تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835259691
به عشق کتاب خواندن، نگهبان شدم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
به عشق کتاب خواندن، نگهبان شدم شاید تا کنون با چنین نگهبان ساختمانی روبرو نشده اید، اما در این متن می توانید روایت نگهبانی را بخوانید که برای مطالعه بیشتر نگهبان شده و حالا صاحب یک کتابخانه عمومی خانگی است.
ساعت پنج بعد از ظهر است و از صبح تا حالا یکی دو جلسۀ خسته کننده داشته ام. حالا هم آمده ام دفتر که به جلسۀ سوم برسم. هنگام ورود به ساختمان به عادت مالوف روزانه سلامی به سمت نگهبان ساختمان که هر روز سرش پایین است و نمی دانم مشغول چه کاری است پرتاب می کنم. او هم مثل همیشه بلند پاسخ می دهد. نگهبان های مراکز دولتی و غیردولتی همیشه برایم مایۀ افسوس بوده اند و هستند. احساس می کنم وقتشان را می گذرانند بی آن که حرفه ای بیاموزند و کار مثبتی انجام دهند. این را بگذارید کنار بحث و جدل های که همیشه از زمان دانشگاه و بعد از آن اینجاوآنجا با آن ها داشته ام. در مجموع حس خوبی نسبت به این جماعت زحمت کش ندارم. نگهبان ساختمان بعد از جواب سلام من، جملۀ کوتاهی می گوید که متوجه نمی شوم. یک لحظه توقف می کنم و از او می خواهم جمله اش را تکرار کند. می گوید من به تنهایی کلی سرانۀ مطالعۀ کشور را بالا برده ام. موضوع برایم جالب می شود. با این حرفش چشمم می رود به سمت کتابی که جلوی رویش باز است. بی مقدمه می گوید مصاحبۀ شما را در تلویزیون دیدم. طرحتان موفق بود؟ همین طور که با کنجکاوی قدمی جلوتر می روم و جوابی سرسری به او می دهم، می پرسم چه کتابی می خوانی. می گوید کتابی است در مورد تربیت فرزند و همین جور که توضیح می دهد کتاب را می بندد تا جلدش را ببینم. کتاب «فرزندم این چنین باید بود» استاد اصغر طاهرزاده است. کنجکاوی و تعجبم بیشتر می شود. می پرسم کتاب های آقای طاهرزاده را می خوانی؟! خوشحال پاسخ می دهد که بله، کتاب های خیلی خوبی است. بعد روی پا می ایستد و شروع می کند به توضیح دادن. حالا من سراپا گوش، خیره شده ام به علی اصغر. اسمش را بعدا می فهمم. می گوید من کتابخانه ای در خانه دارم و کتاب هایش را به دیگران کرایه می دهم. با تعجب می پرسم کرایه می دهی؟! کسی می گیرد کتاب ها را؟ می گوید بله استقبال خوبی هم می شود. اقوام و مغازه داران محل و دیگران مشتری هایم هستند. توضیح می دهد که هدفش از این کار اقتصادی نیست، بلکه به دلیل استهلاک کتاب ها بعد از چند بار خوانده شدن و برای جایگزینی آن ها مجبور است کمی پول بگیرد. می گوید به شخصی کتاب رجبعلی خیاط را دادم و متحول شد و گفت تو باعث شدی من عرق خوری را کنار بگذارم! می گوید به او گفتم من کاری نکردم، من فقط به تو یک کتاب دادم! بین هر چند جمله اش با اشتیاق می گوید خیلی کار می شود کرد. این جمله را چندین بار تکرار می کند. تعجب و کنجکاوی ام کم کم دارد به شیفتگی تبدیل می شود. از من خیلی بعید است شیفتۀ نگهبان یک ساختمان دولتی شوم! می گوید من این شغل را انتخاب کردم که فرصت کافی برای کتاب خواندن داشته باشم. اگر کارمند می شدم نمی توانستم کتاب بخوانم و اگر هم فرصتی داشتم از لحاظ شرعی درست نبود ولی الان چند ساعت در روز فرصت دارم برای مطالعه. ادامه می دهد که سوپرمارکت محلمان با خانمش سر دیدن ماهواره بحث دارد و به من می گوید علی آقا چه کار کنم که خانمم ماهواره نبیند. به او چند کتاب داده ام و خانمش هم کم کم دارد کتابخوان می شود. می پرسم در مورد کتاب های که می خوانی می توانی چیزی هم بنویسی؟ توضیح می دهد که خودم گاهی مطالبی این طرف و آن طرف می نویسم. می پرد داخل اتاقک نگهبانی و چند لحظه بعد با یک نشریۀ خیمه به دست بیرون می آید. نشریه را ورق می زند تا برسد به مطلب خودش. همین جور که ورق می زند توضیح می دهد که من به سبک خودم می نویسم که متاثر از شهید آوینی است! باز هم با تعجب می پرسم کتاب های آوینی را خوانده ای؟! با اطمینان و صلابت پاسخ می دهد بله. غرور لعنتی ام اجازه نمی دهد خیلی شیفتگی خودم را در مقابل حرف هایش نشان دهم. فقط گاه گاهی سری تکان می دهم و آفرینی حواله اش می کنم. حالا حس حسرتی آمیخته با غبطه نسبت به علی پیدا کرده ام. به کار و زندگی سادۀ علی و بی ادعایی اش غبطه می خورم. حالا می فهمم جوان آرامی که هر روز در حالی که سرش پایین است و نشسته پشت میز تریبون طورِ مقابل اتاقک نگهبانی و من از کنارش رد می شوم، مرد خودساخته ای است که تمام تلاشش را می کند تا با کارهای به ظاهر کوچک بر روی اطرافیانش اثرگذار باشد، بی هیچ ادعا و بودجه ای! همین طور که می روم بالا می پرسم من زنده ام را خوانده ای؟ جوابش منفی است، ولی شروع می کند در مورد کتاب و ویژگی هایش از من پرسیدن. داخل دفتر که می آیم از فرشاد می خواهم یک جلد من زنده ام به او بدهد. ساعت تقریبا هشت بعد از ظهر است که جلسه ام تمام شده و من خسته و کوفته و با ذهنی درگیر دارم ساختمان را ترک می کنم. به اتاقک نگهبانی که می رسم کمی این پاوآن پا می کنم که علی خودش را پرتاب می کند بیرون. کلی تشکر می کند بابت کتاب. می گویم وقتی خواندی نظرت را به من بگو. با اشتیاق جواب مثبت می دهد. بعد کمی مکث می کند و می گوید البته به این زودی بعید است. ماه رمضان را گذاشته ام برای قرآن و دعا. ان شاءالله بعد از ماه مبارک. می روم به سمت خانه، در حالی که سخت به علی غبطه می خورم.(مهر)
جمعه 22 خرداد 1394 ساعت 13:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 151]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها