تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850453949
یادداشت ویژه:بیا تا دوباره خودمان افتخار سرزمینمان باشیم/اهدافمان را فراموش کرده ایم
واضح آرشیو وب فارسی:هم نوا: روزی که سقوط کردیم،هوادارانی به اندازه ی یک سکوی یادگار هم نداشتیم ، در ورزشگاه خاکی و تاسیس نشده ی شهرمان(یادگار در دست احداث) میهمان استقلال می شدیم و با سقوطمان ، آب در دل خیلی ها تکان هم نخورد!! ولی بعدها در همان دسته یک ، آرام آرام یاد گرفتیم چراغی که به خانه رواست ، به مسجد حرام است … یاد گرفتیم وقتی تیم شهر و دیارمان ، تنها مانده ، حمایت کردنمان از سرخابی های پایتخت ، مضحک ترین کار دنیاست ، آرام آرام جمع شدیم ، یکرنگ و یکصدا شدیم و به جایی رسیدیم که یک شهر ، یک سرزمین و یک مردم ، در تب و تاب آمدن تیمی بودند که اول و آخر قلبهای آذربایجانمان بود. آمدیم ، آنهم چه آمدنی ؛ برگشتیم و همه را مبهوت حضورمان کردیم ، حالا دیگر سکوهای یادگار رنگ سرخ و آبی بیگانه نمی دید،یک رنگ بود ، سرخ سرخ ، سرخ آذربایجانی ، سرخ تراختوری … اتوبوس نداشتیم ، ولی آمدیم ! تیممان مدعی نبود و میانه ی جدولی بود! ولی آمدیم! امیدی به قهرمانی اش نداشتیم ! ولی آمدیم ؛ مربی مان یک مربی مطرح اروپایی صاحب نام نبود! ولی آمدیم ؛ آمدیم با جاده های خاکی و پیمودن کیلومترها پای پیاده ، برای تحمل ساعت ها آفتاب ، برف ، باران ، سرما و گرما. نه خبری از سودای قهرمانی بود،نه خبری از بردهای 3-4 گله!!! ما پرشورهایی بودیم که برای 2-2 مقابل تیم های شهرستانی ورزشگاه را روی سرمان می گذاشتیم ؛ میدانی چرا؟ چون برایمان چیزی اهمیت نداشت ، جز به رخ کشیدن اتحادمان ، شور و ذوقمان ، می خواستیم نشان دهیم عوض شده ایم ! دیگر زرق و برق رسانه ای و افتخارات ویترینی! برایمان پشیزی ارزش ندارد. می خواستیم نشان دهیم ما آمده ایم سوای همه ی قوانین و منطق های روی کاغذ،قهرمان دلهای سرزمینمان را نشانتان دهیم و نشان دادیم ؛ هر جا که رفتیم میزبان بودیم و هرجا که حضور داشتیم ، صدایمان یک رنگ بود: یاشاسین آذربایجان ولی خوشی زد زیر دلمان ، خوشی های افتخار بلند پروازی های آذربایجانمان زد زیر دلمان یکی هوای رسانه ای شدن داشت و یکی هوای قهرمانی یکی چشمش به اسکوربورد بود و یکی هم تیم را با معیار بومی و غیر بومی یا بود و نبود فلانی سنجید ، به جایی رسیدیم که روی سکوها نبود بخاری و آبسرد کن را بهانه کردیم ، راه رفتن روی خیابان آسفالت شده برایمان سخت تر از همان خاکی ها بود. کارمان به جایی رسید ، سکوهایی یادگار، سردترین نقاط آذربایجان شدند امروز اسکوربورد ورزشگاه ، عدد تلخ 2500 نفر را نمایش می دهد و این یعنی مرگ تدریجی یک رویا! التهابمان ، شور و شوقمان همان قدر بود؟! حالا به شرط مقام و امکانات هوادار تیممان هستیم ؟! خب مقام میخواهی؟ بیا برویم سمت سپاهان ، امکانات و راحتی میخواهی؟ بیا برویم سمت سرخابی های تهران ، با مترو تا دم درب ورزشگاهت برو! هرچه هم میخواهی محیا ببین! حضورت هم افتخارشان باشد نه مایه ی ناراحتی هایشان!!! سازمان لیگ و فدراسیون و بقیه هم برای بودنت خودشان را به زمین و زمان بزنند!! ولی آذربایجانمان ، تیم شهر و سرزمین مان چه؟! این بود آن عهد و پیمانی که بستیم تا پای جان پایش بمانیم؟ من و تو شرمگینیم از عقاب سرخی که تنهایش گذاشتیم نشسته ایم در خانه و دعوای بودن و نبودن این و آن و دیگری را می کنیم؟ بیا رک بگوییم شرمنده ایم!!! بیا برویم! بیا برویم و بدون اسم بردن از آدمها و جریانهای مختلفی که به این روزمان انداخت!! فقط و فقط آذربایجان و تراختورمان را تشویق کنیم بیا با معرفت!! وجه اشتراکمان مگر این دو نیستند؟ بیا و دست به آرمان مشترکمان بیاویزیم ؛ بیا تا آذربایجانمان را تراختورمان را فریاد بزنیم ، درست مثل همان روزهایی که یکرنگ بودیم بیا دوباره نشانشان بدهیم،ما همانهایی هستیم که قلبهایمان یک قهرمان دارد ” آذربایجان و تراختور”!! هرکسی که به نیمکت و میز ریاستش تکیه داده ، هرکسی که هست و نیست را رها کن!! حامی تیم و سرزمینی باش ، که عشق مشترک همه مان است. بیا ما نقشمان را ، وظیفه مان را ادا کنیم هرچه شد با خیال راحت سرمان را بلند کنیم ، سینه جلو دهیم و با افتخار بگوییم من ایستادم ، پای عشقم ماندم و تیمم را تنها نگذاشتم ، دیگری کم گذاشت ، ولی من نه بیا که آن سکوها پر بودنش اعتبار من و تو و همه ی تراختور و آذربایجانمان است،بدون هیچ پیشوند و پسوندی ؛ تیممان منتظر ماست پس مثل گذشته دست در دست هم یادگار را پر کنیم. یادداشتی از رسول زارعی
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم نوا]
[مشاهده در: www.hamnava.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها