تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821042688
چه كسي به وظيفه خود عمل ميكند؟
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: چه كسي به وظيفه خود عمل ميكند؟
در حاشيه اختلافهاي معاونت سينمايي و خانه سينما به خاطر دارم كه 29 خرداد 1386 اهالي سينما در اعتراض به تكثير، توزيع و قاچاق غيرقانوني فيلم‌هاي سينمايي در باغ فردوس موزه سينما تجمع كردند. وقتي براي پوشش خبري اين تجمع به باغ فردوس رسيدم با صحنه جالب توجهي مواجه شدم كه در طول فعاليت 15 ساله‌ام در اين عرصه كمتر با آن مواجه شده‌ام و به همين دليل با چنين جزئياتي در ذهنم باقي مانده است. در آن تجمع كه درواقع يك اعتصاب غيررسمي صنفي بود، در رديف اول معترضان «محمدرضا جعفري جلوه» معاون امور سينمايي در كنار معترضان نشسته بود و در طول مراسم شنونده تندترين حرف‌ها و اعتراض‌ها از سوي سينماگران خطاب به دولت بود. شايد بتوان از اين حضور اين‌طور برداشت كرد كه موضوع آنقدر مهم بوده كه حتي مسوولان سينمايي نيز به كنار سينماگران آمده‌اند تا همبستگي خود را با آنان اعلام كنند، اما واقعيت ماجرا اين است كه در همه دنيا و در همه امور «صنف و خواسته‌هايش» هميشه يك طرف ماجرا هستند و «دولت و محدوديت‌هايش» در طرف ديگر و اينكه در تجمعي صنفي و اعتراض‌آميز نماينده دولت خود در رديف اول نشسته باشد، موضوعي عجيب و جالب توجه است كه احتمالا فقط در محدوده كشور ما مي‌تواند رخ دهد.از بيان اين خاطره مي‌خواستم اين نتيجه را بگيرم كه در طول سال‌هاي گذشته هيچ‌گاه فعاليت‌هاي دولتي و صنفي با هم جمع نشده‌اند و حتي زماني هم كه مسوولان سينمايي با سينماگران بشدت همدل و همراه بوده‌اند، بازهم سينماگران بهانه‌هايي براي اعتراض به دولت داشته‌اند. حتي با وجود تلاش‌هاي طولاني مدتي كه دولت براي نفوذ و رسوخ به بدنه سينما داشته، باز هم اين بدنه در خيلي از مقاطع حساس و سرنوشت‌ساز با دولت همراه نشده و حتي با ديدگاه‌هاي دولتي مقابله كرده‌اند. در موارد فراواني شاهد بوده‌ام كه كارگردان‌ها و بازيگراني هم كه با حمايت‌هاي دولتي وارد اين عرصه شده‌اند، پس از مدت كوتاهي در اين مسير با ديگر سينماگران همراه شده‌اند. ممكن است بسياري از خوانندگان اين مطلب به اين صراحت اظهارنظر من را نپسندند، اما از نظر سينماگران، دولت و معاونت سينمايي خوب معاونتي است كه از طرفي پول و امكانات به اندازه نياز در اختيار فيلمسازان بگذارد و از طرف ديگر محدوديت‌هايش را نيز تا حد امكان كم كند تا فيلمساز بتواند هر فيلمي كه مي‌خواهد بسازد و محدوديتي هم در اين زمينه نداشته باشد! با چنين رويكردي كه در بين سينماگران بشدت رواج دارد، طبيعي است كه برنامه‌هاي «جواد شمقدري» واكنش‌هاي منفي در ميان سينماگران ايجاد كند و زماني كه او به شكل غيررسمي از تلاش براي تغيير تركيب هيات‌مديره خانه سينما سخن مي‌گويد، اين حرف باعث اتحاد بيشتر سينماگران و جبهه‌گيري در مقابل معاونت سينمايي شود.روز 21 آذر 1389 هيات‌مديره جديد خانه سينما با راي مستقيم 29 صنف خانه سينما برگزيده و انتخاب شدند. مريلا زارعي (25 راي)، فرهاد توحيدي (24 راي)، امير اثباتي (22 راي)، ابراهيم مختاري (20 راي)، محمد سرير (19 راي)، محمدرضا موئيني (19 راي) و تورج منصوري (18 راي) اعضاي انتخاب شده هستند. آنها «محمدمهدي عسگرپور» را به عنوان مديرعامل در سمت خود ابقا كرده‌اند. انتخاب اين افراد تفاوت چنداني با گروه قبلي كه در اين سمت حضور داشتند ندارد و نشان ميدهد اصناف سينمايي برخلاف همه حرف‌ها و شنيده‌هايي كه از نارضايتي اهالي سينما از خانه سينما به گوش مي‌رسيد، بازهم تركيبي نزديك به تركيب قبلي را انتخاب كرده‌اند كه مهم‌ترين ويژگي آنها «غير‌دولتي بودن» شان است.معاونت سينمايي طي تفاهمنامه‌اي از برگزاري جشن حمايت ميكند و مبلغ مورد نظر طي چند قسط پرداخت ميشود. پرداخت يكي از اقساط هم كه مبلغ قابل توجهي دارد، به پايان مراسم و ارزيابي كارشناسان از مراسم اختتاميه مربوط ميشود. حال اگر همين فرمول در مورد جشن خانه سينما به كار گرفته مي‌شد، هم مديران سينمايي در رديف‌هاي اوليه تالار ميلاد شاهد برگزاري اين مراسم بودند و نه «اصغر فرهادي» هيجان‌زده مي‌شد و با حرف‌هايش مسوولان خانه سينما را به دردسر مي‌انداخت. با همه اينها بايد به اين مساله توجه كرد كه فعاليت‌هاي خانه سينما نيز مانند هر تشكل ديگري داراي نقاط ضعف و قوت فراوان است، اما فضاي رسانه‌اي ايجاد شده هيچ امكاني براي نقد فعاليت‌هاي خانه سينما را به وجود نمي‌آورد. حتي جواد شمقدري هم كه چند ماه قبل با صراحت كامل و در اعتراض به فعاليت‌هاي خانه سينما اعلام كرده بود: «هيات‌مديره خانه سينما هم در حال حاضر روزهاي پاياني كار خود را سپري مي‌كنند و كارهاي جدي ما با هيات مديره بعدي خواهد بود»، در عقب‌نشيني تلويحي از مواضع تند و تيز گذشته خود در گفت‌وگوي جديدي با سينما پرس اعلام كرده است: «اميدوارم هيات‌مديره جديد تلاش خود را بر اين موضوع متمركز كند كه به كمك معاونت سينمايي بيايد تا با برنامه‌هايي كه داريم مشكلات سينما را يك به يك حل كنيم. سينماي ايران مشكلات زيادي دارد، اما هيچكدام غيرقابل حل نيست و با تجربيات به دست آمده، توانستيم براي همه آنها راهكارهاي عملياتي داشته باشيم».البته شمقدري به اين مساله هم اشاره كرده كه «جايگاه خانه سينما نياز به بازنگري دارد و آنچه در اساسنامه اين خانه آمده با عملكرد آن در بعضي دوره‌هاي فعاليت فاصله گرفته است».به نظر مي‌رسد بخش عمده‌اي از درگيري‌هاي اخير ميان اين دو نهاد بر سر ميزان حضور و نحوه اداره سينما باشد. خانه سينما برنامه‌هاي خود براي حضور در عرصه سينما را در قالب يك دفترچه به معاونت سينمايي ارائه كرده كه حتي اگر بخشي از آن نيز در سينماي ايران اجرا شود، ديگر عرصه و مجالي براي حضور دولت در اين عرصه باقي نمي‌ماند.بجز بحث تقسيم مديريت سينماي ايران، مساله مهم ديگري كه در اين ميان محل مناقشه شده و كار را به رويارويي كشانده، «پرداخت نشدن اعتبارهاي خانه سينما» از سوي معاونت سينمايي است. حمايت‌هاي معاونت سينمايي از جشنواره‌هاي سينمايي كه نگارنده از جزئيات آن باخبر است، شكلي ثابت و مشخص دارد: معاونت سينمايي طي تفاهمنامه‌اي از برگزاري جشن حمايت ميكند و مبلغ مورد نظر طي چند قسط پرداخت ميشود. پرداخت يكي از اقساط هم كه مبلغ قابل توجهي دارد، به پايان مراسم و ارزيابي كارشناسان از مراسم اختتاميه مربوط ميشود. حال اگر همين فرمول در مورد جشن خانه سينما به كار گرفته مي‌شد، هم مديران سينمايي در رديف‌هاي اوليه تالار ميلاد شاهد برگزاري اين مراسم بودند و نه «اصغر فرهادي» هيجان‌زده مي‌شد و با حرف‌هايش مسوولان خانه سينما را به دردسر مي‌انداخت. ديگر لازم نبود وزير ارشاد در ميزگردي خبري بگويد «ما با هنرمنداني كه در اين مراسم خطا كرده‌اند كاري نداريم و مخاطب اصلي ما صحنه‌گردانان اين مراسم هستند». در صورت تحقق تصور مطرح شده حتما «مهدي عسگرپور» در بخش پاياني سخنراني خود صحبت‌هاي فرهادي را اصلاح مي‌كرد و حتي نسبت به رفتار افراد ديگر تذكر لازم را مي‌داد و از اين رفتارها به نمايندگي از خانه سينما «اعلام برائت» مي‌كرد.در چنين فضايي هيچ كس دلش به حال فروش اندك فيلم‌ها و سرمايه‌هاي مادي و معنوي كه در اين مسير از بين مي‌رود، نسوخته است. بحث اصلي اين است كه چه كسي از اين دعوا پيروز بيرون مي‌آيد. البته فرقي هم نمي‌كند كه معاونت سينمايي برنده اين دعوا باشد يا خانه سينما. آنچه در اين ميان زير دست و پا مي‌ماند، صنف 5300 نفره خانه سينماست كه هيچ‌گاه نام آنها جزو اسامي فهرست‌هاي حمايت از مديرعامل قرار نمي‌گيرد و اصلا در هيچ جاي اين دعوا قرار نمي‌گيرند. اين 5 هزار نفر آدم‌هايي هستند كه سينما براي آنها تنها يك «شغل» است براي گذران زندگي و سير كردن شكم زن و بچه. در اين دعوا هر دو طرف مقصر و نسبت به عواقب آن مسوول هستند، اما بايد به اين مساله توجه كرد كه معاونت سينمايي به عنوان نماينده دولت بايد نقشي هدايتي و مديريتي داشته باشد. صنف نيز مي‌تواند در بسياري از مواقع به كمك دولت بيايد، اما مشكل درست از جايي آغاز ميشود كه صنف به دنبال كسب قدرت حداكثري مي‌افتد و دولت نيز به جاي عمل كردن به وظيفه حمايتي و نظارتي خود، وارد دعوايي بي حاصل ميشود. كاش از اين پس هر دو بخش به مسووليت‌هاي خود عمل كنند.رضا استادي / جام جم تنظيم براي تبيان : مسعود عجمي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 228]
-
گوناگون
پربازدیدترینها