تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835522616
افشای رازهایی درباره حیوانات +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: اغلب شنیده ایم که بعضی حیوانات حس بینایی یا بویایی بهتری از ما دارند. یا چیزهایی را حس می کنند که ما نمی توانیم حس کنیم؛ مثلاً میدانهای مغناطیسی را. وبسایت فرادید: اغلب شنیده ایم که بعضی حیوانات حس بینایی یا بویایی بهتری از ما دارند. یا چیزهایی را حس می کنند که ما نمی توانیم حس کنیم؛ مثلاً میدانهای مغناطیسی را. به گزارش بی بی سی انگلیسی، همه می دانند که برخی از حیوانات حواس قابل ملاحظه ای دارند. سگها حس بویایی بسیار قوی تری نسبت به ما دارند و گربه ها در تاریکی مطلق شب که ما مجبور به استفاده از چراغ قوه می شویم، قادر به دیدن هستند. برخی از حیوانات حتی چیزهایی، مثل تشعشع را احساس می کنند که ما کاملاً نسبت به آنها ناآگاهیم. ماجراهایی از قابلیتهای خارق العادۀ حواس حیوانات را مرتب در رسانه ها می بینید و می خوانید. اما از کجا می فهمیم که کدام حس فلان حیوان قویتر است؟ نمی توانیم از خود ماهی بپرسیم که چه می بیند و چطور می بیند. آشکار کردن اینکه حیوانات چه چیزی را می توانند حس کنند، به نبوغ زیادی نیاز دارد. به مدد این نبوغ، امروز می دانیم که چشمان ماهی چگونه می بیند و سگ چگونه بو می کشد. کرکس روپل اولین کاری که می شود کرد، ساده ترین کار است. زیر نظر گرفتن یک حیوان در حیات وحش. پرندگان لاشخور بزرگ همچون کرکس را به عنوان مثال در نظر بگیرید. آنها می توانند از چندین کیلومتر دورتر، متوجه وجود لاشۀ در حال فسادی که زیر شاخ و برگ استتار شده، شوند. همین موضوع به ما می گوید، کرکسها توانایی خارق العاده ای در دیدن جزییات دارند. برای اینکه به درک دقیقتری برسیم، می توانیم یک آزمایش رفتاری انجام دهیم. یکی از اولین آزمایشهای این چنینی، در اواخر قرن نوزدهم میلادی توسط جورج رومانس، زیست شناس بریتانیایی انجام شد. او روزی سگش را برای گردش به پارکی در لندن برد و تصمیم گرفت مهارتهای سگش را آزمایش کند. رومانس منتظر ماند تا حواس سگش به سگ دیگری پرت شود و سپس خودش به صورت زیگ زاگ از آنجا دور شد. وقتی که سگ بازگشت، متوجه رفتن رومانس شد، اما بدون تعلل بینی اش را به زمین چسباند و مسیر زیگزاگ و پرت و پلایی که رومانس رفته بود را دنبال کرد تا اینکه به صاحبش رسید. این آزمایش بداهه، نشان داد که حس بویایی سگها چقدر عالی است و چقدر می تواند مفید باشد. رومانس در آزمایشهای بعدی دریافت که سگها می توانند بوهایی خاص را، حتی در وجود بوهای دیگر و قویتر، از فاصلۀ بسیار دور تشخیص دهند. مشاهدات او هنوز حتی امروز هم توسط دانشمندان جنایی مورد ارجاع قرار می گیرد. قدم بعدی در شناسایی حواس یک حیوان، آزمایش ارگانهایی است که حیوان با استفاده از آنها دنیا را ادراک می کند. ساختار گوش انسان آناتومی ارگانهای حسی مسائل زیادی را دربارۀ عملکرد آنها آشکار می کند. مثلاً گوشهای خودتان را درنظر بگیرد. هر کدام از گوشها دارای یک حلزونی است: ساختاری کوچک و مارپیچ که حاوی هزاران سلول عصبی ویژه برای تشخیص صداست. شکل مارپیچ حلزون گوش، مسئله ای را در مورد نحوۀ کار آن برای ما آشکار می کند: شکل حلزون گوش به خصوص برای تشخیص صداهای آرام و زیر به کار می آید. در سال ۲۰۰۶، پژوهشگران چگونگی حرکت صدا در مارپیچ را بررسی کردند و متوجه شدند که با پیش رفتن صدا، فرکانس آن تقویت می شود. این مهم باعث می شود تا تشخیص صداهای آرام و زیر آسانتر شود. به طریق مشابه، شاخک حشرات به آنها کمک می کند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند، بشنوند، دما را تشخیص دهند و جریان هوا را حس کنند. شاخک در مسیر تکامل صاحب ابزارهایی برای هر یک از این حواس شده است و اینها را می توان در زیر میکروسکوپ مشاهده کرد. شاخک پشه شدیداً حساس است دانیل رابرت از دانشگاه بریستول انگلستان، بر چگونگی استفادۀ حشرات از شاخکشان برای شنیدن مطالعه می کند. در سال ۲۰۰۱، او با همکاری مارتین گوپفرت بر روی شاخکهای پشه ها کار کرد. پشه ها از شاخکشان برای تشخیص ارتعاشات صوتی بهره می گیرند. از جمله می تواند به آنها بگوید که یک جنس مخالف در نزدیکشان است. به گفتۀ رابرت، شاخکهای پشه ها ۱۵۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰ سلول مختص شنیدن دارد. رابرت و گوپفرت، در یک محیط بستۀ عایق صدا پرتوی بسیار ملایم لیزر را به شاخک پشه تاباندند. نتیجه غافلگیرکننده این بود که آنها متوجه شدند در سکوت مطلق، شاخک پشه به آرامی با فرکانس بین ۴۴۰ تا ۴۵۰ هرتز نوسان می کند. این امر بدان معناست که سلولهای شنوایی تقریباً همیشه در حال حرکتند. وقتی که یک موج صوتی وارد می شود، سلولهای شنوایی هماهنگ با آن شروع به تکان خوردن می کند. این کار صدا را تقویت می کند و بنابراین پشه می تواند بهتر بشنود. به گفتۀ رابرت، سلولها “قدری تکانه به فرکانسی که نیاز دارند وارد می کنند که در برخی موارد کمک می کند تا صدا ۱۰ تا ۱۰۰ برابر تقویت شود.” رابرت از روشهای میکروسکوپی مشابه برای بررسی گوش های جیرجیرکهای بوته ای نیز استفاده کرده است. گوشهای این جانور روی پاهای جلویی جانور، درست زیر زانوهایش قرار دارند. رابرت و همکارانش با انجام یک میکرو سی تی اسکن بر روی این گوشهای ریز دریافتند که گوشهای جیرجیرک یک سیستم “اهرمی” دارد که به ارتعاشات تولیدشده توسط صوت واکنش نشان می دهد. این سیستم نیز اثر موجها را تقویت می کند. رابرت می گوید: “هیچ کس تا به حال این موضوع را مشاهده نکرده بود.” علاوه بر این، وقتی که ارتعاشات به داخل گوش جیرجیرک وارد می شوند، به یک حفرۀ کوچک و حاوی مایع می رسند که نورونهای حسی ای که صدا را تشخیص می دهند می پوشاند. رابرت برای کشف این موضوع از لیزری استفاده کرد که می تواند حرکات بسیار کوچک را تشخیص دهد و با یک بلند صدا تولید کرد. برای اینکه بیشتر یاد بگیریم، می توانیم یک گام فراتر از آناتومی برویم و سلولهای ارگانهای حسی را بررسی کنیم. سلولهای میله ای (بخش گل مانند) و مخروطهای شبکیۀ چشم انسان برخی از ماهی های اعماق دریا، تنها سلولهای میله ای در شبکیۀ چشمشان تنها دارای سلولهای میله ای هستند. در حالی که شبکیۀ چشم انسان هم سلولهای میله ای دارد و هم سلولهای مخروطی. این موضوع مسائلی را دربارۀ بینایی انسان و ماهی آشکار می کند. سلولهای مخروطی برای بینایی رنگی مورد استفاده قرار می گیرند و این موضوع که ماهی ها فاقد این نوع سلول هستند به نشان می دهد که آنها قادر به دیدن رنگ نیستند. به همین دلیل، سگها نیز کوررنگ هستند. آنها فقط دو نوع مخروط دارند، در حالی که انسان سه نوع مخروط دارد. یعنی که سگها می توانند زرد و آبی را از هم تمییز دهند، اما در تشخیص قرمز و سبز دچار مشکل می شوند. انسانها از سلولهای میله ای برای دیدن در نور کم استفاده می کنند. به گفتۀ ران داگلاس، از سیتی یونیورسیتی لندن، سلولهای میله ای ماهی های اعماق دریا “بسیار بزرگ” است. این امر به آنها کمک می کند که نور را تا جای ممکن را جذب کنند و بتوانند در تاریکی نزدیک مطلق ببینند. از همین روش می توان دربارۀ سلولهای بویایی و چشایی نیز استفاده کرد. برای مثال، دانشمندان تعداد گیرنده های بویایی در بینی سگها را شمرده اند. در یک سگ شکاری این عدد بیش از ۲۰۰ میلیون عدد است. این رقم را با تعداد بین ۵ تا ۶ میلیون گیرنده در بینی انسانها مقایسه کنید. این گواه دیگری است بر اینکه حس بویایی سگها بسیار قویتر از ماست. مثال مشابه دیگر، تحلیلی است که در سال ۲۰۰۶ روی زبان گربه صورت گرفته و نشان می دهد که گربه ها فاقد گیرنده های چشایی برای واکنش به چیزهای شیرین هستند. یعنی اینکه گربه سانان، از شیر و ببر گرفته تا گربه های خانگی، نمی توانند شیرینی را حس کنند. دقیقاً مشخص نیست چرا، اما یک فرضیه این است که گربه ها به خاطر اینکه گوشتخواران قهاری هستند، از درک مزۀ شیرین سودی نمی برند. در مقابل، مگس های میوه دارای گیرنده های بویی هستند که برای حس بوهای میوه ای عالی هستند، ولی به غیر از آن به کار چندان دیگری نمی آیند. بنا بر معیارهای انسانی، حس بویایی مگسهای میوه محدود است، ولی همین بویایی محدود به خوبی نیازهایشان را برطرف می کند. چشم مرغ و خروس شدیداً به نور چشمک زن حساس است اما ماجرا فقط محدود به چشمها، گوشها و بینی ها نمی شود. ما می توانیم چگونگی رسیدن سیگنالهای حسی به مغز از طریق سیستم اعصاب حیوان را هم مطالعه کنیم. برای درک این موضوع، دانشمندان به سراغ آزمایش الکتروفیزیولوژیک رفته اند. در این آزمایش یک الکترود بسیار ریز درون چشم یا مغز حیوان قرار داده می شود، تا بتوان تکانه های الکتریکی کوچک که توسط ارگانهای حسی تولید می شوند را تشخیص داد. یک سوال کلیدی این است که یک حیوان چقدر در دیدن رفت و آمد سریع نور خوب عمل می کند. داگلاس می گوید که این آزمایش مشخص می کند که حیوان چقدر در تشخیص حرکت قدرت دارد. چشم انسان قادر است نور لحظه ای را تا پنجاه بار در ثانیه تشخیص دهد. اگر سرعت رفت و آمد نور بیش از این باشد، برای ما مثل این است که نور به طور مستمر روشن باشد؛ لامپهای فلوئورسنت بیش از ۱۰۰ بار در ثانیه چشمک می زنند، اما ما نورشان را ثابت درک می کنیم. حیوانات دیگر حساستر هستند. مثلاً، برخی از مرغها می تواند تا صدبار در ثانیه رفت و آمد نور را متوجه شوند. این باعث می شود کهاستفاده از نور فلوئورسنت در مرغدانی ها منجر به مشکل شود. مثل این می ماند که در یک دیسکو زندگی کنید. بعد از همۀ اینها به خودِ مغز می رسیم. اسکنهای تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی (یا اف ام آرآی)، زمانی که بخش خاصی از مغز فعال است با تشخیص تغییرات در جریان خون و سطح اکسیژن خون، آن بخش فعال را نمایان می کند. وقتی که نورونهای خاصی مشغول کارند، مثلاً اگر نورونهای مربوط به حس بویایی فعال باشند، خون اکسیژنه به آنها رسانده می شود. از اینجاست که می دانیم نواحی خاصی از مغز سگها وجود دارند که اطلاعات ویژه و پیچیدۀ مربوط به بو را پردازش می کنند. برای مثال، مطالعه ای در سال ۲۰۱۵ نشان داد که فعالیت مغز سگها بسته به این که بوهای انسانی آشنا یا غریبه را استشمام کنند، فرق می کند. مرحلۀ آخر، بررسی دی ان اِی حیوان است. فیلهای آفریقایی ژنهای بویایی زیادی دارند همۀ جوانب حواس یک حیوان، از ساختار ارگانهای حسی اش گرفته تا تعداد سلولهای گیرنده و رفتار مغزش، نهایتاً از ژنهایش منتج می شوند. این ژنها هستند که تصمیم می گیرند که یک حیوان چقدر خوب بتواند بو کند، ببیند، بشوند یا بچشد. بدین ترتیب، تنها با بررسی دی ان ای جانور می توانیم جزییات زیادی راجع به حواس او بفهمیم. در یک تحقیق در سال ۲۰۱۴، پژوهشگران ژنومِ ۱۳ گونه را در جستجو برای ژن های مربوط به حس بویایی کنکاش کردند. فیلهای آفریقایی بیش از هر حیوان دیگری که تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته ، ژنهای مختص بویایی دارند. ما راجع به اینکه این ۲۰۰۰ ژن بویایی فیلها هر کدام چه کاری می کنند، چیزی نمی دانیم، اما همین عدد نشان می دهد که بینی فیلها به صورت فوق معمولی تکامل یافته است. در پایان، به یک موضوع دیگر هم باید بپردازیم. تا اینجا به چگونگی مطالعۀ حواس حیوانی ای پرداختیم که انسان هم داراست. اما برخی حیوانات می توانند چیزهای را تشخیص دهند که ما اصلاً نمی توانیم حس کنیم. گل ماریگلد زیر نور روز و نور فرابنفش برخی جانوران شکلهایی از نور را می بینند که ما نمی توانیم ببینیم. جانوران بسیاری هستند که فرابنفش را می بینند. فرابنفش نوری است که طول موج آن میان ۱۰۰ تا ۴۰۰ نانومتر قرار می گیرد. ما می توانیم اینکه آیا حیوانی قادر به دیدن نور با طول موج خاصی هست را با آزمایش این موضوع که آیا آن نور از عدسی چشم آن حیوان عبور می کند یا نه، بفهمیم. عدسی چشم انسانهای سالم نور فرابنفش را متوقف می کند و در نتیجه ما نمی توانیم این نور را ببینیم. به گفتۀ داگلاس، اما در گونه های دیگر، دیدن نور فرابنفش، دیدن در نور کم را آسانتر می کند. برخی از چیزها تنها نور فرابنفش را منعکس می کنند. مثلاً، برخی از گلبرگهای گلها رشته هایی از مواد بازتاب دهندۀ نور فرابنفش دارند تا بتوانند حشرات را جذب گل کنند. داگلاس می گوید: “زنبور عسل این علامتها را می بیند و جالب اینکه این علامتها به محل وجود شیرۀ گل اشاره می کنند. دقیقاً مثل علامت فرود برای زنبور می مانند.” زنبورها این تابلوهای راهنما را برای رسیدن به نکتار دنبال می کنند و بدین ترتیب کار گرده افشانی را هم انجام می دهند. این یک بازی برد-برد برای گل و زنبور است. حواس سایر حیوانات، عجیبتر هم هست، ولی باز هم موفق شده ایم راههایی برای مطالعه بر حواسشان پیدا کنیم. جهت یابی پرندگان تحت تاثیر میدانهای مغناطیسی است مثلاً، ما می دانیم که پرندگان مهاجر می توانند میدانهای مغناطیسی زمین را حس کنند. الگوهای مهاجرتی آنها هماهنگ با تغییر مکان قطبهای مغناطیسی زمین تغییر می کند. به طور کامل مشخص نیست که چطور این کار را انجام می دهند. یک فرضیه این است که سلولهای چشم آنها بسته به جهت پرنده نسبت به میدان مغناطیسی به صورت متفاوت واکنش نشان می دهند و به نوعی می شود گفت که پرندگان میدان مغناطیسی را “می بینند”. کوسه ها نیز قادر به حس میدانهای الکتریکی هستند. آنها گیرنده های الکتریسیتۀ خاصی دارند. این گیرنده ها منفذهای حاوی ژل هستند که میزان کوچکی الکتریسته صاتع می کنند. موهای داخل منفذها وقتی که ژل برقدار می شود تکان می خورند و سیگنالی را به مغز کوسه می فرستند. رایان کمپستر، از دانشگاه وسترن استرالیا، می گوید: “ما از یک تکانۀ الکتریکی بسیار بسیار کوچک صحبت می کنیم.” اما این قابلیت به کوسه ها کمک می کند تا صیدهای کوچکی را که در دیدرسشان نیست، تشخیص دهند. “آنها از لحاظ بینایی ممکن است آن را تشخیص ندهند، اما با توجه به تواناییشان به تشخیص میدان بیوالکتریک بسیار کوچک، می توانند محل صید را تخمین بزنند.” کمپستر دریافته است که برخی از کوسه های بیش از سایرین به حس الکتریسیته متکی هستند. کوسۀ پورت جکسون تنها چند صد گیرندۀ الکتریسیته دارد، اما تعداد گیرنده های الکتریکی کوسۀ کله چکشی به ۳۰۰۰ میرسد. کوسۀ پورت جکسون این نوع تحقیقات، بعضاً به کاربردهای غیرمنتظره ای منتهی می شوند. برای مثال مطالعۀ حساسیت کوسه ها به الکتریسیته، اطلاعاتی را در مورد ساخت الکترودهای فراری دهندۀ کوسه ها در اختیارمان گذاشته است. از این الکترودها می توان برای فراری دادن کوسه ها از سواحل شلوغ استفاده کرد. کوسه کله چکشی کمپستر می گوید: “با توجه به توانایی آنها در تشخیص میدانهای الکتریکی بسیار ضعیف از طریق سیستم های احساس الکتریسیته شان، می توانند از هر نوع محرک الکتریکی ناخوشایندی، بسیار قبلتر از آنکه بتواند خطری متوجهشان کند، فرار کنند.” همینطور تحقیقات رابرت در مورد شنوایی حشرات نیز، باعث توسعۀ انواع جدید از ابزارهای کمکی شنوایی شده است. داگلاس کشف کرد که برخی از ماهی های اعماق دریا در شبکیۀ چشمشان دارند. این کشف به طراحی قطرۀ چشمی که برای درمان شب کوری ساخته شده، کمک کرده است.
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[مشاهده در: www.daghnewz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها