محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826525665
یادداشتی از زنده‌یاد سید ابوالحسن جلیلی ۲ دیدگاه متناقض فلاسفه درباره حقیقت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشتی از زنده‌یاد سید ابوالحسن جلیلی
۲ دیدگاه متناقض فلاسفه درباره حقیقت
فلسفه وقتی ارزش دارد که وسیله‌ای برای تذکر حقیقت باشد، در اجتماع امروزی بیش از هر زمان دیگر لزوم فلسفه احساس میشود، انسان باید نخست به عمق هستی خود بازگشته و از خلال سنن تاریخی مبدأ تفکر بشر را بازیابد.
خبرگزاری فارس ـ زنده‌یاد سید ابوالحسن جلیلی (استاد اسبق فلسفه و رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه تهران): در زمان ما موضوع تربیت یا به تعبیر مشهورتر تعلیم و تربیت، به قدری حائز اهمیت شده است که خاص و عام درباره آن در مجلات و روزنامه‌ها و کتاب‌ها، در تلویزیون و رادیو اظهارنظر می‌کنند و به این سبب سعی خواهم کرد در سخنان خود از مکررات ملال‌آور اجتناب کنم و تنها به نکاتی توجه کنم که گمان دارم از هر زبان شنیده شود نامکرر خواهد بود. همانطور که حدیث عشق همواره نامکرر است، داستان حقیقت نیز چنین است و منظور من از تربیت حقیقی، تربیتی است که بر پایه حقیقت استوار شده باشد. امروز دیگر کلمه حقیقت، آن طنین با شکوه و هیبت‌انگیزی را که در گوش سقراط و یاران او داشت برای ما از دست داده است. لفظ حقیقت را غالباً به کار می‌بریم اما به معنایی که در فلسفه سقراطی مجاز نامیده میشود. سوفسطاییان نیز فرقی بین حقیقت و مجاز نمی‌یافتند و از این حیث شاید هیچ یک از ادوار تاریخی به اندازه دوران ما به زمان سوفسطاییان نزدیک نباشد. امروز دیگر کلمه حقیقت، آن طنین با شکوه و هیبت‌انگیزی را که در گوش سقراط و یاران او داشت، برای ما از دست داده است
در درس‌‌های تاریخ فلسفه، همواره احساس کرده‌ام که دانشجویان به سخنان سوفسطاییان رغبت بیشتری دارند و غالباً صادقانه اظهار کردهاند که دعوی سوفسطاییان بیشتر مورد پسند و مقبول خاطرشان است تا سخنان حکما. این تمایل که بسیار عمومی است و در طبقات مختلف اجتماع، از عالم و هنرمند و روحانی و سیاست‌مدار وجود دارد، آینده انسان را سخت تهدید می‌کند. زیرا چنان که سقراط می‌گفت، سعادت در فضیلت است و فضیلت هم فقط با تذکر حقیقی در آدمی پیدا میشود. حال این حقیقت چیست که امروز از نظرها غایب است و از آن جز لفظی نمانده که اغلب نابه‌جا به کار می‌رود؟ جواب این پرسش به اصطلاح سهل و ممتنع است؛ زیرا حکمای حقیقی، حقیقت را تعریف نکرده‌اند بلکه تجربه انسان را برای توجه به آن به یاری طلبیده‌اند. ممکن است گفته شود که حقیقت را از دیرباز «مطابقت فکر با واقع» تعریف کردهاند. لیکن باید متوجه بود که مطابقت فکر با واقع دلالت بر حقیقت نسبی می‌کند که همان مجاز است. مثالی مطلب را روشن می‌سازد: فرضاً اگر امروز کسی فکر کند که اتم تجزیه‌ناپذیر است، چون فکر او مطابق با واقع نیست، گوییم دور از حقیقت است. ولی در قرن گذشته، تجربه‌ناپذیری اتم حقیقت تلقی می‌شد. بشر به کمک علم و تجربه، سعی می‌کند که همواره فکر خود را با واقع منطبق سازد و هرچه این مطابقت دقیق‌تر و کامل‌تر باشد، علم جلوتر و قدرت انسان در تصرف ماده بیشتر است. اندکی تأمل معلوم می‌دارد که کلمه مطابقت در تعریف مذکور، دلالت بر رابطه‌ای می‌کند که یک طرف آن فکر است و طرف دیگر، امور جزیی است که همان موضوعات علوم مختلف باشد. پس هر وقت سخن از مطابقت فکر با واقع باشد، این رابطه یا این نسبت یا این اضافه موجود است و بنابراین حقیقت مورد نظر، حقیقت نسبی یا اضافی خواهد بود. اما حقیقتی که در اینجا مراد است، عبارت از راز وحشت‌انگیزی است که در مقابل آن تمام روابط یا نسبت‌ها محو می‌شوند. به عبارت دیگر، ادراک حقیقت یا شاید بهتر باشد بگوییم احساس حقیقت، آن احساسی است که برای یک لحظه تمام واقعیات را از بی‌نهایت کوچک تا بی‌نهایت بزرگ در تاریکی بی‌پایان راز فرو می‌برد و احساسی جز احساس هستی، علی‌رغم نیستی، باقی نمی‌ماند. در این لحظه انسان احساس می‌کند که کوه و صحرا، زمین و آسمان، موجودات جان‌دار و بی‌جان، طفیل هستی مطلقند یا به تشبیه افلاطون، سایه‌هایی هستند از هستی که در دل نیستی جا گرفته‌‌اند. آدمی بین هستی و سایه‌ها سرگردان است. این سرگردانی، نتیجه آزادی او است.این آزادی به حدی است که گاه انسان هستی را انکار می‌کند و دنبال سایه‌ها می‌دود. در جایی این کلام زیبا و پرمعنی را از تاگور خواندم: «سپاس خدایی را که به من آزادی داد تا او را انکار کنم». جهل آدمی نسبت به سرنوشت خود، باعث میشود که از هستی مطلق، که منشأ فکر و حیات و حرکت و عشق و خیر است، روی بگرداند و سعادت خود را در جهت نیستی جستجو کند.
اما همه مانند تاگور نمی‌دانند که انکار هستی ناشی از آزادی انسان است و اگر با آنان از آزادی سخن گویند، در انکار آن اصرار می‌ورزند. این جهل آدمی نسبت به سرنوشت خود، باعث میشود که از هستی مطلق، که منشأ فکر و حیات و حرکت و عشق و خیر است، روی بگرداند و سعادت خود را در جهت نیستی جستجو کند. تجربه نشان داده است ضمانت می‌کند. این عمل نیک، که یک محرک عمیق وجودی (Ontologique) دارد، کمتر به اغراض سودجویانه و جاه‌طلبانه اجتماعی آلوده میشود و در عین حال افراد یک جامعه در پرتوی خیری که از این طریق تحقق پیدا می‌کند به سعادت نائل می‌گردند. علمای اهل مجاز، این طرز فکر را جز خرافات می‌دانند و معتقدند که خیر و شر امری است اجتماعی که مبنایی جز سود و زیان ندارد. سوفسطاییان زمان سقراط نیز برای خیر یا برای حقیقت، ملاکی جز نفع شخصی نمی‌شناختند و به جوانان می‌آموختند که چگونه به نام خیر یا به نام حقیقت، در جلب لذت و منفعت کوشش کنند. سوفسطاییان زمان ما می‌گویند عمل خیر، عملی است که به سود اکثریت باشد و گمان دارند که به این ترتیب سودجویی را از شائبه خودپرستی نجات داده‌اند. حال ببینیم آنان برای تأمین چنین منظور نوع‌پرستانه‌ای چه راهی پیشنهاد می‌کنند؟ آنها می‌گویند از طریق تربیت باید افراد یک اجتماع را چنان ساخت که همواره سود اکثریت را در نظر داشته باشند. بحث در طرق تربیتی آنان اینجا منظور نیست. طریقه هرچه باشد، بالاخره مقصود این است که فرد را متناسب با هدف‌های اجتماعی بسازند. بحث ما در این است که آیا تمنای ساختن فرد متضمن تناقض نیست؟ زیرا از یک طرف فرد آدمی ذاتاً آزاد است و از طرف دیگر کسی را به میل خود ساختن با آزادی او منافات دارد. البته کسانی که منکر آزادی فرد به معنی عمیق آن هستند، به این تناقض توجه ندارند و در نتیجه، هرچند کلمه تربیت (Education) را به کار می‌برند، در حقیقت مقصود آنان همان ساختن و به میل خود درآوردن است و کم و بیش همان چیزی را می‌خواهند که در تربیت حیوانات (Dressage) مورد نظر است. همین اشتراک لفظ تربیت در مورد انسان و حیوان، خود دلالت بر خلط مسائل می‌کند. در هر حال، از آنجا که ذات انسان در آزاد بودن است و به قول یک فیلسوف معاصر، «انسان محکوم است به اینکه آزاد باشد»، هیچ‌وقت از این طریق (Dressage) نمی‌توان هدف‌های عالی تربیتی را متحقق ساخت. زیرا کسی که به مبانی متعالی اخلاق ارتباط ندارد، در لحظاتی که آزادی خود را حس می‌کند، معلوم نیست که به نفع اکثریت تصمیم بگیرد. البته شکی نیست که با ایجاد عادت در افراد ممکن است پاره‌ای فعال و حرکات مطلوب را در شرایط خاصی از آنها انتظار داشت ولی کسانی که صلاح و فساد جامعه به اعمال و افعالشان بستگی دارد، معمولاً در چهار دیواری عادیات نمی‌توانند محصور بمانند. با کمال تأسف ملاحظه می‌کنیم که تمایلات دانشمندان عصر ما در جهت نفی آزادی انسان است
در اینجا است که باید به معنی آزادی و اهمیت آن بیشتر توجه کرد. ولی با کمال تأسف ملاحظه می‌کنیم که تمایلات دانشمندان عصر ما در جهت نفی آزادی انسان است یا لااقل این تمنا در آنان هست که روزی علوم مختلف، از فیزیک و شیمی تا روان‌شناسی و جامعه‌شناسی، دست به دست هم دهند و تمام وجود انسان را مانند اجزای یک ماشین در اختیار بگیرند تا هر وقت بخواهند، آن اجزاء را پیاده و هر طور بخواهند، دوباره آنها را سوار کنند. البته این جز تمنای محال چیزی نیست، لکن نشانه خطر است. نشانه آن است که جهل انسان نسبت به حقیقت خود، بیش از پیش او را به سقوط قطعی نزدیک می‌کند تنها راه نجات این است که انسان به خود آید و ارزش‌های اخلاقی را با توجه به مبانی متعالی آنها، آزادانه انتخاب کند. پس تربیت حقیقی در این است که افراد را از سرنوشت انسانی که دارند آگاه کنند. این سرنوشت عبارت است از آزاد بودن و محکوم بودن به تصمیم گرفتن و قبول مسئولیت کردن. پس آن‌گاه باید آنان را به ارزش‌های متعالی متوجه ساخت و به تفکر درباره هستی آشنا گردانید. چنانکه سقراط می‌گفت، علم فضیلت آموختنی نیست بلکه تذکر است. کسانی که می‌خواهند حقیقتاً افراد را تربیت کنند، باید سعی کنند که موجبات این تذکر را فراهم آورند. فلسفه وقتی ارزش دارد که وسیله‌ای برای تذکر حقیقت باشد. در ادوار گذشته، انبیا بشر را به سوی حقیقت رهبری می‌کردند. اما دوران انبیا سر آمده است و تنها وسیله‌ای که ممکن است امروز به ندای اهل حقیقت قوت تأثیر بخشد، فلسفه است. تمام فلسفه‌های عالم، با وجود تنوع بی‌حد و تشتت آراء، بالاخره به دو دسته بزرگ تقسیم می‌شوند: یک دسته به نحوی از انحاء بین حقیقت و مجاز فرض می‌گذارند و دسته دیگر، حقیقت و مجاز را خلط می‌کنند
ممکن است گفته شود کدام فلسفه؟ مگر به تعداد فلاسفه، فلسفه وجود ندارد؟ کمی توجه معلوم می‌دارد که تمام فلسفه‌های عالم، با وجود تنوع بی‌حد و تشتت آراء، بالاخره به دو دسته بزرگ تقسیم می‌شوند: یک دسته به نحوی از انحاء بین حقیقت و مجاز فرض می‌گذارند و دسته دیگر، حقیقت و مجاز را خلط می‌کنند. بدیهی است که در اینجا مقصود، فلسفه یا فلسفه‌هایی است که انسان را از حقیقت آگاه می‌کنند و همه آنها سرچشمه واحدی دارند که در عمق وجود هر کس پنهان است و به لحاظ تاریخی نیز از زمان‌های بسیار قدیم با حکمای یونان باستان در مغرب و با حکمای چین و هند در مشرق، سرچشمه مزبور فیضان کرده و آثار معنوی بر آن مترتب گشته است. تنها راه نجات، بازگشت به این سرچشمه واحد است که دو جنبه دارد: یکی اینکه هر کس به عمق هستی خود بازگشت کند و دیگر اینکه از خلال سنن تاریخی، مبدا تفکر بشر را بازیابد. اینکه چگونه این اصول را باید اجرا کرد و در مراحل مختلف عمر آدمی که یک قسمت آن از دبستان تا دانشگاه می‌گذرد، چه تکنیکی را باید برای این منظور به کار برد، در خور بحث و رسیدگی جداگانه است. فقط اجمالاً ذکر این نکته لازم است که تکنیک تربیتی به هر صورتی باشد، نمی‌توان و نباید توقع داشت که همه افراد یک جامعه از تربیت حقیقی برخوردار شده و اهل حقیقت گردند. همین که جمعی از خواص تربیت صحیح یافته باشند، عوام را نیز به دنبال خود می‌کشند. در اجتماع امروزی ما از هر موقع دیگر، لزوم فلسفه بیشتر احساس میشود. خوشبختانه ادبیات قدیم زبان فارسی نیز گنجینه عظیم معانی است و به سهم خود ممکن است در تربیت جوانان کشور ما بسیار مؤثر باشد. تدریس فلسفه و تعلیم ادبیات قدیم فارسی نباید منحصر به رشته‌‌های تخصصی در دانشکده ادبیات باشد. بلکه علاوه بر آن باید در عموم شعب دانشگاه، بدون جنبه تخصصی، مورد استفاده تمام دانشجویان قرار گیرد تا وسیله‌ای برای آشنایی آنان با سرمایه‌های فکری و سنن معنوی ما باشد. تدریس فلسفه و تعلیم ادبیات قدیم فارسی نباید منحصر به رشته‌‌های تخصصی در دانشکده ادبیات باشد. بلکه علاوه بر آن باید در عموم شعب دانشگاه، بدون جنبه تخصصی، مورد استفاده تمام دانشجویان قرار گیرد
امروز بیش از هر موقع دیگر ما احتیاج به احیا و تذکر سنن معنوی خود داریم. از اینکه تربیت اروپایی یا آمریکایی را به عاریت گیریم، طرفی نخواهیم بست. اخیراً اروپا احساس احتیاج کرده است به اینکه از معنویات قدیم شرق الهام بگیرد و به این جهت، توجه مخصوص به فلسفه چین و هند در اروپاییان پیدا شده است. آنان می‌دانند که علم و صنعت برای بشر لازم و مفید است ولی دیگر مثل قرن گذشته بر این گمان نیستند که سعادت را فقط در علم و صنعت باید جستجو کرد. فقدان معنویت آنان را نیز رنج می‌دهد و هم‌اکنون متفکران بزرگ آنان با شدت و قوت هر چه بیشتر، خطر ناشی از عدم معنویت را اعلام می‌کنند. یونسکو که مؤسسه‌ای تربیتی، علمی و فرهنگی است، مهم‌ترین کاری که می‌تواند انجام دهد این است که زیان اقتباس‌های نابه‌جا را در دانشگاه‌ها و مدارس نشان دهد و تحمیلات فرهنگی ملل را نسبت به یکدیگر تقبیح کند و به موازات مساعدت‌های علمی و صنعتی، کشورهای عضو را یاری کند که حقیقت را از خلال سنن تاریخی خود احیا کنند و هدف‌های عالی تربیتی را با تذکر حقیقت معلوم دارند؛ به طوری که افراد هر ملت، آزادانه به ارزش‌های حقیقی توجه و تمایل پیدا کنند و بقا و سعادت خود را در پرتوی ارزش‌های مزبور، تأمین و تضمین کنند. انتهای پیام/ک
94/08/20 - 09:08
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها