محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1811795167
خودسوزی در سالن سینما!
واضح آرشیو وب فارسی:سیاست روز: حذف فیلم سینمایی «محمد رسول الله(ص)» از فهرست نهایی بخش فیلم های غیر انگلیسی زبان بهانه ای شد تا به موضوع حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های بین المللی بپردازیم. واقعیت آن است که هنوز و همچنان پس از گذشت نزدیک به چهار دهه از انقلاب اسلامی، هنوز یک راهبرد مشخصی در حوزه سینما تعریف و طراحی نشده است و حتی در صورت طراحی آن هیچ گاه اجرایی نشده است. با تغییر دولت ها، حوزه فرهنگ و هنر و البته سینما هم به درد تغییرات اتوبوسی مبتلا شده است و جلوس هر دولتی همراه با شعارهایی بوده است که البته عملی هم نبوده است. اما همه این دولت ها با هر گرایش سیاسی و حزبی، در یک نقطه به اشتراک رسیده اند: «بی برنامگی در حوزه فرهنگ و هنر» به عنوان مصداق و مثال و موضوع این سطور، بعد از گذشت این همه سال، هنوز مشخص نیست فیلم های ایرانی با چه هدفی در جشنواره های خارجی حضور می یابند. آیا قرار بر معرفی فرهنگ ایرانی دارند؟ آیا قرار است انقلاب اسلامی ملت ایران را صادر کنند؟ آیا هدفشان نشان دادن هنر - صنعت سینما در ایران است؟ یا اهداف دیگری را دنبال می کنند؟ آنچه به وضوح قابل مشاهده است اینکه اگر هرکدام از اینها به عنوان دلیل مطرح شده باشد، طرحی شکست خورده است. واقعیت آن است که علیرغم ساده انگاری و سهل اندیشی عده ای آنچه در جشنواره های خارجی مورد توجه قرار می گیرد، نشان دادن تصویری نه چندان درست و واضح از ایران پس از انقلاب است. بگذارید قدری به عقب تر برگردیم. حدود شانزده سال پیش سید رضا میرکریمی فیلم «زیر نور ماه» را روی پرده سینماها می برد. این فیلم به زعم مخاطب ایرانی فیلمی به شدت انسانی و شریف است. در همان زمان این فیلم قصد حضور در جشنواره کن فرانسه را دارد. اما پاسخ مسئولان جشنواره چیست؟ «سکانس پایانی فیلمت را حذف کن» اگر خاطرتان باشد، سکانس پایانی فیلم بازیگر نقش اول فیلم را در لباس روحانیت نشان می دهد که در پی کمک به نوجوان بزهکار است. آن فیلم از نظر مخاطب ایرانی یک تصویر بسیار عاطفی دارد، اما کافی است زاویه دید را از سمت و سوی مخاطب خارجی در نظر بگیریم. یک فیلم که در اغلب لحظه های فیلم آدم های طبقه ضعیف یا منفی جامعه را به تصویر می کشد. آدم هایی که زیر پل زندگی می کنند، پسرک نوجوان دزد، و یک زن جوان به عنوان تنها بانوی اثربخش فیلم که نقش یک زن بدکاره را ایفا می کند. هیچ کس در تعهد سیدرضا میرکریمی کمترین شک و شبهه ای نداشته و ندارد، او در آن سال ها قصد داشته بخشی از جامعه نادیده کشور را به تصویر بکشد، اما مهم طرف خارجی است که چه از فیلم برداشت می کند و اساسا چرا مسئولان جشنواره نمی خواهند در سکانس پایانی، یک روحانی نقش قهرمان داستان را ایفا کند؟ این مثال و مقدمه شاید دریچه ای باشد تا بتوانیم موضوع را دسته بندی شده بررسی کنیم. رویای خارج! بخشی از طبقه روشنفکرنمای سینمای ایران خود را دانای کل جامعه ایرانی می دانند. اما همین دانای کل معمولا فقط آنچه را که دوست دارد و می پسندد، روایت می کند. نمایش تصویری سیاه یا در کمال انصاف خاکستری پررنگ سبب می شود که انسان نتواند به راحتی از کنار برخی نام ها بگذرد. فیلمسازانی که گویی ماموریتشان نشان داده چهره منفی از ایران است. دست گذاشتن روی موضوعاتی خاص و البته بدون کمترین کورسوی امید در سرنوشت آدم های داستان هایشان این شبهه را در ذهن مخاطب ایجاد می کند که آیا واقعا فراوانی موضوعاتی مثل فقر، تبعیض، فساد، فحشا و... اینقدر در جامعه ما زیاد است که هر تعداد فیلمی که ساخته شود باز هم کم است؟ یادمان نرود که قرار نیست نگاهی غیرواقعی به جامعه داشته باشیم. قرار نیست از آن سوی بام بیفتیم و با نادیده انگاشتن مشکلات و ضعف ها همه چیز را مثل محله گل و بلبل نشان دهیم. اما آنچه از قلم نباید بیفتد انصاف است. عجیب نیست چنین فیلم های تلخ و سیاهی در همه جشنواره های خارجی از اروپا و امریکا گرفته تا کشورهای حاشیه خلیج فارس طرفدار دارند و به خوبی می توانند انواع و اقسام جوایز را درو کنند؟ عجیب نیست که دولت هایی که دشمنی شان با ما اثبات شده است، برای فیلمسازان ما دلار خرج می کنند و جوایز درشتی می دهند؟ عجیب نیست که حتی زمینه اکران فیلم ها و دیده شدن آنها هم فراهم می شود؟ با عرض معذرت در مقابل افرادی که چنین نگاهی را «توهم» و «دشمن پنداری» تلقی می کنند باید گفت که اتفاقا اشکال کار سرهایی است که در برف فراموشی فرو رفته و یا نمی خواهد باور کند و یا اصلا اعتقادش بر این است که در زمین حریف بازی کند. یک نمونه واضح در سال ۱۳۸۹، یک سال پس از اتفاقات تلخ ۸۸ فیلمی در ایران ساخته می شود که از زمان مراحل فیلمبرداری نگاه ها را به خود می کشاند. «جدایی نادر از سیمین» فیلمی که اصغر فرهادی سازنده آن بود. تماشای بادقت آن فیلم به خوبی نشان می داد که همه آنچه در داستان قرار گرفته در خدمت توهین به ایران، انقلاب و حتی در برخی مواقع اسلام است. اما عجیب آنکه همین فیلم در جشنواره بیست و نهم فیلم فجر بیشترین جوایز را از آن خود می کند. یادمان نرود که متولیان آن جشنواره مدیران دولت احمدی نژاد بودند و اتفاقا رئیس سازمان سینمایی آن زمان هم از جمله افرادی است که مدام سینمای دوران اصلاحات را تخطئه می کند و حرف از سینمای انقلابی می زند. اتفاقا بعد از جشنواره هم در گروه اکران نوروزی قرار می گیرد و در یک رقابت احمقانه ساخته دست برخی افراد در قامت اپوزیسیون یا طرفدار جنبش سبز، دوقطبی متوهمانه رقابت با اخراجی های ده نمکی شکل می گیرد و اتفاقا بازنده می شود، اما فروش قابل توجهی هم دارد. «جدایی» پس از «فجر» و اکران موفق نوروزی نماینده ایران در اسکار می شود، اما پیش از رسیدن به اسکار انواع و اقسام جوایز بین المللی را از آن خود می کند. اما سوال اینجاست که چرا به یکباره این فیلم توجه جهانی را به خود جلب می کند و اساسا چرا فیلم قبلی فرهادی که اتفاقا فیلمی خوش ساخت تر، شسته و رفته تر و جذاب تر است، لیاقت این همه توجه را ندارد؟ بگذریم. قبل از مراسم اسکار همان مدیر سینمایی انقلابی و ارزشی در گفت و گو با یکی از خبرگزاری ها جمله عجیبی می گوید «این فیلم سینمایی تمامی شرایط را برای حضور در بخش فیلم های غیر انگلیسی زبان اسکار را دارد، اما آخرین مرحله انتخاب و کاندیداتوری برای بخش غیرانگلیسی بان اسکار است. انتخاب یا عدم انتخاب این فیلم، نشانه سیاست های نظام حاکم آمریکا به ایران است که می خواهند چه سیگنال هایی را بدهند. فکر می کنم اگر بخواهند دشمنی هایشان را ادامه دهند یا تشدید کنند ، «جدایی نادر از سیمین» را انتخاب نمی کنند.» در واقع آن مدیر وقت در یک تئوری به دور از عقل و درک دست به این نتیجه می رسد که می توان از کاندیدا شدن یا نشدن یک فیلم به این نتیجه رسید که امریکا از دشمنی با ملت ایران دست می کشد یا ادامه می دهد. جالب آنکه این فیلم نه تنها در بخش فیلم های غیرانگلیسی زبان کاندیدا می شود که اسکار بهترین فیلم را هم از آن خود می کند. حال آن مدیر باید پاسخ می گفت که این سیگنال درشت امریکا چه معنا و مفهومی داشت؟! آیا امریکا نه تنها دشمنی هایش را کنار گذاشت بلکه کشور دوست و برادر و همسایه هم شد؟!! اما این اظهارات شاذ به همین جا ختم نمی شود و همین جناب مدیر معتقد است برای اسکار فرهادی از سوی معاونت سینمایی ایران لابی صورت گرفته است. یعنی لابی با دشمن؟!
سه شنبه ، ۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیاست روز]
[مشاهده در: www.siasatrooz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها