تور لحظه آخری
امروز : پنجشنبه ، 15 آذر 1403    احادیث و روایات:  امام علی (ع):از به زبان آوردن سخنان زشت بر حذر باش. زیرا فرومایگان را گرد تو جمع می کند و گرانم...
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

سایبان ماشین

دزدگیر منزل

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

آراد برندینگ

خرید یخچال خارجی

موسسه خیریه

واردات از چین

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

زانوبند زاپیامکس

روغن بهران بردبار ۳۲۰

قیمت سرور اچ پی

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

تعمیرات پکیج کرج

لیست قیمت گوشی شیائومی

خرید فالوور

پوستر آنلاین

بهترین وکیل کرج

بهترین وکیل تهران

خرید اکانت تریدینگ ویو

خرید از چین

خرید از چین

تجهیزات کافی شاپ

ساختمان پزشکان

دوربین سیمکارتی چرخشی

همکاری آی نو و گزینه دو

کاشت ابرو طبیعی و‌ سریع

الک آزمایشگاهی

الک آزمایشگاهی

خرید سرور مجازی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

لوله و اتصالات آذین

قرص گلوریا

نمایندگی دوو در کرج

خرید نهال سیب

وکیل ایرانی در استانبول

وکیل ایرانی در استانبول

وکیل ایرانی در استانبول

رفع تاری و تشخیص پلاک

پرگابالین

دوره آموزش باریستا

مهاجرت به آلمان

بهترین قالیشویی تهران

بورس کارتریج پرینتر در تهران

تشریفات روناک

نوار اخطار زرد رنگ

ثبت شرکت فوری

تابلو برق

خودارزیابی چیست

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1838168397




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
 refresh

گفت وگو با حجت الاسلام محمد زمانی شاعر اهل بیت(ع): مداحی ها دچار فقدان مضامین عمیق و غیرمستقیم هستند


واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) – به نظر می رسد یکی از آسیب های مهم در عزاداری اهل بیت(ع) – به ویژه سیدالشهدا(ع) – تأکید بیش از حد بر موارد شکلی و بی توجهی یا کم توجهی به محتوا و مضامین است؛ اگر به مقوله ی عزاداری با نگاه تاریخی بنگریم یا به تعبیر دیگر با روش تاریخی به تحلیل آن بپردازیم و از پیش فرض های احساسی در تبیین آن احراز نماییم، بهتر می توانیم به آسیب شناسی گذشته و حال آن بپردازیم. در گفت وگو با حجت الاسلام والمسلمین جواد محمدزمانی شاعر اهل بیت(ع) سیر تحول مداحی در سال های اخیر را به طور اجمالی بررسی کردیم. البته با توجه به این که پرسش ها بیش تر در نسبت مداحی و سخنرانی مطرح گردید، مباحثی هم در حوزه ی سخنرانی (وعظ) و آسیب های آن بیان شد. اگر اجازه بفرمایید گفت وگویمان را با این پرسش آغاز کنیم که چرا مدتیست در مجالس عزاداری، مداح و مداحی اصل قرار گرفته و وعظ و خطابه به حاشیه رفته است؟ در قدیم گویی مداحی فرع بر سخنرانی بود . بنده با این حرف زیاد موافق نیستم؛ چون ما از گذشته ی مجالس عزاداری یک جامعه ی آماری مشخص و دقیقی نداریم که بتوانیم بر اساس آن بگوییم مثلاً در فلان دوره مردم بیش تر مستمع مداحان بودند و در فلان دوره مستمع خطبا. مثلاً با مطالعه ی دوره ی ناصری، می بینیم که در این دوره اقبال مردم بیش تر از مداحی و سخنرانی، به تعزیه بوده است؛ به ویژه که سینما و تلویزیون هم هنوز نبود و تعزیه به نوعی یک تئاتر دینی به شمار می آمد. تعزیه خوانی هم صرفاً مربوط به ایام محرم و صفر نبوده و حتی در اعیاد هم تعزیه داشتیم؛ مثلاً در عید قربان ماجرای قربانی شدن اسماعیل در قالب تعزیه به نمایش درمی آمد. جایگاه تعزیه به گونه ای بود که ناصرالدین شاه حتی برخی سفرا را برای دیدن آن دعوت می کرد و به همین دلیل است که در سفرنامه های برخی از آن سفرا یا شخصیت های اروپایی، به بحث تعزیه ها هم اشاره شده است. از قضا بیش تر اطلاعات ما در این مورد هم مربوط به همین سفرنامه هاست و برخی از آن ها با دقت حتی به جزئیات هم اشاره کرده اند. بنابراین مثلاً در این دوره رونق تعزیه، هم از مداحی و هم از سخنرانی بیش تر بوده است. حتی در دوره هایی، شاهد شکل گیری مجالس عزای عوام و علما هستیم؛ در مجالس علما رکن، سخنرانی بوده و در مجالس عوام مداحی بیش تر رونق داشته است. در نوشته های برخی بزرگان مانند شیخ عباس قمی هم اعتراضاتی به اصل شدن مداحی شده است؛ یعنی در آن دوره هم مثلاً مداحی بیش ازحد رونق گرفته بود. در دوره ی ما هم به نظر بنده نمی توانیم بگوییم صددرصد رونق مداحی بیش تر از سخنرانی است. نسل های گذشته، بیش تر معارف دینی را در همین جلسات می آموختند؛ یعنی مجالس عزاداری مدارس آموزش معارف دینی بوده است. ضمن این که به نظر بنده اگر مجالس سخنرانی ما یک پنجم جلسات مداحی ما جمعیت داشته باشد به نظر من کافی است و ما موفق بوده ایم؛ چون مجالس مداحی و اصولاً مقوله ی مداحی نسبت به سخنرانی، ذاتاً جذابیت بیش تری دارد؛ ما در مداحی با صوت خوش، آهنگ و شعر سروکار داریم و طبیعی است که اقبال عمومی به چنین مقوله ای بیش تر باشد؛ جلسات مداحی و سینه زنی شکل ها و فرم های متنوعی دارد (مثلاً نشسته یا ایستاده سینه زدن، شور زدن و…). ما در سخنرانی با چنین عناصری سروکار نداریم. حتی خود من و شما که طلبه هستیم بعضی وقت ها که پای منبر نشسته ایم، پس از نیم ساعت نگاه مان به ساعت است که کی تمام می شود؛ اما مداحی این طور نیست و پیش آمده که شاید یک ساعت در یک جلسه ی مداحی نشسته ایم و متوجه گذر زمان نشده ایم. به تعبیر دیگر مداحی جذابیت هنری دارد. آیا این جذابیت های هنری که شما می فرمایید به مرور زمان تبدیل به اصل نشده اند؟ یعنی هنر مداحی به جای این که ابزاری برای انتقال حس و حال عاشورایی باشد، خودش هدف شده است؛ مثلاً توجه مستمعین در جلسات مداحی بیش تر به صدا و آهنگ است تا مضامین اشعار . این بحث دیگری است؛ این که ما محتوای مداحی هایمان آن طور که باید نیست. ما الآن در فرم و شکل هیچ مشکلی نداریم؛ یعنی مداحان ما به لحاظ مسائل فنی و شکلی کمبودی ندارند و شاهد نوآوری هم هستیم؛ اما آسیب اساسی، فقدان مضامین عمیق و غیرمستقیم است؛ غیرمستقیم یعنی این که شما بتوانید به حدی برسید که یک مضمون اخلاقی را مثلاً در یک جلسه مداحی به طور غیرمستقیم به مخاطب القا کنید؛ یا به طور غیرمستقیم از منکری نهی یا به معروفی امر کنید. مثلاً در قدیم مداح قصیده ای بلند را می خوانده که ابیات ابتدایی آن پند و اندرز (نسبت به قیامت و…) و بیان توحید و مسائل اخلاقی بوده است؛ در حالی که شعرهای پند و اندرزی را الآن در مراسم ختم می خوانند. سپس در ادامه ی شعر به بیان فضایل اهل بیت(ع) می پرداختند و در انتها چند بیتی را به ذکر مصیبت و مداحی اختصاص می دادند. در حالی که الآن از همان بیت اول مرثیه سراییست تا پایان مراسم؛ به همین دلیل احساس می شود جوانی که از چنین جلساتی بیرون می آید چیزی دستش را نگرفته؛ اشک فراوان ریخته؛ عاطفه اش جوشان بوده؛ اما از معارف اهل بیت(ع) چیزی نیاموخته! نسل های گذشته، بیش تر معارف دینی را در همین جلسات می آموختند؛ یعنی مجالس عزاداری مدارس آموزش معارف دینی بوده است. فرمودید در دوره هایی شاهد شکل گیری مجلس عزاداری عوام و خواص بوده ایم؛ به نظر می رسد الآن هم با بروز سبک های جدید مداحی (یا همان پیشرفت در مسائل شکلی مداحی) بازهم به نوعی شاهد شکل گیری این دوگانگی هستیم؛ یعنی برخی صرفاً برای شرکت در جلسات مداحی می روند؛ شما این مسأله را چگونه ارزیابی می کنید و اصولاً چه کار کنیم تا سخنرانی و وعظ هم رونق داشته باشد؟ در این زمینه باید به بحث تغییرات ذائقه های مردم توجه داشته باشیم؛ حتی ذائقه های یک نفر در سنین مختلف هم ممکن است متفاوت باشد. مثلاً در یک سنی ممکن است من و شما سینه زنی را بیش تر دوست داشته باشیم و در در سنین کهولت بیش تر مایل باشیم در مجالس سخنرانی یا روضه خوانی شرکت کنیم. یعنی یک علت این مسأله می تواند در بحث اختلاف ذائقه ها در زمان ها و مکان های مختلف باشد. نکته ی دیگر کم رنگ شدن سخنرانی های عالمانه است؛ هم به لحاظ کیفی هم به لحاظ کمی. از قدیم در حوزه های علمیه و حتی در میان مردم نسبت به روحانیون رایج بوده که می گفتند فلان روحانی «عالم» است یا «واعظ»؛ اگر می گفتند واعظ است یعنی حرف های دقیقی نمی زند و بیش تر حرف های ذوقی می زند؛ اما اگر می گفتند عالم است یعنی اهل دقت و نظرات علمی است. یک عالم یا مجتهد بر فراز منبر هم که می رود هرچیزی را نمی گوید؛ در حالی که همان نکات را ممکن است واعظ از روی ذوقیات بیان کند. در حوزه علمیه نجف هم زیاد به بحث خطابه و تبلیغ اهمیت نمی دادند و بیش تر طلبه هایی را که می دیدند استعداد ندارند به آن ها می گفتند بروید منبری شوید. طلبه ی با استعداد طلبه ای بود که ممحض در فقه و اصول باشد؛ اما دیدگاه افرادی مانند حضرت امام(ره) این بود که منبر جایگاه مجتهدین است. به همین دلیل می بینیم که آیت الله جوادی آملی یک مجتهد، یک فیلسوف و یک مرجع تقلید در ماه محرم و سفر در محل ولادت خودش منبر هم می رود. اگر ما کاری کنیم که منبر بشود جایگاه مجتهدین و علما، باعث رونق سخنرانی و منبر خواهد شد؛ چون مردم دنبال بهترین متخصص می گردند؛ یعنی دنبال کسی می گردند که بتوانند به حرف هایش در حوزه ی معارف دین اعتماد کنند. اگر چنین شد، ذائقه ی مردم هم تغییر خواهد کرد و عمیق تر به معارف دین خواهند نگریست. از قدیم در میان حوزه های علمیه (قم و نجف) رایج بود که فکر می کردند استعداد ندارند به آن ها می گفتند بروید منبری شوید. طلبه ی با استعداد طلبه ای بود که ممحض در فقه و اصول باشد؛ اما دیدگاه افرادی مانند حضرت امام(ره) این بود که منبر جایگاه مجتهدین است. من روزی خدمت مقام معظم رهبری بودم؛ ایشان فرمودند امروز وضعیت هیئت ها وضعیت راضی کننده ای نیست و من وقتی نوارهای بعضی مداحی های اول انقلاب را گوش می دهم می بینم گاهی یک بند از آن نوحه ها به اندازه یک منبر الآن مطلب داشت! این که زبان ما همه فهم باشد یک بحث است؛ اما این که مطلب، مطلب نازلی نباشد بحث دیگری است؛ شما می توانید یک حرف عمیق را در قالبی همه کس فهم بیان کنید. مثلاً ترتیب متعارف در منبرهای قدیم این طور بود که منبر با قرائت و تبیین آیه ا ی از قرآن شروع می شد؛ ذیل آن آیه حدیثی خوانده می شد که غالباً سند آن حدیث را هم می دیدند (چیزی که الآن زیاد رایج نیست و کم تر پیدا می شود که یک منبری سند مطلب را به طور دقیق بررسی کند)؛ سپس یک داستانی از اهل بیت(ع) یا از سیره ی علمای سلف (آن هم باز با ذکر منبع و یقین نسبت به صحت آن) نقل می کردند و در انتها هم یک ذکر مصیبتی داشتند. در منبرهای امروزی آیه ی قرآن که حذف شده است و بیش تر با روایت شروع می شود؛ آن روایت هم گاه سندش دیده نمی شود و به همین دلیل متأسفانه مشاهده می کنیم که برخی اوقات آن روایت با آیه ی قرآن در تعارض است. در ادامه هم بیش تر حرف های نازل (مثل تعریف خواب) بیان می شود. نکته ی مهم دیگر هم نحوه ی نادرست بیان برخی معارف و گزاره های دینی است؛ مثلاً شما بحث شفاعت و امید را درنظر بگیرید. وقتی ما بحث شفاعت را برای مردم مطرح می کنیم درست است که باید امید را تقویت کند؛ اما از آن طرف باید روح بندگی را نیز در افراد تقویت کند؛ در حالی که تفسیرهای رایج در جلسات عزاداری ما از مقوله ی شفاعت باعث سستی ایمان می شود؛ مثلاً می شنویم که می گویند فلان کس که اهل همه جور خلافی بود، مورد شفاعت اهل بیت(ع) قرار گرفت؛ به فرض هم که این طور باشد ما نباید آن را بالای منبر بیان کنیم. بیان مسأله ی شفاعت نباید طوری باشد که مستمع را نسبت به انجام تکالیف شرعی سست کند. امام صادق(ع) می فرماید شفاعت ما به کسی که نماز را سبک می شمارد نمی رسد. مرحوم شهید مطهری حرف قشنگی در این زمینه می زند و می گوید ما از امام حسین(ع) یک شرکت بیمه برای مردم درست کرده ایم. طوری بحث شفاعت را مطرح کرده ایم که برای مردم این طوری جا افتاده که عبادت و عبودیت خدا سخت است اما به دست آوردن دل امام حسین(ع) خیلی آسان است؛ ما اگر در جلسات روضه اشک بریزیم، امام حسین(ع) به واسطه ی جایگاهش نزد خداوند بقیه ی مسائل را حل می کند! در حالی که این فکری مشرکانه است؛ مشرکان هم به بت ها دقیقاً به همین دلیل احترام می گذاشتند یا برایشان قربانی می دادند. الآن در حوزه ی علمیه شاهد طرح هایی مثل سفیران هدایت برای تربیت مبلغ هستیم؛ با توجه به مطالبی که شما فرمودید به نظر می رسد چنین طرح هایی به تداوم دوگانگی عالم – واعظ کمک می کند . بزرگان ما از جمله حضرت امام و مقام معظم رهبری بر درس خواندن طلبه های جوان تأکید داشته و دارند و معتقدند طلبه ی جوان نباید در کارهای اجرایی وارد شود و باید بیش تر در درس و بحث متمرکز باشد. اگر ما مسیر عالم بودن و منبری بودن را دو مسیرجداگانه ترسیم کردیم، طبیعی است که طلبه با خودش می گوید: این فقه و اصول برای منبر چه خاصیتی دارد؟ برخی منبری های جوان می گویند وقتی به منبر و تبلیغ رفتیم تازه متوجه شدیم که بسیاری از چیزهایی که در حوزه خواندیم زیاد به کار منبر نمی آمد و مثلاً باید بیش تر کتاب های تاریخی می خواندیم! دلیل آن این است که ما ثمره ی فقه و اصول را صرفاً در فقه و اصول جست وجو می کنیم. در حالی که این دقت های فکری در فقه و اصول است که باعث ورزیدگی ذهن و دقت های عقلانی می شود و این ورزیدگی ذهنی و دقت عقلی در تحلیل مسائل و روایات بر فراز منبر تأثیر دارد. شما اگر دقت کنید متوجه می شوید که حدیث خواندن یک منبری مجتهد با یک منبری غیرمجتهد چقدر متفاوت است؛ چون او در سند و وا ژه ها دقت دارد و تفسیرش هم از روایت عوامانه نیست. یک واعظ هرچقدر هم در فن خطابه قوی باشد، اگر بن مایه ی علمی نداشته باشد، ضررش بسیار بیش تر از منفعتش خواهد بود. بیش تر مراجع کنونی ما در ایام جوانی منبری بودند؛ مانند آیت الله مکارم و آیت الله وحید. منبر های این عزیزان را گوش کنید تا تفاوت آن ّ ها را با منبرهای دیگران متوجه شوید. طرح هایی مثل سفیران هدایت ریشه در این بحث دارد که عده ای معتقدند سیستم کنونی حوزه طوری است که صرفاً برای مجتهدشدن آموزش می دهد و ما باید یک سیستم دیگر را هم ایجاد کنیم که برخی طلبه ها از ابتدای ورود به حوزه برای مبلغ شدن و سخنران شدن آموزش ببینند. این نگاه و این طرح ها ضرر دارد و حضرت آقا هم نسبت به این طرح ها و این نگاه ها انتقاد دارند؛ باید مراقب باشیم افراد کم سواد را برای منبر تربیت نکنیم؛ به ویژه نسبت به مناطق حاشیه ای و محروم. الآن بیش ترین ارتباط مردم با معارف دین از طریق همین منبر هاست و به همین دلیل باید مراقب آسیب های چنین برنامه هایی باشیم. تغییر ذائقه ی مردم در مداحی ها را چگونه ارزیابی می کنید؟ در سال های دورتر مردم بیش تر سبک های سنتی یا فولکلور (محلی) را می پسندیدند؛ اما الآن بیش تر (به ویژه جوانان) به سمت سبک های جدید می روند و این سبک های جدید گاهی حالت افراطی پیدا می کنند و ما شاهد بروز مثلاً مداحی های پاپ هستیم . ببینید ما نمی توانیم جلوی نوآوری و ابتکار را بگیریم. همان سبک های قدیمی هم بالاخره در یک زمانی نوآورانه بوده اند؛ اما باید دقت کنیم که نوآوری ها بعضی وقت ها از نوع ابداع است و بعضی وقت ها از نوع بدعت. ما باید جلوی این بدعت ها را بگیریم؛ مثل قمه زنی که از یک دوره ای باب شد. شاید کسانی که آن را باب کردند فکر می کردند ابداع کرده اند؛ در حالی که بدعت بود. طوری بحث شفاعت را مطرح کرده ایم که برای مردم این طوری جا افتاده که عبادت و عبودیت خدا سخت است اما به دست آوردن دل امام حسین(ع) خیلی آسان است یک دلیل مهمی که باعث بروز و ظهور این بدعت ها می شود این است که ما یک سیستم جامع و کاملی برای آموزش، مدیریت و نظارت نسبت به مقوله ی مداحی نداشتیم؛ مثلاً قدیم مجمع الذاکرین در تهران چنین وظیفه ای را برعهده داشت؛ هرکس می خواست در وادی مداحی وارد شود باید مراحلی را در این مجمع و ذیل نظارت یکی از پیشکسوتان طی می کرد. از یکی از مداحان قدیمی تهران شنیدم که می گفت اگر کسی می توانست دو جلد منتهی الآمال شیخ عباس قمی را امتحان بدهد آن گاه به او اجازه می دادند از این کت های بلند بپوشد؛ آن هم تمام منتهی الآمال؛ نه صرفاً روضه ی قتله گاه را! یا امتحان شعر می گرفتند؛ آن هم نه صرفاً درباره ی امام حسین(ع)؛ مثلاً می گفتند درباره ی امام عسکری(ع) شعر بخوان؛ یا درباره ی حضرت حمزه شعر بخوان. خب در نبود چنین سیستم جامع آموزشی ما شاهد افت سطح معلومات مداحان و خالی شدن مداحی از مضامین عمیق هستیم؛ یعنی مداحی صرفاً در شکل نوآوری دارد. عملکرد ضعیف برخی نهادها مثل سازمان تبلیغات هم در این زمینه بسیار تأثیر داشته است. در زمینه ی اشعار مداحی هم به نوعی شاهد سطحی شدن هستیم؛ مثلاً در قدیم شعر اصل بوده و مداح آهنگی را برای آن شعر انتخاب می کرده؛ اما امروزه آهنگ اصل است و مداحان آهنگ را به شاعر می دهند تا برای آن شعر بسازد؛ طبیعی است که چنین شعری عمق لازم را نداشته باشد . بله متأسفانه همین طور است؛ رواج اشعار سطحی باعث رواج سطحی نگری در میان مردم شده است و حتی برخی باورهای غلط هم در قالب این اشعار فراگیر شده اند. داستان های فراوانی مثلاً درباره ی قیام عاشورا هست که اصلاً سند و مدرک درستی ندارند، اما در مضامین بسیاری از اشعار آن ها را می بینیم؛ مثل عروسی حضرت قاسم(ع) در کربلا؛ از این موارد بسیارند؛ زبان حال ها یا استحساناتی که در قالب اشعار به اعتقادات مردم راه پیدا کرده و حتی به مرور زمان خود همین اشعار سند شده اند. از نگاه شهید مطهری دو معضل اساسی در مجالس عزاداری ما هست: یکی اصالت یافتن بحث اشک (یعنی اشک ریختن هدف می شود) و دیگری مطلوب بودن کثرت جمعیت؛ البته این آسیب هایی را که برای بحث مداحی ذکر می کنیم این طور نیست که بگوییم تمام مداحان ما این گونه اند؛ خیر الآن هستند مداحانی (هرچند تعدادشان اندک است) که شرایط مطلوب را دارند و از آسیب های مطرح شده بری هستند (مثلاً یکی از مداحان در تهران بیست سال شاگرد درس خارج یکی از علمای تهران بود)؛ اما بحث این جاست که این تبدیل به یک جریان و رویکرد غالب نشده است. پیشنهاد شما برای جلوگیری از چنین آسیب هایی در زمینه ی مداحی چیست؟ به نظر بنده یک بخشی از این کار برعهده ی حوزه است؛ حوزه باید یک سری منابع را در اختیار مداحان بگذارد؛ از قبیل مقاتل معتبر. حوزه واقعاً چه کار کرده است برای تدوین منابع معتبر و جلوگیری از آسیب سطحی زدگی در مداحی؟ ما بیاییم اول حجت را تمام کنیم و بگوییم این کارها را انجام دادیم، بعد توقع داشته باشیم. البته باید دقت کنیم بعضی کتاب های مقاتل ما هم نقل های ضعیفی دارند و باز هم به همین دلیل حوزه باید به صورت جدی ورود پیدا کند. حتی نه فقط حوزه؛ ما به ویژه در حوزه ی مسائل فرهنگی اگر خواهان پیشرفت هستیم، نباید نظارت و اجرای امور را برعهده ی فقط یک نهاد بگذاریم؛ مثلاً در مقوله ی شعر نهادهای مختلف (از قبیل سازمان تبلیغات، دفتر تبلیغات، وزارت ارشاد و…) ورود پیدا کردند و ما شاهد رشد در این شاخه بودیم. اما در مداحی، همه فقط سازمان تبلیغات را مسئول می دانند و بقیه ی نهادها هیچ قدمی در این زمینه برنداشتند. در مجموع عملکرد نهادهای انقلابی و سازمان های مربوط درباره ی نظارت بر بحث مداحی ضعیف بوده است. به عنوان سؤال پایانی با توجه به این که حضرتعالی خودتان نیز از شعرا و مداحان اهل بیت(ع) هستید، اگر خاطره یا نکته ی جالبی ناظر بر مباحث مطرح شده دارید بیان بفرمایید . بعضی از عزیزان مداح ایرادی که به اشعار بنده می گیرند این است که اشعار شما مستمع پسند نیست! مستمع بیش تر دوست دارد از بین الحرمین برایش بگوییم! اصولاً مداح های ما ساده پسند شده اند؛ یعنی اهل این نیستند که یک شعر با مضامین قوی را برای مستمع جا بیاندازند و بیش تر دوست دارند شعری بخوانند که از همان دقایق اولیه مجلس از مستمع به هر قیمتی که شده اشک بگیرند. به تعبیر امروزی تر ذائقه ی مردم را در این مقولات فست فودی کرده ایم و از مضرات آن غافلیم. برخی دوستان مداح درباره ی اشعار بنده می گویند که اشعار تو متأثر از فضای حوزه است و فهم این مضامین در آن فضا آسان است؛ اما زیاد به درد مجالس عمومی نمی خورد. مضامینی که بنده در اشعارم استفاده می کنم مانند ظلم ستیزی، بیان سجایای اخلاقی (مانند صبر و عفاف)، بیان توحید – الآن مظلوم تر از امام حسین(ع) خود خداست – زیاد مورد توجه مداحان و مستمعان امروزی نیست. یا مثلاً بحث مهدویت و اتصال عاشورا با مهدویت. این ها مواردی است که در اشعار کمرنگ شده اند. بیش تر بر مواردی تأکید می شود که فایده ای برای دین و دیانت مردم ندارند؛ مثلاً فرض بفرمایید بر روی معجزات و کرامات اهل بیت(ع) تأکید می شود؛ مهم ترین آسیب این کار این است که برای توده مردم، اهل بیت(ع) دیگر قابل الگوبرداری نیستند؛ به تعبیر دیگر ما معصومین(ع) را وجودهایی خاص ترسیم می کنیم که اصولاً جنس شان با ما متفاوت بوده و به همین دلیل طبیعی است که تصور شود چنین وجود هایی قابل الگوبرداری نیستند. در حالی که اگر بر آموزه های رفتاری آن بزرگواران تأکید شود بسیار تأثیرگذارتر خواهد بود؛ مثلاً از سبک زندگی حضرت زهرا(س) چقدر می گوییم؟ دختر پیامبر(ص) بود و همسرامیرالمؤمنین(ع)؛ اما کار در منزل، تربیت فرزند و شوهرداری را به بهترین نحو انجام می داد؛ یا بالعکس در مورد خود حضرت امیر(ع) نیز به همین صورت. اما اگر شما فقط از خلقت نوری ائمه(ع) صحبت کردید و از معجزات آن ها طبیعی است که تأثیری در نحوه ی زیست مردم نداشته باشد. به عنوان سخن پایانی برآیند کتاب حماسه ی حسینی شهید مطهری را – که به زعم بنده هنوز بهترین کتاب در زمینه ی آسیب شناسی عاشورا و عزاداری است – خدمتتان عرض می کنم؛ ایشان می فرماید دو معضل اساسی در مجالس عزاداری ما هست: یکی اصالت یافتن بحث اشک (یعنی اشک ریختن هدف می شود) و دیگری مطلوب بودن کثرتجمعیت؛ یعنی مهم ترین ارزش برای کسی که مجلس عزاداری را برپا می کند جمع شدن جمیعیت است. منبع: مباحثات www.fa.shafaqna.com


جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴


[مشاهده متن کامل خبر]





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن