تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851404452
من 68 سال پیش دندانپزشک شدم
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>جامعه پزشکی> دکتر مرتضی مصفا 92 ساله اما سرزنده است و با عشق دستت را می گیرد و با حوصله و مهربانی به تاریخ 70 ساله دندانپزشکی اش می برد.به گزارش شفا آنلاین ، دانشکده دندانپزشکی در1326که فارغ التحصیل شد. او قطعا یکی از پیشکوست های خوش نامی است که 70 سال به دندانپزشکی ایران خدمت کرد و هنوز دغدغه مسایل و حاشیه های جامعه دندانپزشکان را دارد. او متولد 1305 در شهر اصفهان است،. تحصیلات متوسطه خود را در آن شهر گذراند و در سال 1322 در دانشکده دندانپزشکی پذیرفته و در سال 1326 فارغ التحصیل شد. بعد از اتمام خدمت نظام وظیفه، در سال 1328 به عنوان هیات علمی به استخدام دانشکده دندانپزشکی درآمد... او در پست هایی همچون ریاست درمانگاه و ریاست بخش پروتز خدمات ارزنده ای ارائه کرد. مقالات متعددی در مجله دندانپزشکی به چاپ رساند و کتابی در باره پروتز پارسیل، حاصل کار وی است. دکتر مصفا، بعد از طی مرحله دانشیاری، به کسب مقام استادی نایل آمد و سرانجام در سال 1354 بازنشسته شد. برای شروع: 12 سالم بود که پدرم فوت شد، درمجموع زندگی ناراحت وخاصی داشتم. پدرم هم زندگی خاصی داشت، او جزو اولین گروه فارغ التحصیلان دارالفنون بود که بعدها خودش اولین مدرسه جدید را در اصفهان تاسیس کرد. پدر من از سرشناسان و بزرگان اصفهان بود. او دو ازدواج داشت، وقتی همسر اولش فوت کرد صاحب 5 پسر و دو دختر بود و چندین نوه داشت و بعد با مادر من ازدواج می کند که از بچه هایش کوچک تر بود. من وقتی به دنیا آمدم پدرم 70 سال داشت و من همبازی بچه های برادرهایم و نوه های پدرم بودم. پدرم محاسب الدوله خانه بزرگی در اصفهان داشت، حیاط بسیار بزرگی که وسطش یک حوض بزرگ بود و دورتادور حیاط اتاق بود که همه پسرها و ما با هم در همان خانه زندگی می کردیم. از داخل این حیاط یک رودخانه می گذشت و ما تابستان ها با بچه ها مدام داخل آب بودیم. من حتی از نوه های بزرگ پدرم هم کوچک تر بودم. دوران کودکی من خیلی طولانی نبود، وقتی 12 سالم شد پدرم که 82 ساله بود فوت کرد، من ماندم و مادرم و دو خواهرو بچه های قبلی پدرم که خیلی از ما بزرگتر بودن و در حال حاضر از تمام 7 پسر و 4 دختر خانواده فقط من و یک خواهر مانده ایم. زندگی ما فراز و نشیب های زیادی داشت. مادر من از بچه های پدرم کوچک تر بود، وقتی همسر اولشان فوت می کند با مادر من ازدواج می کنند با یک فاصله سنی سی ساله و مادر من وارد همان خانه می شود. پدرم 7 فرزند داشت و بعد از مادر من هم صاحب سه بچه می شود و همه ما با هم در همان خانه بزرگ پدری کنارهم زندگی می کردیم. زندگی ما سبک خاص خودش را داشت، پدرم از سرشناسان اصفهان بودند و خدم و حشم زیادی داشتند و یکی از کوچه های قدیمی شهر به نام ایشان بود که بعدها بین ورثه تقسیم شد و خانه بزرگ و قدیمی ما هم تفکیک شد. من در همان مدرسه ای که پدرم تاسیس کرده بود درس خواندم. پدرم همیشه به درس خواندن اهمیت می داد. او درسال 1283 مدرسه علیه را در اصفهان تاسیس کرد. من شش سال اول را در همین مدرسه بودم و بعد رفتم مدرسه سعدی که بسیار معروف و مدرسه مشهوری بود و خیلی از پزشکان معروف که شما می شناسید از بچه های این مدرسه بودند که هنوز هم در اصفهان کار می کند. از پدرتان خاطره ای در ذهن تان مانده؟ ما زندگی جالبی داشتیم، وقتی من به دنیا آمدم برادر بزرگم 60 سال داشت و بعد ها ما مشکلات مالی زیادی با آنها داشتیم. هرچند ثروت زیادی از محاسب الدوله مانده بود و برای همه بچه ها خانه ای و ملکی به ارث ماند، ولی ما چون از همسر دوم پدر بودیم دچار سختی هایی شدیم، هرچند درمجموع خانواده بزرگ و گسترده و متحدی داشتیم. خاطره ای که از پدرم در ذهنم مانده اهمیت زیادی بود که به ریاضی و زبان می داد. پدرم به اصطلاح امروزی حسابدار قابل اعتماد فرمانروای اصفهان بود و برای همان به او محاسب الدوله می گفتند. پدرم خیلی به ریاضی اهمیت می داد و هر کسی پیش او می رفت یک مساله ریاضی به او می داد و می گفت این را حل کن. یادم هست کرسی اتاق پدر همیشه به راه بود، دلیلش هم این بود که چون درد پای زیادی داشت و از طرفی خیلی مبادی آداب بود این کرسی همیشه بود تا پایش را پیش کسی دراز نکند و دیده نشود. یک خاطره ای را مادرم از آشنایی با پدرم همیشه تعریف می کرد، پدر ایشان از دوستان خانوادگی پدر من بودند. پدر من همانطور که گفتم به واسطه شغل و ثروتی که داشت همیشه با کلی خدم و حشم این طرف و آن طرف می رفت، مادرم می گفت اولین بار که پدرم را می بیند با خودش می گوید این مرد چه بروبیا یی دارد و خلاصه کلی شیفته ژست و پرستیژ ایشان می شود وبعد با میل و رغبت به ازدواجی با این فاصله سنی رضایت می دهد. مادرم با تمام بچه ها رابطه خوب و صمیمانه ای داشت. با تمام 9 بچه رابطه داشت و تا وقتی زنده بود مخصوصا با دوخواهر ناتنی ام خیلی رفت و آمد صمیمانه ای داشت. 50 سال پیش تمام آن بچه ها زبان بلد بودند و مدام به خارج رفت و آمد داشتند ولی تنها کسی که پزشکی خواند من بودم ودرحال حاضر تمام تمام خواهر ها و برادرهایم فوت کرده اند و فقط یک خواهر کوچک تر من مانده که در اصفهان زندگی می کند. این ازدواج مشکل و تنش عاطفی به وجود نیاورد؟ چرا. قطعا بی حاشیه نبوده. مادر من از فرزندان پدرم کوچکتر بود و من وقتی به دنیا آمدم خواهر ناتنی ام 60 سال داشت. اختلاف که بوده ولی خوب پدرم برای تمام بچه ها خانه خرید و کمی از تنش ها به همین واسطه کم شد. پدرتان مشوق بچه ها بود برای اینکه پزشک شوند؟ خواهرها و برادرهای بزرگ ترم هیچ کدام پزشکی نخواندند و لی همه بچه ها به انگلیسی مسلط بودند و من هم که خیلی کوچک بودم وقتی پدرم فوت کردند مادرتان هم اصرار نمی کردند که حتما آقای دکتر شوید؟ نه اصلاً. مادرم دوست داشت درس بخوانم ولی هیچ وقت چیزی را به من تحمیل نکردند، نیاز خودم باعث شد سراغ دندان پزشکی بروم. بعد از اصفهان آمدید تهران و دانشکده دندان پزشکی؟ 72 سال پیش من به تهران آمدم و رفتم دانشکده دندانسازی. من ورودی 1322 بودم که از هم دوره های من دیگر کسی زنده نیست. چطور شد دندانپزشکی را انتخاب کردید؟ دلیل اصلی انتخابم این بود که خیلی درد دندان کشیده بودم و واقعا اذیت می شدم. آن زمان در اصفهان دندانپزشکی نبود فقط یک دندان ساز ارمنی بود. به تاریخ که نگاه کنید در بحث دندان سازی همیشه ارمنی ها پیشتاز بودند همانطور که در داروسازی کلیمی ها فعالیت بیشتری داشتند. در اصفهان دوران کودکی من هم فقط دندان سازی محدود به ارمنی ها می شد. رییس اولین دانشکده دندانپزشکی هم یک ارمنی بود به نام ملچامسکی. همان کسی بود که 1302 دندان های رضا خان را درست کرد و یک دست دندان مصنوعی برای رضا شاه ساخت. این دست دندان تا 20 سال بعد که رضا شاه را به ژوهانسبورگ تبعید کردند در دهانش بود و در آنجا شکست. رضا شاه خیلی از این درمان راضی بود و به ملچاسکی گفت چقدر پول و دستمزد می خواهی و این مرد بزرگ گفت من پول نمی خواهم به جای آن یک مدرسه دندان پزشکی تاسیس کنید و همین می شود که رضا شاه در سال 1307 دستور تاسیس اولین دانشکده دندانپزشکی ایران را صادر می کند. تا سال 1302، مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف در ساختمان دارالفنون قرار داشت. در زمان ناصرالدین شاه، هایبنت سوئدی به سمت دندانساز استخدام و 35 سال در ایران ماند. حکومت های وقت، دندان سازانی از اروپا و امریکا استخدام می کردند. بنابر پیشنهاد دکتر ملچارسکی لهستانی، دندانساز مخصوص دربار، از طرف دربار دستور تاسیس مدرسه دندانسازی، به اعتمادالدوله قره گزلو، وزیر معارف وقت، داده شد و مدرسه دندانسازی در سال 1309 تاسیس شد. به پیشنهاد سلیمان میرزا، وزیر معارف وقت، پارک اتابک متعلق به ظل السلطان پسر ناصرالدین شاه به مبلغ 39 هزار تومان خریداری و در نتیجه مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف، به محل جدید خیابان اکباتان منتقل شد که دو اتاق و یک زیرزمین به مدرسه دندانسازی داده شد. سپس به علت کمبود جا، به ساختمان سعدالدوله واقع در چهار راه مخبرالدوله، بعداز آن هم به بیمارستان معتمد در خیابان آقا شیخ هادی و سرانجام، بعد از احداث دانشگاه فعلی، مدرسه طب، دواسازی و دندانسازی به آن مکان منتقل شد که در تمام این مدت، مدرسه دندانسازی وابسته به مدرسه طب بود، ولی از سال 1335 مستقل شد و در 26 بهمن 1322 مدرسه دندانسازی به دانشکده دندانپزشکی تغییر نام داد. از زمان تاسیس مدرسه دندانسازی در سال 1309 تا سال 1313 ریاست آن با دکتر ملچارسکی و معاونت آن را دکتر محسن سیاح برعهده داشت که این دو به همراه آشوت هارتونیان و شهریار سلامت که هردو کارآموز بودند، هیات علمی دانشکده محسوب می شدند. دکتر محمود سیاسی، دکتر حیدر سرخوش و دکتر حسن ریاض بعد از اتمام تحصیلات در خارج از کشور و بازگشت به تهران، به عنوان دانشیار به استخدام دانشکده درآمدند که در سال 1328 همین افراد معدود هیات علمی دانشکده را تشکیل می دادند. ،در سال تحصیلی 1314-1313 تعداد فارغ التحصیلان فقط 10 نفربود.، سال 1315-1314 تعداد فارغ التحصیلان 9 نفر، 1316-1315 تعداد فارغ التحصیلان: 20 نفر، 1317-1316 تعداد فارغ التحصیلان: 10 نفر، 1318-1317 تعداد فارغ التحصیلان: 8 نفر بود. از دوران دانشکده چیزی خاطرتان مانده؟ در چه سنی ازدواج کردید؟ بعد از اینکه درسم تمام شد مطب زدم و چند سالی کار کردم و بعدها در سن 36 سالگی با همسرم آشنا شدیم و ازدواج کردیم. مادرهمسرم از بیماران من بود ووقتی ازدواج کردیم ایشان 20 ساله بودند. به نظرم همچنان با عشق زندگی می کنید؟ یکی از بزرگترین شانس های من در زندگی ازدواجم بود. 50 سال از زندگی ما می گذرد و من همیشه غرق عشق و محبت ایشان بودم، چه من و چه 4 فرزندم همیشه با عشق و محبت همسرم زندگی کردیم. ایشان 30 سال از مادر من مراقبت کرد و ما با هم زندگی کردیم بدون کوچک ترین حاشیه و تنش. من هیچ وقت این هجم از محبت را فراموش نمی کنم. در تمام این سال هاهیچ وقت توقعی از من نداشتند، در بسیاری از مهمانی ها که می رفتیم یک رقابت پنهانی در بین خانم های همکاران ما همیشه وجود داشت در خرید جواهرات و لباس های گران قیمت، اما حتی یک بار همسر من از من چنین چیزهایی نخواست و اصلاً دغدغه های این چنینی نداشت. مشوق بچه ها بودید برای اینکه راه شما را ادامه بدهند؟ دوست داشتم تحصیلات عالی و دانشگاهی داشته باشندولی اینکه پزشکی بخوانند، هیچ وقت اصراری نکردم. بچه ها پزشکی نخواندند؟ هیچ کدامشان علاقه ای نداشتند و رشته های فنی را ترجیح دادند و خدا را شکر خیلی هم موفق شدند. سرگرمی اصلی شما در اوقات فراغتتان چیست؟ اوقات فراغت چندانی ندارم. به عضویت موزه علوم پزشکی درآمده ام. در تنظیم بخش تاریخ دندانپزشکی در فرهنگستان تاریخ علوم پزشکی همکاری دارم که جلد اول کتاب منتشر شد و جلد دوم در حال چاپ است. در پیشکسوتی، سن ملاک نیست. باید دید چه کسانی برای حرفه دندانپزشکی، چه کارهایی را انجام داده اند. هر کاری را باید در موقعیت زمانی خودش سنجید. از سال 1318 هیچ کس به اندازه دکتر محمود سیاسی، به دانشکده دندانپزشکی خدمت نکرده است. وی با وسایل معمول آن روز بدون خودکار و با مرکب 400 صفحه کتاب نوشت که به عنوان کتاب مرجع شناخته شد به نام کتاب بیماریهای دندان. افرادی همچون دکتر حسین نواب، دکتر اسماعیل یزدی، دکتر جعفر دادمنش، دکتر مسگرزاده، دکتر نیک زاد جاوید، دکتر موسی باکی هاشمی و دیگران، خدمات ارزنده ای را برای اعتلاء دندانپزشکی انجام داده اند. پس دلیل انتخاب دندان پزشکی نیاز خودتان بود و کسی به شما معرفی نکرد. کاملا بر اساس احساس نیازی بود که داشتم، من خیلی درد دندان کشیده بودم و این حس را داشتم که دوست داشتم کمی از درد درمان های آن زمان دندان سازی ها را کم کنم و به همین دلیل با عشق و علاقه این رشته را ادامه دادم. برای موفقیت در هر رشته ای اول باید دید که افراد علاقه دارند یا نه؟ موردی که الان خیلی مطرح است و باید از ذهن ها خارج شود، این است که هدف تنها مساله درآمد نباشد که اگر اینچنین باشد، مساله خدمت منتفی می شود. دوران دانشجویی شاگرداول بودید؟ نه هیچ وقت ممتاز نبودم ولی باعلاقه درس می خواندم. یادم هست دوران دانشجویی برای اینکه تمرین کنم به یک درمانگاهی در جنوب شهرمیدان سرقبرآقا می رفتم و با امکانات بسیار محدود کار می کردم، حتی لوله کشی آب هم نداشتیم و یک سطلی کنار اتاق داشتیم که پرمنگنات می ریختیم و لوازم را بعد از هر بار استفاده با آن ضد عفونی می کردیم. سطح بهداشت کلا خیلی ضعیف بود و وضع بهداشت دهان و دندان که افتضاح بود و مردم اطلاعات و آگاهی نداشتند. خاطره ای ازآن روزها یادتان هست؟ یکی از درمان های اصلی ما کشیدن دندان بود و یک سطلی داشتیم که دندان های کشیده را در آن می ریختیم. یک آقایی بعد از اینکه دندانش را کشیدم و رفت بعد از چند ساعت برگشت و به اصرار می خواست دندانش را پس بگیرد، هر چه می گفتم که به چه دردت می خورد جواب نداد و بعد هر چه می گفتم از بین این همه دندان چه جوری دندانت را تشخیص می دهی؟ همچنان اصرار داشت و در نهایت مجبور شدم که سطل دندان را بهش بدهم و خودش گفت که می تواند دندانش را تشخیص بدهد، خلاصه سطل را برداشت و به حیاط برد. بعد از چند دقیقه از سر کنجکاوی رفتم ببینم دندان کشیده شده به چه دردش می خورد، رفتم دیدم از بین دندان ها یکی را برداشته و گداشته روی یک سنگ و با یک سنگ دیگر محکم روی آن می کوبد، وقتی من را دید گفت می خواهم کرم دندان را که مرا این قدر عذاب داد را بکشم. ببینید این سطح فکری و بهداشتی ما بود و اما درحال حاضر دندانپزشکی ما از کجا به کجا رسیده است. : دوران دانشکده با وجود امکانات محدودی که داشتید، چگونه بود؟ واقعا امکانات و تجهیزات ما قابل مقایسه با امروز نیست. ما حتی آب لوله کشی هم نداشتیم و برای ضدعفونی کردن غیر از پرمنگنات چیزی نداشتیم. به نطر من جوان ها باید تاریخ و سیر دندانپزشکی را بخوانند و بدانند ما از چه مراحلی گذشتیم تا به امروز برسیم. از تمام هم دوره ها و هم کلاسی های من فقط دکتر برنارد در قید حیات هستند و بقیه همه فوت کرده اند. یکی از تلخ ترین خاطره هایی که خیلی در ذهنم مانده است مربوط به دورانی بود که دوره تخصصی پروتز را می خواندم سال 1342 یکی از دانشجویان از درس ترمیمی دکتر سرخوش نمره کم گرفت و قرار بود آخر خرداد ازدواج کند، به مطب دکتر سرخوش رفت و اصرار داشت که نمره اش را درست کند ووقتی با مخالفت مواجه داشت همان جا توی مطب با یک هفت تیری که همراهش بود به خودش شلیک کرد ودرجا کشته شد. من هنوز شوک این اتفاق در ذهنم باقی مانده است. به اخلاق در جامعه پزشکی فعلی چه نمره ای می دهید؟ در بین جامعه دندان پزشکان من به اخلاق صفر می دهم، ما خیلی در بین همکاران دندان پزشک مشکل داریم. من هیچ وقت دلیل این همه رقابت منفی را نفهمیدم، این رقابت ناسالم و چشم و هم چشمی زیاد و بی دلیل که همیشه وجود دارد. یک مسئله دیگری که ما با آن مواجهیم این است که دندانپزشکی رشته گران قیمتی است و درمان گرانی هم محسوب می شود، اما متاسفانه برخی همکاران ما هم بی انصافی هایی دارند. مثلاً دندانی که قابل درمان است را به راحتی می کشند تا بعد بتوانند ایمپلنت کنندو یا تشخیص های غلط دیگری که وجود دارد. این درمان ایمپلنت که این قدر مد شده بیشتر یک نگاه کاسب کارانه است تا درمان درست و اخلاقی. در بسیاری از مواقع اصلا نیازی به این کار نیست ولی خوب بیمار که تشخیص نمی دهد و دکتر هم بیشتر به منفعت خودش نگاه می کند. به ن‍ظر من این کار بی انصافی است و من درمجموع اصلاً به اخلاق حرفه ای نمره نمی دهم، ما هم درزمینه تشخیص و درمان خود کم کاری هایی داریم و هم بین دندان پزشکان فضای همدلی و همکاری خیلی کم رنگ است. رقابت ناسالمی بین همکاران ما وجود دارد که اصلاً برازنده جامعه پزشکی نیست.سپید
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها