تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805543545
همسر زندانی ایرانی: آیا ارزش زندانی های ما در ترکمنستان از سیب زمینی کمتر است؟
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: آخرین باری که همسرم از زندان با ما تماس گرفت، گفت: «آن قدر درد به من فشار آورده که حاضر هستم خودکشی کنم.» به او گفتم: «تو را به خدا، به خاطر من، تحمل کن. بچه های من همه رفته اند سر خانه و زندگی شان، من کسی را به جز تو ندارم.»به گزارش مرآت نیوز به نقل از مشرق، آیا باید منتظر ورود جنازه 270 نفر زندانی ایرانی در کشور ترکمنستان باشیم؟ آیا حداقل به این فکر هستیم که تابوت این 270 زندانی که اعتصاب غذا کرده اند از کدام مرز باید وارد کشور شود؟ اعتصاب 270 زندانی ایرانی در "زندان سیدی" ترکمنستان متأسفانه روز گذشته مطلع شدیم تعداد 270 نفر از ایرانیان زندانی در کشور ترکمنستان در یکی از بدترین زندانهای این کشور بنام "زندان سیدی" زندانی شده اند که تعدادی از این زندانیان به تازگی از زندان های دیگر به این زندان آورده شده اند. این زندانیان از تاریخ 9/9/1394 اقدام به اعتصاب غذا کرده اند. صحت این مطلب توسط نماینده کنسولی ایران در شهر مرو کشور ترکمنستان طی بازدیدی که در تاریخ 11/9/1394 داشته اند تأیید شده است و ایشان اظهار داشته اند که حال آن ها به هیچ عنوان مساعد نیست و بسیاری از آنها دچار صدمات روحی و روانی و افسردگی های شدید شده اند و چون اکثر این زندانیان دارای سن بالای 50سال هستند، این شرایط برای آنها وخیم تر شده است و علت همه این اتفاق ها فقط بدلیل بی تفاوتی مسئولین کشور و عدم پیگیری آنها در خصوص وضعیت و سرنوشت آن ها است. برخی از این زندانیان بیش از 10 سال در آن کشور در بدترین شرایط و با کمترین امکانات زندانی هستند. حتی طبق گزارش بسیاری از خانواده های این زندانیان که بارها با مسئولین سفارت ترکمنستان در ایران صحبت داشته اند آورده شده آنها بارها گفته اند وقتی مسئولین کشور شما (ایران) هیچ تمایلی در پیگیری وضعیت زندانیان شما در کشور ما (ترکمنستان) ندارد پس چرا ما باید به فکر زندانیان شما باشیم و برای آنها غذای مناسب و امکانات رفاهی تهیه کنیم و برای کشور خودمان هزینه های اضافی ایجاد کنیم. مدال افتخار «ترکمنستان مستقل و بی طرف» به سفیر ایران در عشق آباد اعطا شد اعتصاب غذای هم وطنان ما در "زندان سیدی" ترکمنستان در حالی رخ می دهد که روز گذشته شنبه 14/9/94 رئیس جمهور ترکمنستان با صدور حکمی مدال افتخار «ترکمنستان مستقل و همیشه بی طرف» را به سفیر ایران در عشق آباد اعطا کرد. سفیر کشورمان پس از دریافت این مدال به خبرنگاران گفت: دریافت مدال افتخاری «ترکمنستان مستقل و همیشه بیطرف» را نشانگر اهمیت دولت ترکمنستان به گسترش روابط و همکاری های همه جانبه با جمهوری اسلامی ایران می دانم. رئیس جمهور ترکمنستان در دسامبر سال گذشته میلادی (2014) نیز طی حکمی عالی ترین مدال افتخار فرهنگی ترکمنستان با نام «مختومقلی فراغی» را به پاس خدمات ویژه سفیر ایران به وی اعطا کرده بود. جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اولین کشورهای خارجی بود که در سال 1991 میلادی استقلال ترکمنستان را به رسمیت شناخت و در 12 دسامبر سال 1995 میلادی نیز به قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد مبنی بر تصویب اصل بیطرفی ترکمنستان رای مثبت داد و در تصویب این قطعنامه فعالانه پشتیبانی کرد. آیا ارزش زندانی های ما در ترکمنستان از سیب زمینی کم تر است؟ خانم امینی که همسر 62 ساله اش به دلیل وجود 642 گرم تریاکی که در بار پلمب شده تریلرش پیدا شده، الآن 8 سال است در زندان به سر می برد. خانم امینی می گوید همسرش در زندان از بیماری قلبی و هپاتیت رنج میبرد. وی می گوید:به من خبر داده اند که تا به حال سه بار تلاش کرده خودکشی کند. آخرین باری که با ما تماس گرفت، گفت: «آن قدر درد به من فشار آورده که حاضر هستم خودکشی کنم.» به او گفتم: «تو را به خدا، به خاطر من، تحمل کن. بچه های من همه رفته اند سر خانه و زندگی شان، من کسی را به جز تو ندارم.» خانم امینی شرایط بسیار بدی دارد و به شدت نگران وضعیت همسرش است. وی می گوید: حدود دو هفته پیش، برخی از نماینده های مجلس به خاطر این که دولت، سیب زمینی کشاورزها را نخریده اعتراض کردند. بعد از 24 ساعت، لایحه دادند که سیب زمینی کشاورزها را بخرید. اما همین نماینده ها به خاطر شرایط هم وطنانشان در زندان های ترکمنستان اعتراضی نکردند، با آن که می دانند این زندانی ها در چه شرایطی هستند. خانم امینی در ادامه می گوید: چرا این نماینده ها نمی آیند از زندانی های ایرانی دفاع کنند؟ دلیلش این است که نزدیک انتخابات است و می خواهند رأی کشاورزها را برای خودشان بخرند. مگر ارزش زندانی های ما در ترکمنستان از سیب زمینی های کشاورزها کم تر است؟ پس چرا مجلس درباره زندانی های ما کم کاری می کند؟ چه کسی جواب گوی ماست؟ حتماً باید زندانی های ما در ترکمنستان بمیرند؟ باید خود ما این جا از بین برویم؟ زندانی های ما الآن چند روز است اعتصاب غذا کرده اند. نمی دانیم به کی شکایت ببریم، می گویند بروید دادگستری، بروید قوه قضائیه، بروید مجلس، بروید وزارت کشور وی می گوید: 4، 5 روز است که ما خانواده ها، شب و روز نداریم. امروز صبح خود من رفته ام 300 هزار تومان «مَنات» (واحد پول ترکمنستان) خریده ام، فرستاده ام به دفتر وزارت خارجه، چون آقای ضرغام زنگ زدند گفتند، پول و لوازم بفرستید برای زندانی ها. خود کارمندان وزارت خارجه هم می گویند در زندان، وضعیت زندانی های چه از نظر بهداشتی و چه از نظر روحی، نامناسب بوده است. تو را به خدا، به دوازده امام، به چهارده معصوم، هر کاری که از دستتان برمی آید، انجام بدهید تا این ها را نجات بدهید. شوهر من الآن 62 سالش است، امثال شوهر من، درگیر بیماری هستند، مسن هستند، خانواده هایشان گرفتار هستند. خدا را خوش می آید این ها در ترکمنستان گرفتار شوند و به زندان بیفتند، دولت هم این جا کم کاری بکند؟ آخرش چه می خواهد بشود؟ نماینده های ما وجدانشان چه می شود؟ من نمی دانم مسئول این کارها کیست. به ما می گویند بروید دادگستری، بروید قوه قضائیه، بروید مجلس، بروید وزارت کشور. مانده ایم کجا باید برویم. از چه کسی کمک باید بگیریم. جواب گوی ما خانواده ها کیست؟ این فشاری که به شوهر من آمده، چه کسی جواب گوست؟ دسترسی به زندانیان ایرانی در ترکمنستان الآن به چه صورت مقدور است؟ از طرف دیگر خانم کریمی همسر یکی دیگر از زندانیان که زحمت سخنگویی خانواده های زندانیان را نیز برعهده دارد می گوید: وقتی از حال زندانیان از آقای مفیدفر از کارمندان کنسولگری کشورمان در مرو جویا شدم گفت: «آن ها را به جایی برده اند که وضعیتشان خیلی افتضاح است و اصلاً قابل تصور نیست. من فکر نمی کردم این ها را به چنین جایی آورده باشند. از نظر روحی هم خیلی وضعشان خراب است. زمانی که من به دیدارشان رفتم وضعیتشان به اندازه ای خراب بود که وقتی به خانه برگشتم تا شب به حالشان گریه کردم» گفتم من خبر دارم که اعتصاب غذا کرده اند. اولش انکار کرد، اما بعد دوباره گفت: «بله. ظاهراً اعتصاب غذا هم داشته اند.» بعد هم توضیح داد: «ما نمی توانیم این ها را به خانواده ها بگوییم، چون از اوضاع و احوالی که زندانی ها را جابه جا کرده اند، خیلی ناراحت می شوند.» تجمع خانواده زندانیان ایران در ترکمنستان مقابل دفتر وزارت خارجه در مشهد خانم کریمی می گوید: بعد از اطمینان از این خبر، با سایر خانواده ها تماس گرفتم و قرار شد پیش آقای «نجفی» مسئول دفتر وزارت خارجه در مشهد برویم. اول که نمی خواستند ما را قبول کنند، اما حدود 50، 60 نفر بودیم که ایستاده بودیم جلوی دفتر. بالأخره گفتند بیایید برویم در نمازخانه. ما گفتیم: «هر وقت می آییم ما را به نمازخانه می برید و ساکت می کنید. این بار باید یک جواب قانع کننده به ما بدهید. با این اوضاعی که برای زندانی ها پیش آمده، ما نگران آن ها هستیم.» گفتند: «نگران نباشید. حالشان خوب است. ما برای آن ها غذا برده ایم، لباس برده ایم.» گفتیم: «ما هم خبر داریم که این چیزها را برایشان برده اید، اما اوضاعشان خیلی خراب است.» مسئول وزارت خارجه گفت به ما ربطی ندارد بروید وزارت کشور خانم کریمی در ادامه می گوید: این را که گفتیم، رفتند داخل. ما هم پشت در جمع شدیم و اجازه ندادیم بقیه ارباب رجوع ها هم داخل دفتر بروند. گفتیم این کار را می کنیم تا مجبور شوند جوابمان را بدهند. بعد از حدود ربع ساعت، آمدند و گفتند آقای نجفی می گوید بیایند داخل تا با آن ها صحبت کنیم. داخل که رفتیم، آقای نجفی آمد و گفت: «به ما ربطی ندارد، ما تا جایی که مربوط به ما می شده، کارمان را انجام داده ایم. الآن باید به وزارت کشور بروید، به مجلس بروید، چون نامه آن جاست. باید بروید وزارت کشور. ما تا جایی که از دستمان برمی آمده، برای شما نامه نگاری کرده ایم. حتی به تهران منعکس کرده ایم که شما این جا می آیید.» ما گفتیم: «تا زمانی که این زندانی ها از ترکمنستان به ایران برگردند، مسئول این قضیه شما هستید.» وی در ادامه گفت: این حرف را که زدیم، به ما گفت من نامه می دهم، حرف های شما را منعکس می کنم، از شما فیلم می گیرم و به تهران می فرستم، نامه بنویسید و امضا کنید تا پیوست نامه ای از طرف خودم بکنم و به تهران بفرستم. راستش یا دروغش را دیگر نمی دانم. دوباره خانواده ها را آرام کردند و خانواده ها هم ساکت شدند. ما گفتیم: «این طور که نمی شود. شما اگر واقعاً می خواهید کاری برای زندانی ها بکنید، از خانواده ها باید کمک بگیرید. به خانواده ها بگویید که مثلاً خوراکی می خواهید بفرستید، پول می خواهید بفرستید، یا کار دیگری می خواهید انجام بدهید.» نهایتاً قرار شد دوباره یک نامه بفرستند به مجلس. ما یک نامه نوشتیم و امضا کردیم و ظاهراً قرار شد خود آقای نجفی هم روی نامه ما، یک نامه ای بنویسد و بدهد به مجلس. وی در پایان گفت: لطفاً شما هم پی گیر بشوید. به ما گفته اند که نامه قبلی که به مجلس رفته، نوبت 35 را به آن داده اند. الآن به ما می گویند دوشنبه به مجلس برویم تا اعتراض کنیم و بگوییم نامه ما را جلو بیندازند. آقای نجفی هم امروز همین حرف را زد. گفت شما به مجلس مراجعه کنید و بگویید نگذارند برای سال آینده، چون اگر بخواهد سال آینده به صحن علنی برود، طول خواهد کشید. انتهای پیام/ پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
دوشنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها