واضح آرشیو وب فارسی:الف: راههای علمی افزایش پوشش بیمههای پایه
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۲ تير ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۱۳
دفترچه درمانی نماد بیمه درمان است و بیمه برای رفع بیم بیمهشدگان در قبال هزینههای درمانی به وجود آمده است. مردم هنگام سلامت پول میدهند تا هنگام بیماری نگران هزینههای درمان نباشد، اما در عمل به نظر میرسد بیمه درمان نتوانسته این بیم را برطرف کند. مردم هنگام بیماری، علاوه بر پولهایی که قبلا تحت عنوان حق بیمه پرداختهاند، باید مجدد از جیب هزینه کنند. برخی هم حق بیمه دیگری می پردازند و خود را بیمه تکمیلی کرده اند. اگرچه ممکن است آنها نسبتا وضع بهتری داشته باشند، اما باز از دست هزینه های درمان خلاصی ندارند. سازمان جهانی بهداشت در گزارش سال ۲۰۱۰ خود به این مساله تحت عنوان «پوشش همگانی سلامت» توجه کرده است، این که همه جمعیت تحت پوشش بیمه قرار گیرند، یک بعد قضیه است که به آن پوشش جمعیتی می گویند.اما دو بعد مهم دیگر هم وجود دارد، این که بیمه چه خدماتی را پوشش می دهد که به آن پوشش خدمتی می گویند و این که بیمه تا چه حد هزینه ها را پوشش می دهد که به آن پوشش هزینه ای می گویند. در ایران، با پوشش جمعیتی مشکل کمتری داریم، چون همه مردم به نوعی بیمه هستند و دفترچه درمانی در دست دارند، اما مشکل اصلی که باعث می شود مردم فکر کنند دفترچه درمانی اعتبار لازم را ندارد در پوشش خدمتی و پوشش هزینه ای است.سوال اینجاست که چه اقداماتی باید انجام شود تا پوشش خدمتی و پوشش هزینه ای بیمه ها بیشتر شود؟سازمان های بیمه گر، پول های مردم را جمع می کنند و به نمایندگی آنها از پزشکان و موسسات درمانی خرید خدمت می کنند. برای این که دفترچه های درمانی مردم اعتبار بیشتری داشته باشد، سازمان های بیمه گر باید به جای خرید منفعل، خرید آگاهانه و عاقلانه انجام دهند. خرید منفعل، آن است که سازمان های بیمه گر منتظر می مانند پزشکان و موسسات درمانی برای آنها صورتحساب بیاورند و سپس آنها صورتحساب را پرداخت می کنند، بدون این که دقیقا تعیین کرده باشند در قبال این پرداخت چه انتظاراتی دارند و آیا این انتظارات برآورده شده است یا خیر. ایجاد هزینه های بیشتر، سازمان های بیمه گر را روز به روز ضعیف تر می کند، تا جایی که نمی تواند پوشش قیمتی و خدمتی خود را افزایش دهد، اما خرید آگاهانه این است که سازمان بیمه گر به صورت فعال تصمیم بگیرد از چه کسی، چه خدمتی و با چه کیفیت و قیمتی را بخرد.هر چند سازمان های بیمه گر باید در این رابطه کارهای زیادی انجام دهند، اما همه پاسخ در سازمان های بیمه گر نیست. دولت باید خدمات درمانی ضروری و پرهزینه مانند سرطان ها را پوشش دهد تا بیماران دچار هزینه های کمرشکن نشوند. همچنین دولت باید نقش قوی تری در سیاستگذاری و سازماندهی نظام سلامت بازی کند، طوری که رشد ناموزون و بی قاعده بخش خصوصی را کنترل و نظارت قوی تری بر این بخش اعمال کند. بخش خصوصی تحت عناوین مختلف مانند خدمات خارج شمول بیمه، استفاده از اجناس خارجی، خدمات اضافه و اضافه نوشتن کدهای پزشکی، پرداخت از جیب مردم را اضافه می کند و به همان نسبت مردم به دفترچه درمانی خود بی اعتماد می شوند.پرداخت زیرمیزی نیز مشکل را حادتر می کند. برای کنترل این موارد دولت باید نقش مدیریت و سیاستگذاری خود را تقویت کند. راهکار دیگر برای کنترل هزینه ها آن است که برای درمان بیماری های مختلف، «راهنمای درمان بیماری» تهیه شود و پزشکان با ابزارهای مالی و قانونی به این سمت سوق پیدا کنند که بر اساس این راهنماها بیماران را درمان و از درمان های پرهزینه و کم اثر خودداری کنند. خلاصه این که اگر نحوه مدیریت منابع مالی و روابط بین بازیگران نظام سلامت (دولت، سازمان های بیمه گر، مردم و موسسات درمانی) اصلاح نشود، تزریق هرچه بیشتر منابع مالی فقط در کوتاه مدت راهگشا خواهد بود.منبع: جـام جــم
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]