محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829831740
نقد و بررسی مجموعه داستان «با دریا حرف می‌زد»
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: جمعه ۵ تیر ۱۳۹۴ - ۱۶:۳۲
در نشست ادبی نقد 4 شنبه مجموعه داستان «با دریا حرف می‌زد» نوشته ابراهیم مهدیزاده نقد و بررسی شد. به گزارش ایسنا، سی‌امین نشست از جلسات نقد 4 شنبه، عصر روز سوم تیرماه در سرای محله داوودیه برگزار شد. در این نشست، مجموعه داستان «با دریا حرف می‌زد» نوشته ابراهیم مهدیزاده از سوی جمعی از منتقدان و نویسندگان حاضر در جلسه مورد نقد و بررسی قرار گرفت. در ابتدای این نشست سیروس نفیسی بعد از قرائت قسمتی از داستان «انتظار» این مجموعه داستان گفت: مجموعه داستان «با دریا حرف می‌زد» شامل 10 داستان کوتاه است که می‌توانیم آن را با یک تقسیم‌بندی اولیه به دو بخش داستان‌های مربوط به اقلیم جنوب مانند «با دریا حرف می‌زد»، «دستی به وداع»، «نوبی‌ها» و تا اندازه‌ای «جاده» و یا داستان‌هایی که می‌توانند در هر جایی اتفاق بیافتند مانند «بو»، «پیری»، «انتظار»، «تکخال»، «پدر» و «انگار همین حالا بود، دیروز» تقسیم کرد. وی اظهار کرد: از لحاظ مضمون هم در بخشی از داستان‌های مجموعه انگار شاهد اندوه و حسرتی نسبت به گذشته هستیم، چیزی که به عنوان رشته متصل‌کننده داستان‌ها عمل می‌کند، فقط در داستان سوم مجموعه «بو» است که آن فضای یأس و پشیمانی جای خود را به داستانی با حال و هوای طنز می‌دهد که انگار مثل تنفس گاهی در میان سایر داستان‌ها است. از نکات دیگر کار وجه شاعرانگی در نثر و کار روی لحن است که در مواردی بسیار چشمگیر است. نکته دیگر تأکید بر ناگفته‌ها در داستان‌هایی مانند «پیری»، «تکخال» و «نوبی‌ها» است که به خواننده اجازه برداشت‌های متفاوت را می‌دهد. بعد از نفیسی مجتبی گلستانی مجموعه داستان «با دریا حرف می‌زد» را جدی خواند و گفت: به نظر من این داستان‌ها در مقوله تقسیم‌بندی داستان به داستان‌های عینی و ذهنی، یا داستان‌های کنش محور و شخصیت محور نمی‌گنجند. این داستان‌ها موقعیت محورند. این گونه که شخصیت در موقعیتی قرار گرفته و باید در آن کنش یا عملی انجام دهد. مثلا در داستان «انتظار» یا «دستی برای وداع» یا «جاده» که غریبه باید بپذیرد چاره‌ای جز انتخاب ندارد، یا برود شهر یا برود روستا. به بیان دیگر ما با داستان‌هایی که حادثه داشته باشند روبرو نیستیم. همانطور که با شخصیتی که ما را با خودش درگیر کند هم مواجه نیستیم. سپس پریا نفیسی به نقد داستان‌های این مجموعه پرداخت و گفت: در این مجموعه داستان احساس می‌کنم، تعدادی از داستان‌ها از نظر فضا، موقعیت، فرهنگ، و زبان و روابط آدم‌ها دارای ارتباط نزدیکی هستند، به طوری که انگار شخصیتی وجود دارد که در آنها تکرار می‌شود. شخصیتی که حوادث و ماجراهایی بر او گذشته و الان به سن بخصوصی رسیده است. برای مثال در سه داستان «پیری»، «انگار همین حالا بود، دیروز» و «انتظار» که اتفاقا چینش آنها هم خوب است، آدمی را می‌بینیم که نسبت به گذشته، دچار اندوه و حسرت است. حتی در سیر این سه داستان اگر امیدی هم در داستان اول مشاهده می‌شود، در داستان دوم کمرنگ‌تر می‌شود و شخص مجبور می‌شود برای گربه‌ها در پایان داستان تئاتر اجرا کند و حتی در داستان آخر کارش به کابوس و ترس از مرگ هم می‌رسد. از طرف دیگر در سه داستان «تک خال»، «پدر»، «نوبی‌ها» شاهد نوعی هراس به سبب از دست دادن پدر هستیم. البته بعضی از داستان‌ها کلی بیان می‌شوند مثل «تکخال» که ممکن است ما را با سوالات زیادی روبرو کند، بدون این که بتوانیم جوابی برای آنها بیابیم.برای همین فکر می‌کنم با این داستان‌ها باید کلی هم برخورد کرد. پریا نفیسی در انتها به دو نکته که می‌تواند مورد بحث قرار گیرد اشاره کرد: نخست وجود زنانی که در داستان‌های این مجموعه در هر جایگاهی که هستند، مظلوم واقع شده‌اند. دوم این که دیالوگ می‌تواند در داستان بسیار تاثیرگذار باشد، کاری که نویسنده در داستان دستی به وداع بخوبی انجام داده، اما در سایر داستان‌ها کمتر به آن پرداخته شده است. همچنین پوریا فلاح نظرات خود را با بیان تفاوت میان موقعیت و وضعیت مطرح کرد و گفت: به نظر من وضعیت یعنی شرح شرایط. بنابراین در داستان‌های وضعیت ما شاهد جهان خبری، عکس و تصاویر و ... هستم. مانند داستان «جاده» و «بو»، اما برای این که ما از وضعیت به موقعیت برسیم باید بپردازیم به طرح جزئیات. مانند کاری که در داستان «با دریا حرف می‌زد» انجام شده است. یعنی ما در داستان موقعیت به «بزنگاه» یا «مسئله» می‌رسیم. در داستان‌های موقعیت است که نویسنده از راوی جدا می‌شود و جای پای نویسنده کمتر دیده می‌شود. مطلب بعدی این که هسته‌ی اصلی تمام داستان‌ها جبری است که دیده می‌شود. این که «همین هست، که هست» نمونه‌اش «جاده» که در آن غریبه باید انتخابی کند که تقریبا معلوم است، چیست. در نهایت، فکر می‌کنم مجموعه اثری رو به جلو از نویسنده ای است که توان خلق تصاویری به یاد ماندنی و زیبا دارد. همچنین «طلا نژادحسن» نیز چنین به بیان دیدگاه‌هایش پرداخت: به نظر من بین تمامی داستان‌ها زنجیره‌ی مشترکی وجود دارد و آن غم غربت، تنهایی، جدا شدن از داشته‌ها ، سرخوردگی و کلا درد مشترکی است که ناشی از روابط بین آدم‌هاست. با این که شاهد نثر و ذخیره‌ی واژگان قدرتمندی در این داستان‌ها بودم، زبان و لحن راوی‌ها را شبیه هم دیدم. ضمنا، در اکثر داستان‌ها علیرغم تلخی، نوعی امید و بوی زندگی دیده می‌شد. نمونه‌اش دست تکان دادن انتهای داستان در «دستی به وداع» یا در قرابتی که بین راننده و غریبه در داستان «جاده» دیده می‌شود؛ یا پسربچه‌ای که در داستان تکخال به بلوغ می‌رسد. نکته آخر اینکه به نظرم گاهی ایماژها و تصاویر بیش از حد لازم در دستان‌ها به کار رفته، طوری که توی چشم می‌زند. در ادامه جلسه رضا فکری به ارائه نظراتش پرداخت و گفت: بعضی از داستان‌های این مجموعه مانند «پیری» و «انگار همین حالا بود، دیروز» در یک گروه قرار دارند، گروهی که به گذشته ارجاعاتی دارند، اما گذشته هم آن چنان جلوه جذابی ندارد. هادی نودهی نیز گفت: به نظر من نویسنده در این داستان‌ها نشان داده که طبع شعر هم دارد و همین باعث شده که لذت خواندن کتاب برای خواننده بیشتر شود. فکر می‌کنم با این که داستان‌ها کنش محور نیستند، اما خواننده را با خودشان همراه می‌کنند، مثل داستان «جاده». داستان «انتظار» هم به عقیده من داستان محکمی است که مواجه انسان با مرگ را نشان می‌دهد و با تلفیق عینیت و ذهنیت. به زعم من داستان‌های «تکخال» و «جاده» هم از داستان‌های خوب مجموعه هستند و در کل با مجموعه داستان موفقی روبرو هستیم، چرا که در یک مجموعه، اگر چند داستان خوب وجود داشته باشد، کافی است. «مسعود پهلوان بخش» نیز در سخنانی درباره این مجموعه داستان گفت: داستان «نوبی‌ها» را به‌خاطر درهم آمیزی عینیت و ذهنیت پسندیدم. داستان «با دریا حرف می‌زد» هم به نظرم داستان خوبی است. مقوله اقلیم اصولا در این داستان آنطور که به نظر می‌رسد نیست و داستان می‌خواهد بگوید: «می‌توانیم با داستان دنیایی بسازیم که محدودیت ندارد». «مردعلی مرادی»، دیگر منتقد حاضر در جلسه هم گفت: برای من این مهم است که در این کتاب یک جمله فکر نشده وجود ندارد. مخصوصا در دو داستان اول. این مطلب یعنی اینکه ما با نویسنده ای مواجه هستیم که دغدغه دارد و داستان‌هایش باری به هر جهت نیست. اما باید اضافه کنم که این مجموعه داستان، هیچ تمهیدی برای جلب خواننده معمولی ندارد. ضمنا، در خوانش داستان‌ها علیرغم نکات مثبت زیادی که دارند، احساس کردم که استقلال خود را حفظ نمی‌کنند و در نهایت انگار در کل با یک داستان بو با یک حرف مشترک طرف هستیم. «عباس باباعلی» نیز در سخنانی گفت: به نظر من زبان به کار گرفته شده اگرچه نه در همه‌ی داستان‌ها، حداقل در بعضی از داستان‌ها تمایز لازم را دارد، مثلا زبان داستان «پدر» با زبان داستان «با دریا حرف می‌زد» متفاوت است، چرا که ما با ضرباهنگ، تصاویر، ساختار جملات، نگاه راوی و دایره‌ی واژگان متفاوتی روبرو هستیم. در ضمن بنظر من ویرایش داستان‌ها خوب نبوده و به نثر و زبان داستان گاهی صدمه زده است. قابل ذکر است که در این نشست ادبی، نویسندگان و منتقدان دیگری چون کامران سلیمانیان، ناهید کهنه‌چیان، منصور علیمرادی و کامران محمدی نیز حضور داشتند که برخی از آنها در مواردی به بیان نظرات خود پرداختند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها