محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826682859
هنوز هم از دیدن پت و مت لذت می برم
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: ایسکانیوز: ابراهیم فروزش از جمله فیلمسازانی است که سالهاست با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان همکاری دارد. وی زمانی مدیریت مرکز سینمایی کانون را بر عهده داشته است و تاکنون چهار فیلم بلند به نام های کلید، خمره، مرد کوچک و بچه های نفت و پانزده فیلم کوتاه و بیش از یکصد اپیزود داستانی کوتاه ویدیویی ساخته است. فروزش در طی سال های اخیر بیشترین همکاری را با بنیاد سینمایی فارابی و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان داشته است و سال گذشته نیز با فیلم هامون و دریا در بیست و ششمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور داشت و به نظر می رسد با همین فیلم در جشنواره فیم کودک نیز حضور خواهد داشت. به مناسبت بیست و دومین جشنواره فیلم های کودک و نوجوان همدان گفت گویی را با وی انجام داده ایم که می خوانید: *نفس برگزاری جشنواره فیم کودک و نوجوان را تا چه حد در رشد سینمای کودک کشور موثر می دانید؟ برای توضیح این مطلب مجبورم که مقداری به گذشته ها برگردم و بگویم که فستیوال کودکان و نوجوانان از چه زمانی در ایران تشکیل شده است. این موضوع بر می گردد به دهه 40 که "هژیر داریوش" دبیر این جشن بود و بعدها جایش را به "پرویز دوایی" داد.بنابراین قبل از اینکه جشنواره تهران بوجود بیاید جشنواره کودکان و نوجوانان بود و جزو گروه الف به حساب می آمد و در دنیا واقعا جزو یکی از فستیوال هایی بود که تقریبا به رسمیت شناخته می شد و یکی از بهترین فستیوال های جهانی بود. بنابراین قدمت جشنواره بر می گردد به حدود 40 سال پیش و قبل از اینکه مرکز سینمای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بوجود بیاید ایجاد این فستیوال رسمیت پیدا کرده بود و به دلیل گروه پژوهشی که کانون ایجاد کرده بود نیاز کودکان را به سینمای مخصوص خود حس کرد که از تمام کشورهای دنیا فیلم می آمد و به دلیل اینکه نظیر چنین جشنواره ای وجود نداشت فیلم های خوبی شرکت می کردند و بهترین فیلم ها توسط کانون خریداری و دوبله می شد که توسط بچه ها با استقبال فراوانی رو به رو شد. بر اساس همین نیاز مرکز سینمایی کانون به وجود آمد که بیاید برای کودکان و نوجوانان فیلم بسازد و ضرورت این قضیه را با این توضیحات حس می کنید که از کی بوجود آمده است بنابراین وقتی به این صورت به تاریخ جشنواره نگاه کنیم فراز و نشیب هایی را می بینیم که امروز با جامعه ای رو به رو شده ایم که به نسبت جمعیت چندین برابر گذشته شده است و وقتی هم می گوییم که ایران از نظر جمعیت جوان حرف اول را در دنیا می زند نیاز توجه به سینمای کودکان و نوجوانان حداقل نسبت به گذشته چندین برابر شده است. *در این شرایط و با توجه به تغییرات رخ داده در جامعه جشنواره از جنبه بین المللی بودن خودش دور شده است و دلیل این امر چیست را واقعا من نمی دانم و باید دید که شرکت فیلم های خارجی در جشنواره در طی سال های اخیر چرا به حد نصاب نرسیده است؟ در نهایت فکر می کنم این فستیوال بر اساس نیاز کودکان شکل گرفته است و با توجه به اینکه در این چند سال اخیر شاهد حضور بسیار ناچیز فیلم های خارجی و از طرف دیگر عدم توجه شایسته به فیلم های داخلی تولید شده در زمینه سینمای کودک هستیم و با توجه به تولیدات انگشت شمار این نوع سینما مسوولین باید برای برگزاری هر چه مطلوب تر جشنواره برنامه ریزی دقیق تری انجام دهند. *در سال های اخیر به خصوص ده سال اخیر که نسل جدیدی از کودکان رشد یافته اند آیا سینمای کودک ما توانسته به نیازهای و خواسته های این گروه سنی پاسخ بدهد؟ وقتی که صحبت از تولید انگشت شمار می شود چه در مورد فیلم های زنده بلند و کوتاه و چه در مورد انیمیشن باید دید با توجه به این جمعیت در حال رشد چه تعداد مرکز برای تولید این سینما وجود دارد، متاسفانه این مراکز بسیار کم هستند بنابر این من فکر می کنم که تولیدات ما در این زمینه کافی نبوده و در نتیجه نتوانسته ایم به نیازهای کودکان پاسخ بدهیم. *در دهه 60 و 70 کارگردانانی بودند که در زمینه سینمای کودک فعالیت می کردند و در واقع این دو دهه دوران اوج سینمای کودک و نوجوان بود. به عنوان کارگردانی که کار کودک را به صورت تخصصی انجام می دهید دلیل اینکه دیگر آن افراد در زمینه سینمای کودک فعالیت نمی کنند چیست؟ یک نگاه می تواند این باشد که وقتی فیلمسازی فیلم می سازد دوست دارد فیلمش به نمایش در بیاید و مورد توجه قرارگیرد، اما وقتی فیلم کودک در سینمای ما اینقدر محجور مانده و شاید کلمه تحقیر شده را برای آن بشود آورد بنابراین چرا حمایت فرهنگی نمی شود و مردم استقبال نمی کنند جنبه های مختلفی دارد یکی از این جنبه ها این است که سینما داران به دنبال فیلم هایی هستند که مردم در مقابل گیشه صف ببندند و باتوجه به وضعیت کلی سینما در این مورد حق دارند. نهایتا به دلیل کم توجهی به فیلم های کودکان صاحب سینما نمی تواند از این نظر متضرر شود سپس تهیه کنندگان نیز اقتبال کمی برای تولید این گونه فیلم ها نشان می دهد. همه این موضوعات بر می گردد به حمایت کلی که دولت باید انجام دهد تا هم تولید افزایش پیدا کند و هم سالن های نمایش دهنده این فیلم ها چه در تهران و چه در شهرستان ها افزایش پیدا کند. *با این توضیحاتی که شما فرمودید یک سوال پیش می آید، آیا اساسا ساختن فیلم کودک دغدغه فطری یک فیلمساز است یا فیلمسازان بر اساس حرکت در مسیر حرفه ای خود به عنوان تجربه فیلمی هم در زمینه کودک می سازند؟ من معتقدم که اگر این دغدغه را خیلی بزرگ کنیم تبدیل به شیفتگی می شود که تا چه حد من نوعی عاشق فیلمهای کودکان باشیم که یک عمری را در این راه قدم بگذارم که بگویم من اینقدر شیفته هستم که اصلا حاظر طرف سینمای بزرگسالان قدم نمی گذارم که به عقیده من این موضوع یک شعار است. نهایتا می ماند بر اساس عادت و قصه های است و اینکه کجا توانسته ایم رشد پیدا کنیم به سمت و سوی آن نوع سینما می رویم و اگر از نظر ارزش نگاه کنیم در تاریخ سینمای ایران خصوصا در بخش جوایز بین المللی بیشتر فیلم های کودکان موفق بوده اند و یا یکسری بزرگان سینمای ایران اساسا از فیلم های کودک شروع کرده اند که امروز به این سمت و سو پشت کرده اند. این نوع فیلسازی یک مقدار سخت است و همانطور که توضیح دادم چگونگی توجه به یک فیلم عواملی است که در مسیر و علاقه فیلمساز تاثیر دارد. *اگر بخواهیم یک نگاه به کودکان داشته باشیم در جامعه امروز و دهه رو به رشد 80 کودکان چه انتظاری از سینما دارند و اساسا ما برای کودکان فیلم می سازیم و یا درباره کودکان؟ این موضوع زمانی است که من (فیلم ساز) با انبوهی از فیلم های ساخته شده در زمینه کودکان روبرو باشم که یک مرزبندی داشته باشم تا آیا فیلمسازان می توانند خواسته های کودکان را برآورده کنند یا خیر؟ وقتی که در حال حاضر روزی نزدیک به سه فیلم ساخته می شود دیگر چه توقعی از این موضوع می شود داشت. اگر مراکزی تحقیقاتی بود که در کنار دهها فیلمی که ساخته می شوند فیلم های مربوط به سینمای کودکان و نوجوانان را مورد بررسی قرار داد و حتی گروه های سنی مختلف سینمای کودک به دقت مورد ارزیابی قرار گیرند. به اعتقاد من با وضعیت فعلی باید کم کم سینمای کودک را فراموش کرد به دلیل اینکه عملا در حال حاضر ژانری به نام سینمای کودک وجود ندارد که بخواهیم در یک طرح کارشناسانه بررسی کنیم که آیا فیلم ها می توانند انتظارات کودکان را برآورده کنند یا خیر؟ در درجه اول ما باید در این زمینه تولید داشته باشیم و سپس ببینیم که چرا مردم به دیدن این فیلم ها می رند یا خیر؟ و حتی آن فیلم هایی سرگم کننده ای هم که مردم مقابل گیشه ها صفت می کشیدند هم سال ها است که ساخته نشده است و اینطور نیست که بگوئیم تعیین کننده اصلی کارگردان است به دلیل اینکه کارگردانان هم اسیر مسایلی بزرگتر مانند اقتصاد هستند. *با توجه به این موضوع که شما فرمودید ما در شرایط فعلی باید برای کودکان فیلم بسازیم یا درباره کودکان؟ این اصطلاحات درباره و یا برای کودکان را من هم حدود 40 سال پیش مطرح کردم که تا امروز باقی مانده است به اعتقاد من این مرز بندی ها را باید کنار بگذاریم و وقتی که فیلمی در مورد بزرگسالان را کودکان به راحتی می فهمند این مرزبندی باعث شده است که اصلا فیلم کودک نسازیم. یک زمانی من هم به شدت تابع این مرزبندی ها بودم و امروز چندان به آن اعتقاد ندارم چرا که امروز می بینیم یک کودک به راحتی می نشیند و فیلم بزرگسالان را نگاه می کند،اما باز هم بستگی دارد که به اینکه این گروه سنی را که مخاطب قرار می دهیم چه گروهی است در گروه سنی زیر هشت سال این مرزبندی ها کاملا تعریف شده است اما با توجه به اینکه مرز بندی هایی که ما در سینما می شناسیم به هیچ وجه در سینمای ایران وجود ندارد و چون هر فیلمی مناسب است. دیدن یک فیلم خوب با ساختاری مناسب برای کوکان بسیار مفید تر است تا اینکه خود را گرفتار این مرز بندی ها کنیم. *عدم وجود موضوعات نو و تازه تا چه حد توانسته در عدم استقبال کودکان از سینما تاثیرگذار باشد ؟ این موضوع بر می گردد به گردش کار اقتصادی که بر روی فیلم انجام می گیرد و اعمال نظرهایی که می شود. باید قبول کرد که در بخش خصوصی سرمایه گذار باید سرمایه اش برگردد اما اعمال نظر از همان آغاز شروع می شود که قصه را چگونه پیش ببریم. هرگز نمی توانیم آن فیلمی را که دوست داریم بسیازم چون فیلم خودمان نیست نهایتا در اینجا باب سلیقه از جریان عادی خارج می شوداما به هر حال ما باید به عنوان یک کارگردان بتوانیم تاثیرگذر باشیم و جوابی که من می توانم به شما بدهم یک مقدار جنبه شخصی پیدا می کند اما من سعی می کنم تا آنجا که امکان دارد سوژه های فیلم هایم تکراری نباشد و از یک استاندارد لازم نیز پایین تر نباشد. *به عنوان کسی که کار تخصصی برای کودکان انجام می دهید برنامه های تلویزیون را هم نگاه می کنید؟ واقعیت امر این است که من تلویزیون خیلی کم نگاه می کنم و بنابر این جنبه مقایسه را نمی توانم انجام دهم. *زمانی که به کودک درون خود برمی گردید به خاطره لذت بخشی را از دوران کودکی به یاد می آورید؟ طبیعت زمان کودکی من با امروز بچه هایم بسیار فاصله دارد، به عنوان یک پسر بچه بازی های کوچه ای انجام می دادم اما امروز بازیهای زمان ما تبدیل شده به بازی های کامپیوتری و کودکان کم تحرک شده اند. نهایتا هر آنچه به عنوان خاطره می ماند بچه تهران بودن و در کوچه ها پرسه زدن و از درختان بالا رفتن است تا انواع بازی های محلی که دارد فراموش می شود اینها خاطرات من است که اگر بخواهد تبدیل به فیلم شود بچه های امروز نمی پسندند اما می شود با نگاهی نو وجدید طوری آنها را بیان کرد که گذشته پدران و مادران برای بچه ها جذاب باشد. *کدامیک از شخصیت های کارتونی دوران کودکی را هنوز به خاطر دارید؟ آن زمان یک کارتون بود به اسم "مضحکت قلمی" که من هم مانند همه بچه ها دوستش داشتم. در کل کارتون های خلی متعددی نبود اما فیلم های زنده مثل" زورو"،" سه تفنگدار" و "تارزان" هیچ وقت از ذهن من پاک نمی شود و اگر یک فیلمی می دیدیم هفته ها آن را در کوچه و با بچه ها بازی می کردیم. *شما گفتید که کلا تلویزیون را به دلیل مشغله کاری کم می بینید اما کارتونی بوده که واقعا دوست داشتید همراه با بچه های خودتان ببینید و از دیدن آن لذت ببرید؟ برنامه هایی بودن که واقعا به یادم نمی آید اما بعضی از انیمیشن ها را مثل کارتون "پت و مت" حتی اگر الان هم بارها پخش کنند من با لذت تماشا می کنم./120
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 253]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها