واضح آرشیو وب فارسی:پارسینه: با قرارداد الجزایر ایران از فشار بر عراق از طریق حمایت از کردها می کاهد. کاغذپاره حاصل قرارداد بعدها از سوی صدام پاره می شود. ع1-صرف نظر کردن از بحرین : این که حاکمان یک کشور از بخشی از خاک خود صرف نظر کنند شاید در زمره "نوبرانه های سیاست ایرانی" است. در حالی که برای بخش های کوچک، جنگ هایی خونین در می گیرد، شاه به راحتی راضی به استقلال بحرین از ایران شد. چه دستور و فشار بریتانیا بود و چه ترس او، می توان اقدامش را در کنار حمله اندونزی به تیمورشرقی، حمله ترکیه به قبرس و اهمیت یک وجب از خاک کشور در سیاست خارجی همه کشورهای جهان قرارداد. 2-صرف نظر کردن از جزیره عربی: در اواخر دهه 1960 ایران جزیره عربی را به عربستان واگذار می کند. چرا؟ 3-قرارداد الجزایر: با قرارداد الجزایر ایران از فشار بر عراق از طریق حمایت از کردها می کاهد. کاغذپاره حاصل قرارداد بعدها از سوی صدام پاره می شود. عراق فرصت می یابد که نیروهای مسلح خود را تقویت کند و به تهدیدی آماده ضربه زدن به ایران بدل شود. ایران به محدوده ارضی دست نمی یابد اما برخی از نقاط مرزی در کرمانشاه را به عراق واگذار می کند! 4-مداخله نظامی در عمان . به بهای کشته شدن 700 نظامی ایرانی و از دست رفتن تجهیزات نظامی بسیار (دست کم دو اف-4 و تعدادی هلی کوپتر) و هزینه نظامی مداخله، پادشاهی قابوس در عمان حفظ می شود. ایران در عوض این مداخله چه به دست می آورد؟ تقریبا هیچ. البته یک عامل درگیری داخلی در کشورهای جنوب خلیج فارس که می توانست همواره مانند شمشیر دموکلس بر سر آنان باشد از میان می رود. 5-کمک به پاکستان در شورش بلوچستان: ایران با پرداخت دویست ملیون دلار کمک بلاعوض (یک میلیارد دلار به قدرت خرید کنونی) و اهدای انبوهی تجهیزات جنگی و حتی دخالت مستقیم هوانیروز خود، شورش بلوچستان را سرکوب می کند. به طور کلی شاه همواره در انتخاب میان هند و پاکستان، هند، مشوری مهم تر را نادیده می گرفت و از پاکستان پشتیبانی میکرد! پاکستان بعدها به تهدید و مزاحمی جدی برای ایران بدل شد. نکته: بلوچ های پاکستان تهدیدی برای بلوچستان ایران نبودند. 6-قرارداد با افغانستان بر سر هیرمند: ایران سهم آب خود را به میزان زیادی از دست می دهد. اعتراضات علم به شاه هم فایده ای نمی بخشد. برای فهم اوج فضاحت تصمیم شاه، به عبارات خود علم در خاطراتش رجوع کنید. 7-رابطه با اسرائیل: رابطه با اسرائیل برای شاه تنها هزینه و بدنامی به همراه داشت. جز آموزش ساواک و برخی اقلام محدود تسلیحاتی-که از کشورهای دیگر هم به راحتی قابل تهیه بود- ایران هیچ نفعی از رابطه با اسرائیل نمی برد. البته شاه بعدها در برخی نقل قول ها انقلاب اسلامی را کول "یهودیان" انداخت. به سبب آنکه اسرائیل را مورد شناسایی رسمی قرار نداد؛ به طور ناگهانی قرارداد الجزیره را منعقد کرد و بالاخره به خاطر حمایت از تشکیل کشور فلسطین و اعطای کمک های عظیم مالی به اعراب: شاه فقط به حافظ اسد 700 ملیون دلار!! (به قدرت خرید اکنون 3/5 میلیارد دلار) وام بدون بهره داد. امیر پرتو
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارسینه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]