محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803964916
جنبه تجاری کارهای تصویر کمی مرا خسته کرده بود/ همیشه دغدغه اهالی تئاتر را داشته ام
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: جنبه تجاری کارهای تصویر کمی مرا خسته کرده بود و ترجیح می دادم، آرتیست بازی دربیاورم و به نظر من برای یک بازیگر آرتیست بازی از تئاتر شروع می شود.حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان ؛ «زمانه» او را با خلاقیت هایش به همه معرفی کرد و سریال های «پژمان» و «شمعدونی» به همه ثابت کرد، ویدا جوان در عرصه طنز هم دارای قابلیت های بالایی است؛ اما جندی است با حضور پررنگش در عرصه تئاتر و ایفای نقش در آثاری چون «مضحکه ای شبیه قتل» و «جان گز» ثابت کرد که هنرجوی حمید سمندریان درخشش روی صحنه را خوب بلد است. به همین بهانه گفتگویی با ویدا جوان انجام داده اید که در ادامه می خوانید: * خانم جوان؛ با توجه به اینکه به تازگى وارد مدیوم تئاتر شدید، از تجربیات این دو کار بگویید. در واقع نمی توان گفت که من به تازگی وارد عرصه تئاتر شده ام. من آموزش های بازیگری را به طور جدی از سال 89 و با ورک شاپ های تئاتر و بعد با آمورشگاه مرحوم سمندریان آغاز کرده ام و بعدها در مکتب تهران و با ورک شاپ های چند استاد غیرایرانی ادامه دادم. هر سال زمانی را به تئاتر اختصاص داده ام یا به صورت ورک شاپ و یا به صورت نمایشنامه خوانی با تیم های حرفه ای. از جمله کار «نگین» نوشته حمید امجد و به کارگردانی بهار مشیری که در سالن حافظ اجرا شد. و ... . نمایش «جنایات و مکافات» به کارگردانی همسرم ایلا تهرانی که به دلیل نبود اسپانسر و تهیه کننده با وجود 13 بازیگر و انجام تمرینات به مرحله اجرا نرسید یا تمرین نمایشی به کارگردانی آقای سیروس شاملو که پدر پانتومیم ایران هستند و ما شش ماه مستمر برای کار ایشان زمان گذاشتیم؛ اما این کار هم به دلیل بدقولی های تئاتر شهر به روی صحنه نرفت. در واقع من تمرینات تئاتری بسیاری داشتم که به مرحله اجرا نرسیدند. از اواخر پارسال و پس از اتمام سریال «شمعدونی» تصمیم گرفتم جدی تر به تئاتر بپردازم. جنبه تجاری کارهای تصویر کمی مرا خسته کرده بود و ترجیح می دادم، به قول معروف آرتیست بازی دربیاورم و به نظر من برای یک بازیگر آرتیست بازی از تئاتر شروع می شود. امسالم را با نمایشنامه خوانی «آنتیگونه» کار آقای روح الله جعفری شروع کردم؛ اما اولین اجرای صحنه ای ام در سالن اصلی تئاترشهر، نمایش «مضحکه ای شبیه قتل» به کارگردانی حسین کیانی و با یک تیم کاملا حرفه ای ادامه پیدا کرد، در حال حاضر هم در خدمت نیما دهقان در نمایش «جان گز» و تیم فوق العاده اش هستم. * از تجربه «جان گز» بگویید. ترس از شعارزدگی نداشتید؟ تجربه کار با نیما دهقان بسیار جذاب و متفاوت است. در ابتدا کاملا می ترسیدم، به آقای دهقان هم گفتم، کار کردن با ایشان و نقش پیشنهاد شده به یک اندازه برایم اهمیت داشت، قبول این نقش هم سخت بود؛ ولی در تمرین ها و با بازنویسی دوباره اپیزود، نقش از مسئله شعارزدگی دور شد. هنوز هم تلاشم بر این است با بهتر بازی کردن نقش آن را باورپذیرتر کنم تا به مخاطب حس شعاری بودن دست ندهد. * تئاتر را ادامه می دهید یا خیر؟! اولین درسی که من آموخته ام این است که یک بازیگر همیشه جلوی چشم تماشاگر می تواند کشف و شهود کرده و تجربه کسب نماید. در واقع مهد رشد یک بازیگر صحنه تئاتر است. به همین دلیل تا زمانیکه بخواهم بازیگری را ادامه دهم، به تئاتر خواهم پرداخت. برای پیشرفتم در بازیگری این نیاز را می بینم که روی صحنه خودم را محک بزنم و نفس گرم تماشاگر را حس کنم. قطعا اگر پیشنهادات خوبی در تئاتر داشته باشم به این کار ادامه خواهم داد. * کدام مدیوم را ترجیح مى دهید؟ سینما، تلویزیون یا تئاتر. چرا؟ درسته من آموزش بازیگری را با دوره های تئاتر گذراندم؛ اما به طور حرفه ای بازیگری را در سینما سال 88 با نقش کوچکی در فیلم «از ما بهترون» ساخته مهرداد فرید شروع کردم. شاید تجربه خیلی مختصری بود؛ اما از آنجا فهمیدم که می خواهم بازیگری را جدی تر دنبال کنم. به نظر من تئاتر پر از اتفاق و درس است، خیلی دوست داشتم بین تئاتر و سینما بگویم هر دو؛ اما واقعیت این است تئاتر به لحاظ تعداد مخاطب و تماشاچی به آنجا که در شان و منزلت این هنر است، نرسیده و همیشه مهجور مانده است. قطعا یک بازیگر ترجیح می دهد تعداد بیشتری از مردم کارش را ببینند. به علاوه اینکه در تئاتر گاهی ماه ها زحمت کشیده می شود و نقشی که مثل فرزند یک بازیگر است، خلق می شود؛ اما قبل از به دنیا آمدنش روی صحنه، از بین می رود. مانند نمایش «مرگ در حمام بنفش» آقای حسین کیانی که ما یک ماه تمرین کردیم؛ اما در بازبینی رد شدیم. مرگ این نقش های به دنیا نیامده برای بازیگر بسیار رنج آور است. مقوله مالی هم هست. بازیگر شغلش بازیگریست. یعنی درآمد و امرار معاشش از این راه است. با توجه به دستمزدهای بسیار پایین تئاتر، پس از چند ماه تمرین و اجرا، نمی توان گذران زندگی کرد. همیشه دغدغه اهالی تئاتر را داشته ام-بازیگر یا عوامل پشت صحنه فرقی ندارد- چطور با این قدرت مالی کم تئاتر زندگی می کنند؟ چطور فقط به عشق هنر انرژی و زمان و عمر خود را در این راه گذاشته اند که قطعا هیچ چیزی جز عشق واقعی نمی توانسته باعث این موضوع باشد. با اینکه معتقدم بازیگر باید همیشه تئاتر را ادامه دهد؛ اما سینما را ترجیح می دهم؛ چرا که برای من همانند محله کودکی است. سینما جایی است که بازیگری را شروع کردم. اما اساسا ترجیح می دهم کارم تخصصی تر دیده شود، تماشاگر خاص باعث می شود، من هم تخصصی تر کار کنم. خیلی از عام پسند بودن خوشم نمی آید. در زندگی شخصی و کارهای طراحی ام هم همین طور هستم. گفتگو از: ملیکا مومنی راد برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.
سه شنبه ، ۱۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها