محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855655932
در علوم انسـانی نگاه ناصرالدین شاهی حاکم اسـت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
در علوم انسـانی نگاه ناصرالدین شاهی حاکم اسـت
برای رسیدن به سبک زندگی اسلامی، ناچاریم به سه نکتۀ فوق‌العاده مهم در آموزش توجه کنیم و برای آن سرمایه‌‌گذاری کنیم: احکام، اخلاق و عقاید.
برای گشودن باب گفت‌وگو، لطفاً دربارۀ سبک زندگی و تفاوت‌های آن با سبک زندگی مبتنی‌بر دیدگاههای غربی توضیحاتی بفرمایید. جامعۀ ایران برای گفتمانسازی در سبک زندگی و تغییر نحوۀ زندگی مردم، ناچار است در تعاریف مصطلح و دانشگاهی بازنگری کند تا تبدیل به الگویی برای سایر مسلمانان جهان و دوستداران انقلاب اسلامی شود. به این منظور، باید سبک زندگی شخصیت‌های برجسته را هم وارد این موضوع کنیم. تأکید بنده بر این است که این بحث را جدی بگیریم و به‌خاطر داشته باشیم که این دو مسئله تا امروز چندان مدنظر نبوده است. به‌نظر من، طرح این مسئله بسیار ضروری است و دلیلی عُقلایی دارد. در کشور ما متنی به‌عنوان قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نوشته شده که میثاقی ملی است و حاصل تلاش فکری، عملی و مبارزاتی عده‌ای بسیار و بسته‌ای بسیار مهم به‌شمار می‌رود و حاصل تلاش هزاروچهارصد سالۀ گذشتگان تلقی میشود. این متن بسیار متعالی و پیشرفته است و به اعتقاد بنده با فرهنگ عمومی، سیاسی و دینی در ایران تناسب تام دارد. درحقیقت، پرداختن به سبک زندگی یکی از وجوهی است که می‌تواند توجه جامعه را به ماهیت و زیربنای این متن جلب کند. پس برای نزدیک‌کردن جامعه به این متن و تحقق آن، ناچاریم روی مسئلۀ سبک زندگی به‌صورت جدی کار کنیم. به‌این‌ترتیب، آنچه در جامعه می‌گذرد، قرابت و نزدیکی بیشتری با متن قانون اساسی جمهوری اسلامی خواهد داشت. باید به این نکته هم اعتراف کرد که با وجود تلاش‌های فراوان در 35 سال گذشته در حوزههای مختلف، هنوز با زیربناها و آموزه‌های قانون اساسی فاصلۀ زیادی داریم. این فاصله در حوزۀ آموزش و پرورش، بانکداری و زمینه‌های دیگر کاملاً آشکار است. مثلاً بلافاصله این پرسش به ذهن می‌رسد که بانکداری ما اسلامی است یا خیر؟ آیا آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت ما همان است که قانون اساسی مدنظر دارد؟ در رقابت سیاسی و زمینه‌های دیگر نیز همین پرسش‌ها مطرح است. برای اینکه حرکتی از متن به جامعه صورت گیرد، پرداختن به سبک زندگی اهمیت فراوانی دارد. به بیان عمیق‌تر، انقلاب اسلامی به این دلیلِ مهم، انقلاب منحصر به فردی است که سبک جدیدی از زندگی را معرفی کرده است. سبک کجا باید تبیین شود و چگونه باید شکل گیرد؟ قاعدتاً همین بحث‌ها باعث میشود که این اتفاق بیفتد. انقلاب اسلامی جزء یکی از انقلاب‌های بزرگ و کبیر (Great) محسوب میشود؛ زیرا معرف سبک جدیدی از زندگی (The New Style of Life) است. به انقلاب فرانسه نیز به این دلیل انقلاب کبیر می‌گوییم که در ادامۀ آن، اعلامیۀ جهانی حقوق بشر و شهروند فرانسه و نظام لیبرال‌دموکرات به‌وجود آمد. انقلاب روسیه و چین نیز همین ویژگی‌ها را دارند. انقلاب اسلامی ایران هم معرف سبک جدیدی از زندگی است و برای تحقق آن ناچاریم سبک جدیدی از زندگی را تدوین کنیم و بگوییم منحصر به خود ماست. مثلاً اساس آن دیانت و معنویت است و اخلاق و امور مادی و معنوی نیز جایگاه مخصوصی در آن دارند. واقعاً تبیین این موضوعات ضرورت دارد و من متعجبم که چرا این نکات مهم جز در کلاس‌های درس، مثل انقلاب اسلامی، بیان نمی‌شود. متأسفانه کم‌کاری به قدری شدت گرفته است که مقام معظم رهبری این نکات را مطرح کردند، درحالی‌که ایشان نباید به جای ما کار فکری انجام دهند. در آسیب‌شناسی سبک زندگی ایرانی‌اسلامی، یکی از وجوهی که بسیار پررنگ به‌نظر می‌رسد و باید به‌صورت جدی دنبال شود، این است که اساساً ما هیچ‌گاه در مراکز فکری و دانشگاهی، برای اندیشۀ سبک زندگی ارزشی قائل نشدیم و در کرسی‌های دانشگاهی ما جایگاه ویژه‌ای نداشته است؛ به‌جز بعضی از اساتید که خودشان این دغدغه را داشته‌اند یا بعضی از رشتهها مثل انقلاب اسلامی ایران که این مباحث به‌صورت ماهوی در آن مطرح میشود. در چند سال اخیر، با توجه به تأکید رهبر انقلاب، این موج ایجاد شده است. به‌نظر حضرت‌عالی، چرا این موضوع مطرح نشده است؟ چطور میتوانیم این موضوع را در فضای دانشگاهی به نحوی مطرح کنیم که تبدیل به گفتمان شود؟ مشکلات متعددی در این زمینه وجود دارد و باید به‌تدریج حل شود. مشکل اول این است که در کشور ما آموزش عالی و دستگاه اجرایی هرکدام جداگانه کار خود را انجام میدهند. برای پر‌کردن فاصلۀ بین آن دو نیز راه‌حل‌های زیادی پیشنهاد شده است که البته هیچ‌یک از آن‌ها صددرصد موفقیت‌آمیز نبوده است. یکی از دلایل آن این است که نظام سیاسی یا دستگاه دولت این مشکلات را درک نمیکند و رفع آن را نیازی حیاتی نمی‌داند. به‌عبارت‌دیگر، دولت‌ها چنین خواسته‌ای ندارند؛ درحالی‌که اگر این خواسته را داشته باشند، عملی خواهد شد. به‌عنوان‌مثال، در گذشته، ایران در صنایع هستهای به این نتیجه رسید که به‌جز دانشگاهها هیچ نهادی نمی‌تواند کاری انجام دهد. بنابراین، کار را به آن‌ها سپرد و آن‌ها مشکل را حل کردند. متأسفانه دولت‌مردان در حوزۀ علوم‌انسانی و فرهنگی، واقعاً چنین نیازی را احساس نمی‌کنند. اگر دانشگاه وظیفۀ این کار را برعهده گیرد، تبدیل به علم میشود، مباحث بنیادی شکل می‌گیرد و ادبیات مخصوص آن به‌وجود می‌آید. ولی باید پرسید آیا این گفتمان بر جامعه هم حاکم میشود یا خیر. به‌نظر من، پاسخ منفی است. تا زمانی که نظام جمهوری اسلامی این مسئله را به‌صورت جدی مطالبه نکند و پیگیر سیاست‌‌های اجرای آن نشود، محقق نخواهد شد. به هرحال، در سراسر دنیا فلسفۀ تأسیس دانشگاه حل‌کردن نیازهای جامعه است؛ اما ناصرالدین‌شاه دارالفنون را به این دلیل تأسیس کرد که وقتی عدۀ زیادی از ممالک اروپایی به ایران می‌‌آیند و در این باره می‌‌پرسند، پاسخی برای آن‌ها داشته باشد و آبرویمان را حفظ کند. درحال‌حاضر، ناصرالدین‌شاه زنده نیست؛ ولی دیدگاه او در علوم انسانی و اجتماعی وجود دارد؛ مثلاً وزیر اقتصاد خود را موظف نمی‌داند کارهایش را به جامعۀ علمی عرضه کند و پاسخ‌گو باشد. مسائل جامعۀ اسلامی، دقیقاً مانند جراحی مغز و قلب، حساس و جدی است؛ چون با انسان‌ها مواجهیم؛ پس مجبوریم از علما استفاده کنیم و این روال را پیش ببریم. به‌این‌ترتیب، تحولات بزرگی مثل صفحۀ سوخت، سند هستهای و اتفاقات متعدد در حوزۀ دارو، پزشکی، ژنتیک و صنعت رخ خواهد داد. نکتۀ دیگر اینکه من معتقدم اقداماتی که در دفاع مقدس صورت گرفت، از ناچاری بوده است، نه خواست. در زمان جنگ به ما پهباد نمیدادند و در عوض، هواپیماها را در اختیار عربستان می‌گذاشتند تا از ما جاسوسی کند. در این وضعیت، عده‌ای از نیروهای داخلی مجبور شدند دست به ساخت هواپیما، هر چند ابتدایی، بزنند. همچنین چون به ما موشک نمیدادند، مجبور شدیم از تحصیل‌کرده‌های رشتۀ مهندسی مکانیک کمک بگیریم تا طراحی کنند و در دفاع به آن‌ها جایگاه بدهیم. بدین ترتیب، اتفاقات بسیار مهمی در صنایع دفاعی ما رخ داد. به‌نظر می‌رسد شما معتقدید ما در حوزۀ سبک زندگی هنوز به نیاز اجتماعی نرسیده‌ایم و این ضرورت درک نشده است. دقیقاً. ما از مردم انتظار داریم بخشی از کارها را برعهده بگیرند؛ اما باید دانست که مردم در جامعه زندگی خودشان را پی میگیرند. نباید انتظار داشت که در مسئلۀ به‌کارگیری دانشگاهها هم مردم به میدان بیایند. نظام سیاسی باید به این نتیجه برسد که بی‌درنگ باید حرف رهبر انقلاب اجرا شود، نه اینکه فقط روی کاغذ و در کتاب‌‌ها باقی بماند. هیچ تعارفی در کار نیست. وقتی ایشان می‌‌فرمایند وزیر علوم باید پژوهش را جدی بگیرد، این حرف باید به منزلۀ ایمان و قانون باشد. به‌نظر من، این اتفاق باید از بالا به پایین بیفتد و نظام سیاسی برای تحقق آن سرمایه‌‌گذاری کند. به این مثال دقت کنید. بنده هشت سال در وزارت علوم در بخش فرهنگی مشغول به کار بودم. با اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس در این باره صحبت کردم که هیچ‌کس در کشور ما از حجاب بدش نمی‌‌آید. البته ممکن است یک نفر آن را رعایت نکند؛ اما نمی‌‌گوید بد است. هیچ‌کس نیست که از نماز و انسان مؤمن بدش بیاید. من از همۀ این افراد پرسیدم که «شما می‌‌گویید عفاف و حجاب باید در دانشگاهها محقق شود؛ اما چقدر برای آن سرمایه‌‌گذاری مادی و معنوی کرده‌اید؟» گفتند: «هیچ». پس نمی‌‌توانیم دربارۀ ضرورت سبک زندگی حرف بزنیم و بعد آن را رها کنیم. بخشی از سبک زندگی نظری است و سوابق دنیایی دارد که باید آن را استخراج کرد. آنگاه در سطح نظام سیاسی مطرح شود که سبک زندگی و نقشۀ راه آن تهیه شده است و از فردا آن را عملیاتی کنیم. سپس برای اجرای آن، باید گام بعدی را برداریم. اگر از شما بپرسند در عبور و مرور و رانندگی باید چه کار کرد، من و شما نمی‌‌توانیم به آن پاسخ دهیم، بلکه مسئول راهنمایی و رانندگی باید آن را آموزش دهد. این یعنی سرمایه‌‌گذاری و آموزش‌دادن به افرادی که بتوانند آن را اجرا کنند؛ زیرا آن‌ها باید اخلاق داشته باشند و روان‌شناسی فردی و اجتماعی و جامعه‌شناسی بدانند؛ چراکه روزانه با افراد بسیار متنوعی سروکار دارند. این طرح کلانی است که نظام برای تحقق آن باید از آن حمایت کند. این قبیل اتفاقات در گذشته در همین نظام رخ داده است. بخشی از آن بر عهدۀ گفتمانسازی و تبلیغات و بخش دیگر هم بر دوش قوانینی بوده است که آن‌ها را با جدیت اجرا کرده‌اند. پس نتیجه می‌گیریم که بخش اعظم این کار بر عهدۀ دولت است. یعنی بخش اصلی فرهنگ‌سازی از آنجا نشئت می‌گیرد؟ بله. در فرهنگ‌سازی نمی‌‌توانیم دولت و سرمایه‌‌گذاری مادی و معنوی آن را نادیده بگیریم. در تمام کشورهایی که سبک زندگی مطلوب حاکم شده است، بخشی از آن مرهون اقتدار، زور، پول و تربیت افرادی است که بتوانند از عهدۀ چنین کاری برآیند. من در گذشته در جایی مسئول کتابخانه‌ای شدم که همه از آن بیزار بودند. متوجه شدم مسئول امانت کتاب برای این کار آموزش ندیده بود و به محض اینکه فرد آموزش‌دیده‌ای را در این جایگاه گذاشتیم، مشکل حل شد. اکنون در نظام جمهوری اسلامی، رهبری داریم که بدون تعارف، انسان منحصر به فردی است، اسلام‌شناس و دانشمند است و حرفهای بسیار خوبی می‌‌زند؛ اما باید تأسف بخوریم که حرفهای ایشان روی زمین می‌‌ماند و به آن‌ها عمل نمی‌شود. این یکی از اشکال‌های عمدۀ کشور ماست. در کشورهای دیگری که شباهت‌‌هایی به ما دارند، تمام گفته‌های رئیس کشورشان را یادداشت و از فردا عملی میکنند. بنابراین، در سبک زندگی نمی‌‌توان به‌تنهایی عمل کرد. نیرو و قدرت دولت در اینجا حرف اول را می‌‌زند. به‌نظر می‌رسد جامعۀ نخبگانی در تحلیل، تعریف و جاانداختن این سبک زندگی نقش مهمی دارد؛ ولی نیاز به موتوری داریم که نخبگان را متوجه این ضرروت کند. نظر شما چیست؟ من می‌خواهم حتی یک پله پایین‌‌تر از این بروم. مطبوعات و رسانه‌‌ها، به‌خصوص رسانه‌‌های متعهدتر، می‌‌توانند نقش بسیار مهمی در این زمینه‌ها ایفا کنند و حتی باعث تحرک نخبگان شوند. به هر حال، نباید قدرت رسانه را دست‌کم گرفت و باید از جامعۀ نخبگان و نه عموم مردم، مطالبه کرد. اگر این کار را با روش مطالبۀ جدی در نظام سیاسی و رسانه‌‌ها و بدنۀ اجتماعی قدرتمند مطرح کنیم، آنگاه میتوانیم نخبگان را به‌حرکت دربیاوریم و به‌علاوه، مسئولان را به این سو راهنمایی کنیم. اکنون که در آستانۀ تدوین برنامۀ ششم توسعۀ جمهوری اسلامی هستیم، باید تلاش کنیم این برنامه با نگاه سبک زندگی شکل بگیرد. باید این خواسته را از دولت مطالبه کرد که پیش‌‌نویس برنامه را تهیه می‌‌کند. برای اینکه این اتفاق بیفتد و فرمایش رهبر انقلاب روی زمین نماند، برنامۀ کلان کشور باید براساس فرمایش‌های ایشان شکل بگیرد که البته جدا از قانون اساسی و زیربناهای فکری جمهوری اسلامی نیست. یکی از انتقادهایی که به عملکرد انقلاب در سال‌های گذشته وارد میشود، این است که تاکنون دیدگاه رهبر انقلاب در برنامه‌‌های توسعه حاکم نبوده است. همان‌طور که می‌دانید، باید فقط یک دیدگاه بر برنامه اشراف و نظارت داشته باشد، نه چندین نگاه. مهم این است که نگاه کلی رهبر انقلاب بر برنامه حاکم باشد و دیگر بخش‌‌ها خود را هماهنگ کنند. به‌نظر بنده، خود رسانه‌‌ها می‌‌توانند به‌عنوان نمایندۀ افکار عمومی این نکات را پیگیری کنند؛ مثلاً این نکته را بررسی کنند که برای این برنامه و نگاه کلی تا چه اندازه بودجه هزینه شده است. همچنین باید اشاره کنم که به گفتۀ جامعه‌شناسان، سبک زندگی به‌صورت تدریجی شکل گرفته است و به‌سادگی تغییر نمیکند. عدۀ بسیاری معتقدند سبک زندگی واحدی وجود ندارد و نمی‌‌توان تمام افراد جامعه را با تمام سلایق و دیدگاههای قومی و گروهی در یک سبک زندگی گنجاند. آیا شما این تنوع را قبول دارید؟ اگر پاسخ شما مثبت است، آیا این تنوع با یک سیاست‌گذاری کلان واحد، تناقض دارد؟ مهم این است که روح و نگاه واحدی بر سبک زندگی حاکم شود. در این صورت، اساس و جوهرۀ سبک زندگی یکی خواهد شد؛ حتی اگر سبک‌‌های فرعی وجود داشته باشند و صورت‌ها متفاوت باشد. به‌عنوان‌مثال، در کشور ما بعضی از خانم‌‌ها با چادر و بعضی دیگر با مانتو نماز میخوانند. نمی‌‌توان به هیچ‌کدام گفت کار باطلی انجام میدهند. پس گریزی از تنوع نیست. با توجه به تنوع موقعیت اقلیمی و دیدگاه و تربیت افراد، نمی‌‌توانیم تنوع را حذف کنیم؛ اما اساس و جوهرۀ آن باید یکسان باشد. در کشور ما چاره‌ای جز این نیست که نگاه کلی حاکم شود و تنوع را هم بپذیریم. مثلاً در برنامۀ فرهنگی دانشگاه هم تصریح شده بود که 40درصد آن یکسان و 60درصد آن متناسب با نیازهای محلی و بومی است. روح برنامه در همان 40درصد وجود دارد. این روش اِشکال چندانی هم ایجاد نمیکند؛ چون اگر همۀ افراد یکسان فکر کنند و لباس بپوشند، بسیار مکانیکی خواهد شد. اتفاقاً دولت اتحاد جماهیر شوروی، سوسسیالیست‌ها و کمونیست‌‌ها پروژه‌‌ای به‌عنوان New Man یا انسان جدید داشتند و می‌خواستند انسان‌ها را مثل هم کنند. این پروژه شکست‌خورده است؛ چون با فطرت و خلقت بشر در تضاد است. بنده معتقدم در سبک زندگی باید تفکر انقلاب اسلامی را مد نظر قرار دهیم وگرنه اتفاق خطرناکی که برای کمونیست‌‌ها افتاد، برای ما هم رخ خواهد داد. به یاد دارم که در گذشته بعضی افراد، مؤسسه‌ها و مسئولان علاقه‌‌مند بودند که دانشجویان ایران مثل کرۀ جنوبی یا شمالی لباس متحدالشکل بپوشند. من اعتقاد ندارم این برنامه را بتوان در جامعۀ ما اجرا کرد؛ زیرا باید در عین اعطای آزادی به افراد و احترام به سلایق آن‌ها، سبک کلی را هم رعایت کنیم. این رویکرد بسیار جالب است و البته زحمت و گرفتاری نیز دارد؛ اما به‌هرحال باید پذیرفت که این ویژگی جامعۀ ماست. فراموش نکنیم که سبک زندگی مسئله‌ای جدا از جامعه نیست، بلکه در متن زندگی واقعی مردم جریان دارد و دیده میشود. با توجه به وضعیت فعلی جامعه، ارائۀ الگوی مناسب و تحقق سبک ایرانی‌اسلامی امکان‌پذیر است یا خیر و مهم‌ترین بایدونباید آن چیست؟ بدون شک، امکان‌پذیر است؛ اما در قانون اساسی بایدهایی در حد کلیات ذکر شده است. از طرف دیگر، در حد جزئیات نیاز داریم که از ظرفیت‌‌های موجود و توانمندی‌‌های مؤسسه‌های آموزش عالی بهره گیریم. به‌عنوان‌مثال، یکی از بایدهای بسیار مهم که بخشی از سبک زندگی با آن مشخص میشود، نحوۀ لباس پوشیدن است. در کشور ما، قسمتی از بایدونبایدهای پوشش به مسائل شرعی مربوط است. آن‌ها را باید بی‌‌تعارف بیان کرد و آموزش داد؛ چون عدۀ زیادی از مردم آن‌ها را نمیدانند. قسمت دیگر هم واضح و مشخص است و عرف جامعه به‌شمار می‌رود؛ مثلاً عرف نمی‌‌پسندد که در ایران مردی با شلوارک بیرون بیاید؛ گرچه خلاف شرع نیست. ازجمله جزئیات دیگر این است که تلاش کنیم مسکن، نحوۀ شهرسازی و ساختمان‌‌سازی به معیارهای دینی و فرهنگی ما نزدیک شوند. باعث تأسف است که معماران ما اعتراف کردند هنری به نام معماری ایرانی‌اسلامی وجود دارد؛ اما هنوز عملیاتی نشده است. اگر می‌‌خواهیم ساختمانی بسازیم، روح اسلامی‌ایرانی باید در آن جاری باشد. در مرحلۀ بعد می‌توان تصمیم گرفت که چه تنوع‌هایی داشته باشد. دربارۀ خوراک و تغذیه هم دستورات دینی فراوانی ازجمله طب‌الصادق، طب‌الباقر، طب امام‌علی، دستورات رسول خدا و تجربیات دینی وجود دارد. همچنین با بسیاری از دستورات متخصصان تغذیه نیز فصل مشترک دارند. به‌نظرم اگر برای همین چند موضوع به‌طور جدی سرمایه‌‌گذاری کنیم، مشکلات زیادی حل میشود و خواهیم دید که به‌تدریج بخش‌‌های دیگر هم پیش می‌رود. من نمی‌‌خواهم وارد بحث‌‌های دینی بشوم؛ چون عموم مردم واجبات شرعی را از والدین خودشان یاد گرفته‌اند: نماز میخوانند، روزه میگیرند و در مناسبت‌‌‌‌های دینی و مذهبی حضور دارند. این‌ها بحث‌‌های دیگری است که باید نارسایی‌‌های آن را اصلاح کرد. مطلب مهم دیگر این است که ادعا می‌کنیم جامعۀ ما جامعه‌ای دینی است. همۀ فقها نیز در رساله نوشته‌اند که نماز جماعت ثواب بسیار فراوانی دارد. حال، باید زمینه‌ای فراهم شود که هرجا 10 نفر حضور داشتند، نماز به جماعت برگزار شود. به‌عبارت‌دیگر، هیچ مسجدی نباید بدون امام‌جماعت وجود داشته باشد. حوزههای علمیه باید برای تمامی مساجد در هر سه نوبت امام‌جماعت تربیت کنند؛ چون کار بسیار مهمی است. متأسفانه ما اعتقاداتی داریم و از ثواب بی‌حساب آن‌ها هم مطلع هستیم؛ اما به آن‌ها عمل نمی‌‌کنیم. با وجود این، مشخص است که چرا سخنان رهبر انقلاب نیز اجرا نمی‌شود. نمی‌‌توان از مردم خواست دین‌دار باشند؛ ولی کسی احکام شرعی را به آن‌ها یاد ندهد. بعضی از مردم نمیدانند استفاده از انگشتر یا گردن‌بند طلا برای مردها خلاف شرع است. این نکات را چه کسی باید به آن‌ها یاد بدهد؟ اگر برای این بخش سرمایه‌‌گذاری کنیم، آنگاه میتوانیم به جملۀ امام استناد کنیم که «عالم محضر خداست. در محضر خدا معصیت نکنید.» مفروض جملۀ ایشان این است که مردم می‌‌دانند خدایی وجود دارد و محضر خدا و معصیت به چه معناست. البته منظور بنده این نیست که حوزۀ علمیه هیچ نقش و کارکردی ندارد. اتفاقاً اقدامات حوزۀ علمیه هدفمند است. اما این اشکالی تاریخی است و نیاز به بازخوانی دارد. شیعیان در طول هزار و چهارصد سال حکومت نداشتند و طبیعی است که باید با جنگ و گریز و تقیه، دین و مذهبشان را حفظ میکردند. به هر روی، در حکومت جمهوری اسلامی باید این نکات را بسیار جدی گرفت. درحال‌حاضر، آقای قرائتی ستاد اقامۀ نماز را تأسیس کرده‌اند. باید به ایشان احسنت گفت و به حال نظام سیاسی تأسف خورد که آن‌قدر تعلل کرد تا یک نفر شخصاً اهمیت نماز را به دولت قبولاند. در نظام جمهوری اسلامی رئیس‌جمهور به قانون اساسی قسم می‌‌خورد که پاسدار و مروج اسلام باشد. وظیفۀ رئیس‌جمهور اولاً و بالذات، ترویج ارزش‌‌های دینی است؛ پس باید برای آن سرمایه‌‌گذاری کند و پای آن بایستد. بنده در مصاحبه از افرادی که برای عضویت در هیئت‌علمی می‌‌آمدند، نه از نظر تفتیش عقاید، بلکه از این نظر که عقاید همکارانم را بشناسم، می‌‌خواستم جلسه را با تلاوت چند آیه از کلام‌الله مجید شروع کنند. بیشتر آن‌ها می‌گفتند زبان عربی بلد نیستند و به زبان فارسی قرآن می‌خواندند. همچنین از آن‌ها دربارۀ مسائل شرعی پیش‌پا‌افتاده مثل تیمم می‌‌پرسیدیم و می‌گفتند که تابه‌حال به آن نیاز پیدا نکرده‌اند و به همین دلیل، بلد نیستند. ضمن اینکه بسیاری از آن‌ها تصور میکردند خمس همین کمک‌‌هایی است که به کهریزک میکنند. بنابراین، حرف من این است که استاد دانشگاه باید این مسائل را آموزش ببیند تا بتواند پاسخ‌گوی دانشجویان باشد. بسیاری از این افراد در دشوار‌ترین رشتهها به‌سختی پایان‌نامۀ دکترا نوشته‌اند؛ غافل از اینکه از بسیاری مسائل عمومی و سیاسی ناآگاه‌اند. اگر بخواهیم سبک زندگی جدید مختص انقلاب اسلامی را به جهانیان ارائه دهیم، نیاز به سرمایه‌‌گذاری جدی فرهنگی داریم. همان‌طورکه در گذشته برای دفاع سرمایه‌‌گذاری کردیم و امروز تجهیزات لازم مانند موشک و اسلحه را در اختیار داریم یا در صنعت هستهای و دانش‌‌های جدید بسیار جدی فعالیت کردیم و نتیجه گرفتیم، در این بخش نیز باید بدانیم که حرفهای زیبا کافی نیست. بنده حاضرم با آمار و ارقام اثبات کنم که یکی از مشکلات کشور ما در این زمینه این است که برای مسائل حساس فرهنگی که زیربنای دینی دارند، سرمایه‌‌گذاری نکرده‌ایم. در مکه پشت مسجد مروه برجی دوقلو ساخته شده که جلوی آن نوشته شده است: «وقف لله تعالی عبدالعزیز‌بن‌آل‌سعود». یعنی عبدالعزیز برج تجاری و میلیاردها دلار را در راه خداوند وقف کرده است. پس می‌بینیم که کشورهای دیگر با این روش‌ها کار خود را پیش می‌‌برند و بخشی از درآمدهای چاه نفت را صرف تربیت نیرو میکنند تا به‌عنوان امام‌جماعت به آفریقا بفرستند. همچنین به آن‌ها حقوق میدهند و آن‌ها را تأمین میکنند. در اثر این آموزش‌ها، این افراد مثل قارج سبز می‌شوند و گروهی مثل داعش درست میشود. یعنی در گذشته این قارچ‌‌ها کاشته شده بودند که اکنون به این صورت از زمین بیرون می‌‌آیند. به هرحال، در این حوزه، نظام باید جدیت به‌خرج دهد؛ همان‌طورکه خوشبختانه مردم ما جدی هستند. نکتۀ دیگر اینکه برای رسیدن به سبک زندگی اسلامی، ناچاریم به سه نکتۀ فوق‌العاده مهم در آموزش توجه کنیم و برای آن سرمایه‌‌گذاری کنیم: احکام، اخلاق و عقاید. دورنمای کار مثبت است و اگر بخواهیم، این اتفاق به‌راحتی خواهد افتاد. نمی‌‌توان بدون سرمایه‌‌گذاری گله کرد که چرا دختران بدحجاب هستند. 90درصد آن‌ها اساساً نمیدانند این کار بدی است. بسیاری از آن‌ها نماز میخوانند، روزه میگیرند، به مجالس روضه می‌‌روند؛ ولی چون مادرشان این حجاب را دارد، آن را مسئلۀ قبیحی نمیدانند. این آموزه‌ها را باید برای جامعه جا انداخت وگرنه هنر نیست که بعد از گذشت سی و چهار سال از جمهوری اسلامی، نهادی مثل شهرداری به یکی از این آموزه‌ها عمل کند و بقیه نیز او را تشویق کنند. گفت‌وگو با دکتر غلامرضا خواجه سروی منبع: خردنامه همشهری انتهای متن/
94/08/03 - 05:18
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها