تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816145392
آثار جواد حمیدی زمان نداشت
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۰۰:۰۶
آیین بزرگداشت و افتتاح نمایشگاه آثار نقاش زنده یاد جواد حمیدی در فرهنگستان هنر برگزار شد. به گزارش ایسنا، بزرگداشت جواد حمیدی با حضور جمعی از شاگردانش برگزار شد. ناهید عبدی یکی از شاگردان او در مقدمه مراسم گفت: جواد حمیدی از اوایل شکل گیری آکادمی هنر ایران حضور داشت و از اولین دانشجویان و معلمین دانشکده هنرهای زیبا بود. تا آخرین لحظه عمرخود در هنر و آموزش هنر در ایران نزدیک به 60 سال حضور مستمر و موثر داشت. وی افزود: بی تردید مطالعه میراثی که او از این راه به چندین نسل انتقال داده است از اهمیت بیشتری برخوردار است. به واسطه آثار و تاثیری که بر هنر معاصر داشته است او به عنوان یک هنرمند و معلم مولف شناخته می شود. اصول هنر اجرا و مرزهای خلاقیت و نوآوری نزد وی مشخص و معلوم بود. او در یک نگاه، کلام هنر را آمیزه ای از حساسیت و فن می دانست. ناهید عبدی، سیر زندگانی حمیدی را این چنین توصیف کرد: او به واسطه خواستگاه خانوادگی در متن، با ارزش های جهان و دینی پرورش می یابد، در آکادمی تعلیم می بیند و با دانشگاه نوین آشنا می شود، سپس عصاره تمام تجربیاتش را در امر آموزش به کار می بندد. وی ادامه داد: او از زمره برخی از استادان است که نه تنها به ارزش و جایگاه پرورش از طریق اموزش واقف است، بلکه به شدت به ان پایبند و راسخ است. او اموزش هنر را به واسطه تسلط بر متون زبان و ادب فارسی و انس و الفت با ان ،همچون سرود به کار می بست. در تلفیق مضامین و مفاهیم سنگین و دست نیافتنی همچون کیمیاگری عمل می کرد و فرا روی دانشجویان قرار می داد. او به دو نکته تاکید می کرد اهمیت بحث و گفت و گو و نقد از این نکات بود. ناهید عبدی در رابطه با تدوین کتاب وی گفت: مسئله تهیه زندگی نامه ها امروزه موررد توجه پژوهش های نوین مطالعاتی قرار می گیرد چرا که این دسته از مطالعات در تعیین و تکمیل اطلاعات ناقص و یکجانبه در گزارشات تاریخی و تدوین تاریخ ادبیات معاصر ایران شکل گرفته است. وی درباره مستندات موجود گفت: به طرز غیر قابل باوری مستندات موجود ناقص و نارسا هستند و حتی عاری از دقت هستند. دسترسی به همین اطلاعات ناقص نیز امکان پذیر نیست.به طور مثال تاریخ ادغام مدرسه کمال الملک و تشکیل دانشکده هنرهای زیبا در متون رسمی متفاوت است. حبیب ایت اللهی یکی دیگر از شاگردان وی، نسل خود را اینطور توصیف کرد : ما از نسلی هستیم که می دانیم چرا وارد این رشته شدیم و با چه کسی باید کار کنیم، تا چه اندازه باید تامل و ابتکار داشته باشیم، جواد حمیدی از افرادی بود که این را ه را طی کرد که شاگردانش هم به این راه کشیده شدند. او در رابطه با شروع کارجواد حمیدی گفت: او از مدرسه کمال الملک اغاز کرد وی در آنجا شاگرد بود. در طراحی فراتر از دیگران بود. در زمانی که مرحوم حیدریان به عنوان استاد این مدرسه را اداره می کرد، وی از حمیدی درخواست کرد تدریس طراحی دانشجویان تازه وارد را برعهده بگیرد و در عین حال به عنوان شاگرد زیر نظر حیدریان نقاشی یاد گرفت. کار با حیدریان مشکل بود چون او به دقت در طراحی خیلی حساس بود. وی ادامه داد: حمیدی با این وجود تاثیری از حیدریان نپذیرفت و در آثار وی این تاثیر دیده نمی شد. برداشت من از این موضوع این بود که او سخنان استادش را می شنید سپس در درون خود نقد می کرد و بعد بازپس می داد. این موضوع اهمیت دارد که کاری را که می بینیم در درون خود تحلیل کنیم. حبیب ایت اللهی افزود: زمانی که مدرسه کمال الملک به دانشکده هنرهای زیبا تبدیل شد استاد حیدریان، حمیدی را به عنوان استادیار خود برگزید، با وجود اینکه می دانست تعلیمات او مغایر با تعلیمات خود است. با حضور این اساتید شاگردانی همچون جوادی پور تربیت شدند. حیدریان در طراحی و سایه روشن دقیق و واقع گرا، حمیدی در ترکیب بندی دقیق بود و جوادی پور در رنگ امیزی توجه زیادی داشت. در این سه دیدگاه مختلف دیدگاه حمیدی ازهمه برتر بود. او هم طراح بود و هم ترکیب بندی و رنگ ها را به خوبی می شناخت. وی افزود: به همین دلیل بیشتر دانشجویان در جهت او قرار گرفتند و او جهت خود را به کسی تحمیل نمی کرد. ایت اللهی با اشاره به سفرخود برای تماشای اثار پابلو پیکاسو به فرانسه گفت: یکی از اثار او رنگ هایش ریخته شده بود اما او به اثر دست نزده بود و به همان صورت در نمایشگاه گذاشته بود. وی ادامه داد: پس از اینکه موفق به دیدن پیکاسو شدم خود را معرفی کردم و او گفت: تو هنرمند نیستی بلکه همکارم هستی. پیکاسو در پاسخ به سوال خبرنگار آمریکایی مبنی بر چگونگی شهرتش توسط نقاشی هایش عصبانی شد و گفت: من نقاش نیستم. هنرمند هستم نقاش هرچه که مردم می خواهد می کشد اما هنرمند هرچه بسازد مرم خواستار ان هستند. همان زمان بود که متوجه فرق حمیدی و حیدریان شدم. حبیب ایت اللهی یکی از ویژگی های کار حمیدی را استفاده از یک قلم عنوان کرد و گفت: حمیدی معتقد بود که رنگ از احساس نشات می گیرد که ابزار این کار قلم است، پس زمانی که احساس را هم نمی توان تغییر داد قلم را نیز نباید عوض کرد. گاهی اوقات او کار را نیمه رها می کرد و در پاسخ به این عمل می گفت: حس من تمام شد و دیگر نمی توانم کار کنم. ایت اللهی بر این عقیده است که حمیدی تنها نقاش نبود. هنر ایران را عمیقا می شناخت. کارهای او زمان نداشت. او خود در زمان زندگی نمی کرد در دریایی از احساسات و عواطف خود زندگی می کرد. تعلیم او مبتنی بر این بود که شاگرد بتواند خود را در طبیعت متجلی کند. وی افزود: یکی از ویژگی های بارز او تواضع بود که من در هیچ هنرمندی تا به امروز ندیدم. مهدی حسینی بر خلاف شاگردان دیگرش که از دانشجویان او بودند برای یادگیری نقاشی به خانه جواد حمیدی می رفت. وی گفت: حمیدی از شاگردانش برای کار خود نظر می خواست و این نظر را به کار می برد که این خصوصیت را در هیچ یک از اساتیدی که داشتم ندیدم. به گفته حسینی اخلاق در هنر برای حمیدی اهمیت خیلی زیادی داشت، از نظرحمیدی هنرمند باید فروتن صادق باشد تا این ذهن پاک در اثار او متجلی بشود. وی اظهار داشت: در اواخر دوران زندگی اش به سلسله طراحی های سیاه و سفید روی آورد. او تاریخ و سنت و مدرنیسم را به خوبی می شناسد که در آثار وی این امر مشخص است. محمدعلی رجبی صفت قلم اندازی را برای حمیدی برگزید. وی درباره این صفت گفت: قلم انداز به هنرمندانی گفته می شود که در طراحی به مقام عالی می رسیدند ان ها بر این عقیده هستند که شی را خود نمی کشیم. وی افزود: باید هنرمند دستش انقدر ازاد باشد که دستش را به قلم بسپارد. درواقع قلم بسپارد این بالاترین مقام هنرمند است که به ان می گوییم قلم انداز. حسینی گفت: از اثار او می توان به درک بالای او از رنگ در هنر ایرانی پی برد. وی در اواخر عمر خود رنگ ها را تشخیص نمی داد و به آثار خاکستری روی آورد. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها