واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سهشنبه ۲ تیر ۱۳۹۴ - ۰۹:۵۷
یک مدرس دانشگاه گفت: متأسفانه بحث «آموزش مهارتهای زندگی» نه در میان کتابهای ادبی و نه در میان کتابهای درسی ما موضوعی جدی تلقی نمیشود. نوشین شعبانی در گفتوگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: در ادبیات کودک ما کتابهایی با محتوای «آموزش مهارتهای زندگی» با رویکرد تخصصی بسیار کماند و بسیاری از آنچه به نظر میرسد با این رویکرد نوشته شدهاند، فاقد برخورداری از دانش علوم تربیتی هستند. او افزود: از سوی دیگر رسانههای ما هم در زمینه پرداختن به بحث «آموزش مهارتهای زندگی» نیازمند توجه بیشتری هستند و کمتر برنامهای را میبینیم که در آن متخصصانی از علوم تربیتی و روانشناسی به چگونگی آموزش مهارتهای زندگی به خانوادهها و کودکان بپردازند. این در حالی است که بسیاری از والدین ما در مورد مهارتهای زندگی همچنان با مشکلات عدیده مواجهاند. این مدرس دانشگاه گفت: بحث «آموزش مهارتهای زندگی» باید در درجه اول از طریق والدین که الگوهای اصلی رفتار کودکان هستند صورت گیرد. بسیاری از پدر و مادرها نمیدانند که برای کنترل رفتارهای هیجانی مثل خشم چه باید بکنند. بنابراین در موقعیتهایی که عصبانی میشوند، فریاد میزنند و یا رفتارهای نابهنجار دیگری را از خود نشان میدهند. والدین الگوهای اولیه رفتار کودکان هستند، بنابراین بجاست توأم با «آموزش مهارتهای زندگی» به کودکان و نوجوانان به والدین آنها نیز این مهارتها آموزش داده شود. این مولف تأکید کرد: در مورد بحث «آموزش مهارتهای زندگی» از مدتها پیش سازمان بهزیستی و اخیرا آموزش و پرورش وارد عمل شده و کتابهایی را برای کودکان پیشدبستانی و دبستانی تهیه کردهاند. البته موضوع مهارتهای زندگی در آموزش و پرورش ما به صورت منسجم و مشخص دنبال نمیشود. اما در مهدکودکها و همزمان با دورههای تابستانی معاونت پیشگیری بهزیستی بستههای کاربردی را برای تأمین این مهم طراحی و توزیع کرده است. منتها مشکل اصلی این است که مربیان قبل از آموزشدهی، آموزش کافی را برای انتقال آموختههای خود نمیبینند. شعبانی با بیان اینکه مربیان «آموزش مهارتهای زندگی» در مهدکودکها یا دانشآموختگان علوم تربیتی و یا سایر رشتههای مرتبط با مسائل روانشناختی کودکاناند گفت: آموزش مهارتهای زندگی باید با کیفیت و در زمان مناسبی به مربیان آموخته شود تا آنان بتوانند این آموزشها را از طریق مهارتهایی همچون بازی، نقاشی و سرگرمی به کودکان منتقل کنند. این موضوع باعث میشود که کارگاه آموزش مهارتهای زندگی از حالت دیالوگ صرف خارج شده و فضای آموزش دلنشین و توأم با مبادله اطلاعات باشد. در حال حاضر بحث آموزش مهارتهای زندگی عمدتا از طریق تکگویی معلمان و صرفا از طریق ارتباطات کلامی صورت میگیرد در حالی که بازی و سرگرمی بخش جداییناپذیر این آموزش در کارگاههای آموزشی هستند. او ضمن اظهار تأسف از اینکه بسیای از مربیان مهدکودکها به بحث «آموزش مهارتهای زندگی» اهمیت چندانی نمیدهند و بحث آموزش مذکور در آموزش و پرورش به صورت جدی دنبال نمیشود، گفت: موضوع آموزش مهارتهای زندگی ارتباط نزدیکی با سلیقه مدیران دارد. اگر مدیری دلش بخواهد موضوع آموزش مهارتهای زندگی را وارد آموزشهای خود میکند؛ در حالی که بحث مذکور یکی از مهمترین برنامههای آموزشی هر نظامی باید باشد. شعبانی یادآور شد: برخی از مدیران به آموزش مهارتهای زندگی و برنامههای آن تن نمیدهند. برخی نیز این آموزشها را در دل سایر آموزشها قرار میدهند و بدین ترتیب ساعات اختصاصی به این مهم را به حداقل میرسانند؛ در حالی که به سبب اهمیت «آموزش مهارتهای زندگی» بجاست سایر مطالب آموزشی در دل آموزش مهارتهای زندگی قرار گیرد و نه برعکس. مضاف بر اینکه «اموزش مهارتهای زندگی» باید در ردههای مختلف سنی متناسب با نیازهای کودکان و نوجوانان و حتی والدین طراحی و اجرا شود. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]