محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803962490
جنگ یمن، می‌تواند ارتش را به سهم‌خواهی داخلی از قدرت و کودتا تشویق کند غفلت آل‌سعود از پیامدهای داخلی قدرت‌گیری ارتش عربستان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: جنگ یمن، می‌تواند ارتش را به سهم‌خواهی داخلی از قدرت و کودتا تشویق کند
غفلت آل‌سعود از پیامدهای داخلی قدرت‌گیری ارتش عربستان
به نظر می‌رسد برای درک بهتر معادلات داخلی عربستان، نباید نگاه‌ها را صرفا متوجه بحران جانشینی کرد، بلکه بحران‌های دیگری نیز وجود دارد که بازیگران پنهان آن، هم‌اکنون در حال قدرت گرفتن هستند.
ریاض همچنان به ماجراجویی‌های منطقه‌ای خود ادامه می‌دهد و سکوت قدرت‌های جهانی عملا یکی از مهمترین عوامل ادامه این سیاست‌ها در منطقه‌ای است که بیش از هر زمان دیگری نیازمند مراقبت و پاکسازی از افراطی‌گری است. با این حال آنچه تا به حال کمتر به آن پرداخته شده، تاثیر این ماجراجویی‌ها بر مناسبات سیاسی داخلی عربستان است. به‌دنبال مرگ ملک عبدالله و ورود طیف تندرو نزدیک به ملک‌سلمان به قدرت، کم نبودند صاحبنظرانی که درباره معادلات داخلی در ریاض و رقابت شاهزادگان سخن گفتند. بدیهی است در کشوری که هیچ نوع انتخاباتی – به معنای واقعی انتخابات و نه رأی‌گیری‌های مشورتی – در آن برگزار نمی‌شود، برای درک وزن گروه‌های سیاسی باید به برخی حدس و گمان‌ها روی آورد. پیش‌بینی می‌شد مرگ عبدالله، آغازی بر رقابت‌های گسترده بر سر جانشینی باشد که البته چنین نشد. حتی به‌نظر نمی‌رسد تسویه‌حساب‌های بعدی در کرسی‌های قدرت، چنان جنبش اعتراضی به راه انداخته باشد، با این حال به‌نظر می‌رسد برای درک بهتر معادلات داخلی عربستان، نباید نگاه‌ها را صرفا متوجه بحران جانشینی کرد، بلکه بحران‌های دیگری نیز وجود دارد که بازیگران پنهان آن، هم‌اکنون در حال قدرت گرفتن هستند. خوش‌خیالی عربستان از عبور از بحران‌های چهارگانه نظریات معطوف به «انقلاب» در جامعه‌شناسی سیاسی بر این نکته تصریح دارد که کشورها دچار چهار بحران منتهی به انقلاب هستند. «بحران اقتدار» که بر اساس آن، مردم خواهان تقویت قدرت دولت ملی معمولا در برابر تحقیر خارجی می‌شوند، «بحران وحدت ملی» که برگرفته از افزایش گسست‌های اجتماعی و طبقاتی است، «بحران رفاه» که بیشتر به نحوه توزیع منابع در کشورها اشاره دارد و «بحران مشارکت» که دغدغه‌های دموکراتیک برای مشارکت سیاسی شهروندان را مبنا قرار می‌دهد. اگر این بحران‌های چهارگانه را بخواهیم در جامعه امروز عربستان بررسی کنیم، خواهیم دید که ریاض اگر چه به دلیل تبعیض‌هایی که علیه شیعیان روا داشته، دچار بحران وحدت است، ولی این بحران چنان نیست که در مقطع فعلی، نظام سیاسی در ریاض را تهدید کند. حکام آل‌سعود معمولا با نادیده گرفتن رأی و نظر مردم، فارغ از مذاهب و اقوام، به حکومت خود ادامه داده و چندان هم به نظرات اعتراضی بها نمی‌دهند. از نظر آنها وحدت، فقط یعنی حفظ یکپارچگی خاندان سلطنت که فعلا خبرهایی که حاکی از فروپاشیدن آن باشد در دست نیست. بحران اقتدار نیز همان بحرانی است که به‌نظر می‌رسد آل‌سعود با افزایش سطح اقتدارگرایی و شیطنت‌های منطقه‌ای، می‌خواهد به آن پاسخ دهد. آل‌سعود خرسند از سرکوب مخالفان داخلی، با به‌راه انداختن جنگهای نیابتی در منطقه می‌خواهد حوزه نفوذ منطقه‌ای خود را هم افزایش دهد. امری که بی‌تردید به افزایش درگیری‌های نظامی عربستان انجامیده و پیامدهای ناخواسته‌ای دارد که در ادامه به آن اشاره خواهد شد. با این حال در حوزه چالش‌های داخلی، بعید است مطالبه رشد اقتدار و دولت‌سازی، تهدیدی برای موجودیت آل‌سعود باشد. ریاض همچنین با هزینه‌کرد غیر آینده‌نگرانه پول نفت در کشورش، فعلا دغدغه‌ای از بابت رفاه مردم نیز نداشته و اعراب شبه‌جزیره گلایه‌های نگران‌کننده‌ای از حیث سیاسی بابت معیشت خود نداشته و تبعیض‌های منتهی به محرومیت اقلیت شیعه عرب هم نادیده گرفته می‌شود. با این حال حتی متحدان غربی عربستان هم خوب می‌دانند که ریاض دچار بحرانی جدی در حوزه مشارکت سیاسی است. با وجود اینکه عربستان فاقد هرگونه ساختار دموکراتیک، رقابت حزبی، انتخابات و رسانه‌های آزاد است، ولی در دل همین جامعه، کنش‌هایی چون جنبش آزادی رانندگی زنان، نشان می‌دهد صداهایی متفاوت در حال شکل گرفتن است. با این وجود بی‌تردید فقدان یک جامعه مدنی قدرتمند در عربستان، آل‌سعود را بابت بحران مشارکت نگران نمی‌کند. با این تحلیل ساده می‌توان خوش‌بینانه، مدعی شد که نظام سیاسی در عربستان فعلا دچار یک ثبات اقتدارگرایانه است. اما این فقط یک روی سکه است. روی دیگر سکه که بعید است فعلا عاملان «طوفان قاطعیت» به آن توجه کنند، بروز و ظهور آلترناتیوهای تازه برای جبران ضعف نهادهای مدنی در عربستان است. همان واقعیتی که سایر کشورهای عربی نیز کم و بیش آن را تجربه کرده‌اند. پیامدهای داخلی یک جنگ از منظر جامعه شناسی سیاسی، در کشورهای بسته‌ای که راه برای هرگونه تحول در آن بسته شده، نارضایتی‌ها از کانال‌هایی بروز می‌یابد که کمتر قابل شناسایی است. در مصر یا ترکیه، آنگاه که راه برای رقابت سیاسی بسته شد، این ارتش‌ها بودند که با کودتا، جامعه سیاسی را تکان دادند. البته هر ارتشی قادر به ایجاد تکانه‌های سیاسی نیست. معمولا آن ارتش‌هایی می‌توانند با کودتا نظام سیاسی را دچار تحول کنند که با حضور در نبردهایی پیروزمندانه، محبوبیتی مردمی کسب کرده و با پشتوانه همین محبوبیت، هوس افزایش مشارکت در ساختار سیاسی کشور کنند. ارتش عربستان با وجود صرف دلارهای انبوه نفتی برای توسعه آن، هنوز دارای آن میزان محبوبیت نیست که بخواهد نسبت به سهم‌خواهی سیاسی اقدام کند. دلیل این انفعال روشن است، ارتش عربستان اصولا در جنگی مهم شرکت نکرده که بخواهد با پیروزی در آن، برای خود سرمایه اجتماعی و سیاسی پس‌انداز کند و یا اگر کرده (مانند جنگ اعراب و اسرائیل و جنگ مرزی با قطر و…) از آن سربلند بیرون نیامده است. با این حال حالا ورود ارتش عربستان به جنگ یمن و احتمال توسعه این جنگ به سایر کشورها، این احتمال را بیشتر کرده که ارتش بخواهد با کسب موفقیت در این جنگ، کم‌کم خود را برای ایفای نقش بیشتر در تحولات داخلی عربستان آماده کند. به این ترتیب مدیران سیاسی بی‌تجربه عربستان که با تشویق ارتش به ادامه تجاوز، خیال دارند به پشتوانه نیروی نظامی، بر رقبای منطقه‌ای خود چیره شوند، گویی از یاد برده‌اند که نتیجه این جنگ می‌تواند محبوبیت ارتش و اتحاد برخی شاهزادگان با فرماندهان نظامی برای کودتا در ریاض باشد. بدیهی است وقتی در عربستان – چونان مصر یا پاکستان – فضا برای هرگونه تغییر سیاسی بر اساس اصول دموکراتیک بسته است، همه نیروهای معترض می‌توانند با جانبداری از ارتش، کودتایی را به نتیجه برسانند که به اقتدارگرایی موجود پایان دهد. بنابراین آل‌سعود با دمیدن بر آتش جنگ در منطقه، عملا هیزم در تنوری می‌ریزد که ممکن است شعله‌‌های آن دامان نظام سیاسی خود را بگیرد. به همین خاطر شاید از همین حالا استراتژیست‌های غربی که تجربه‌ای زیاد در پیگیری کودتاهای نظامی دارند، در حال رصد تفکرات فرماندهان ارتش هستند تا ببینند آیا می‌توانند برای تحول در ساختار سیاسی ماجراجوترین کشور خاورمیانه، روی ارتش این کشور حسابی باز کنند؟ مصطفی انتظاری هروی منبع: رصد انتهای متن/
94/03/06 - 00:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 80]
-
گوناگون
پربازدیدترینها