محبوبترینها
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
بگ خرید تبلیغاتی راهی نوین برای معرفی برند شما
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802152734
-زنی ایستاده با عشق
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
زنی ایستاده با عشق ثریا مطهرنیا؛ به احترام این اسم باید بپاخاست. همه ذهنیت‌ها درباره معلم را پاک کنید و تصویر ثریا را بگذارید جایش.
بی ریا، بی ادعا، بی توقع او می رود در محروم ترین روستاها، به حوالی زادگاهش در بیجار، آنجا که می داند مردمش هر روز طعم فقر را زیر دندان مزه مزه می کنند و بچه هایش منتظر یک تلنگرند که بی سواد بمانند. ثریا پاشنه را ور می کشد و می زند به کوره راه ها، زیرباران خیس می شود، روزها در جاده های بسته شده با برف می ماند، گِلی می شود و از ریخت می افتد تا برسد به مدرسه اما باز هم می رود. نقاطی که او در آنجا تدریس کرده حتی روی نقشه هم نیست، ولی ثریا خودش پی بچه ها می رود و نقاط محروم را بو می کشد تا گرهی از کاری باز کند. ثریا مطهرنیا، دانشجوی دکتری است، از او خواسته اند در دانشگاه تدریس کند، اما او نه گفته و به روستاهای بیجار وفادار مانده است. چقدر بوی آدم می دهد این ثریا، این گفت وگو را که بخوانید حتما باورتان می شود. شما 22 سال است در مناطق محروم کشور تدریس می کنید، چرا در روستاها ماندگار شدید؟ من کار با بچه های محروم روستا را با هیچ چیز عوض نمی کنم، این بچه ها به من نیاز دارند. اوایل خدمتم در روستای دورافتاده یاسوکند حسن آباد یاسوج تدریس می کردم که هیچ کدام از مردمش فارسی بلد نبودند، من هم ترکی نمی دانستم و برقراری ارتباط میان ما تقریبا غیرممکن بود. اما بچه ها به معلم نیاز داشتند و من سعی می کردم با ایما و اشاره به آنها تدریس کنم. اما چون نمی شد این وضع را ادامه داد شب ها از روی کتاب، زبان ترکی یاد می گرفتم و بتدریج به این زبان مسلط شدم. من پنج سال در یاسوکند ماندم و تصمیم گرفتم اوضاع نابسامان مدرسه را سروسامان بدهم. این مدرسه هیچ امکاناتی نداشت، حتی سرویس بهداشتی. با اولیای دانش آموزان صحبت کردم و از اهمیت مدرسه و سواد برایشان گفتم و توضیح دادم که اگر کمک کنند مدرسه سروسامان بگیرد این پول برای آینده بچه هایشان خرج شده و هدر نرفته. کم کم اعتماد مردم به من جلب شد و با کمک آنها برای مدرسه سرویس بهداشتی و سه کلاس درس ساختیم. شما به اجبار آموزش و پرورش به این روستا رفتید؟ نه، خودم انتخاب کردم. من متولد بیجارم و خوب می دانم روستاهای این منطقه چقدر محروم هستند و بچه هایش به کمک نیاز دارند. از همان اول خودم محل خدمتم را انتخاب می کردم یعنی اول روستاها را شناسایی می کردم و بعد درخواست تدریس در آنجا را می دادم. در یکی از سال های خدمتم معلم یک مدرسه راهنمایی بودم که دانش آموزانش از نظر درسی خیلی ضعیف بودند و من بچه های ضعیف تر را جمعه ها به خانه خودم می بردم و با آنها کار می کردم. امسال هم در مدرسه روستای چشمه کوره تدریس می کنم. این مدرسه حیاط نداشت و بچه ها نمی توانستند بازی کنند. من با اهالی روستا حرف زدم و خواهش کردم زمین هایشان را به مدرسه بدهند تا بچه ها حیاط داشته باشند و بتوانند جنب و جوش کنند. مردم هم قبول کردند و حالا بچه ها حیاط دارند و بازی می کنند. من به خودم قول دادم در طول دوران خدمتم به روستاهای مختلف بروم و زمانی که موفق شدم اوضاع آنجا را تاحدی سروسامان بدهم به روستایی دیگر بروم و برای آنجا هم کاری بکنم. می دانم آموزش و پرورش بابت هیچ کدام از این خدمات به شما پاداش یا حقوق نمی دهد. من بابت این کارها هیچ انتظاری ندارم. البته از دولت و مجلس انتظار دارم به وضع معیشت معلمان رسیدگی کنند، چون وقتی معلم در رفاه باشد بهتر کار می کند، اما من باور دارم اگر حقوقم کم است یا مشکلات معیشتی دارم این هیچ ربطی به بچه های بی گناه مناطق روستایی ندارد. اولین سالی که به روستای چشمه کوره آمدم مدرسه آب و سرویس بهداشتی نداشت، پیش خودم فکر کردم وقتی این حداقل ها نیست چطور انتظار داریم بچه ها وضو بگیرند و نماز بخوانند، برای همین پیگیری کردم تا مشکل آب و سرویس بهداشتی مدرسه حل شد. من تابستان ها همیشه به این فکر می کنم که مدرسه محل خدمتم به چه چیزهایی نیاز دارد و از چه راه هایی می توانم این نیازها را برطرف کنم. چند سالی در مدرسه ای کار می کردم که اتاقی بود که قبلا تنورخانه بود و بخاری و لوله اش درست از وسط کلاس بالا می رفت و به پشت بام می رسید. روزی متوجه شدم این لوله مشکل دارد و ممکن است جان بچه ها را به خطر بیندازد برای همین نردبان گذاشتم و رفتم روی سقف، اما موقع پایین آمدن پایم لیز خورد و سقوط کردم. آن روز یک ساعت از درد روی زمین خشک شده بودم و کمردرد آن سال هنوز با من است. پشیمان نیستید؟ اصلا، در عوض خوشحالم که وجدانم راحت است، من به نان حلال و برکتش ایمان دارم. تا حالا شده بچه ها را تنبیه کنید؟ من تنبیه بدنی نمی کنم و اغلب با نگاه یا رفتارم بچه ها را متوجه اشتباهشان می کنم. البته سعی می کنم بیشتر روی نقاط مثبت بچه ها تمرکز کنم و کارهای خوب را در آنها تقویت کنم نه این که روی نقاط ضعفشان دست بگذارم. کار با بچه های مناطق محروم سخت نیست؟ این بچه ها فرقی با دیگران ندارند، البته وقتی امکانات رفاهی وجود داشته باشد استعدادها بیشتر شکوفا می شود و مشکل مناطق محروم این است که این استعدادها در اثر نبود امکانات بارور نمی شود. من سال ها پیش دانش آموزی به نام علی داشتم که اهل روستای آلپهوت بود با دنیایی از محرومیت. یک روز علی به من یک نقاشی داد و زیرش نوشته بود تقدیم به ثریای عزیزم، مهربان تر از مادرم. او روی کاغذ یک ماشین کشیده بود با لاستیک های بزرگ. وقتی ماجرای نقاشی را پرسیدم علی گفت دوست دارم پولدار باشم و برای تو ماشین بخرم که پیاده این راه را نیایی و چرخ های بزرگی هم داشته باشد که توی گل نمانی، آخر روستای آلپهوت و راه های منتهی به آن همه خاکی بود که وقتی باران می آمد همه لباس ما گلی می شد. من آن نقاشی را هنوز نگه داشته ام و برایم خیلی عزیز است. علی الان از دانش آموزان ممتاز دبیرستان است و آرزو دارم روزی او را در دانشگاه ببینم. غیر از علی کدام یک از دانش آموزان طول تدریس تان را به یاد دارید؟ همه بچه ها را، بخصوص بچه های اولین سال خدمتم در روستای نورمحمدکندی، سیامک و آمنه هم دانش آموزان زرنگ کلاس بودند. آن سال روز اول مهر پسری با عصا دم در مدرسه ایستاده بود، اسمش حسین بود و خانواده فقیری داشت که سه بچه معلول هم داشت. حسین به من نزدیک شد و گفت، تو منو راه می دی مدرسه و من گفتم حتما بیا، چرا که نه. حسین چون معلول بود تا سیزده سالگی مدرسه نرفته بود، اما شوق زیادی برای درس خواندن داشت. مدرسه ما آب نداشت برای همین بچه ها هر کدام صبح به صبح از خانه یک دبه آب می آوردند مدرسه. یک روز آب ما تمام شد و من به بچه ها گفتم چه کسی حاضر است آب بیاورد که حسین با آن عصای زیربغل داوطلب شد، حسین پسر مهربانی بود و همیشه در یادم می ماند. همین باعث شد برای لوله کشی آب مدرسه تلاش کنم، چون بچه ها واقعا سختی می کشیدند. رفتم اداره آب و فاضلاب و آن قدر دوندگی کردم تا آب به مدرسه رسید، لوازم لوله کشی را هم با کمک مردم و خیرین خریدم. از حسین خبر دارید؟ نه، چون روستایشان خیلی دورافتاده بود، اما همان سال خواندن و نوشتن را کامل یاد گرفت. خوشبختانه مدرسه آن روستا حالا آب دارد و حیاطش را هم که همان سال آسفالت کردیم، کلاس ها هم پرده نداشت که خودم برایش دوختم. حالا خیالم راحت است که بچه های روستای نورمحمد با راحتی بیشتری درس می خوانند. می دانم بجز کارهایی که گفتید برای تعدادی از دانش آموزان کارهای ویژه ای می کنید که نه تنها فراتر از شغل معلمی است، بلکه کار هر کسی هم نیست. درمان بچه های بیمار را می گویم، این کار را از چه زمانی شروع کردید؟ چهار سال پیش محل خدمتم روستایی بود با مسیری خاکی و ناهموار که از جاده اصلی 20 دقیقه هم پیاده روی داشت. آنجا شاگردی داشتم که اولین بار که دیدمش در نظرم مثل یک قناری پرو بال سوخته آمد. پی کارش را که گرفتم فهمیدم سارا که هفت ماهه بوده چهار دست و پا راه افتاده و به چراغ والر خورده که رویش یک کتری آب جوش بوده، بعد هم آتش چراغ به فرش رسیده و خانه آتش گرفته، یعنی سارا هم با آب جوش سوخته هم با آتش. پدر و مادرش می گفتند سارا که در بیمارستان بوده پرستارها دائم می گفتند دعا کنید بچه تان بمیرد و آنها هم کاملا ناامید شده بودند، اما شخصی به آنها گفته که بچه تان را از اینجا ببرید و برسانید تهران. آنها هم همین کار را کردند، اما درمان ها اثری نداشته. وقتی سارا را دیدم تصمیم گرفتم کارهای درمانی اش را پیگیری کنم و بهترین پزشکان را شناسایی کردم. تا الان او 22 بار جراحی شده و هر بار که سارا در اتاق عمل است من پشت در منتظرم و هول و تکان دارم. آخرین باری که او را جراحی کردند از 9 صبح تا شش عصر کارش طول کشید و سارا بعدش آن قدر درد داشت که مرفین هم آرامش نمی کرد، سارا که گریه می کرد من هم گریه می کردم و پا به پایش زجر می کشیدم. اگر این بچه را از نزدیک ببینید دلتان کباب می شود. حالا بعد از این همه جراحی چهره اش بهتر شده؟ بله، الان دو ابرو دارد، چشم چپش هم که سال ها باز مانده بود حالا باز و بسته می شود. هفت انگشت دستش را هم که قطع کرده بودند الان به کمک یک دستگاه رشد کرده. آن اوایل سارا انگشت هایش را قایم می کرد، اما حالا دیگر این طور نیست. سارای من می خواهد پزشک شود و سر از پا نمی شناسم وقتی امید را در چهره اش می بینم. هزینه های جراحی چطور جور می شود؟ با کمک افراد خیر. مقامات دولتی زیاد قول دادند، اما عمل نکردند، من بجز سارا، 52 بچه دیگر دارم که تعدادی سرطان دارند یا دیابتی هستند یا هستی را دارم که کامش بازاست و نمی تواند حرف بزند. اینها همه بچه های خانواده های تنگدست هستند و به کمک نیاز دارند. بجز اینها 136 بچه بی بضاعت هم دارم که با وجود مستعد بودن به خاطر تنگدستی خانواده هایشان در آستانه ترک تحصیل بودند. اغلب اینها چون خوابگاه ندارند یا از عهده هزینه ایاب و ذهاب برنمی آیند یا قید مدرسه را زده بودند یا تصمیمش را داشتند. آموزش و پرورش هم به این بچه ها سرانه نمی دهد. اما ما با کمک خیرین آنها را تحت پوشش گرفتیم و برایشان طوری برنامه ریزی کرده ایم که با رتبه های خوب در دانشگاه های دولتی قبول شوند. این روزها بحث رتبه بندی معلمان موضوع روز است و بسیاری از آنها دغدغه کسب رتبه دارند. شما فکر می کنید با این خدمات و البته این که دانشجوی دکتری هستید، 24 کتاب نوشته اید و مقالات چاپ شده داخلی و بین المللی دارید باید چه رتبه ای بگیرید؟ در این دنیا هر چه از مادیات به من بدهند برایم ارزشی ندارد. قبلا می گفتم من با خدا معامله می کنم، اما حالا می گویم خدا مالک دنیاست و معامله با او جایز نیست. رتبه واقعی از نظر من رسیدن به رضایت خداست. من در ورزش های کاراته، والیبال و تنیس هم مقام دارم و اگر این چیزها مبنای رتبه بندی باشد حتما رتبه خوبی خواهم داشت، اما این چیزها برایم مهم نیست، چون مهم از نظر من این است که معلم جایگاه واقعی اش را در جامعه به دست بیاورد. مریم خباز / گروه جامعه
یکشنبه 13 اردیبهشت 1394 ساعت 06:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها