تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813220517
مردی که خداوند عشق و هنر بود
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۴ - ۱۱:۳۰
«من همیشه اولین نفری بودم که همراه او وارد کلاس می‌شدم و آخرین نفری بودم که با او از کلاس خارج می‌شدم. حضور او آن‌قدر فاخر بود که من را شیفته و عاشق کرده بود. دلم می‌خواست همیشه و در هر ساعتی کنار او باشم.» این جمله‌ها را نصرالله‌افجه‌ای - هنرمند پیشکسوت خوشنویسی - درباره‌ی سیدحسین میرخانی می‌گوید. هنرمندی که خط بی‌نظیرش، تلاشش برای تأسیس انجمن خوشنویسان ایران و تربیت شاگردانی که اینک استادان بزرگی شده‌اند، از او چهره‌ی بی‌نظیری ساخته است. به گزارش خبرنگار بخش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، 11 خردادماه سالروز درگذشت سیدحسین میرخانی، خوشنویس، نستعلیق‌نویس و از بنیانگذاران انجمن خوشنویسان ایران است. سیدحسین میرخانی در سال 1286 در تهران متولد شد. او و برادرش سیدحسن از همان دوران کودکی در محیطی بزرگ شدند که هنر خوشنویسی جزیی از آن بود. آنها آموزش این هنر را از همان خردسالی، از پدر خود، سیدمرتضی برغانی، که از شاگردان میرزا رضا کلهر بود فراگرفتند. یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های حسین میرخانی، حضور در انجمن خوشنویسان ایران به‌عنوان استاد ممتاز این رشته به مدت 25 سال بود. نصرالله افجه‌ای در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا درباره‌ی استادش که چند سالی را در کلاس‌های درس او گذرانده و از هنرش بهره برده است، گفت: پیش از آن‌که انجمن خوشنویسان ایران به‌طور رسمی کار خود را در خیابان صفی‌علیشاه تهران آغاز کند، سیدحسین میرخانی و برادرش سیدحسن، در یک مدرسه دخترانه کلاس‌های خوشنویسی برگزار می‌کردند. بعدازظهرها که این مدرسه تعطیل می‌شد آنها کلاس‌ها را تشکیل می‌دادند و هنرشان را به علاقه‌مندان عرضه می‌کردند. او افزود: سیدحسین میرخانی یکی از پایه‌گذاران انجمن رسمی خوشنویسان ایران است، به همین دلیل لقب «استاد ارشد انجمن» به ایشان داده شد. اخلاق پسندیده، حُسن کار، بینش، درایت و صفات خوب از ویژگی‌های بارز او بود. این هنرمند درباره‌ی آشنایی‌اش با استاد میرخانی و حضور در کلاس‌های او گفت: من از سال‌های ابتدایی دهه 30 نزد محمدولی کیمیاقلم هنر خوشنویسی را آموختم و در سال 43 نیز نزد استاد علی‌اکبر کاوه این هنر را آموزش دیدم. استاد علی‌اکبر کاوه یکی از شاگردان بلافصل عمادالکتاب بود و من هفته‌ای دو بار پای پیاده به منزل ایشان در خیابان یوسف‌آباد می‌رفتم. بنابراین می‌توانم بگویم که استاد کیمیاقلم و استاد کاوه نقش بزرگی در پیشرفتم در هنر خوشنویسی داشتند، اما چون من در سازمان برنامه استخدام شده بودم و کارمند آنجا به حساب می‌آمدم باید مدارکی برای هنر و تخصصم ارائه می‌دادم. به همین دلیل سال 54 وارد انجمن خوشنویسان ایران شدم و حدود 5 / 2 سال نزد استاد حسین میرخانی کار کردم و درجه ممتاز و فوق ممتازم را از دست این استاد گرفتم. افجه‌ای ادامه داد: رفتار حسین میرخانی در انجمن آنچنان مدیرانه و مدبرانه بود که هر کسی را تسلیم می‌کرد و هر قدرتمند و مدعی را وادار می‌کرد که نزد ایشان آموزش ببیند. نه‌تنها من بلکه همه همکلاسی‌ها و هم‌دوره‌ای‌هایم حرف او را برتر و مسلم می‌دانستیم. اداره امور فنی انجمن زیر نظر او بود. زمانی که استادان انجمن در یک دوره‌ای رنجیده‌خاطر شدند و از انجمن رفتند، استادان حسین و حسن میرخانی بودند که آنجا ماندند و انجمن را سرپا نگه داشتند. استاد غلامحسین امیرخانی نیز یکی از برترین و معروف‌ترین شاگردان او به‌شمار می‌رود.
نصرالله افجه‌ای
این خوشنویس به خاطراتی از حسین میرخانی اشاره کرد و گفت: من همیشه اولین نفری بودم که همراه او وارد کلاس می‌شدم و آخرین نفری بودم که با او از کلاس خارج می‌شدم. حضور او آن‌قدر فاخر بود که من را شیفته و عاشق کرده بود. دلم می‌خواست همیشه و در هر ساعتی کنارش باشم. صحبت‌ها و حکایت‌های او جدا از تعلیم خط، آن‌قدر آموزنده و دلنشین بود که دل‌مان نمی‌خواست از محضر او خارج شویم. حتی در زمان فراغت هم به دفتر او در خیابان لاله‌زار می‌رفتیم و از محضر او بهره‌مند می‌شدیم. افجه‌ای درباره‌ی تبحر استادش در زمینه نواختن کمانچه نیز اظهار کرد: استاد حسین میرخانی یکی از بهترین و متبحرترین کمانچه‌نوازان دوره خود بود، ولی زمانی که نوشتن و کتابت قرآن را شروع کرد، نواختن این ساز را کنار گذاشت. تبحر او در نواختن کمانچه به حدی بود که استاد ابوالحسن صبا را به تحسین وامی‌داشت. میرخانی کسی بود که قلم را با دو انگشت شست و سبابه می‌گرفت و آن را با زاویه بیشتر و به‌صورت مورب‌تر به کار می‌برد. این شیوه استثنایی روی خطش تأثیر بسزایی داشت. این هنرمند همچنین بیان کرد: زمانی که ایشان در بیمارستان بانک ملی درگذشت، من تهران نبودم. گاهی به زیارت قبرش می‌روم. او یادگار بزرگ تاریخی ما در دوره‌ای بود که زندگی می‌کردیم و هنر می‌آموختیم. حُسن خلق و شیوه خوشنویسی‌اش به گونه‌ای بود که از او به عنوان «خداوند عشق و هنر» یاد می‌کنند، عبارتی که روی سنگ قبرش هم نوشته شده است. درباره‌ی صفات نیکو، اخلاق پسندیده و خصوصیات استثنایی او نیاز به یک کتاب قطور است تا همه‌ی این‌ها را شرح دهد. به گزارش ایسنا، کتابت کتاب‌های «قرآن کریم»، «رهروان شب»، «موش و گربه» عبید زاکانی، «جزوه چهار فصل»، «دوره سه‌جلدی رسم‌المشق» و دو قصیده‌ی معروف «قرآینه» و «خاتمیه» اثر الهی قمشه‌ای از آثار سیدحسین میرخانی به شمار می‌روند. میرخانی در چند سال آخر عمر به دلیل ابتلا به بیماری قند نابینا شد و در 11 خردادماه سال 1361 براثر رشد غده سرطانی در گوش از دنیا رفت. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها