماعی و مسلط شود و هزاران نفر درگیر این مباحث شوند تا این نزدیکی صورت گیرد. هنوز این اتفاق رخ نداده است. یوسفی ادامه داد: هم اکنون این همسویی در مقام نظر و عمل چندان وجود ندارد. یعنی بین آنچه که الان وجود دارد با آنچه مورد انتظار است، فاصله زیادی دارد.
سه شنبه ، ۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها