تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835898772
دولت دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد
واضح آرشیو وب فارسی:ایلنا: در بیانیه شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران تاکید شد: دولت دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد
شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران در بیانیه شماره 3 خود تاکید کرد که دولت دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد و راه را برای فعالیت بخش خصوصی باز بگذارد. به گزارش ایلنا متن این بیانیه بدین شرح است : سینمای ایران سالهاست که با مشکلات عدیده ای دست به گریبان است ولی اگر بدقت نگاه کنیم ظاهراً بزرگترین مشکل کنونی سینمای ما کمبود مخاطب است . همین مشکل است که اجازه نمیدهد تعداد سالنهای سینما از طریق بخش خصوصی افزایش یابد ، همین مشکل است که سینمای ما را از دست یابی به فن آوری های روز باز داشته است . همین مشکل است که صنعت پخش و ارائه و عرضه و تبلیغات را همچنان بشکل حقیرانه و سنتی نگه داشته است و بالاخره همین مشکل است که غالب دست اندرکاران حرفه ای سینما را از فعالیت پیوسته و مداوم محروم نمـوده ، عده ای را به تغییر شغل واداشته و عده ای را نیازمند و سرگشته و حیران ساخته است همه این مشکلات زاییده کمبود مخاطب است . اما کمبود مخاطب را چگونه می توانیم درمان کنیم . به نظر ما برای این مشکل راه حل مستقیمی وجود ندارد . مگر می شود جماعت را با زور و نصیحت و بخشنامه و دستور به سینما کشاند و در این شرایط اقتصادی وادار به خرید بلیط های چند هزار تومانی کرد . واژه سینما برای مردم مترادف با سرگرمی است . جذابیت رکن رکین سینماست . سینمایی که فاقد جذابیت باشد خود بخود از جماعت خالی می شود . پس مشکل سینمای ما در عدم جذابیت فیلمهای ماست . البته سینمای ایران همیشه اینگونه فاقد جذابیت نبود . ما روزگار پر رونق و سالهای پر جنب و جوش وصف طویل تماشاچیان را در مقابل سالنهای سینما تجربه کرده ایم . این مشکل یکباره اتفاق نیافتاده ، بلکه در یک روند طولانی و رشد یابنده و نامحسوس ریشه دوانید و با تغییر شرایط و نفوذ و حضور رقبای قدرتمندی چون کانالهای ماهواره و صفحات سی دی و دی وی دی و سیاست های آشفته و ناکارآمد رو به وخامت گذاشته و اکنون به نقطه بحرانی رسیده و حیات و بقای سینمای حرفه ای را تهدید می کند و اگر بدقت به سیر و روند صعودی این گریز مخاطب و دلزدگی تماشاچی نگاه کنیم بخوبی می بینیم که با چگونگی حضور دولت و افزایش سرمایه های دولتی در سینما هماهنگ و همراه است . سرمایه گذاری دولتی عوارض مستقیم و عوارض جانبی زیادی دارد که به چند نمونه آن اشاره می کنیم . فیلمهایی که با سرمایه دولتی و مشارکت در سرمایه گذاری از طریق دولت و نهادهای عمومی اعم از فارابی ، حوزه هنری ، شهرداری، نیروی انتظامی ، وزارتخانه ها و سایر نهادهای سفارش دهنده ، ساخته می شود ، بدلیل انگیزه و ماهیت سفارش دهنده ، دغدغه جذب تماشاچی و رو در روئی با مخاطب را نداشته و بیشترین خواسته و تمایلشان اینست که بخشنامه ها ، دستور العمل ها ، خدمات و ضرورت وجود و حضورشان به فیلمنامه و فیلم تبدیل شود و همین باعث می شود که سفارش گیرنده ، مخاطب را از ذهنش دور سازد و به بازگشت سرمایه که منوط به جذب مخاطب است توجه نداشته باشد و اولویت اولش در نوشتن فیلمنامه و ساخت فیلم ، راضی کردن سفارش دهنده باشد . در نتیجه سرنوشت چنین فیلمی از همان ابتدا مشخص است ولی نه سازندگان و نه سفارش دهندگان از این عدم استقبال هراسی به دل راه نمی دهند و پشت عناوینی چون احساس وظیفه ، انجام تکلیف ، ضرورت ساخت فیلم ارزشی و انقلابی پنهان می شود و عمل خود را توجیه می کنند و چون اکران سینما را ویترین مناسبی برای تبلیغ نهاد خود میدانند به تشکیلات سینمایی فشار می آورد و متقاضی زمان نمایش مناسب و سالنهای متعدد هستند و در اکثر مواقع تلاش می کنند تا تماشاچی های کاذبی مثل کارمندان ادارات و بچه های مدارس را به طرق مختلف در سالنهای سینما حاضر کنند . در اینگونه فیلمها مسئله ای بنام سود و زیان تهیه کننده مطرح نیست . سود تهیه کننده از همان ابتدا و در جریان تولید حاصل شده و نیازی نیست که چشم به استقبال تماشاچیان بدوزد . بعلاوه شکل و شمایل اینگونه فیلمها معمولاً تناسبی با سرمایه تامین شده از طرف نهاد دولتی نداشته و چندین برابر همان محصول در بخش خصوصی تمام میشود. کارگردانهای اینگونه فیلمها نیز دغدغه ای در زمینه عدم استقبال ندارند و آنرا شکستی برای شخصیت و پرونده ی فیلمسازی خود نمی دانند و معمولاً به قصد و نیتشان استناد می کنند و آنرا خدمتی در اشاعه فرهنگ رسمی و اهداف مقدس کشور میدانند بدون آنکه اشاره ای به وظیفه این مدیوم یعنی انتقال فرهنگ و مقوله مورد نظر به مخاطب داشته باشند. اما مشکل فیلمسازی دولتی به همینجا تمام نمی شود . تهیه کننده دولتی برای جذب عوامل هنری و فنی بسیار دست و دلباز است و بی رغبتی دست اندرکاران سینما برای حضور در چنین آثار بی رمقی را با دستمزدهای آنچنانی جبران می کند . دستمزدهایی که مغایر عرف معمول و متداول سینماست و همین باعث می شود که تورم بر سینما حاکم شود و هزینه تمام شده فیلمها روند صعودی پیدا کند بگونه ای که بخش خصوصی دیگر قادر به تامین چنین بودجه ای نباشد . سینما ورشکسته است و اکثر قریب به اتفاق فیلمهای بخش خصوصی با ضرر و زیان توام است ولی دستمزدها پیوسته روند افزایشی دارند و رقمهایی نجومی دهان به دهان می چرخد . دیگر کمتر کسی برای فیلمسازی دست در جیب خود دارد . همه چشم بدست دولت دوخته اند و پیوسته پشت در اطاق مسئولین نهادهای مختلف خیمه زده اند تا بلکه او را قانع سازند و سرمایه ای جذب کنند و فیلمی بسازند و اگر در این چشمه آبی نباشد فیلمی هم نخواهد بود . آنچنان که در یکی دو سال اخیر کم و بیش چنین شده . دولت به دلیل تحریمها به مضیقه مالی دچار آمده و دیگر پولی ندارد که در اختیار رانت گیران و متخصصین جذب سرمایه های دولتی قرار دهد در نتیجه همه آقایان حیران و سرگردان چون بوتیمار کنار رودخانه لم یزرع بانتظار نشسته اند . اما پیشنهاد ما : پیشنهاد ما یک جمله بیشتر نیست .صلاح ما و سینمای جمهوری اسلامی این است که دولت دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد و راه را برای فعالیت بخش خصوصی باز بگذارد . همین . براین اساس وظیفه دولت کمک به رشد و تعالی صنعت سینمااز طریق بستر سازی مناسب است ، نه مشارکت در زمینه تولید. تولید سهم ماست و کلیت سینما یعنی زیرساخت ها و ایجاد زمینه های لازم جهت فعالیت سینمایی، سهم دولت است. ما باید فیلم بسازیم و سرمایه مان را از مردم تامین کنیم نه از دولت . صنعت سینمای ایران باید به رسمیت شناخته شود و نظر ما اینست که اگر دولت احیاناً پولی برای تزریق به تولید از نفس افتاده فعلی در اختیار دارد آنرا به یک نسبت و در زمان اکران بین همه تولیدات تقسیم کند و چتر حمایتش را بر سر همه تهیه کنندگان بگستراند و همه با هم فرصت دهیم تا مردم لذت و طعم سینما رفتن را با همه آداب و آیین روح نوازش بار دیگر حس کنند و سالن ها را رونق بخشند که هر چه داریم از همین مردم است و اجازه دهد بساط این ویژه خواری و نخبه گرائی یک بار برای همیشه از سر سینما برچیده شود . والسلام. endNewsMessage1
۱۳۹۴/۰۸/۰۸ ۱۴:۱۲:۴۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایلنا]
[مشاهده در: www.ilna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها