محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840213116
هدایت عالم به سمت ظهور با تصرّف حضرت زهرا(س)
واضح آرشیو وب فارسی:موعود: وجود مطهّر حضرت زهرا(س) است که رحمت خدای متعال، یعنی امامت در نسل ایشان است. یکی از مزدهایی که حضرت زهرا(س) بر بلای «کربلا» گرفته است، وجود مبارک حضرت امام زمان(عج) است. در دوران ظهور، نعمتی که در حجاب رفته بود، در این دوره ظهور می کند.درگیری عظیمی که در عالم جریان دارد، میان ائمّه نور و ائمّه نار است. گروه اوّل به دنبال بسط و گسترش بندگی خداوند متعال در عالم هستند و گروه دوم مانع آن بوده و در جهت مخالف تلاش می کنند؛ نعمت واقعی که هدایتگر عالم به سمت بندگی است، نعمت ولایت است و نبیّ اکرم(ص) که سردمدار گروه اوّل است، این نعمت را، که تمام انبیا تنها گوشه ای از آن را جلوه گر ساخته بودند، متجلّی ساخته و باب آن را گشودند و با این نعمت است که عالم میّت دوباره احیا گشته و به سوی بندگی حرکت خواهد کرد. شیاطین، که سردمداران گروه دومند، دائماً در تلاشند که نور ولایت را خاموش کرده و این نعمت را تبدیل به کفر نمایند. محور درگیری این دو جبهه نور و ظلمت، وجود مقدّس فاطمه زهرا(س) هستند که مشکات انوار الهی بوده و حقیقت ولایت در وجود ایشان متجلّی شده است. آن حضرت با تصرّف در عالم، آن را به سمت ظهور، که زمان تجلّی حقیقت ولایت است، پیش می برند؛ حدیث عقل و جهل، تصویری از این درگیری عظیم است که هرکدام مجهّز به قوا و جنودی هستند. عقل، که نبیّ اکرم(ص) است، صاحب صفات حمیده و جهل، که شیطان است، صاحب صفات رذیله هستند و به هر اندازه که مؤمن در برابر هجمه های جهل مقاومت کرده و در برابر صفات رذیله بایستد، وجودش برای پذیرش عقل و صفات حمیده آن آرام گشته و نبیّ اکرم(ص) در وجودش اجلال نزول خواهد کرد؛ تدبیر حضرت زهرا(س)، در این نبرد، قربانی کردن نسل و تحمّل بلای عظیم است تا بتوانند نور نبیّ اکرم(ص) را در دنیا بسط داده و متجلّی سازند. درگیری ائمّه نور و ائمه نار در «قرآن کریم» آمده است که: «وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیاطینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ یُوحی بَعْضُهُمْ إِلی بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً وَ لَوْشاءَ رَبُّکَ ما فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَ ما یَفْتَرُونَ؛1 و بدین گونه برای هر پیامبری، دشمنی از شیطان های انس و جنّ گماشتیم. بعضی از آنها به بعضی، برای فریب [یکدیگر]، سخنان آراسته القا می کنند و اگر پروردگار تو می خواست چنین نمی کردند. پس آنان را با آنچه به دروغ می سازند، واگذار.» یکی از نگاه هایی که قرآن به درگیری ـ که در صدر اسلام بعد از رحلت وجود مبارک پیامبر اکرم(ص) ، اتّفاق افتاد ـ دارد در ضمن «آیه مبارکه نور» و آیه ای که از ظلمات و دریای موّاج ظلمانی سخن گفته، آمده است. «آیه نور»، به جریان هدایت حق، که از مجاری اهل بیت(ع) نازل می شود، تفسیر شده و آیه مقابل، به جریان ظلمات و دستگاه ائمّه جور و نار تفسیر شده است؛ لذا وسعت این درگیری به وسعت درگیری ائمّه نور و ائمّه نار است، که گرچه قبل از نبیّ اکرم(ص) نیز بوده است، و انبیا با فراعنه درگیر بوده اند، لیکن بعد از ظهور نبیّ اکرم(ص) در این دنیا، به نقطه اوج خود رسیده است. در این درگیری که پیش از دنیای ماست، شیاطین انس و جنّ در مقابل انبیا، با هم همکاری می کنند؛ ولی وقتی که خود حضرت رسول اکرم(ص) در قالب بشر به این دنیا می آیند، این درگیری به نقطه اوجش می رسد؛ محور درگیری شخص رسول اکرم(ص) و شیاطینی هستند که با حضرت درگیرند. این درگیری، در طول تاریخ بوده است؛ ولی قبل از اینکه حضرت در لباس بشر بیایند، این جنگ بین فرماندهان تحت فرمان ایشان و سردرمداران کفر بوده است؛ ولی الآن درگیری بین خود فرماندهان کلّ است. وقتی که کار به اینجا رسید، درگیری به نقطه اوج رسیده است و یک طرف پیامبر و در طرف دیگر، خود دشمنان ایشان به میدان آمده اند. جبهه کفر به دو قسمت کفر و نفاق تقسیم شده است و گرچه در این درگیری، مدیریت حضرت رسول اکرم(ص) تا قبل از ظهور این بود که جبهه نفاق را تحمّل کرده و با آنها مدارا کنند؛ امّا این طور نیست که اینها از هم جدا شده باشند؛ جریان نفاق ظاهر حق را پذیرفته و باطن حق را انکار کرده است و اسلامی که او می گوید، اسلامی که خدا می فرماید، نیست. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللهَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْارْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَیْکُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً؛2 آیا ندانسته اید که خدا آنچه را که در آسمان ها و آنچه را که در زمین است، مسخّر شما ساخته و نعمت های ظاهر و باطن خود را بر شما تمام کرده است؟» مطابق روایات، مراد از نعمت ظاهری، همین ظاهر دین است و نعمت باطنی، نعمت ولایت است و جریان نفاق، باطن دین را انکار می کند؛ لذا صف آرایی متقابل شکل می گیرد. نعمت عظیم ولایت، زنده کننده زمین در آیات «سوره ابراهیم» نیز همین نگاه قرآن به این واقعه وجود دارد: «أَلَمْ تَرَ إِلیَ الَّذِینَ بَدَّلُواْ نِعْمَتَ اللهِ کُفْرًا وَ أَحَلُّواْ قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ جَهَنَّمَ یَصْلَوْنَهَا وَبِئْسَ الْقَرَارُ؛3 آیا به کسانی که [شکر] نعمت خدا را به کفر تبدیل کردند و قوم خود را به سرای هلاکت درآوردند، ننگریستی؟ [در آن سرای هلاکت که] جهنّم است [و] در آن وارد می شوند و چه بد قرارگاهی است!» نعمت یاد شده در این آیه، نعمت ولایت است که با نبیّ اکرم(ص) به نقطه کمال و تمام خودش رسیده و صراط مستقیم و نعمتی است که خدا به اولیا و انبیا داده است. این نعمت باید در عالم، تجلّی پیدا می کرد و انبیای گذشته تنها گوشه ای از حجاب روی این نعمت را کنار زده بودند و حقیقتش را مکشوف نکرده بودند؛ لیکن باب این نعمت توسط نبیّ اکرم(ص) گشوده شد و ایشان مأمور شدند از حقیقت آن پرده برداری کنند و کسی هم جز ایشان نمی توانست این کار را انجام دهد. این نعمتی بود که باعث می شد از همین دنیا مردم وارد جنّت شوند و تا آخرت هم این جنّت کشیده می شد؛ لیکن جریانی در مقابل آمد و این نعمت را تبدیل به کفرکرد و حضرت به میدان آمدند که این انحراف را برگردانند تا نعمت دوباره جایگزین شود و این کار را به خوبی انجام دادند و تأثیر کار حضرت این است که رفته رفته تا وقتی حضرت امام زمان(عج) ظهور می کنند، این نعمت مورد توجّه قرار می گیرد و درهای نعمت به روی مردم باز می شود. زمینی که به واسطه کفر مرده بود، زنده می شود؛ زیرا در حقیقت، کافر مُرده است، هرچند که ظاهراً زنده باشد: «وَ ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِی الْقُبُورِ؛4 و تو کسانی را که در گورهایند، نمی توانی شنوا سازی.» زمانی که مدار نعمت تبدیل به کفر شد، اهل زمین میّت می شوند و زمین می میرد؛ امّا وقتی کلمه روح و ولایت در زمین ظاهر شد، زمین زنده می شود؛ زیرا اهل زمین مجدّداً به ایمان می رسند، با جریان حقیقت ولایت و حیات که مکرّراً در قرآن کریم به معنی ولایت آمده است و به زمین باز می گردد؛ چنان که آیات فراوانی به این نکات اشاره دارد: «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعینٍ؛5 بگو: «به من خبر دهید، اگر آب [آشامیدنی] شما [به زمین] فرو رود، چه کسی آب روان برایتان خواهد آورد؟» و «یُنَزِّلُ عَلَیْکُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِیُطَهِّرَکُمْ بِهِ وَ یُذْهِبَ عَنْکُمْ رِجْزَ الشَّیْطانِ وَ لِیَرْبِطَ عَلی قُلُوبِکُمْ وَ یُثَبِّتَ بِهِ الْاَقْدامَ؛6 [به یاد آورید] هنگامی را که [خدا] خوابِ سبک آرامش بخشی که از جانب او بود، بر شما مسلّط ساخت و از آسمان، بارانی بر شما فرو ریزانید تا شما را با آن پاک گرداند و وسوسه شیطان را از شما بزداید و دل هایتان را محکم سازد و گام هایتان را بدان استوار دارد.» که مراد از آب در این دو آیه، ولایت امام است، و نیز آیه شریفه «فَانْظُرْ إِلی آثارِ رَحْمَتِ اللهِ کَیْفَ یُحْیِ الاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ ذلِکَ لَمُحْیِ الْمَوْتی وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْ ءٍ قَدیرٌ؛7 پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده می گرداند. در حقیقت، هم اوست که قطعاً زنده کننده مردگان است و اوست که بر هر چیزی تواناست.» وقتی که باران می بارد، آثار رحمت خدا جاری می شود و زمین زنده می شود. این رویشی که با باران هست و با نسیم بهاری نمایان می شود، از آثار مراتب پائین رحمت الهی است. در روایات می فرمایند: «الامام سحاب الماطر؛8 امام آن ابر بارنده است. آن باران فراوان است که وقتی در سرزمین انسان ها ببارد، آن سرزمین ها زنده می شود.» نقش حضرت زهرا(س) در این درگیری در این درگیری، یک طرف، ولایت نور است و یک طرف ولایت نار. یک طرف، نعمت الهی است، یک طرف کفران نعمت. یک طرف، ایمان است و یک طرف کفر. یک طرف، جریان نور و یک طرف، جریان ظلمات است و در این مقیاس است که نقش حضرت زهرا(س) مشخّص می شود. ایشان مشکات انوار الهی هستند؛ لذا ایشان محور درگیری با جریان ظلمات می شوند. مطابق روایات، نبیّ اکرم(ص) در رؤیای صادقه، بنی امیّه را مشاهده می کنند که بالای منبر رفته و مردم را به قهقرا بر می گردانند. قلوب را به سمت دنیا بر می گردانند و بت پرستی را در قالب های جدید (نه آن بت های سنگی و چوبی) احیا می کنند و این، همان هدفی است که فراعنه در طول تاریخ داشته و سعی کرده اند طریق ولایت را سد کنند؛ بنابراین حضرت نگران بودند تا اینکه حضرت جبرئیل(ع) آمده و آیاتی را از قرآن، از جمله «سوره قدر» را آورد. خداوند فرمود: «اگر دولت باطل بنی امیّه هزار ماه حکومت می کنند، به شما هم شب قدر را دادیم و این جبران هزار ماه را می کند.» و این شب قدر به وجود مقدّس حضرت زهرا(س) تفسیر شده است و حقیقت امامت در وجود ایشان متجلّی شده است. هدایت عالم به سمت ظهور با تصرّف حضرت زهرا(س) در این تبدیل نعمت به کفر، آن کسی که پا به میدان گذاشته است که عالم را به مدار خود برگرداند و برمی گرداند و عالم به حیات طیّبه می رسد، وجود مطهّر حضرت زهرا(س) است که رحمت خدای متعال، یعنی امامت در نسل ایشان است. یکی از مزدهایی که حضرت زهرا(س) بر بلای «کربلا» گرفته است، وجود مبارک حضرت امام زمان(عج) است. در دوران ظهور، نعمتی که در حجاب رفته بود، در این دوره ظهور می کند. آثار این نعمت که پنهان شده بود، ظاهر می شود: «وَ أَشْرَقَتِ الْاَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ وُضِعَ الْکِتابُ وَ جی ءَ بِالنَّبِیِّینَ وَ الشُّهَداءِ وَ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ؛9 و زمین به نور پروردگارش روشن گردد و کارنامه [اعمال در میان ] نهاده شود و پیامبران و شاهدان را بیاورند و میانشان به حق داوری گردد و مورد ستم قرار نگیرند.» این آیه، وقتی ناظر به ظهور امام زمان(عج) است که عالم با تصرّف حضرت زهرا(س) به مدار خود بر می گردد، تمام و کمال آن در دوران ظهور است. بنابراین مسئله درگیری، محدود نیست. تصرّف حضرت، تصرّف در کلّ عالم و کائنات است و عالم را به سمت ظهور هدایت کرده اند و البتّه در دوران ظهور هم، تمام حقیقت امکان ظهور ندارد. امکان اینکه همه ظرفیّت حضرت زهرا(س) تجلّی پیدا کند، در دنیا فراهم نیست و پس از دوره ظهور، باید ادامه این حکومت را در آخرت ببینیم؛ زیرا در ظرف دنیا نمی تواند ظهور تام پیدا کند و ادامه اش در عالم قیامت است. حضرت زهرا(س)، ادامه هدایت نبیّ اکرم(ص) نبیّ اکرم(ص) دو چیز که ادامه وجود خودشان بود، باقی گذاشتند: «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ ثَقَلَیْنِ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِی»10، این دو چیز ادامه هدایت نبیّ اکرم(ص) درمقابل جریان باطل هستند و این هدایت در وجود حضرت زهرا(س) تجلّی کرده است؛ لذا وقتی خداوند متعال می خواهد در مقابل جریان فتنه دشمنان، به رسولش وعده پیروزی دهد، می فرماید: به شما شب قدر (که وجود مقدّس حضرت زهراست) دادیم. خدای متعال، در همین دنیا، وادی و خانه های ایمنی قرار داده که اگر کسی در این خانه ها وارد شد، تمام کارهایش ذکر خواهد بود و همه این خانه ها منتهی به حضرت زهرا(س) می شود. حدیث عقل و جهل و دامنه درگیری «یا هِشَامُ اعْرِفْ الْعَقْلَ وَ جُنْدَهُ وَ الْجَهْلَ وَ جُنْدَهُ تَکُنْ مِنَ الْمُهْتَدِینَ قَالَ هِشَامٌ فَقُلْتُ لَا نَعْرِفُ إِلَّا مَا عَرَّفْتَنَا فَقَالَ(ع) یَا هِشَامُ إِنَّ اللهَ خَلَقَ الْعَقْلَ وَ هُوَ أَوَّلُ خَلْقٍ خَلَقَهُ اللهُ مِنَ الرُّوحَانِیِّینَ عَنْ یَمِینِ الْعَرْش مِنْ نُورِهِ فَقَالَ لَهُ أَدْبِرْ فَأَدْبَرَ ثُمَّ قَالَ لَهُ أَقْبِلْ فَأَقْبَلَ فَقَالَ اللهُ جَلَّ وَ عَزَّ خَلَقْتُکَ خَلْقاً عَظِیماً وَ کَرَّمْتُکَ عَلَی جَمِیعِ خَلْقِی ثُمَّ خَلَقَ الْجَهْلَ مِنَ الْبَحْرِ الْاجَاجِ الظُّلُمَانِیِّ فَقَالَ لَهُ أَدْبِرْ فَأَدْبَرَ ثُمَّ قَالَ لَهُ أَقْبِلْ فَلَمْ یُقْبِلْ فَقَالَ اسْتَکْبَرْتَ فَلَعَنَهُ ثُمَّ جَعَلَ لِلْعَقْلِ خَمْسَةً وَ سَبْعِینَ جُنْداً فَلَمَّا رَأَی الْجَهْلُ مَا کَرَّمَ اللهُ بِهِ الْعَقْلَ وَ مَا أَعْطَاهُ أَضْمَرَ لَهُ الْعَدَاوَةَ وَ قَالَ الْجَهْلُ یَا رَبِّ هَذَا خَلْقٌ مِثْلِی خَلَقْتَهُ وَ کَرَّمْتَهُ وَ قَوَّیْتَهُ وَ أَنَا ضِدُّهُ وَ لَا قُوَّةَ لِی بِهِ أَعْطِنِی مِنَ الْجُنْدِ مِثْلَ مَا أَعْطَیْتَهُ فَقَالَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی نَعَمْ فَإِنْ عَصَیْتَنِی بَعْدَ ذَلِکَ أَخْرَجْتُکَ وَ جُنْدَکَ مِنْ جِوَارِی وَ مِنْ رَحْمَتِی فَقَالَ قَدْ رَضِیتُ فَأَعْطَاهُ اللهُ خَمْسَةً وَ سَبْعِینَ جُنْدا؛11 ای هشام! عقل و سپاهش را بشناس، و نیز جهل و سپاهش را، تا از راه یافتگان گردی، هشام گوید: گفتم: قربانت گردم ما چیزی جز آنچه به ما آموخته اید، نمی دانیم. پس آن حضرت (ع) فرمودند: ای هشام! به درستی که خداوند عقل را آفرید و آن نخستین آفریده از روحانیان بود که خداوند از جانب راست عرش خود، از نورش خلق کرد، پس به او گفت: «بازگرد.» بازگشت. سپس فرمود: «پیش آی.» پیش آمد. پس خدای جلیل و عزیز فرمود: «تو را مخلوقی بزرگوار آفریدم و بر تمامی مخلوقاتم گرامی داشتم.» سپس جهل را از دریایی تلخ و تیره آفرید و به او گفت: «بازگرد.» بازگشت، سپس فرمود: «پیش آی.» ولی آن پیش نیامد. خداوند فرمود: «آیا خود را بزرگ دیدی؟!» پس او را لعن کرد. سپس برای عقل، هفتاد و پنج لشکر مقرّر فرمود و چون جهل، گرامیداشت و عطای الهی را نسبت به عقل مشاهده کرد، کینه عقل را به دل گرفته و گفت: پروردگارا! این آفریده ای همچون من است. او را آفریدی و گرامی داشته و قوی ساختی و من ضدّ اویم؛ در حالی که فاقد هر نیرو و توانم. [پس] هر لشکری که به او بخشیدی، به من نیز عطا فرما. خدای تبارک و تعالی فرمود: «بسیار خوب؛ ولی اگر پس از آن، مرا نافرمانی کنی، تو و لشکرت را از جوارم بیرون رانم و از رحمتم دور سازم.» گفت: پذیرفتم. پس خداوند او را هفتاد و پنج لشکر بخشید ...» خداوند متعال عقل را از یمین عرش، از نور آفرید و به او دستور داد ادبار کن و ادبار کرد و سپس دستور داد که اقبال کن و اقبال کرد و چنان که گفته اند، دستورات خداوند همین دو (اقبال و ادبار) است، و یکی از توضیحات این دو دستور این است که خدای متعال، انبیای الهی را وقتی که به وادی قرب حضرت رسیدند، می فرماید: «بروید و دست مردم را بگیرید و به این وادی بیاورید.» پیامبر که به معراج می رود و به جایی می رسد که احدی در آن گام ننهاده، باز برمی گردد تا دست ما را بگیرد. شاید این همان ادبار است که از آن عالم قدس به عالم ما خاکیان می آید و این بازگشت از آن عالم به این عالم، کار بسیار سختی است؛ زیرا کسی که به مقام قرب رسید، سر و کاری با عالم خاکی ندارد؛ لذا در «دعای عرفه» می خوانیم: «إِلَهِی أَمَرْتَ بِالرُّجُوعِ إِلَی الْآثَارِ فَأَرْجِعْنِی إِلَیْکَ بِکِسْوَةِ الْأَنْوَارِ وَ هِدَایَةِ الِاسْتِبْصَارِ حَتَّی أَرْجِعَ إِلَیْکَ مِنْهَا کَمَا دَخَلْتُ إِلَیْکَ مِنْهَا مَصُونَ السِّرِّ عَنِ النَّظَرِ إِلَیْهَا وَ مَرْفُوعَ الْهِمَّةِ عَنِ الِاعْتِمَادِ عَلَیْهَا إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیر؛12 خدایا! توفیقی به من بده که طوری به سمت دنیا بروم و برگردم که همان طور باشم که رفتم. این می شود ادبار پیامبری که در مقام قرب تامّ است. می آید، همنیشین ما خاکیان می شود. ما را تحمّل می کند تا ما را به بالا ببرد و دستور اقبال هم این است که بیایند اینجا مصون السرّ برگردند؛ «نعم العبد» یعنی اینکه وقتی می رود و برمی گردد، فرقی نکند. بعد از عقل، خداوند متعال، جهل را از یک دریای شور ظلمانی آفرید (و اینکه چرا آفرید خود بحث دارد که بماند). فرمود: برو. رفت؛ ولی دیگر برنگشت. در مقابل خدا استکبار کرد. همه معصیت، استکبار است. رجوع به حضرت حق نداشت. خدا فرمود: «استکبرت» و او را از محیط رحمت نفی کرد؛ البتّه تکلیفی که خدای متعال از عقل می خواهد، از جهل نخواهد خواست؛ لذا همان طور که عقل توانست، جهل هم می توانست عبد بماند و استکبار نکند؛ امّا استکبار کرد و از محیط رحمت طرد شد. خداوند متعال به عقل جنود و قوایی داد که بندگی را در دنیا بسط دهد، قوای عقل هفتاد و پنج لشکر بود که «ایمان، توکّل، صبر، خشوع و...» جزو این لشکر بودند، و عقل متصرّف و حاکم بر آنهاست؛ آنگاه جهل گفت: من با او هم آورد هستم. چرا به او جنود داده و به من نداده ای؟ لذا جهل دو اشتباه کرد: یکی اینکه خود را هم عرض عقل دانست و دیگری اینکه بنا را بر درگیری با عقل و مقابله با آن دانست. خدا دستگاه باطل را هم امداد می کند؛ ولی امداد دستگاه باطل در مسیر حق است و آخر کار هم بساطش جمع می شود. نمی تواند جبهه حق را شکست دهد. (البتّه اینکه حکمت امداد چیست، جای بحث دارد). وقتی جهل کمک خواست، برای او هم جنود قرارداده شد، که همه صفات رذیله از آن جنود هستند و تمام اینها قبل از خلقت ماست و ما هنوز روی زمین نیامده ایم که این صف آرائی شکل گرفته است. یک طرف، صف عقل است که به پیامبر اکرم(ص) تفسیر شده است، یک طرف هم جهل است که جبهه مقابل و دشمن نبیّ اکرم(ص) است که مقابل عقل و محور شیاطین است؛ بنابراین تمام صفات حمیده، قوای پیامبر اکرم(ص) و همه صفات رذیله، قوای دشمنان ایشان هستند. وسعت میدان درگیری عقل و جهل در این صف آرایی، نبیّ اکرم(ص) در عوالمی خلق شده اند و یکی از این عوالم، عقل است، می خواهند بندگی کنند و بندگی را در عالم گسترش دهند و شیطان و جهل می خواهند در مقابل حضرت، شیطنت را بسط بدهند و همه ما انسان ها می توانیم سرباز هر کدام از دو جبهه باشیم و معنای اینکه ما در میدان جهاد اکبر قرار داریم، همین است. جهاد اکبر، یعنی ما در این میان هستیم و می توانیم در هر کدام از دو صف قرار بگیریم. اگر خود را به حضرت بسپاریم، قوای نبیّ اکرم(ص) در ما جاری می شود؛ امّا اگر در صف شیطان باشیم، حتّی اگر در صف حضرت هم باشیم، ستون پنجم دشمن خواهیم بود. میدان درگیری این قدر وسیع است که همه را شامل می شود؛ لذا هیچ پیغمبری نیست؛ الّا اینکه در صفّ نبیّ اکرم(ص) است و هیچ مؤمنی نیست؛ الّا اینکه از شیطان تبرّی جسته و به نبیّ اکرم(ص) تولّی نموده و قوای حضرت در او جاری شده است و مطابق روایات دو دسته انسان هستند که تمام صفات حضرت در وجود آنها هست: یکی انبیا و یکی هم عبد مؤمنی که قلبش به ایمان امتحان شده باشد. در روایات دیگری می فرماید: «إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْتَمِلُهُ إِلَّا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ قَدِ امْتَحَنَ اللهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَان؛13 همانا امر ما سخت و دشوار است و آن را تاب نمی آورد؛ مگر ملک مقرّب یا نبیّ مرسل یا بنده ای که خداوند قلب او را با ایمان آزموده باشد.» تحمّل ولایت کار یکی از این سه دسته است و بقیه مؤمنان برخی ازصفات در آنها هست. تا جهل را نشناسند، به تبرّای تامّ نرسند. صفات حضرت به طور کامل درآنها تجلّی نمی کند و به هراندازه که در میدان جهاد اکبر تسلیم شوند، به همان اندازه در صف شیطان وارد شده اند و مسخّر شیطان شده اند. به همان اندازه، از قوای نبیّ اکرم(ص) محروم خواهند بود. طهارت هم به این معنا است که انسان همه مملکت وجودش برای نبیّ اکرم(ص) فتح شده باشد. در این صورت، حضرت با تمام قوایشان در او ظاهر می شوند و چون حضرت مطهّر محضند، وجود او هم طهارت محض می شود و در مقابل هم آلودگی است و حتّی اگر شیطان از یک صفت هم در انسان رخنه کند، به همان اندازه ظلمانی می شود و مطابق فرموده امیرالمؤمنین، در دل انسان ها تخم گذاری می کند، وقتی که این کار را کرد، اینها رشد می کند و همه قوای او را فرا می گیرد و همه تبدیل به قوای شیطان می گردند: «اتَّخَذُوا الشَّیْطَانَ لِامْرِهِمْ مِلَاکاً وَ اتَّخَذَهُمْ لَهُ أَشْرَاکاً فَبَاضَ وَ فَرَّخَ فِی صُدُورِهِمْ وَ دَبَّ وَ دَرَجَ فِی حُجُورِهِمْ فَنَظَرَ بِأَعْیُنِهِمْ وَ نطَقَ باَلْسِنَتِهِمْ فَرَکِبَ بِهِمُ الزَّلَلَ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الْخَطَلَ فِعْلَ مَنْ قَدْ شَرِکَهُ الشَّیْطَانُ فِی سُلْطَانِهِ وَ نَطَقَ بِالْبَاطِلِ عَلَی لِسَانِهِ؛14 شیطان را ملاک و پشتوانه زندگی خود گرفتند، او هم از آنان، به عنوان دام استفاده کرد. در درونشان لانه کرد و در دامنشان پرورش یافت، چشمشان در دیدن، چشم شیطان و زبانشان در گفتن، زبان شیطان شد. بر مرکب لغزش ها سوارشان کرد و امور فاسد را در دیدگانشان جلوه داد، کارشان کار کسی است که شیطان او را شریک سلطنت خود قرار داده و با زبان او، به یاوه سرایی برخاسته است.» انبیا در مقابل تمام هجوم شیطان، مقاومت می کنند و راه به جهل نمی دهند و اجازه نمی دهند شیطان مسخّرشان کند. گاهی به اندازه دو برابر جزیره العرب از شیاطین، بر یک مؤمن هجوم می آورند. وقتی مؤمنان مقابل جهل می ایستند، مملکتشان برای عقل آرام می شود و نبیّ اکرم(ص) به اندازه ظرف آن مؤمن، نزول اجلال می کنند. آنان شیعه نبیّ اکرمند؛ یعنی شعاع وجود نبیّ اکرمند. پس از شکل گیری این درگیری و خلق بشر، فرماندهان هرجبهه به زمین آمدند که نمرود و ابراهیم خلیل همین طور هستند؛ این درگیری ادامه داشت تا جایی که خود نبیّ اکرم(ص) لباس بشر پوشید و آن جهل هم لباس پوشید و آمد و اینجا اوج درگیری است. دعوا سر بسط بندگی و بسط عصیان است. یکی می خواهد تمام عالم را بنده خدا کند و یکی می خواهد همه اختیارات را مسخّر کرده و جهنّم کند. یکی صاحب رحمت و محبّت است و یکی صاحب عداوت است. با دقّت در باطن عاشورا نیز واضح می شود که عشق به دنیا که صفات رذیله ای، مانند بخل و کینه و عشق به دنیاست و این شمشیرها را به میدان آورده است و در حقیقت اینها قوای جهل و شیطان هستند با قوای عقل می جنگند و حضرت سیّدالشّهدا(ع) قوای شیطان را شکست دادند. این است که حضرت مصباح الهدی هستند. عبور از هجمه های گسترده شیطان بسیار مشکل است؛ بنابراین فرمودند: «إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَیْتِی فِی هَذِهِ الْاُمَّةِ مَثَلُ سَفِینَةِ نُوحٍ فِی لُجَّةِ الْبَحْرِ مَنْ رَکِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِق؛15 قطعاً مثل اهل بیت من در این امّت، مثل کشتی نوح است در دل دریا. هرکس که بر آن سوار شود، نجات می یابد و هرکس از آن سربپیچد، غرق می شود.» تدبیر حضرت زهرا(س) در این نبرد در این درگیری است که حضرت زهرا(س) که لیله قدر پیامبر و مشکات نور پیامبرند، برای حاکمیت نبیّ اکرم(ص) در عالم و کنار زدن جهل و باز کردن راه، به میدان آمدند تا عبور از وادی جهل و رسیدن به عقل را آسان کنند؛ اگر محنت حضرت نبود، امکان رسیدن ما به عقل فراهم نبود. حضرت بودند که به عالم تابیدند و با تابش ایشان این ظلمات سنگین برداشته شد و آرام آرام تا ظهور کامل، کنار خواهد رفت. در این عرصه که دشمن به میدان آمده است، حضرت یک تدبیر تاریخی دارد که شیاطین را دردرون جبهه خود محاصره می کند. حضرت در طرح عظیمه خودش، دشمن را محاصره کرده است. در این درگیری، قوای حضرت زهرا(س)، نسلشان هستند و ایشان نسلشان را قربانی این راه کردند و حاضر شدند که این بلاهای سخت را تحمّل کنند تا نور نبیّ اکرم(ص) به واسطه امام زمان(عج) که ادامه صدّیقه طاهره(س) هستند، ظاهر شود و این مقاومت سنگین است که راه را برای ما، برای رسیدن به وادی حق آسان کرده است. حیف است که با وجود صدّیقه طاهره(س)، ما مبرّای از جنود جهل نشده باشیم. ما باید با تمام وجود، به نفع حضرت زهرا(س) به میدان بیاییم؛ به اندازه ای که جهل را به خود راه می دهیم، کار شفاعت حضرت(س) را سخت می کنیم. پی نوشت ها: 1. سوره انعام، آیه 112. 2. سوره لقمان، آیه 20. 3. سوره ابراهیم، آیات 28- 29. 4. سوره فاطر، آیه 22. 5. سوره ملک، آیه 30. 6. سوره انفال، آیه 11. 7. سوره روم، آیه 50. 8. «کافی»، ج 1، ص 200. 9. سوره زمر، آیه 69. 10. «تفسیر برهان»، ج 1، ص 62. 11. «بحارالأنوار»، ج1 ، ص 158. 12. «اقبال الاعمال»، ج 1، ص 349. 13. «خصال»، ج 2، ص 624. 14. «نهج البلاغه»، خطبه هفتم. 15. «بحارالأنوار»، ج 22، ص 408. مهدی میرباقری
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موعود]
[مشاهده در: www.mouood.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها