محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804117297
تعبیر متفاوتی که در روز عاشورا فقط به زبان حضرت ابالفضل(ع) آمد/ روایت پناهیان از سفر به دانشگاه های آفریقای جنوبی، اوکراین و کانادا
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری دانشجو: دومین مجلسِ یازدهمین دوره «سوگوارۀ هنر و حماسه» با سخنرانی حجت الإسلام پناهیان و شعرخوانی امید مهدی نژاد، شب گذشته در پریس ولیعصرِ دانشگاه هنر برگزار شد.به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، دومین مجلسِ یازدهمین دوره «سوگوارۀ هنر و حماسه» با سخنرانی حجت الإسلام پناهیان و شعرخوانی امید مهدی نژاد، شب گذشته در پریس ولیعصرِ دانشگاه هنر برگزار شد. خلاصه ای از سخنرانی شب اول این مراسم را نظر می گذرانید: حماسه، آمیزه ای است از صلابت و شجاعت و بسیاری دیگر از زیبایی هایی که در زندگی انسان یافت می شود. معمولاً ظرف حماسه ظرفیت پذیرش خیلی از زیبایی ها را دارد. کاش فرصت می شد درباره رابطه صداقت و حماسه سخن بگوییم. ما تابه حال به موضوعات مختلفی در ارتباط با حماسه پرداختیم، ولی در این سال ها به ارتباط صداقت و حماسه نپرداختیم. حماسه، زیبایی، جذابیت و شیرینی خاص خود را دارد، به حدی که آن سرگرم کنندگی و فرحناکی که انسان در ارتباط با حماسه پیدا می کند، در ارتباط با هیچ موضوع دیگری نمی تواند آن نشاط را پیدا کند. به هرحال این برداشتی کلی است که ما از حماسه داریم. ولی ما امروز با آخرالزمان مواجه هستیم. ما در شرایط دیگری هستیم غیر از شرایطی که در طول تاریخ بوده است. در شرایطی که در طول تاریخ بر بشر حکم فرما بوده، حماسه ها همیشه توأم با مظلومیت بوده اند. ما واقعاً در پیچ مهم تاریخی هستیم، یعنی از دوران مظلومیت حق خارج می شویم و به دوران اقتدار حق می رسیم. این خیلی تفاوت ایجاد می کند. حماسی بودنِ انسان به این است که جهانی اندیش باشد حالا چگونه می شود حماسه هایی تولید کرد نه توأم با ظالم بودن، بلکه توأم با مقتدر بودن؟ می شود چنین حماسه ای خلق کرد، حماسه ای که این بار مظلومان تاریخ نمی آفرینند، بلکه قدرتمندترین ها آن را رقم می زنند. الآن دیگر جای بحث حماسه هست. اساساً حماسه همیشه برای مظلومان تاریخ است. یکی از ویژگی های حماسه در آخرالزمان این است که این حماسه ها جهانی هستند. الآن حماسی بودن یک انسان به این است که جهان اندیش باشد، به جهان فکر کند، به بشریت فکر کند. ما الآن باید فراتر از منطقه خودمان، فراتر از وطن و حتی فراتر از اسلام به موضوع نگاه کنیم، من دارم چه چیزی را تقاضا می کنم؟ برسیم به جایی که لااقل جوانان نخبه فرهنگی، جهانی اندیش باشند، درباره همه پدیده ها از جنس اول صحبت کنند. البته مردم ما الآن خیلی هوشیارتر شده اند، ولی هوشیاری ما تازه دارد می رسد به حد و اندازه های مملکت. باید هشیاری مان به اندازه های جهانی برسد. من در سه نقطه جهان به دانشگاه های پیشرفته رفته بودم تا به دانشجوهای ایرانی سر بزنم. این سه نقطه واقعاً نقاط دور از هم بودند: آفریقای جنوبی، اوکراین و کانادا. می پرسیدم که یهودی ها بچه هایشان را به چه رشته ای می فرستند؟ بلافاصله همه می گفتند بیشترِ این ها اقتصاد می خوانند. ببینید، بیشترِ این ها اقتصاد می خوانند. اقتصاد یعنی چه؟ یعنی تو چطور می توانی از هرچیزی پول در بیاوری، آن را بگو. بیشتر از اینکه تکنسین تربیت بکنند، می گویند از تکنسین ها و متخصصان فنی چطور می شود پول درآورد. آن ها این را یاد می گیرند و بعد با پول، صنعت را هم اداره می کنند. طی صد سال پیش بینی کردند که تاج پادشاهی بر جهان را بر سر خواهند گذاشت. انقلاب اسلامی ایران آن ها را خراب کرد، وگرنه آن ها کارشان را پیش برده بودند. چه شد که این ها جهانی شدند؟ خودشان می گویند نهایتِ مظلومیت ما و پراکندگی ما در جهان. خب ما از این دو عنصر یکی از آن ها را داریم: نهایتِ مظلومیت. اما پراکندگی در جهان را آنچنان نداریم، ما قومی نیستیم که در جهان آواره شده باشیم و هیچ سرزمینی نداشته باشیم و مجبور باشیم برای بقا سفت و سخت زندگی کنیم. ما برای جهانی شدن باید به فهم خودمان تکیه کنیم. ما الآن باید دانشگاه داشته باشیم، ما الآن یک دانشگاه درست و کامل برای مدیریت فرهنگی که با استفاده از آن، محل هایمان را، ایران اسلامی خودمان را اداره بکنیم، نداریم. من دارم اینجا تقاضا می کنم که بیایید دانشگاه ها و رشته هایی تأسیس کنیم که ببنیم با فرهنگ ملل و مردم جهان چگونه باید برخورد کنیم، با چه زبانی با مردم جهان حرف بزنیم. امروزه این تقاضایی است که دین از ما دارد، امروزه این تقاضایی است که تاریخ از ما دارد. اتفاق خیلی عجیبی دارد می افتد، از یک طرف ما ناخواسته داریم جهانی می شویم، از یک طرف یک قدم در این زمینه برنمی داریم و از طرف دیگر ادعا هم می کنیم. امام حسین(علیه السلام)، به چیزی فراتر از سیاست می اندیشید خب یک سری به کربلای اباعبدالله الحسین(علیه السلام) بزنم. اباعبدالله الحسین (علیه السلام) وقتی محاصره شد، فرمود خب من می روم، من برمی گردم، رهایم کنید. آقا چه شد آن انقلابی گری؟ در انقلابی گری، یک شلوغ بازی الکی که نداریم. فرمود من برمی گردم. به ما گفته بودند امام حسین(علیه السلام) رفت که یزید را بکشد، حکومت را بگیرد، با آن مردم! وقتی با آن مردم نشد، فرمود من برمی گردم. انقلابی گریِ الکی نداریم. گفتند کجا بر می گردی؟ فرمود می روم مدینه. گفتند نمی شود برگردید مدینه. فرمود می روم یک جای دیگر، گفتند نمی شود. فرمود خودم می روم سمت یزید حالا باهم یک کاری می کنیم. اباعبدالله الحسین(علیه السلام) خیلی کوتاه آمد، برای چه؟ برای اینکه به چیزی می اندیشید که فراتر از سیاست بود. دقت کنند دوستان، من جزو کسانی هستم که «سیاست ما عین دیانت ماست» را قبول دارم، حتماً دیده اید که خیلی هم در این زمینه حرف زدم، ولی ما فراتر از سیاست هم داریم. باور کنید که ما باید جهان را اداره کنیم اصلاً جنس دین ما طوری است که دنبال تمدن است و سیاست هم جزئی از آن است و ما سیاستی را باید اتخاذ کنیم که در پی تمدن سازی باشد. ولی تعابیری را می خواهم به کار ببرم که جرئت نمی کنم. ما باید جهان را اداره کنیم. ما بچه مثبت بازی نباید دربیاوریم. «آهسته برو آهسته بیا که گربه شاخت نزنه»، «بچه از کنار دیوار برو» و امثال این ها، اخلاق اسلامی نیست. باور کنید که ما باید جهان را اداره کنیم. جهان برای ماست، برای مرامِ ماست. آقا این منیّت نمی آورد؟ خب مواظب باش که نیاورد. بحث محرم برای ما خودسازی و نورانی کردن است تا بزرگ شویم. اگر نماز می خوانیم، با نماز می خواهیم بزرگ شویم. زمانی ظرفیت بزرگ شدن و زمینه بزرگ شدن وجود نداشت، ولی الآن خوشبختانه وجود دارد. خداوند می فرماید که تو باید مانند من شوی. درست است که ما تکبر خدا را نباید بگیریم، ولی ما تا بزرگ نشویم به ملاقات خدای بزرگ نخواهیم رفت. اگر بزرگ شدیم، خیلی از انگیزه های پست دنیایی، نزد ما حقیر خواهد شد. اگر انسان بزرگ شد، حماسه می آفریند. انسان های بزرگ، حماسه می آفرینند. بزرگی را در چه می بینید؟ معنویات ما کجا در سعی کرده این بزرگی را در ما ایجاد بکند؟ برای اینکه از حقارت بیرون بیاییم، از کدام گناه باید استغفار کنیم؟ از به فکر خود بودن، از محدود به خود بودن. جهان بزرگی در روح خودتان پیدا بکنید. عباس(علیه السلام)، رفته بود برای نجات بشریت چرا حضرتعباس(علیه السلام) مقامی دارد که همه شهدا از جمله شهدای کربلا به او غبطه می خورند؟ یکی از دلایلش این است که ابوالفضل العباس(علیه السلام) نرفت که مشک آب برای لب های تشنه بچه های اباعبدالله الحسین(علیه السلام) برساند. اگر به درون روح عباس(علیه السلام) مراجعه کنید، می بینید که قصدش خیلی بزرگ تر از این ها بود. یک تعبیری به زبان او آمد که به زبان هیچ کدام از شهدای کربلا نیامده بود. همه شهدای کربلا گفتند که یااباعبدالله، ما می خواهیم از شما دفاع کنیم، اجازه بده ما فدای شما شویم. تنها کسی که جمله متفاوتی گفت و ناشی از روح بزرگ اوست، ابوالفضل العباس(علیه السلام) است که گفت یااباعبدالله سینه ام سختی تحمل کرده، تنگی کرده، دیگر نمی توانم تحمل بکنم، می خواهم انتقام کشته شدگانم را بگیرم. اصلاً به پایان فکر نمی کند، حتی به شهادت هم نمی اندیشد، می خواهد غائله را جمع کند؛ این ناشی از روح بزرگ اوست. حسین(علیه السلام) وقتی بر بالین عباس(علیه السلام) رسید، گفت که اکنون امیدم ناامید شد و کمرم شکست. این حرف یعنی اینکه حسین(علیه السلام) واقعاً امید به پیروزی داشت و این پیروزی با عباس(علیه السلام) ممکن بود. در تاریخ هم امیر مؤمنان(علیه السلام) را وقتی دست بسته به مسجد بردند، خانم فاطمه زهرا(سلام الله علیها) آمد و ایشان را نجات داد و حضرت علی(علیه السلام) در آن لحظه گفت اگر من دو نفر را داشتم، کار به اینجا نمی کشید: حمزه سیدالشهدا و جعفر طیار. در کربلا هم حسین(علیه السلام) می گفت که عباس اگر تو را از من نگرفته بودند،کار به اینجا نمی کشید. بله حمزه سیدالشهدا و جعفر طیار هم به مقام ابوالفضل العباس(علیه السلام) غبطه می خورند. واقعاً بشریت، لیاقت این را نداشت که عباس(علیه السلام)، نجاتش دهد، وگرنه عباس(علیه السلام) رفته بود برای نجاتِ بشریت.
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری دانشجو]
[مشاهده در: www.snn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها