تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکتهای مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه میتوانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدلهای [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805558653
دنیای ناپدیدشدۀ «استونر»
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: مگی دوئرتی ترجمۀ: علی حاتمیان مرجع: New Republic جان ویلیامز در رمان «استونر»، بر آن است تا خواننده را در جریان زندگی استونر از زمان تولدش در مزرعۀ پدری در سال ۱۸۹۱، تا مرگ او در روزی آفتابی در شصت و پنج سال بعد قرار دهد. ویلیامز از خوانندگانش می خواهد ارزش این زندگی توصیف شده را ارزیابی کنند. برای بسیاری از کسانی که در سطح کالج ها به تدریس مشغول هستند، مطالعۀ «استونر»، در پنجاه سالگیِ انتشارِ کتاب، تجربه ای غریب و طعنه آمیز است، زیرا دنیای آموزش عالی، آنگونه که در «استونر» توصیف شده است، به سختنیو ریپابلیک — نوامبر پنجاه سال قبل، در ورزشگاهی نیمه خالی در دانشگاه سوث وست تگزاس، لیندون بی. جانسون با امضای خود طرحی را رسمیت قانونی بخشید که بنا بود آموزش عالی ایالات متحده را متحول کند. قانون آموزش عالی سال ۱۹۶۵ وعده داد که آموزش دانشگاهی را از طریق کمک های فدرال، مشاغل دانشجویی و وام های کم بهره برای شمار بیشتری از آمریکاییان دسترس پذیر سازد. اجرای این قانون قرار بود تأثیرات زیادی بر جای گذارد؛ به گفته جانسون «این قانون برای هزاران زن و مرد جوان به معنای بازشدن راه دانش برای هر انسان مصممی است که قصد ورود به این مسیر را دارد». همان سال، معلمی از منطقه شمال شرقی تگزاس رمانی را دربارۀ یکی از همین مردان جوان و مصمم منتشر کرد. استونر ۱ نوشته جان ویلیامز ۲ داستان مردی را روایت می کند که زندگی اش توسط نظام آموزش عالی شکل گرفته است. در این کتاب مسیر زندگی «بیل استونر» دنبال می شود. دانشجوی فعال و رو به پیشرفتی که مزرعه پدری را برای نام نویسی در دانشگاه ماسوری ترک می گوید؛ جایی که تمام زندگی خود را به تحصیل و تدریس در آن اختصاص خواهد داد. رمان ویلیامز چنین آغاز می شود: ویلیام استونر در سال ۱۹۱۰ و در سن ۱۹ سالگی وارد دانشگاه میسوری شد. هشت سال بعد، در اوج جنگ جهانی اول، درجۀ دکترای خود را دریافت کرد و در همان دانشگاه به عنوان مدرس پذیرفته شد، جایی که تا زمان مرگش در ۱۹۵۶ به تدریس در آن ادامه داد. او به رتبۀ استادیاری نرسید و تعداد اندکی از دانشجویان او را به یاد می آوردند. پس از مرگش، همکارانش مجموعه مقالاتی را دربارۀ قرون وسطی به یاد او منتشر کردند. این دست نوشته ها هنوز هم در مجموعه کتاب های نایاب یافت می شود، با این نوشتۀ یادبود که «تقدیم به کتابخانه دانشگاه میسوری، به یاد ویلیام استونر، دانشکده زبان انگلیسی. از طرف همکاران او» پاراگراف ابتدایی رمان به صورتی پنهان، تصویری مینیاتوری از طرح کلی داستان را ارایه می کند. نویسنده بر آن است تا خواننده را در جریان زندگی استونر از زمان تولدش در مزرعۀ پدری در سال ۱۸۹۱، تا مرگ او در روزی آفتابی در شصت و پنج سال بعد قرار دهد. ویلیامز از خوانندگانش می خواهد ارزش این زندگی توصیف شده را ارزیابی کنند. استونر در طول چند دهه حضور در دانشگاه، یکی پس از دیگری با شکست های دردناکی روبرو می شود: ازدواجی بدون عشق، رقیب حرفه ای بی رحم، ماجرای عاشقانه ای بی سرانجام و در نهایت توموری سرطانی که باعث مرگش می شود. ویلیامز جزئیات این وقایع را به دقت شرح می دهد. نثر شفاف او بدون فروغلتیدن در قالب ملودرام، اندوه عمیقی در خواننده ایجاد می کند. روایت خشونت آمیز کتاب در نظرگاهی محدود صورت می گیرد؛ داستان مردی که رنج می کشید و موفقیت های کوچک او در تاریخ گم شده اند. خود رمان استونر نیز گرفتار سرنوشتی مشابه است. کتاب پس از چاپ نخست، تنها در ۲ هزار نسخه به فروش رسید، اما راه خود را آرام آرام به دل های دانشگاهیان، نویسندگان و معلمان باز کرد. در طول سالیان پس از انتشار کتاب، اروینگ هوی و سی پی اسنو در نوشته هایی به دفاع از این رمان پرداخته اند. از دید نویسنده ای چون استیو الموند، دانشجویان در دهۀ نود، کتاب را همچون کالای ممنوعه و جذابی دست به دست می کردند. رمان ویلیامز در سال ۲۰۰۶ در مجموعه کلاسیک نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شد و با استقبال بی سابقه ای مواجه گشت. موریس دیکِستاین در ستایش این اثر در نیویورک تایمز دست به قلم شد. در سال ۲۰۱۳، رمان ویلیامز در اروپا یکی از پرفروش ها بود و نیویورکر از آن به عنوان «بزرگ ترین رمان آمریکایی تاکنون» یاد کرد. گاردین نیز این اثر را در فهرست «کتاب های پیشنهادی» سال ۲۰۱۳ قرار داد. نیویورک ریویو آو بوکز در ماه جاری، نسخه ای را به مناسبت ۵۰ سالگی انتشار رمان منتشر کرده که هدیۀ کاملی است برای آن ها که تدریس را به عنوان حرفه برگزیده اند. برای بسیاری از کسانی که در سطح کالج ها [مقطع ابتدایی آموزش عالی] به تدریس مشغول هستند، مطالعۀ استونر در پنجاه سالگیِ انتشارِ کتاب تجربه ای غریب و طعنه آمیز است. زندگی تراژیک استونر همزمان آشنا و برانگیزاننده است. خواننده با عشق او به تدریس و سرسپردگی اش به دانشجویان آشنا می شود، اما آنچه به نحو روزافزون ناآشنا به نظر می رسد، ثباتی حرفه ای است که ویلیامز توصیف می کند و طرح اصلی داستان به آن وابسته است (خود ویلیامز نیز به مدت سی سال در دانشگاه دنور تدریس کرده است). امروزه شمار بسیار کمی از دانشگاهیان شغل خود را تنها در یک موسسه آموزشی ادامه می دهند. این امر بدان سبب است که تعداد اندکی از آن ها اساتید رسمی و عضو هیئت علمی یا حتی استادیاران پیمانی هستند. دانشگاه ها بیش از گذشته به فعالیت قراردادی افراد اتکا کرده اند که در چارچوب آن، مدرسان به صورت پاره وقت یا تمام وقت، صرفاً با قراردادهای کوتاه مدت و بدون امکان استخدام دائمی به کار مشغول می شوند. این شرایط هیچ ارتباطی با میزان فعالیت های علمی و انتشار مقالات آن ها ندارد. این گونۀ جدیدی از تراژدی برای مدرسان ادبیات انگلیسی است که بازگشت به رمان ویلیامز را ضروری تر می سازد. دنیای آموزش عالی، آنگونه که در استونر توصیف شده است، به سختی با شرایط فعلی شباهت دارد. در اواخر قرن ۱۹ میلادی، آموزش عالی در ایالات متحده، که زمانی تحت سیطره نخبگان بود، دموکراتیک تر شد و در دسترس گروه بزرگ تری قرار گرفت. استونر به دانشگاهی با زمین اعطایی مراجعه می کند؛ موسسه ای عمومی که دروس کشاورزی را نیز به مانند علوم انسانی در برنامه درسی خود جای داده است. این دانشگاه ها که هزینه های کمتری از کالج های خصوصی داشتند، جوانان روستایی را با آموزش های عملی و آزاد تغذیه می کردند. پدر استونر او را تشویق می کند که به «نمایندگی دولتی» مراجعه کند، زیرا «ایده های جدیدی دارد و راه های تازه ای برای انجام کارها بلد است که در دانشگاه به او یاد داده اند». او انتظار دارد که پسرش با این دانش جدید در علوم کشاورزی به مزرعۀ خانوادگی بازگردد [و در انجام کارها کمک کند]. اما استونر پس از ورود به دانشگاه، ناگاه خود را گرفتار ادبیات می یابد. او با اشارات و نکاتِ معلمی خشک و تحقیرکننده، تصمیم می گیرد که در دانشگاه بماند و دریافت مدرک دکتری را دنبال کند. پس از دریافت این درجه با پیشنهاد برای تدریس تمام وقت مواجه می شود. در طول سالهای تدریس، کتابی میان مایه منتشر می کند، سمینارهایی را دربارۀ سنت لاتینی برگزار می کند و موفق به استخدام رسمی می شود. استونر در آخرین دهۀ تدریس دانشگاهی خود مشاهده می کند که کلاس های دانشگاهی پر شده از سربازان ارتش، مردانی که «درست مانند دیدگاه استونر دربارۀ دانشجویی، برای مطالعه خودِ زندگی آمده اند و نه آموختن ابزارهایی خاص برای دستیابی به اهدافی خاص». رمان در سالهای ایدئال گرای پس از جنگ پایان می یابد، زمانه ای که مسلماً دوران اوج آموزش عالی در آمریکا به شمار می رود. اما زمانه تغییر کرده است. امروز به لطف تغییرات گسترده در شیوه استخدام اساتید، زندگی دانشگاهی بسیار متزلزل شده است. مدیران با تمرکز روی کاهش هزینه ها، در تلاش برای ایجاد تعادل در بودجۀ دانشگاه ها هستند و برای این هدف، به استخدام مدرسان پیمانی و غیرثابت می پردازند. در دهۀ هفتاد میلادی، دو سوم دانشگاه های آمریکا از دانشیاران و استادیاران تشکیل شده بود. اما در حال حاضر اغلب مدرسان به عنوان استاد مدعو در دروسی خاص به کار گرفته می شوند و یا به عنوان مدرس تمام وقت در دورانی محدود استخدام می شوند. امری که به طور طبیعی، امکان ارتقای رتبه را از آن ها سلب می کند. به علاوه، حقوق استادان مدعو نیز بسیار اندک است. یک مدرس برای یک ترم تحصیلی تنها چند هزار دلار برای دانشگاه هزینه دارد (که به طور متوسط حدود ۲۷۰۰ دلار برای یک ترم است) و تا زمانی که حداقل ۳۰ ساعت در همان موسسه تدریس نکند، امکان دریافت مزایا را نخواهد داشت. در نتیجه، اغلب استادان مدعو، در دانشکده های متعددی به تدریس مشغول هستند و زمان زیادی را برای رفت و آمد میان دانشگاه ها سپری می کنند. جالب آنکه بر اساس مطالعۀ دانشگاه کالیفرنیا، یک چهارم استادان پاره وقت آمریکا گونه ای کمک دولتی دریافت می کنند و این در حالی است که شهریۀ دانشگاهی از سال ۱۹۷۵ تا کنون بیش از سه برابر شده است. فاصلۀ میان فضای دانشگاهی امروز و آنچه ویلیامز توصیف می کند همان عاملی است که به شخصیت «استونر» جذابیتی غریب می بخشد. هم نقاط اوج و هم بحران های حرفه ای این شخصیت، از دید ما غیر قابل تصور هستند. به طور مثال، استونر عادت دارد که در زمان بیکاری، در وقتِ مطالعه در خانه یا اتاق کارش با دانشجویان دیدار کند. در حالی که امروز بر اساس گزارش ها، اساتید مدعو قرارهای آموزشی با دانشجویان را در پارکینگ برگزار می کنند و مقالات و کتاب ها را در صندوق عقب ماشین جای می دهند؛ چراکه تعداد بسیار کمی از آن ها در مؤسسات محل تدریس خود دفتر کار دارند. در نمونه ای دیگر، سرکشی استونر را در برابر هولیس لوماکس، مدیر گروه انگلیسی و فرد شریر این رمان در نظر بگیرید. در پی بحث و جدل دربارۀ امتحان شفاهی یکی از دانشجویان، لوماکس دروس سال های بالاتر استونر را حذف کرده و چند درس سال اول را برای او تعیین می کند. درگیری میان این دو بالا می گیرد و لوماکس کلاس ها را طوری می چیند که استونر به زحمت بیفتد. او امیدوار است که با این شیوه، رفته رفته او را حذف کند اما به گفتۀ خود او «اگر قدرتش را داشتم، احتمالاً تو را اخراج می کردم. اما همانطور که همۀ ما می دانیم، قدرت این کار را ندارم. سیستم آموزشی از تو حفاظت می کند». استونر با استفاده از این حمایت، در برابر رییس می ایستد، سیلابس درسی استاندارد را کنار می گذارد و مواد آموزشی سطح بالایی را به دانشجویان تازه وارد درس می دهد. این کار باعث می شود لوماکس کوتاه بیاید، به صورتی که برنامه درسی استونر را طوری تنظیم می کند که با شأن یک استاد باتجربه متناسب باشد. اما امروز، به ندرت می توان چنین اعتبار و قدرتی را در اساتید مشاهده کرد. استونر در شصت و پنجمین بهار زندگی درمی یابد که مبتلا به سرطان است. او از بستۀ بازنشستگی که قبلاً آن را به سخره گرفته بود برخوردار می شود، در حالی که نمی داند «بدون معلمی، اوقاتش را چگونه بگذراند». او پیش از مرگ، در شامی به افتخار بازنشستگی اش شرکت می کند و چند هفتۀ بعد را نیز در آفتابگیر خانه اش سپری می کند. اما بسیاری از اساتید امروزه مرگی دشوارتر و به دور از چنین آرامشی دارند. در سپتامبر ۲۰۱۳، مارگارت مری ووجتکو، استاد فرانسه ای که سال ها در دانشگاه دوکنس بدون قرارداد دائمی به تدریس مشغول بود، دو هفته پس از نخستین حمله قلبی اش درگذشت. برخی گزارش ها نشان می دهند که مارگارت در فقر شدیدی به سر می بُرد. مرگ او به اعتراضات اساتید مدعو و افزایش قدرت چانه زنی آن ها انجامید. اما متاسفانه پاییز همان سال با خبر مرگ یکی دیگر از اساتید مدعو در فقر کامل همراه بود. دِیو هلر، مدرس مدعو فلسفه در دانشگاه سیاتل، در سن ۶۱ سالگی در اثر بیماری درمان نشده تیروئید درگذشت. درآمد سالانه او ۱۸ هزار دلار بود که حدود یک سوم درآمد متوسط ساکنان سیاتل است. با توجه به این نمونه ها باید نتیجه گرفت که هرچند استونر ممکن است از شأن و احترامی که لیاقت آن را داشت برخوردار نبوده باشد، اما دشواری های زندگی او در مقایسه با جامعۀ مدرسانِ بدون قرارداد امروز رنگ می بازد. این داستان های ناامیدکننده، دوران مورد اشاره در رمان ویلیامز را به نوستالژی و آرزویی محال تبدیل می کند. اما نگاه یکسره خوشبینانه به گذشته، مشکلات مرتبط با شیوۀ انجام امور را در آن دوران پنهان می سازد. استونر خوانندگان را با دانشگاهی رویارو می سازد که کاملاً سفید است و تقریباً تمام اعضای آن مرد هستند. متون آموزشی این دانشگاه به طور کامل در انحصار شلی، شکسپیر و دیگر شاعران آنگلوساکسون است. زنان معدودی که در این رمان مطرح می شوند، اغلب زیبا و شکننده هستند، مسالۀ اصلی در ارتباط با آن ها جنسی است و به ندرت مورد توجه جدی قرار می گیرند (البته شخصیت کاترین دریسکول، دانشجویی که استونر عاشق او می شود یگانه مورد استثنا است). اما پس از تغییرات قانونی و بر اساس ماده ۹، دانشگاه ها به مکانی امن تر و عادلانه تر برای زنان تبدیل شد. به علاوه در پی اعتراضات گسترده، متون آموزشی و شیوه استخدام اساتید نیز تغییر کرد. این تغییرات کاملاً ضروری بودند. اما محیطی با اولویت تدریس و اهمیت به اساتیدی که خود را وقف کار کرده اند همچنان مساله ای لاینحل باقی مانده است. این دقیقاً همان جهانی است که رمان ویلیامز پیش روی ما قرار می دهد. پس از سال ها تدریس، استونر برای پُرکردن شکافی برنامه ریزی می کند که «میان آنچه حقیقتاً موضوع کار است و آنچه در کلاس ارایه می شود» وجود دارد. توصیف ویلیامز از این تغییر چیزی است که برای مدرسان امروز نیز اهمیت بسیاری دارد: او دریافته بود که ده سال دیر به کشف این نکته رسیده است که به راستی کیست و چرا تصویری که دیده، با آنچه زمانی تصور می کرد چنین فاصله دارد. او بالاخره حس می کرد که معلم بودن را آغاز کرده است. مردی که کتاب ها برایش صادق بودند و اصالتِ هنر برای او ارتباطی با حماقت ها، ضعف ها و نقص های بشری نداشت. این دانشی بود که نمی توانست از آن سخن بگوید، اما پس از درک آن تغییر کرد، به شکلی که هیچکس نمی توانست حضورش را نادیده بگیرد. من نیز مانند استونر مدرس همان دانشگاهی هستم که درجه دکتری خود را در آنجا دریافت کرده ام. من نیز همچون او به تدریس عشق می ورزم و آن را به عنوان حرفه خود برگزیده ام. اما تشابه میان ما در همینجا پایان می پذیرد. من بخشی از برنامۀ آموزش قراردادی و تمام وقت هستم؛ شیوه ای که در زمان استونر کاملاً ناشناخته بود. در سال ۱۹۶۹، موقعیت های شغلیِ بدون عضویت در هیئت علمی تنها ۳.۳ درصد از تمام موقعیت های دانشگاهی به شمار می رفت، در حالی که این رقم در ۱۹۹۸ به حدود ۲۸ درصد رسید. از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۸، زمانی که این رقم به ۲۷.۲ درصد افزایش یافت، تعداد موقعیت های استادیاری دانشگاه، فقط ۱ درصد افزایش یافته بود. اندک بودن مشاغل هیات علمی در دانشگاه ها مشکلی است که من به خوبی آن را می شناسم. امسال سومین سالی است که به امید یافتن شغلی ثابت درخواست عضویت در هیات علمی را ارایه کرده ام. در طول مدت نگارش این متن، ۶۷ موقعیت شغلی در سراسر کشور برای فارغ التحصیلان ادبیات معرفی شده اند که شامل اساتید مدعو و کوتاه مدت نیز می شود. من به عنوان محقق ادبیات پس از جنگ آمریکا، برای کمتر از ده مورد از این موقعیت ها از تخصص کافی برخوردار هستم. از این رو، رقابتی خواندن این شرایط نمی تواند گویای تمام حقیقت باشد، چراکه بر اساس شنیده ها، برخی از این موقعیت ها تا ۷۰۰ درخواست استخدام را دریافت کرده اند. در همین حال، من همچنان به تدریس ادامه می دهم. هر سه شنبه و پنج شنبه از دانشجویان تازه وارد ترم اول می خواهم تا برای نوشتن متونی جدید خطر کنند و آن ها نیز این چالش را می پذیرند. در روزهای دیگر نیز به پاسخ دهی به تکالیف کوتاه، پیش نویس ها و بازبینی مقالات می پردازم. در طول ترم، چندین بار با هر یک از این دانشجویان به صورت جداگانه گفت وگو می کنم. این ارتباط مستقیم بخش جذابی از فرآیند تدریس برای من است. هدفم آن است که مانند استونر باشم که «با دانشجویان جوانش مؤدب و صبور بود و با آن ها هم چالش می کرد و هم هدایتشان می کرد». به شغلم عشق می ورزم و به همین دلیل جایی برای گله و شکایت وجود ندارد. اطرافم را همکارانی باهوش و مدیرانی مدبر فراگرفته اند. من با قرارداری چندساله استخدام شده ام که امکان تمدید آن نیز وجود دارد. بر اساس دستورالعمل «انجمن زبان های مدرن» هر مدرس تمام وقت در برنامه ای که بر اساس آن استخدام شده ام، تنها دو درس را در طول هر ترم بر عهده می گیرد. انجمن همچنین پیشنهاد می کند که در هر یک از این دروس، حداکثر ۲۰ دانشجو حضور داشته باشد. به علاوه آزادی عمل من نیز برای انتخاب موضوع و چگونگی تدریس تقریباً کامل است. این موقعیت غبطه برانگیز است و من برای داشتن آن سپاسگزارم. چراکه دیگر همکارانم در شرایطی به مراتب دشوارتر به کار مشغول هستند. در دسامبر سال ۲۰۱۴، گروه انگلیسی دانشگاه آریزونا اساتیدی را که هر ترم چهار کلاس برای دانشجویان سال اول برگزار می کردند ملزم کرد که برای تبدیل شدن به استاد تمام وقت، یک کلاسِ بیشتر را بدون پرداخت مبلغی اضافی بپذیرند. این خواستهْ نقض آشکار دستورالعمل «انجمن زبان های مدرن» است که بر اساس آن، هر مدرس فقط باید سه کلاس را اداره کند و بیش از ۶۰ دانشجو نداشته باشد. در حالی که مدرسان دانشگاه آریزونا بیش از ۱۰۰ دانشجو را تعلیم می دهند. البته مدرسان متحد شدند و مبلغ حقوق پایه خود را افزایش دادند، ضمن آنکه برای کلاس های بیشتر نیز مبلغی اضافی را دریافت کردند. جالب آنکه در حدود نیمی از این مدرسان در برنامه های تحصیلی همین دانشگاه درجه دکتری خود را در ادبیات انگلیسی دریافت کرده اند. بسیاری از این اساتید پاره وقت معلمانی فوق العاده هستند و به مانند استونر، خود را وقف این حرفه کرده و با شور و حرارت کار می کنند. اما تدریس در شرایط بی ثبات و ناآرام بر عملکرد مدرسان و دانشجویان تاثیری جدی خواهد داشت. داستان استونر در نوامبر امسال تجدید انتشار یافت و من مجموعۀ دیگری از درخواست ها را برای تعداد دیگری از دانشگاه ها ارسال کردم. بیشتر آن ها از من خواسته اند که بر تمایل درونی خودم نسبت به تدریس گواهی دهم و من با خوشحالی چنین خواهم کرد؛ چراکه حقیقت است. من عاشق تدریس هستم. این شغلی است که می توانم برای سراسر عمر با شادمانی به آن ادامه دهم. در عین حال آموخته ام که دربارۀ این قبیل امور واقع بین باشم. امید من صرفاً آن است که بتوانم در حرفۀ محبوبم فقط اندکی بیشتر کار کنم. اطلاعات کتاب شناختی: ویلیامز، جان ادوارد، استونر، نیویورک ریویو آو بوکز، ۱۹۶۵ Williams, John Edward. Stoner. New York Review of Books, 1965 پی نوشت ها: [۱] Stoner [۲] John Williams
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
صفحات پیشنهادی
شاید این دعای توست که امروز خوشبخت ترین عاشقان دنیاییم
گروه اجتماعی به زیارت حسین ع می روی به موازات گام هایی که به سوی حرمش برمی داری به سمت خودت سیر می کنی به سمتی که اهل آنجایی و اگر بدانی این اتفاق روشن نامش مصباح الهدای است که نزد حسین ع برایت می افتد قدم که در صحنش می گذاری نه باید عقب تر برگردم قصد حرمش را کهنکتههای خواندنی از دنیای خیالانگیز ماشینها
نکتههای خواندنی از دنیای خیالانگیز ماشینها ما شما را به دنیای ماشینهایی خواهیم برد که فقط در رویایتان تصور کردید و اطلاعاتی در مورد اولینها و خاصترینها در دنیای خودرو را ارائه خواهیم کرد اگر به دنیای ماشینها علاقهمند باشید حتما از این گشت خیالانگیز در تاریخ خودرو لذتتصاویری شگفت انگیز از دنیای زیبا (6)
تصاویری شگفت انگیز از دنیای زیبا 6 تنها چیزی که آدمی از تماشا کردن و دیدن آن هیچ گاه خسته نخواهد شد زیبایی هاست تامل و فوکوس روی جزئیات حاضر در این تصاویر که از سرتاسر دنیای زیبایمان گرد آوری شده است بار دیگر ذکر فتبارک الله احسن الخالقین را بر زبانتان می آورد برترین ها &nمروری بر دنیای بازی های ویدیویی در هفته ای که گذشت [7 آذر الی 14 آذر]
دنیای بازی های ویدیویی گستردگی خاص خود را دارد و کمتر پیش آمده که در دیجیاتو بتوانیم از گوشه به گوشه ی این دنیای خوش رنگ و جذاب برای تان بگوییم تمرکز بیشتری روی اخبار مهم کنفرانس ها و اتفاقات جریان ساز داشتیم اما این بار به گونه ای متفاوت دنیای بازی را در می نوردیم از گوشه کنداعش چه بخشی از دنیای فناوری را تسخیر کرده است
شفا آنلاین اجتماعی گروه های تروریستی و خشونت طلب از جمله داعش فعالیت گسترده ای را روی شبکه های اجتماعی فیسبوک و توئیتر انجام می دهند به گزارش شفا آنلاین آنها وارد ارتباطات خصوصی کاربران می شوند و با فناوری ویژه ای موسوم به رمزگذاری سعی می کنند به محتوای گفت وگوهای همه دسترسی داتصاویری شگفت انگیز از دنیای زیبا
تنها چیزی که آدمی از تماشا کردن و دیدن آن هیچ گاه خسته نخواهد شد زیبایی هاست تامل و فوکوس روی جزئیات حاضر در این تصاویر که از سرتاسر دنیای زیبایمان گرد آوری شده است بار دیگر ذکر فتبارک الله احسن الخالقین را بر زبانتان می آورد برترین ها تنها چیزی که آدمی از تماشا کردن و دیدن آحقایقی عجیب اما واقعی در دنیای تکنولوژی!
دولت بهار دانستن حقایق عجیب جهان همیشه برای ما از جذابیت خاصی برخورداراست ما نیز قصد داریم از حقایق عجیب دنیای تکنولوژی پرده برداری کنیم باشگاه خبرنگاران اولین حقیقت عجیب مربوط به نخستین موشواره ماوس تولیدشده اولین دانشمندی که در زمینه علوم رایانه ای موفق به اخذ مدرک دکترا شدرکوردشکنی پیکه در دنیای مجازی+عکس
رکوردشکنی پیکه در دنیای مجازی عکس مدافع میانی تیم فوتبال بارسلونا با پیامی تسمخرآمیز گاف اخیر کهکشانیها را مورد توجه قرار داد به گزارش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان پیام ساده و مختصر جرارد پیکه بعد از بازی شب پیش رئال مادرید در کوپال دل دی و میدان دادن به دنیس چریشف سهبرانکو: طارمی دنیای استعداد است/ تیم من یک «دایی» کم دارد
سرمربی کروات پرسپولیس در مورد مشکل مهاجمان تیمش صحبت کرده است به گزارش فرهیختگان آنلاین FDN ir برانکو ایوانکویچ امروز روی تیتر تمام روزنامه های ورزشی معتبر کشور حضور داشت و در اردوی کیش درهای مصاحبه را بر روی همه باز کرده است مهم ترین مساله ای که روزنامه های مختلف به آن پرداحقایقی عجیب اما واقعی در دنیای تکنولوژی! (قسمت اول)
دانستن حقایق عجیب جهان همیشه برای ما از جذابیت خاصی برخورداراست ما نیز قصد داریم از حقایق عجیب دنیای تکنولوژی پرده برداری کنیم اولین حقیقت عجیب مربوط به نخستین موشواره ماوس تولیدشده اولین دانشمندی که در زمینه علوم رایانه ای موفق به اخذ مدرک دکترا شد و حتی اولین گذرواژه بدون در-
گوناگون
پربازدیدترینها