تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837166694
غافلگیری شهروندان در توسعه شهر با اجرای پروژه های «ضربتی» فاقد برنامه بلندمدت
واضح آرشیو وب فارسی:ایران اکونا: با وجود تحولات جدید در عرصه های شهر، دیدگاه ها و ساختارهای سنتی اداره شهر که تنها به کالبد آن و برنامه ریزی شهری از بالا به پایین توجه دارند، دچار تحولات چندانی نشده اند. بنابراین به سبب غلبه چنین دیدگاهی بر شهرسازی و مدیریت شهری کشور، حقوق شهروندی در فرآیند تهیه و طرح های توسعه و عمران شهری و اجرای آن مغفول مانده است. نگاهی به گردش مالی شرکتهای خودروساز بورسی و نحوه هزینه کرد، عمق فاجعه را در این صنعت وارداتی و مونتاژکار نشان می دهد.از هزینه کرد تزئین خودرو عروس تا ...یک نهاد معتبر دانشگاهی با بررسی نوع برنامه ریزی مدیریت شهری در شهرهای مختلف از جمله تهران، 10 عادت غلط شهرداران در سیاست گذاری برای توسعه شهر را شناسایی کرده است. پژوهش صورت گرفته در موسسه مطالعات اجتماعی دانشگاه تهران نشان می دهد اجرای برخی طرح ها با معیار «تشخیص مسوولان و به صورت ضربتی» آن هم بدون رعایت برنامه های بلندمدت مصوب شورای شهر، ریشه مشارکت گریزی شهروندان در توسعه شهر را رقم زده و باعث مقاومت اجتماعی آنها در برابر طرح های شهری شده است. این تحقیق برای پایان دادن به تعارض منافع در اداره شهرها، پیشنهادهایی ارائه داده است. گروه مسکن، بهشاد بهرامی: مدل در دست اجرای مدیران شهری در برخی شهرهای بزرگ کشور از جمله تهران، به گونه ای است که برنامه های توسعه ای برای مدرنیزه کردن شهر، به جای آنکه در خدمت کل ساکنان باشد، منافع یک گروه معدود شامل سرمایه گذاران پروژه های شهری را تامین می کند و در مقابل، باعث غافلگیری شهروندان و در نتیجه مقاومت اجتماعی در پذیرش برنامه های مدیریت شهری شده است. تحقیقات یک گروه از کارشناسان در موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران در این باره نشان می دهد: شهرداران و مجموعه مدیران شهری در شهرهای مختلف کشور، به 10 عادت غلط در اداره شهر دچار هستند که «برنامه ریزی ضربتی با قید فوریت و بدون پایبندی به برنامه های 5 ساله مصوب شورای شهر» و «مشارکت گریزی سیاست های شهری به واسطه نگاه از بالا به پایین» مهم ترین بخش های این رویه غلط شهرداری را تشکیل می دهد. نمونه هایی از پروژه های شهری به اجرا درآمده با معیار تشخیص مدیران و نه برنامه های بالادست در تهران، شامل ساخت وسازهایی می شود که با همکاری شرکت های وابسته به بانک ها در اراضی فاقد کاربری ساختمانی شکل گرفته و باعث آسیب به منافع عمومی شهر شده است. از سوی دیگر محرومیت شهرها از مدیریت یکپارچه باعث شده مدیران در تشخیص اولویت های توسعه شهری با انحراف روبه رو شوند و تامین برخی سرانه های شهری چون در حیطه اختیار شهرداران نیست، روی زمین بماند. این موسسه، با هشدار نسبت به ضعف برنامه های منظم کوتاه مدت، دیدگاه سنتی معطوف به کالبد شهر و همچنین خلاصه شدن مفهوم توسعه شهر در احداث پل و بزرگراه و ساختمان های انبوه، شهرداران را به اصلاح رویه موجود از طریق جلب مشارکت مردمی در برنامه ریزی و همچنین حفظ و گسترش مراکز تجمع شهروندان در سطح شهر فراخواند. سه تفاوت طرح های توسعه شهری تهران و دنیا موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران در جریان ارائه آخرین مطالعات این موسسه در خصوص شکل اجرای طرح های توسعه شهری تهران و مقایسه آن با الگوهای موفق جهانی آورده است: یکی از تفاوت های اساسی طرح های توسعه شهری پایتخت ایران در مقایسه با سایر کلان شهرهای توسعه یافته دنیا، نبود توازن در نقش آفرینی سه نهاد شهرداری، دولت و شهروندان، رضایت بخش نبودن آثار اجرای طرح های شهری برای مردم، توام نبودن کیفیت نتایج طرح با توانایی طرح های اجرایی در جلب اعتماد عمومی است. نتایج تحقیقات علمی انجام شده درخصوص چارچوب و شکل اجرایی طرح های توسعه شهری تهران نشان می دهد اگرچه مدیریت شهری تهران در قالب تدوین دو برنامه پنج ساله از سال 88 تاکنون سعی کرده بر مبنای اسناد فرادستی و طرح جامع و تفصیلی حرکت کند؛ اما حرکت بر مدار برنامه فقط به طرح های عمرانی بزرگ شهر همچون ساخت تونل یا بزرگراه اختصاص دارد و در سایر موارد همچون تغییر کاربری فضای سبز و ساخت مگامال ها در نواحی مختلف شهر عمدتا بدون برنامه و با غافلگیری شهروندان همراه بوده است. از این رو برخلاف جریان توسعه جهانی که تمامی طرح های توسعه شهری از برنامه های کالبد محور به سمت برنامه های انسان محور شیفت شده اند، در شهر تهران با حذف نقش مردم و بخش خصوصی، اجتماعات انسانی کمرنگ تر شده است. اما نتیجه مهم تر آنکه براساس داده های به دست آمده از این تحقیق، طرح های توسعه شهری پایتخت به شکل دیوان سالارانه و از بالا به پایین تدوین شده اند، به این معنی که شرکای اجرایی طرح های توسعه شهری به جای شهروندان عادی، صاحبان سرمایه و معدود گروه های برگزیده (سرمایه گذاران پروژه ها) هستند و همین امر موجب می شود تا به جای خواسته و منافع عمومی شهروندی، منافع سرمایه داران شهر تامین شود. ساخت وسازهای در حال گسترش بانک ها در مناطق شمالی شهر نمونه بارز این شکل اجرای طرح های شهری است که چون منافع عمومی در آنها لحاظ نمی شود به تدریج شهری شکل می گیرد که برای اقشار مختلف شهروندان قابل تحمل نیست. این در حالی است که در سیستم مدیریت یکپارچه شهری که تمامی مسائل مرتبط با کیفیت زندگی شهروندان بر عهده حکومت محلی (شهرداری ها) قرار دارد اولویت به اجرای طرح های توسعه شهری با هدف حفظ منافع عمومی داده می شود. به تعبیر خاص این مطالعه، اگر در شهر تهران مدیریت یکپارچه شهری شکل گرفته بود مدیران شهر تا پیش از حل مشکل کمبود سرانه های خدماتی از جمله مدرسه دست به ساخت برج میلاد نمی زدند. حسین ایمانی جاجرمی یکی از محققان این موسسه اتکای بخش عمده ای از منابع مالی شهرداری ها بر درآمدهای ناپایدار را عاملی می داند که از یکسو مدیریت شهری را مجبور کرده شهر را از محل فروش تخلف اداره کند و از سوی دیگر به دلیل نبود مدیریت یکپارچه شهری در مقابل تکالیفی که براساس برنامه پنج ساله شهری بر دوش آن گذاشته شده پاسخگو نباشد همین امر موجب می شود تا کیفیت طرح های توسعه شهری با کمیت آنها به یک میزان نباشد. یکی از محورهای مهم این مطالعات که به نوعی به نقش نظارتی شورای شهر نیز اشاره دارد اجرایی نشدن نظارت بر اجرای طرح ها است. به گونه ای که در این تحقیق آورده شده است: «نظارت بر اجرا به سبب مشکلات مالی در تامین اعتبارات لازم برای نظارت و نبود باور به ضرورت اعمال چنین نظارتی، تاکنون جنبه اجرایی پیدا نکرده است.» دو نقد به ابعاد نظری و عملی طرح های توسعه شهری در این مطالعه تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری پایتخت از دو بعد نظری و عملی مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. براساس تحقیقات انجام شده در بخش عمده ای از طرح های توسعه شهری پایتخت در زمان تهیه و تدوین، شهرداری تنها نهاد اجرایی برای توسعه شهری شناخته شده و برای سایر دستگاه ها نقش و سهمی پیش بینی نشده است. همچنین در زمان تهیه طرح های شهری گرچه مطالبی در مورد تهیه برنامه مالی طرح ها که تضمین قابلیت اجرایی طرح ها است آمده اما در مورد چگونگی تامین منابع مالی طرح، بحثی نشده است. یکی از انتقادات مهم دیگر به جنبه نظری طرح های توسعه شهری توجه نکردن به نقش مردم و بخش خصوصی در زمان اجرای طرح ها، زمان بندی اجرای طرح، پیش بینی نشدن هیچ گونه هدایت و راهنمایی برای اجرای طرح ها بوده است. علاوه بر انتقادات وارد شده به طرح های توسعه شهری در زمان تدوین، چهار اشکال اجرایی نیز به طرح های توسعه شهری مطرح شده است. نخست آنکه شهرداری سازمان اجرایی مناسبی برای اجرای طرح های شهری ندارد. دوم آنکه مدیریت شهرسازی موجود در شهرداری های کشور نقش تعیین کننده ای در جهت گیری فعالیت های شهرداری ندارد و صرفا در حیطه صدور پروانه ساختمانی به نظارت بر نحوه استفاده از آن، نقش کاملا اجرایی دارد. اشکال سوم نیز نبود برنامه های کوتاه مدت برای اجرای طرح های توسعه شهری است. براساس این تحقیق با وجود تامین بودجه سالانه، در عمل شهرداری ها، برنامه های منظم کوتاه مدت به عنوان حرکت قدم به قدم برای اجرای طرح های توسعه شهری ندارند. و اشکال چهارم اینکه درآمد شهرداری ها به هیچ وجه متناسب با هزینه های طرح نیست. به این معنی که چون سهم درآمدهای پایدار در منابع درآمدی سالانه شهرداری ها کم است مدیریت شهری ناگزیر به فروش تخلف برای اداره شهرها و اجرای طرح های پرهزینه ای همچون ساخت تونل ها و بزرگراه ها است. در مقابل بخش عمده ای از منابع درآمدی شهر از محل تغییر کاربری هایی است که در هیچ طرح فرادستی، همچون طرح جامع و تفصیلی پیش بینی نشده است، بلکه ممکن است به واسطه تصمیم شهردار یک ناحیه وارد فاز اجرایی شده باشد. ساخت مگامال در یکی از شهرک های بزرگ مسکونی غرب تهران که براساس ضوابط طرح تفصیلی بنا بوده عرصه آن به فضای سبز تبدیل شود نمونه ای از غافلگیری شهروندان در جریان طرح های روزمره شهری است. حسین ایمانی جاجرمی پژوهشگر این مطالعه با اشاره به اینکه شکل اجرای طرح های توسعه شهری در تهران از ابعاد اجتماعی نیز دارای اشکالاتی است، گفت: با وجود تحولات جدید در عرصه های شهر، دیدگاه ها و ساختارهای سنتی اداره شهر که تنها به کالبد آن و برنامه ریزی شهری از بالا به پایین توجه دارند، دچار تحولات چندانی نشده اند. بنابراین به سبب غلبه چنین دیدگاهی بر شهرسازی و مدیریت شهری کشور، حقوق شهروندی در فرآیند تهیه و طرح های توسعه و عمران شهری و اجرای آن مغفول مانده است. او ادامه داد: بدیهی است عدم مشارکت مردم در فرآیند تهیه و اجرای طرح های توسعه و عمران شهری منجر به ناآگاهی، عدم مسوولیت پذیری و نارضایتی آنها نسبت به محیط معیشت خود و عدم امکان استفاده بهینه از سرمایه عظیم مردمی و اجتماعی در نظارت بر حسن اجرای طرح ها می شود. به گفته وی آنچه در عصر کنونی در اجرای طرح های توسعه شهری مورد توجه قرار می گیرد این است که توسعه شهری دیگر ساختن بزرگراه ها، آسمانخراش ها، تونل ها، پارک ها و ساختمان های عظیم یا تمرکز بیشتر جمعیت در مراکز شهری نیست. بلکه شهر مطلوب باید بتواند حقوقی را برای ساکنان خود فراهم کند و آنها را تحقق بخشد. حقوقی مانند حق برخورداری از فضاهای زیبا در ابعاد مختلف زندگی شهری، احساس راحتی و رفاه محیطی و مهم تر از همه، حق برخورداری از دموکراسی و مشارکت برای تصمیم گیری های محلی. این در حالی است که به دلیل تعریف نشدن زیرساخت های حقوقی لازم برای افزایش مشارکت شهروندی در طرح های توسعه شهری، اعلام مشارکت شهروندان از سوی مدیریت شهری فقط در حد شعار باقی می ماند و پایداری اقدامات انجام شده از سوی مدیریت شهری با مشکل مواجه خواهد شد. این استاد دانشگاه با بیان اینکه می توان با ارائه راهکارهایی حوزه های مغفول مانده در اجرای طرح های توسعه شهری را جبران کرد، افزود: در این راستا شهرداری می تواند برای حفظ مراکز تجمع مردم مانند مغازه ها، مدارس، رستوران ها، باشگاه ها، مساجد و مراکز خرید تلاش کند. آنها باید همواره در تدارک محلی برای فعالیت های فرهنگی و اجتماعی و تبادل اطلاعات و ایده ها و اجرای برنامه های متنوع فرهنگی باشند. همچنین مدیریت شهری باید به نیازهای افراد و گروه های خاص در اجتماع مانند کهنسالان، کم توانان و کودکان توجه ویژه داشته باشد و در جهت افزایش «ظرفیت اجتماعی» بکوشد و عملکرد خود را در جهت یکپارچگی جامعه در سطوح فردی یا خانواری بهبود بخشد. منبع : دنیای اقتصاد
دوشنبه ، ۲۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران اکونا]
[مشاهده در: www.iranecona.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها