واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
روش موفقیت کره در ایجاد برندهای بین المللی؛
راههای تبدیل تهدید برندگرایی به فرصت فرهنگ غلط سبب می شود تا مصرف کننده در هرشرایط مالی نسبت به خرید کالای برند نوعی چسبندگی مصرف نشان دهد.
گروه اقتصادی فرهنگ نیوز: برندگرایی یک حربه تبلیغاتی بزرگ است که این روزها دامان اقتصادهای جهان را گرفته و بدین شکل با مرعوب کردن جوانان و اقشار مختلف از جوامع در برابر یک نام و مارک تجاری آنان را در چمبره عدم احساس امنیت روانی از مصرف کالایی بدون مارک برند گرفتار می آورد.
در چنین فضایی فرهنگ غلط سبب می شود تا مصرف کننده در هرشرایط مالی نسبت به خرید کالای برند نوعی چسبندگی مصرف نشان دهد. به عنوان مثال فرد حاضر است هر طور شده زیر بار قرض برود اما گوشی آی فون یا سامسونگ هوشمند را بدست بگیرد در حالی که بسیاری از خدمات چنین ابزاری را نمی شناسد یا بدان احتیاج ندارد. او می تواند با مبالغ بسیار کمتر تلفن همراهی از برندهای ایرانی ارزان قیمت تر موجود دربازار را خریداری کند و خدمات مورد نیاز خود را از گوشی بگیرد اما نمی تواند نگاههای اطرافیان خود را بر گوشی با برند به تصور خودش نامعتبر را در دستانش تحمل کند!
در چنین حالتی است که برند اپل گوشی آی فون خود را با قیمتی گزاف و خدماتی که شما نیاز ندارید به شما می فروشد.
اکنون سوالی به وجود می آید که آیا می توان از برند گرایی برای رشد اقتصاد ملی بهره برد؟
پاسخ مثبت است و هر اقتصادی قابلیت ایجاد برند های بزرگ را در رشته های مختلف اقتصادی دارد و تجربه کشورهای نوظهور اقتصادی همچون، کره جنوبی، چین، ترکیه، مالزی و ... این موضوع را اثبات می کند اما آنچه باید بدان توجه داشت این است که اصولا چیزی به نام برند ملی در شرایط کنونی اقتصاد جهانی قابل تصور نیست و این تنها برندهای بین المللی هستند که می توانند در عرصه ملی نیز تاثیرگذار باشند.
امروزه تبلیغات و اطلاعات در سطح بین المللی به صورت یکسان توزیع می شود و این مساله سبب می شود تا به محض گسترش دایره فعالیت یک برند در چند کشور و استقبال مشتریان از آنها این مساله به سرعت در سراسر جهان منتشر شده و بازاری بین المللی را برای برند مذکور ایجاد می کند.
اما چگوه می توان یک برند را بین المللی کرد؟
تجربه جهانی نشان داده تا کنون کمتر برند غیر خصوصی در جهان موفق به بین المللی شدن و کسب بازارهای جهانی شده است. تقریبا تمام برند های جهانی تحت مدیریت خصوصی و به صورت شرکتهای سهامی مدیریت شده اند اما آیا این نکته به تنهایی کافی است؟ چرا از میان برند های خصوصی موجود در ایران یکی بین المللی نمی شود؟
باید گفت یک برند برای بین المللی شدن به سطح بالایی از دانش روز جهان، هنر بسته بندی، قیمت پایین و تبلیغات گسترده و بازاریابی حرفه ای نیاز مند است و البته کره ای ها و چینی ها ثابت کردند که به راحتی ممکن است کشوری ظرف کمتر از سی سال بتواند با تلاش شبانه روزی در عرصه اقتصاد، برند های خودش را جایگزین برند های بین المللی کرده و آنها را شکست دهد.
صف خریداران ایرانی یک تلفن همراه هوشمند جدید کره ای
در عرصه موبایل سامسونگ جایگزین برندهای قدرتمندی همچون نوکیا و موتورولا شد و آنان را زمین زده و امروزه با اپل به رقابت می پردازد.
در عرصه خود رو نیز هیوندای و کیا موتورز به سادگی بازارهای تویوتا و هندا را در اروپا تصرف کردند و امروز در حال از پای در آوردن برندهایی چون رنو و پژو و فولس واگن بوده و به راحتی با بی ام دبلیو رقابت می کنند.
این وضعیت اقتصاد کره جنوبی است که چهل سال پیش برای بررسی های مقدمات راه اندازی صنایع خودرو سازی خود، متخصصانش را به تور علمی بازدید از ایران خودرو می فرستد تا خط تولید پیکان را ببینند و باور کنند در یک کشور جهان سومی (با ادبیات امروز در حال توسعه) نیز می شود خودرو تولید کرد!
پس چگونه است که امروز کره ای ها دو برند بزرگ بین المللی خودرو دارند و ایرانی ها همچنان منتظرند تا پژو بیاید و دوباره با ایران خودرو قرارداد ببندد که چند پلتفورم جدید تولید کنیم به محض قهر سیاسی پژو دوباره خط تولید تعطیل شود؟
نکته اول اینجاست که در کره برند ها خصوصی هستند و در ایران اکثر برند ها دولتی و مدیریت دولتی خود بزرگترین مانع رد و بهره وری در اقتصاد است که رهبر انقلاب نیز بر کاهش تصدی دولت در اقتصاد بارها تاکید کرده اند.
اما نکته دوم در این است که برای بین المللی شدن یک برند خصوصی ملی تنها آزاد گذاشتن این برند در عرصه فعالیتهای اقتصادی کافی نیست. بلکه باید دولت به عنوان برنامه ریز اقتصاد در حالی که از تصدی در اقتصاد و تولید و رقابت در بازار خود داری می کند برای آینده اقتصاد برنامه ریزی کرده و با تعیین چشم انداز اقتصادی بلند مدت حداقل بیست ساله؛ اهداف بین المللی اقتصادی دقیقی را برای دست یابی ظرف بازه زمانی چشم انداز تعیین نموده و همه توان اقتصادی کشور را در راستای تحقق آن بکار گیرد.
کره ای ها هفت برند ملی را برای تبدیل به برندهای بین المللی انتخاب کردند و تمام توان ملی را برای دست یابی به این سهم بزرگ در بازار های بین المللی در حالی آغاز کردند که می دانستند برند های قدرتمند و با سابقه اروپایی تمام تلاششان را برای موفق نشدن برندهای کره ای بکار خواهند بست.
دولتهای مختلفی طی سی سال در کره بر سر کار آمدند اما به خاطر اختلافات سیاسی برنامه ملی اقتصادی را تغییر ندادند! چیزی که متاسفانه در ایران رایج است. برنامه ملی اقتصادی مشخصی وجود ندارد و هر دولتی به محض روی کار آمدن طرح های اقتصادی دولت قبل را رها می کند.
چنانکه عسلویه در دولت احمدی نژاد رها شد و مسکن مهر در دولت روحانی و این غافله تا به حشر لنگ است زیرا با هر رها شدنی بخش اعظمی از سرمایه های اقتصادی ملت به هدر رفته و این در حالی است که اقتصاد جهانی برای تصرف بازارهای داخلی ما بدون توقف و با جدیت در حال تلاش است.
سه دهه تلاش کره در چندین دولت و مجلس مختلف صرف بین المللی کردن هفت برند شد که از آن میان برخی چون دوو پس از کسب موفقیتهایی بزرگ توسط رقبای خارجی شکست خوردند و برخی چون سامسونگ به برند اول جهان از نظر میزان فروش و برند دوم جهان از نظر کیفیت تبدیل شدند.
امروز کره از میان هفت برندی که سی سال برای جهانی کردن آنها تلاش کرد دارای برند های جهانی سامسونگ، ال جی، کیا و هیوندای است که برای کشوری با جمعیت و مختصات جغرافیایی کره و البته با فقدان منابع زیرزمینی سرشار رکوردی بسیار موفق محسوب می گردد.
پس باید گفت صرف نظر از ماهیت صحیح یا غلط برندگرایی، بهره بردن از جهانی شدن برندهای ملی امریست ممکن و شدنی که به بسیج همه امکانات ملی و عطف ارده حاکمیت احتیاج دارد، یقینا کشوری می تواند به چنین خواسته ای دست یابد که از نهادی برای تنظیم سیاستهای کلان و بلند مدت اقتصادی و پاسداری از آن در برابر رفتارهای سلیقه ای دولتها برخوردار باشد.
94/3/24 - 08:59 - 2015-6-14 08:59:55
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]