همزمان با جشنواره‌ي تئاتر تجربه، دانشجويان تئاتر از حرفه‌اي شدن گفتند

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: همزمان با جشنواره‌ي تئاتر تجربه، دانشجويان تئاتر از حرفه‌اي شدن گفتند

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: فرهنگ و هنر - تئاتر

برگزيدگان و استعدادهاي تئاتر دانشجويي سازندگان تئاتر حرفه‌اي براي سال‌هاي بعد هستند؛ اما اين در حالي است كه طي سال‌هاي اخير كمتر شاهد حضور اين افراد منتخب در عرصه تئاتر حرفه‌اي هستيم و بسياري از گروه‌هاي دانشجويي منتخب و موفق جشنواره‌هاي تئاتر دانشگاهي بعد از چند دوره برگزيده شدن، عرصه‌ي تئاتر را رها مي‌كنند و كمتر مجالي براي حضور آنها در عرصه تئاتر حرفه‌اي فراهم مي‌شود.

به همين بهانه و همزمان با برگزاري جشنواره‌ي تئاتر «تجربه» با برخي از اين دانشجويان برگزيده‌ درباره‌ي دلايل اين اتفاق سخن گفتيم.

طليعه طريقي كارگردان تئاتر عروسكي كه هر سال جزو گروه‌هاي منتخب جشنواره‌هاي تئاتر دانشجويي است به خبرنگار تئاتر خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)،گفت: متاسفانه مقتضيات تئاتر حرفه‌اي و دانشجويي به‌قدري با هم تفاوت دارد كه بعد از تجربه‌هاي دانشجويي گاهي كار كردن در محيط حرفه‌اي به سختي حاصل مي‌شود.

او اضافه كرد: در بسياري از موارد محيط‌هاي تئاتر حرفه‌اي به محيطي براي پول درآوردن تبديل مي‌شود و ذات تئاتر در اين ميانه گم مي‌شود، به همين دليل هم اگر كسي بخواهد با راستي و صداقت در عرصه تئاتر كار كند بعد از مدتي پشيمان مي‌شود.

او با اشاره به فعاليت خود در عرصه حرفه‌اي گفت: چندين تجربه حرفه‌اي داشته‌ايم، ولي نوع برخوردها در محيط حرفه‌اي به گونه‌اي است كه ترجيح مي‌دهم تمام تمركز خود را در جشنواره‌هاي دانشجويي به كاربگيرم، زيرا تحمل كنار آمدن با اصول تئاتر حرفه‌اي را ندارم.

اين كارگردان تئاتر عروسكي ادامه داد: در تئاتر دانشجويي همواره بحث عشق است و كمك هزينه ، بودجه و ... اهميت زيادي ندارد، درحاليكه در تئاتر حرفه‌اي بايد در يك زمان كوتاه كاري آماده شود و گروه هم مجبور است به اين شرايط تن بدهد.

طريقي در پايان گفت: بهتر است دانشگاه‌ها مكاني را براي فارغ‌التحصيلان در نظر بگيرند تا اين افراد بعد از اتمام تحصيل هم امكان تمرين و كار كردن داشته باشند و توانايي‌هاي خود را به ثبت برسانند.

پريناز آل‌آقا ديگر دانشجوي تئاتري كه چندين دوره جوايز متعددي را در جشنواره‌هاي دانشجويي كسب كرده است، درباره اين اتفاق گفت: قطعا فاكتورهاي مختلفي براي چنين اتفاقي وجود دارد و بايد در يك بحث كارشناسي و يا ميزگرد چند جانبه‌اي به اين معضل پرداخت، اما اگر عشق و انگيزه كافي در ميان دانشجويان وجود داشته باشد، به‌ هر قيمتي به‌كار خود ادامه مي‌دهند.

او اضافه كرد: ورود به دنياي حرفه‌اي ريسماني است كه براي از دست ندادن وليز نخوردن از آن بايد با چنگ و دندان چسبيد و آن را رها نكرد.

او با اشاره به نقش دانشگاه‌ها و مراكز تئاتر حرفه‌اي براي حمايت از اين استعداد‌ها گفت: وظيفه دانشگاه فراهم كردن يك بستر حرفه‌اي براي فعاليت دانشجويان در دوران دانشجويي آنها است و بايد با مراكزي چون اداره كل هنرهاي نمايشي، تفاهم‌نامه‌هايي را به امضا برسانند تا دانشجويان در طول سال امكان حضور حرفه‌اي و مستمر داشته باشند.

آل‌آقا در عين حال تاكيد كرد: دانشگاه نبايد تنها يك نگاه آماري به تعداد فارغ‌التحصيل‌هاي تئاتر در طول داشته باشد، بلكه بايد شرايطي را براي فعال كردن پلاتوهاي تئاتر دانشگاهي فراهم كند تا حضور دانشجويان به جشنواره‌هاي دانشجويي محدود نشود.

مهدي شاه‌پيري كارگردان و بازيگر تئاتر دانشجويي هم گفت: اين روزها وضعيت تئاتر دانشجويي به سطحي رسيده است كه حتي وقتي ما فارغ‌التحصيل هم مي‌شويم باز در حد دانشجوي تئاتر و يك فرد آماتور شناخته مي‌شويم.

او اضافه كرد: امروزه به دليل شرايط متعددي كه بر تئاتر دانشجويي سايه انداخته است ما را در حد و اندازه يك آماتور و دانشجو مي‌شناسند و شرايط ورود به تئاتر حرفه‌اي آنقدر سخت است كه بسياري از استعدادهاي دانشجويي در شان خود نمي‌دانند تا براي گرفتن يك نوبت اجراي عمومي به التماس مديران بپردازند.

اين بازيگر تئاتر كه در سال‌هاي اخير چندين بار جوايز مختلفي را براي جشنواره‌هاي دانشجويي دريافت كرده است خاطر نشان‌كرد: يك دانشجو مادامي كه در حال درس خواندن است بايد تجربه و كار كند؛ چه بسا كه بسياري از ما هنوز شرايط كار حرفه‌اي را نداريم، اما از طرفي با نگاهي به كارهايي كه در مجموعه‌هايي چون تئاتر شهر اجرا ميشوند مي‌توان شاهد بود كه بسياري از گروه‌ها تنها به دليل روابطي كه داشته‌اند در اين تالارها كار مي‌كنند و كيفيت آثارشان در سطح پاييني است.

شاه‌پيري اظهار تاسف كرد از اينكه؛ هنوز نظام سنتي هيات‌بازي در تئاتر ديده مي‌شود و تمام انتخاب‌ها با بهره‌گيري از اين سيستم پياده مي‌شود و عنصر كيفيت و تكنيك براي انتخاب نمايش‌ها چندان مورد توجه نيست، به همين دليل هم در بسياري از موارد شرايط براي حضور دانشجويان تئاتر فراهم نمي‌شود.

او ادامه داد: زماني كه تالار مولوي هنوز شناخته شده نبود ،محلي دايمي براي گروه‌هاي دانشجويي محسوب مي‌شد ولي امروزه كه اين تالار دوباره بر سر زبان‌ها افتاده و براي بهبود امكانات آن هزينه شده است، ديگر مجالي به گروه‌هاي دانشجويي داده نمي‌شود و به اسم حضور و اجرا در كنار اساتيد اين فرصت از دانشجويان دريغ مي‌شود.

اين دانشجوي تئاتر در ادامه سخنان خود دانشجويان تئاتري را نيز در مواردي مقصر دانست و افزود: پشتكار خيلي از ما براي چنگ زدن به شرايط موجود كم است و حاضر به مبارزه نيستيم و متاسفانه خودمان هم از حضور در محيط دانشجويي براي رسيدن به فضاي حرفه‌اي ناراحتيم و از همان ابتدا مي‌خواهيم عنوان حرفه‌اي را از آن خود بكنيم.

او با اشاره به اعتبار تئاتر دانشجويي در يك دوره‌ي طلايي يادآور شد: هنوز هم بسياري از حرفه‌اي‌ها عنوان مي‌كنند كه روزگاري تئاتر دانشجويي عرصه خلاقيت ، جسارت و نوآوري بوده و آنها به دنبال اين جريان بوده‌اند اما امروز حتي تئاتر دانشگاهي در شرايط سابق خود نيست و عرصه جدي براي رقابت محسوب نمي‌شود.

او با اظهار تاسف از وضعيت دانشگاه‌هاي تئاتري و كمبود امكانات آنها گفت: امروزه دانشگاه‌ها محلي براي كار كردن نيستند و فضاي آنها باري به هر جهت است و متاسفانه اساتيد هم ديگر آن انگيزه را براي تدريس و تشويق دانشجويان ندارند ، از طرفي رشد بيش از اندازه پذيرش دانشجويان تئاتري به يك معضل جدي در محيط‌هاي آكادميك بدل شده است.

او خاطر نشان كرد: محيط‌هاي تئاتري ما به دليل نبود بودجه و ازدحام نيروي متقاضي فضاي مناسبي براي كار كردن محسوب نمي‌شود و در نتيجه اتفاقي هم در آن نمي‌افتد، پس همه ناخودآگاه به دنبال جشنواره‌ها هستند و به آن چنگ مي‌زند.

سارا فرزادفر نيز معتقد است: در شرايط فعلي تعامل منسجمي ميان محيط آكادميك و تئاتر رسمي كشور وجود ندارد.

اين كارگردان جوان تئاتر كه امسال در جشنواره تئاتر دانشگاهي با نمايش «30» جوايز بسياري را كسب كرده درباره دليل كمرنگ شدن فعاليت‌هاي برگزيده‌هاي تئاتر دانشگاهي بعد از چند سال و عدم حضور مستمر آنها در محيط حرفه‌اي به ايسنا گفت: مقوله‌ي استمرار فعاليت‌هاي دانشجويان تئاتر بعد از دوره‌ي دانشگاهي چندان اهميتي ندارد، زيرا كه رابطه‌ي درستي ميان محيط حرفه‌اي و دانشگاهي وجود ندارد.

او اضافه كرد: حواشي تئاتر حرفه‌اي بيشتر از هر چيز بر تئاتر دانشگاهي سايه انداخته و اين امر باعث شده تا تنها در صورت داشتن رابطه‌ و آشنا در تئاتر حرفه‌اي به آن گستره راه پيدا كنيم و در غير اين صورت به عنوان يك فرد عادي شناخته مي‌شويم.

فرزادفر با اشاره به نقش دانشگاه و محيط حرفه‌اي در بهبود اين شرايط گفت: مديران گروه، هر دانشكده‌اي بهترين نقطه‌هاي ايجاد اين تعامل هستند و نمونه بارز آن دوره مديريت مجيد سرسنگي در دانشگاه تهران بود كه شرايط را براي فعاليت حرفه‌اي و اجراي عمومي آثار ما در تالارهاي رسمي فراهم مي‌كرد.

او تصريح كرد: مديران گروه‌هاي تئاتر بايد با نامه‌نگاري و رايزني مستمر شرايط اجراي عمومي و حضور دانشجويان را به محيط حرفه‌اي فراهم كنند و بر اين امر اصرار داشته باشند.

كارگردان نمايش«30» با اظهار تاسف از جايگاه دانشجويان تئاتر يادآورشد: هر كدام از ما وقتي از محيط دانشگاه پايمان را بيرون مي‌گذاريم، تنها به عنوان يك فرد عادي شناخته مي‌شويم به طوريكه سال گذشته وقتي براي اجراي نمايش «لايرتيس» به كارگاه لباس تئاتر شهر رفتم تا يك كت قرض بگيرم برخورد بسياري ناشايستي با من شد.

او در پايان گفت: جشنواره‌هاي تئاتر دانشگاهي تنها محل براي شناخته شدن هر كدام از ما هستند و با ديده شدن آثار هر كدام از ما توسط داوران يك شانس براي ورود به محيط حرفه‌اي فراهم مي‌شود و اين تنها فرصت براي ديده شدن كارهايمان است.

انتهاي پيام
سه شنبه 7 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 391]