تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835609785
گفت و گوی حمید نعمت الله با مسعود کیمیایی:جارموش را دوست ندارم بیشتر سیرک بازاست تا فیلمساز
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: کیمیایی وکیارستمی حمید نعمت الله حدود ۲۰ سال پیش گفت وگویی با مسود کیمیایی درماهنامه فیلم و سینما انجام دادکه همچنان خواندنی است . به گزارش بولتن نیوز ، متن کامل این گفت وگو به شرح زیر است : فیلم آرام نخواهم ساخت * به اندازه گذشته از فیلمسازی لذت می برید؟ – نه! * چرا؟ – تو چند دقیقه قبل از من پرسیدی نگاتیوهای «قیصر» کجاست؟ من نمی دانم چقدر باید هی بسازی و تمام چیزهایی که ساختی مال تو نباشد. بالاخره وقتی خانه ای ساختی، می روی که توی آن بنشینی. صاحب خانه هست. همیشه همه زندگی ما سرکوب شده، چه در خانه و چه در بیرون آن. شاید فقط همان جوانی که اول دوره ای است که می آییم و کار می کنیم و شروع می کنیم، به نفس کشیدن، از این شوق، سلطه را کمتر حس می کنیم. رفقایی که با هم رشد کردیم نیستند. ما در صحنه، کار نمی کردیم، زندگی می کردیم. وقتی این طوری زندگی کنی، دیگر نمی شود «مهر» در اثرت نباشد. یه جوونی بود تو کوچه ما که خیلی دوست داشت فیلم بسازد. خیلی پرس درس خوانی بود خیلی هم بچه خوبی بود؛ احمد مقاره ای. یادم هست این احمد مقاره ای تصویری از سینما گرفته بود از مهر ما گرفته بود نه از خود سینما. الان هم دکتر است. رییس بیمارستان سوانح سوختگی که از همان موقع دیگر ندیدمش. در تمام بچگی ام در همه آن سالها، دور من ساکت نبوده که حالا زندگی ام ساکت باشد. فیلمم ساکت باشد. من تو جایی از شهر به دنیا آمدم که اطرافم همه اش درگیری بود. یک شب شام غریبان، یک چاقوکشی شد، بعد از این که آمدند و دعوا ختم شد، بیست و چهار جنازه روی زمین افتاده بود. من ده سالم بود همانجا می پلکیدم. حالا من نمی توانم بروم آنجا، پیش دوستانم، آمریکا. چون خودشان هم برای آنجا نیستند و این را می دانند. اگر برگردید چه کارتان می کنند؟ هر کاری کنند، بهتر از این است که آنجا بایستید و زندگی را که دوست ندارید، بگذرانید. * در طول ساخت فیلم ضیافت من از نزدیک شاهد بودم که شما خیلی جدی و خیلی عمیق حسرت آن سالها و آن رفاقت ها را می خورید، چیزی که به هر حال خیلی به سینما و فیلمسازی شما مربوط نمی شود، من تصور می کنم شما آدمی احساساتی شده اید … – باید یک چیزی را باز کنم. ببین همه چیز ما بچه ها با هم می گذشت. در کنار هم می گذشت، همه چیز نسل ما بیرون خانه و با هم بود. پس هر آنچه بود در همان کوچه و اطراف محله بود. حالا اینجاست که رفاقت می شود بزرگترین حکم. یعنی وقتی زندگی می رود تو کوجه، اصل و زندگی تبدیل می شود به رابطه. رابطه با رفقا. خب، حالا اگر بچه احساساتی باشی این در ذهنت می ماند، برای همیشه. به همین دلیل اولین برخورد با سینما یادت نمی رود. به همین دلیل است که دختری را که در دوره دبستان دوستش داشتی، هرگز یادت نمی رود. پس آن چیزی که زندگی ما بودف رابطه ما بود. یا لااقل زندگی من اینها می شود. تو راست می گویی، من دارم احساساتی نگاه می کنم. خب شاید هم آنها دارند زندگی خودشان را می کنند، همه رفتند، خیلی راحت. * من فکر نمی کنم شما امروز لنگ تخصص اسفندیار منفردزاده در موسیقی یا بازی بهروز وثوقی باشید، قضیه بیشتر عاطفی است. – حرکت هوشیارانه ای است، اما می دانی من این را نمی گویم. خب من همه میزان و استعداد اسفند را می دانم و می دانم ظرفش چقدر است. اما خودش و آن رابطه برایم مهم است – بهروز میان ما بود. ما بچگی ما نیست. اون کارمند وزارت دارایی بود و اهل خوی. در سینما – زمان سینما – با او برخورد کردم. اسفند به کار ربطی ندارد. * به هر حال شما دچار عارضه دلتنگی شده اید. قلبتان پوست پیازی شده و الا در زندگی روزمره ای که من می بینم، کسی تعابیری مثل «رفاقت» را تا این اندازه جدی نمی گیرد. سلام و احوالپرسی و احترام متقابل. راضی هم هستند. البته بدشان نمی آید اسم این رابطه را رفاقت نزدیک بگذارند، اما همه می دانند زیاد جدی نیست و کمبودی هم حس نمی کنند. اجازه دارند از یکدیگر متوقع باشند. شما دچار این ضعف یا امتیاز هستید که به این عوالم خیلی حساس باشید، حساسیتی که تا امروز ابزارتان شده برای کارهایتان به هر حال شما تا پایان عمر به این حسرت خواری محکوم هستید. مطمئن نیستم همان دوستان تا این حد قدر آن رفاقت ها را بدانند و امروز برایشان اهمیتی داشته باشد. – یک شکلی می دانم حرفت درسته، یه شکلی نه. خب بهروز که مسأله اش فرق دارد. او هنرپیشه فیلم های من بود و تقریباً رفیق همین. بعد هم به سمت جریانی رفت که بی هویتی محض بود اما اسفند چیز دیگری است، او هم این حس ها را دارد. اسفند سربزنگاه فرار نمی کرد، سربزنگاه می ماند. * اصلاً بزنگاهی بوده؟ – بوده، منتها حتماً منظور من از این بزنگاه شرایط خیلی عجیب و غریب نیست. ما که کار خیلی عمده ای نمی کردیم. ما مخالف بودیم. بعد فکر می کردیم خیلی هم کار عمده ای می کنیم. بعد این مخالفت با خودش کابوس هم می آورد. بعد این کابوس ها با خودش قهرمان هم می آورد، بعد قهرمان کابوس احتیاج به رفاقت داشت، احتیاج به ایستادگی داشت. برای من زندگی که با هم می کردیم، مهم است. تو خود زندگی هم کم بزنگاه نیست. باز جمع شدن، دست روی دست هم گذاشتن. آن یکی اعتقادش در بعضی زمینه ها با من فرق داشت، من با دیگری، اما وقتی دست روی دست هم می گذاشتیم، وقتی فیلمی می ساختیم، یه دعوت بود برای دور هم نشستن تو سر و کول هم زدن برای کار مهم انجام دادن. * متوجه بودید که دارد خوش می گذرد؟ – نه فکر می کردیم همیشه همین طوره. * شما همیشه در مورد منفردزاده و نعمت حقیقی با علاقه و صمیمیت صحبت می کنید. – بله نعمت رو هم خیلی دوست دارم. * در فیلم های اخیرت، شخصیت های اصلی یک جایی بغض یا گریه می کنند، این طور که یادم می آید در سرب، دندان مار، گروهبان، ردپای گرگ، تجارت و همین ضیافت هم چنین لحظه هایی بود، سواری موقعیت دراماتیکی، من اینها را بی ارتباط با حال و حس خودت نمی دانم. – بعید نیست. من توشون نمی گردم، ولی وقتی این طور ردیفمی کنی شاید … خب، خیلی خوش نگذشته. * طی این سالها معنی مفاهیمی مثل «تنهایی»، «رفاقت» و «ستیز» برات تغییر نکرده؟ – «ستیز» چرا. از گروهبان به بعد باز این که این آدم آرام نباشد بیشتر شده. فکر نمی کنم دیگه فیلم آرام بسازم. * هیچ وقت به فکر ساخت یک فیلم کاملاً متفاوت نیفتاده ای؟ مثلاً یک فیلم کمدی؟ – متفاوت شاید، اما کمدی هیچ وقت. سینمای کمدی را برای آمریکا، هالیوود و تاریخ سینما خیلی هم دوست دارم در حال تعویض، شرایط تلخ و سیاه یک جور ریاکاری می دانم. آخرش هم می گویند لبخند باید به لب مردم بیاید و خنداندن مردم ثواب است … نه، نمی پسندم، دوست ندارم، از من برنمی آید. * شما همیشه سعی داشته ای فیلمساز معاصر تلقی شوی؟ در قبل از انقلاب وظیفه خود را به عنوان یک فیلمساز متأثر از زمان و اجتماعی خود انجام داده ای، آیا خودت فکر می کنی در فیلم های بعد از انقلاب هم همین نقش را داشته ای؟ – بعد از فیلم ضیافت سؤال های مثل این زیادی مطرح شد که جایگاه خودت را در سینمای امروز می دانی کجاست؟ کجا ایستادی؟ سرعتت چقدره؟ … اینها را من نمی دانم. واقعاً نمی دانم. من فقط این را می دانم که کجا دارم می روم و بضاعتم برای این مسیر چقدر است. در این موارد که سؤال کردی و سؤال های مشابه. آدم بسیار ساده ای هستم، هیچ جور حساب و کتاب سود در هیچ مرحله ای از زندگی ام نکرده ام. * در مورد موفقیت های سینمای ایران در آن سوی مرزها چه نظری دارید؟ – یک کتابی چاپ شده بود که مثلاً فیلم های برگزیده دهه گذشته را انتخاب کرده بود. در آخر کتاب هم نوشته شده بود، هر فیلم چه نشست های جهانی داشته است. تمام موفقیت ها در جشنواره های درجه ۲ بود. دلم نمی آید این واژه را به کار ببرم، اما این موفقیت ها بیشتر نمایش بوتیکی فیلم های ایرانی بود. پر از مقوا و دیپلم افتخار و این چیزها از جشنواره های درجه ۲٫ ما در بخش های اصلی فستیوال ونیز چیزی نداشتیم، در مسابقه کن نداشتیم، در برلین نداشتیم. خب، موضوع خیلی هم جدی نیست. البته غیر از عباس کیارستمی. عباس کیارستمی بلد است هر طور فیلمی بسازد. توانایی هایش را می شناسم. او در همه زمینه ها مستعد است. شنیده ام که بعضی گفته اند او جای دوربین را بلد نیست. او آنقدر خوب جای دوربین را بلد است که این توهم برای تو پیش آمده. مثل آن شکارچی که می توانست در انبوه پرندگان که آسمان را سیاه کرده اند، بزند که به هیچ پرنده ای نخورد! اما جدا از جشنواره ها در مورد بازارهای جهانی باید بگویم، این اصلاً ساده اندیشی نیست که من مثلاً فکر کنم از فردا فیلم من در پاریس نمایش عمومی خواهد داشت. یعنی یهودی ها همه سینماهایشان را خالی می کنند، آن زنجیره سینماها صاحبنظران اکثر آنها یهودی هستند می گذارند فیلم من نشان داده شود؟ آنها اصلاً از ۲ سال پیش قرارداد اکران هایشان را بسته اند. اکران هایی که از فیلم های ما می کنند، بیشتر در سالن های کوچک و سینماهای محلی شان است. اصلاً سینمای ما سینمایی نیست که واردات و صادرات داشتهباشد. * از آینده فیلمسازیتان چه تخمینی دارید؟ فکر می کنید موفقیت های بزرگ سال های دور تکرار می شود؟ – اصلاً آن موفقیت ما هم هندسه مشخص و معینی نداشت. بر مبنای برنامه ای خاص حادث نشده بود، پس آینده هم نمی تواند غیر از این باشد. آن چیزهایی را که شما موفقیت می گویید، من اسمش را می گذارم تماس گسترده. وقتی تماس ایجاد شد، منتقد اصیل، روشنفکر اصیل، هنرمند اصیل و بیننده اصیل، همه یک جا قرار ملاقات می گذارند برای این که آنجا، جای دروغ نیست، دروغ نمی شنوی. * کدام مرحله کار فیلمسازی را بیشتر دوست دارید؟ – روی صحنه، یعنی زمان ضبط. یعنی زمانی که همه چیز آماده است و باید فیلمبرداری شود. اصلاً خلاقیت اونجاست. اصلاً تمام چیزهایی که تو رویایش را داشتی، آنجا اتفاق می افتد؛ روی صحنه. * برای نوشتن دیالوگ ها به خودتان فشار می آورید! – اصلاً از هر ده تا عکسی که می نویسم، شاید یک خط خوردگی باشد. من نمی نشینم فکر کنم ویا قدم بزنم تا بفهمم این آدم چه می گوید، من اگر بتوانم خودم را فراموش کنم و جای آن کاراکتر بنشینم و از سوی او حرف بزنم، کار تمام است، این یک اصل است، اما رسیدن به این اصل همیشه یکسان نیست. * در مورد فیلمنامه هایی مثل داش آکل که قصه روز ندارند، شیوه کار چگونه است؟ – برای هر سناریویی باید زبان سازی کرد. فرضاً وقتی داش آکل حرف می زند، اصلاً این فارسی آشنایی نیست. باید زبان تازه ای بسازید، چیزی هم که دارید فقط اشاراتی است که هدایت می کرده. در داش آکل می شنویم «وقتی پاشو گذاشت رو یه حبه انگور، سقش شیرین شد» خب، این اصلاً نبوده، ساخته شده. شما هیچ جا نخوانده اید که آدمی مثل عین القضاه، ملاصدرا، میرداماد و اصلاً حافظ چه طور با بچه اش، با زنش صحبت می کرده، وقتی می خواهید از زندگی حافظ فیلم بسازید، باید یک زبان کهن – تازه بسازید. همان کاری که من در مورد داش آکل و یا فیلمنامه عین القضاه کردم. اول آهنگ کلمات و جملات را پیدا کردم، مثل موسیقی، میزان تیزی کلمات مشخص شد و بعد شکل تلفظ کلمات مشخص شد و بعد شکل تلفظ کلمات که کاری است مربوط به روی صحنه. تلفظ کلمات با خودش فرهنگ و طبقه خاص می سازد. به دو شکل تلفظ حرف «ک» توجه کنید که چه فاصله طبقاتی در این دو شکل می بینیم. حالا نه فقط زبان دو فیلم قیصر و رضا موتوری که زبان کوچه آن زمان است، نوعی تقلب وجود دارد که به دلیل خود شخصیت اصلی است. حالا در مورد زبان ناشناخته ای مثل زبان بروخس که از راه ترجمه به ما می رسد و هم خود فیلم که باید ببریمش در شمال. یا در مورد سرب تنها نشانی که داریم ژورنالیسم آن سالهاست و باید زبان محاوره از میان ساخته شود. به همین دلیل مراعات است که در فیلم گوزن ها، هم سید به تو می چسبد و هم قدرت. به این خاطر که اینها خودشان دارند حرف می زنند. باید دانست زبان یک چریک شهری که از او هیچ تصویری نداریم، وقتی می آید سراغ دوست قدیمی خودش که هم محله بوده اند اما فاصله جدی و سرنوشت سازی بین آنها افتاده، چگونه است. اینها زبان های مختلفی هستند و لای هیچ کتابی هم وجود ندارد، هیچ مأخذی برای اینها نیست، منابعی مثل کتاب کوچه شاملو یا دهخدا هستند، اما اینها محاوره نمی آورد. زبان سازی برای هر فیلم اصلاً کاری اساسی و بسیار ضروری است که باید تدریس شود. باید بخش مهمی از تدریس سناریونویسی اینها باشد که من هرگز ندیده ام این طور باشد. مدام بحث های کلی و ترجمه شده اش درباره گره و گره گشایی و این چیزها می شنویم. البته زبان سازی برای یک متن کار بسیار دقیقی است. یک زبان بسیار مشکوک و تقلبی و بد از تلویزیون می شنویم که نمی دانم چرا بخش متفکر تلویزیون اجازه می دهد آن زبان پخش شود. زبان تئاترهای مذهبی کوفه ای است، اصلاً من مطمئنم هیچ زبان شناسی نمی داند این زبان از کجا آمده. * ظاهراً شما می دانید. – یک رادیویی بود به اسم رادیو نیروهوایی. این رادیو برنامه زنده پخش می کرد. آدمی هم به نام محسن فرید در این رادیو نمایش رادیویی اجرا می کرد و از این زبان استفاده می کرد و نمایشنامه های اصطلاحات توس و بغدادی اجرا می کرد، بعد این زبان را برد تو تئاترهای لاله زار، بعد هم آهسته، آهسته در قصه شب استفاده شد و حالا تبدیل شده به زبان رایج نمایش های مذهبی. * وقتی فیلمنامه می نویسید، برنامه روزانه تان چگونه است، چگونه می نویسید؟ – من یکباره می نویسم. همه فکرها از قبل شده و حالا فقط مرحله نگارش است. اغلب در طول ۲۴ ساعت کار تمام می شود، گاهی ۴۸ ساعت. * یعنی بیست و چهار ساعت پشت هم یا با فاصله؟ – پیوسته و پشت هم. مثلاً فیلمنامه ضیافت را ۶ عصر شروع به نوشتن کردم تا ۹ صبح. جور دیگری بلد نیستم. * در مورد شکل گیری ایده ها در ذهنتان توضیح دهید. – مجرای خاص ندارد. جاده ای ندارد. هر کدام مسیر جداگانه ای را طی می کند. ما فیلم های نساخته زیاد داریم. تعداد فیلم های نساخته مان خیلی بیشتر از فیلم هایی است که ساخته ایم. وقتی فیلمنامه ای برای مدتی کار نشد و تبدیل به فیلم نشد، کهنه می شود. از دست می رود. یک جوری بیگانه می شود. آدمی که در خودت هست، یک جایی رأی تو را می زند، می گوید اصلاً نگاه معاصر به این موضوع این نیست. وقتی این شک آمد، دیگر اثر را کنار می گذاری، گاه هم چندین فصل در طول سناریوهای مختلف با من می آیند و دوست دارم یک روزی آنها را کار کنم. یکی از آنها طرحی است به اسم «ویروس». * مشکلش چیست؟ – نیمی از آن را دوست دارم و نیم دیگر را دوست ندارم، آن بخشی را که دوست دارم، در یک تیمارستان اتفاق می افتد. * از قدیم با دکوپاژ کامل سر صحنه می رفتید. – درست از روزهایی که با احمد اکبری و فرامرز قریبیان می خواستیم، فیلمی کار کنیم به اسم «واخورده ها» از همان موقع من عکس هایم را می نوشتم اما یک چیزهایی را هم قبلاً می نوشتم ولی حالا در دفترچه عکس ها نمی نویسم، مثل هندسه کاری که قرار است دوربین انجام بدهد. * فیلم هایت را در زمان اکران عمومی می بینی؟ – اصلاً. نمی دانم چرا وقتی تو سینما فیلم می بینم یک شکلی معذبم. شاید به این خاطر باشد که قوتی فیلم می گیرم و می دانم چه چیزی گرفته ام. در واقع فیلم را دیده ام. موقع فیلم دیدن مثل مشق شبانه است وقتی اجرای کامل را روی پرده می بینم، یک جوری دوست ندارم. ناراحت هستم. در قدیم گاهی فیلم هایم را در اکران می دیدم، اما مدت هاست دیگر این کار را نکرده ام. * فیلم چقدر می بینی؟ – خیلی. دارم با این کارگردان ها که تازه از هالیوود و کمپانی ها جدا شده اند، آشنا می شوم و خیلی لذت می برم. * از فیلمسازان جوان خارجی کار کدام را پسندیدی؟ – کارگردان خیلی خوب که تازگی چند فیلم خوب از او دیدم، هال هارتلی بود. فیلمساز روشنفکری است. * جارموش چطور؟ – نه. جارموش را دوست ندارم. بازیگر است. نمایشگر، بیشتر سیرک بازه، اما هارتلی تو کارش تفکره. سینمایش رو خیلی می پسندم. عجیب این که سینمایی که موج خیلی خوبی از آن می آید، از طرف آمریکاست. آمریکایی ها مهاجم این نوع سینما بوده اند. * کیسلوفسکی؟ آنجلو پلوس؟ … – نه. با اینها ارتباط برقرار نمی کنم. اینها اصلاً سینمایی که من دوست دارم، نیست. تازگی دو فیلم از یک فرانسوی مهاجر به آمریکا دیدم، آتش بود. سام راینر. اصلاً کیسلوفسکی و سینمایش را من نمی فهمم. ببینید این حرفها که سینما باید شکل زندگی باشد، نمی تواند سرعت کم داشته باشد و … اینها حس نمی سازه. تحلیل هیچ وقت حس نمی سازه. تحلیل اگر خیلی محکم باشد، عقیده می سازد، اما حس نه. شما با تحلیل نمی توانید احساستون رو نسبت به یک فیلم عوض کنید. * دوست داشتی کدام یک از فیلم هایت را نساخته بودی؟ – فیلم بلوچ. به دلیل اذیت و آزار زیادی که برای آن شدم، اما سناریوهای دیگری دارم که دوست داشتم جای بعضی از آنها ساخته بودم. * جای کدام یک می ساختید؟ – جای بیگانه بیا. اصلاً بیگانه بیا برای شروع فیلمسازی مثل من شروع کاهل و تنبیلی است. سالها تأثیر ساعت ۲ بعدازظهر مرداد ماه خیلی مالیخولیایی در کوچه ولو بودن و شب های کانون فیلم بود. فیلم های هیروشیما عشق من و سال گذشته در مارین باد، تأثیر اینها بود. من فکر می کردم دور و بر ما هیچ چیز نمی گذرد، هر چی هست تو جاهایی مثل کانون فیلم و آنطور جاهاست. ژان نگلسکو که برای آن موقع من خیلی بود، با اسکار سر و کار داشت با گاری کوپر فیلم ساخته بود، جیم وایمن به سینما وارد کرده بود و اینها تو دست و بالش بودند، آمد فیلم را دیدی که مثلاً در مورد مونتاژش نظر بدهد. گفت این مونتاژ نمی خواهد، هر کجایش را خواستی به هر کجایش بچسبان فرقی ندارد. می گفت تو چرا این طوری به سینما نگاه می کنی؟ تو وقتی با من کار می کردی، سینمای دیگری را دوست داشتی. می گفت این سینمای تخیلی نابلدان سینماست که فقط سینما را دوست دارند. عکس های طویل و دو تا دیالوگ و بعد هی راه بروند و راه بروند! گفت دوربین را بگذارند جلوی چند تپه با لنز تله. بعد یک بچه ای هر شیار که پایین می رود، وقتی بالا می آید، ده سال بزرگتر شود. بدون این که عکس را ببری و در آخر یک پیرمرد با عصا از شیب بالا بیاید، هر فستیوالی برای این فیلم دست می زند، اما این فیلم سینما نیست. * اگر قرار باشد برای ساخت فیلم «قیصر» از کسی ممنون باشید، آن کس کیست؟ – هیچ کس. یک خورده از عباس شباویز که خیلی دوستش دارم، دلخورم که این رقص را گذاشت تو فیلم. خیلی اصرار کرد به این رقص. بعد وقتی قرار شد خودشان بروند بگیرند، گفتم خودم می روم. * دوست داشتی جای فیلمساز، داستان نویس یا شاعر بودی؟ – فکر می کنم همه اینها هستم. فکر می کنم هر وقت رمان بنویسم، بنشینم و بنویسم، همانقدر که تو سینما قد کشیدم چه کم و چه زیادف همان قدر خوب خواهم نوشت. شهرت هم که دارم. به خاطر سینما منتشر نکرده ام. * طرح هایی برای رمان یادداشت کردی؟ – یادداشت نکردم اما در ذهن دارم. یک بار شروع کردم به نوشتن یک رمان که موقعیت های خانوادگی خاصی پیش آمد که نتوانستم ادامه بدهم اما حتماً خواهم نوشت. اصلاً با مقوله نویسندگی در این مملکت کار دارم. منبع : سینما سینما
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها