تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848398881
بازيگرى بزرگ خودرأى و باصلابت
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: ایران-در مدت چند دهه فعاليت پر جنجال حرفه اى كه به ۱۲ بار نامزدى اسكار و ۴ بار بردن اين جايزه انجاميد، بازيگر معروف آمريكايى «كاترين هپبورن» مظهر ثبات و صلابت بود بخصوص براى نسلى از زنان آمريكايى كه او را براى ويژگى هاى شاخص اخلاقى و شخصيتى اش مى ستودند. با فرا رسيدن صدمين سالگرد تولد او كه تقريباً دو هفته پيش برگزار شد علاقه مندان و طرفدارانش ياد و خاطره هنرپيشه ارزشمندى را گرامى داشتند كه با چاپ كتاب ها و بيوگرافى هاى مختلفى درباره او جنبه هاى پنهان شخصيتى اش كه شايسته تحسين در دنياى خارج از هاليوود هستند . روز به روز بيشتر آشكار مى شود. شبكه Turner classic Movies با نمايش چندين فيلم اين بازيگر سرشناس كه در سن ۹۶ سالگى در سال ۲۰۰۳ در گذشت، خاطرات كلاسيك دوستان از اين بازيگر و فيلم هاى معروف او همچون «حدس بزن چه كسى براى شام مى آيد؟» (۱۹۶۷) را بار ديگر زنده كرده است. به عقيده رابرت آزبورن، ميزبان اين شبكه ، جذابيت و جذبه «هپبورن» از منحصر به فرد بودن او و وقارش به عنوان يك بازيگردرجه يك ناشى مى شد. آزبورن مى گويد: «البته او متعلق به عصر ديگرى بود. در آن زمان حتى زنان روستايى هم خواستند شيك و با وقار باشند. امروز همه مى خواهند غير از اين باشند مردم در شهرهاى بزرگ با سر و وضعى به هم ريخته به رستوران ها مى روند. در آن روزها مردم به نيويورك مى آمدند و بهترين لباس هايشان را با خود مى آوردند و با آن لباس ها و ظاهرى آراسته بيرون مى رفتند. جو آن زمان خيلى متفاوت از جو امروز بود. مردم هپبورن را دوست داشتند چون وقار و آراستگى خاصى داشت و كسى بود كه به او به چشم يك الگو نگاه مى كردند.» ويليام جى. مان در تازه ترين بيوگرافى خود از اين نويسنده با نام «كيت: زنى كه هپبورن بود» با اشاره به همين موضوع از تصويرى ياد مى كند كه هپبورن به بهانه شهرت از خود به جاى گذاشت. مان مى گويد: «از تاريخ واقعى تولدش تا ثروت خانواده اش در نيواينگلند و ماهيت واقعى دوستى اش با بسيارى ها «هپبورن» وجود ديگرى از خود را به نمايش مى گذاشت.» مان در مدت ۳ دهه تحقيق كه شامل خواندن و بررسى نامه ها و اسناد منتشر شده پس از مرگ هپبورن بود از پى بردن به اين كه «كاترين هپبورن» واقعى از آنچه ما بر روى پرده سينما مى ديديم شخصيت جالب ترى داشت، تعجب زده شد. او مى گويد: «هپبورن واقعى آرمان گرا تر بود، عاقل تر و همينطور صادق تر و انسان تر از آنچه فكر مى كرديم. اگر او در اين زمانه كنونى بازيگر مى شد به يك گروه مبلغ احتياج پيدا مى كرد اما او در آن زمان همه كارها را خودش كرد و توانست از خودش يك الگو بسازد بى آن كه كسى را براى كمك بطلبد يا احتياجى به خبر سازى هاى مطبوعاتى داشته باشد.» با وجود همه تحسين و افتخاراتى كه با پيش رفتن فعاليت حرفه اى به دست آورد از «هپبورن» هميشه به خاطر كيفيت بازيگرى اش ياد نمى شد. با او بود كه تكيه كلام «سم گيشه ها» باب شد. عنوانى كه يك سينما دار زنجيره اى پس از شكست تجارى مجموعه اى از فيلم هاى او در دهه ۱۹۳۰ بر روى هپبورن گذاشت. آزبورن مى گويد: «او شخصيت منحصر به فرد و جالبى داشت. او بازيگر خيلى خوبى بود اما اين شخصيت بازى او را نيز تحت الشعاع قرار داده بود. او به خاطر اين شخصيت بارز و همچنين شهامت در متفاوت بودن و كار كردن با اصول اعتقادى خودش ستاره شد. من فكر مى كنم او مصمم بود كه موفق باشد و اين باور را نيز به همه ما القا كرد.» آزبورن به حراج وسايل شخصى هپبورن در ژوئن سال ۲۰۰۴ در نيويورك اشاره مى كند. چيز ها و يادگارهاى نفيسى كه او از سال ها پيش نگهدارى كرده بود چون مى دانست كه روزى مشهور خواهد شد و اين چيز ها نيز ارزشمند. آزبورن مى گويد: «اين يك جور خودبينى و خود شيفتگى است. اما نه از نوع منفى آن.» مان پس از ديدن واكنش عاطفى مردم به مرگ هپبورن به فكر نوشتن كتاب جديدى درباره او افتاد. در حالى كه تا پيش از مرگ او كتاب هاى بسيارى درباره زندگى اش نوشته شده بودند - از جمله كتابى كه خود هپبورن درباره زندگى اش در سال ۱۹۹۱ نوشت- مان متوجه شد كه تا وقتى هپبورن زنده است امكان نوشتن يك بيوگرافى جامع و صادقانه درباره او وجود نداشت. مان توضيح مى دهد: « او از صرف ستاره بودن فراتر رفته بود. اين را از واكنش مردم به مرگ او فهميدم. يادم مى آيد براى تبليغ كتاب ديگرى در سن فرانسيسكو بودم و مردم در لابى هتل به تلويزيون خيره شده بودند و گريه مى كردند. بعد به نيويورك برگشتم و انبوه گل هايى بود كه مردم بيرون خانه او در Bay Turtle گذاشته بودند. مان مى پرسد: « اين زن چگونه اين كار را كرد؟ او چطور آنقدر الهام بخش بود.» آزبورن به ياد مى آورد كه هپبورن هميشه مى گفت: «مردم به چشم يك بناى قديمى به من نگاه مى كنند» و حال فكر مى كنم حرف او درست بود. مردم واقعاً او را دوست داشتند. آزبورن معتقد است بهترين فيلم او «آليس آدامز» (۱۹۳۵) بود در حالى كه مان به بازى او در دو فيلم «تعطيلات» و «بزرگ كردن بچه» (۱۹۳۸) اشاره مى كند كه جاى پاى او را در عرصه بازيگرى محكم كرد. در هر دو فيلم آخر مى شد هپبورن واقعى را ديد: هپبورنى سركش و با اراده كه همواره از انتظار فراتر مى رفت. «ملكه آفريقايى» (۱۹۵۱) او را به آنچه امروزه از او مى شناسيم تغيير داد: زنى پرشهامت، با وقار و يكدنده، مان مى افزايد: «او طيف وسيع نقش هايى كه به بت ديويس، باربارا استانو يك يا مريل استريپ مى رسيد، نداشت اما وقتى در فيلمى خودش را بازى مى كرد واقعاً بازى مى كرد. نمونه آن در فيلم «زنان كوچك» (۱۹۳۳) يا «سيلويا اسكارلت» (۱۹۳۵) بود. هپبورن پى برد كه بيرون از دنياى سينما نيز مى تواند خودش باشد و زندگى آرامى را سپرى كند. استراحتگاه تابستانى او و خانواده اش، وقتى كه كودكى بيش نبود در يكى از شهرهاى ساحلى كانكتيكات به نام Old saybrook بود و در همين شهر كوچك بود كه او واپسين روزهاى زندگى اش را در آنجا سپرى كرد. اين شهر ياد و خاطره او را با برپايى يك جشن بزرگ تولد كه عوايد حاصل از آن به مركز فرهنگى- نمايشى كاترين هپبورن خواهد رسيد گرامى خواهد داشت. آزبورن مى گويد: اگر هپبورن امروز زنده بود، همان آدم شاداب و پر انرژى اى بود كه خود را براى ورود به دنياى هاليوود آماده مى كرد شايد كه هرگز هنرپيشه نمى شد. بيشتر نقش هايى كه سينماى امروز به زنان پيشنهاد مى دهد و يا از زنان مى خواهد آنها را ايفا كنند مورد توجه هپبورن قرار نمى گرفت. اما اگر هم هنرپيشه مى شد يك هنرپيشه طراز اول، با وقار و با استعداد مى شد؛ كسى مثل كيت بلانچت كه در سال ۲۰۰۴ براى بازى در نقش كاترين هپبورن در فيلم «هوانورد» اسكار گرفت. درباره كاترين هپبورن * هپبورن كه در دوازدهم ماه مه ۱۹۰۷ در هارتفورد، كانكتيكات به دنيا آمد يكى از دو فرزند پدرى پزشك و مادرى طرفدار حق رأى براى زنان بود كه همواره او را تشويق به استقلال فكرى و پرورش ذهن و استعدادهايش مى كردند. * او و برادرش تام، خيلى با يكديگر صميمى بودند. ديدن مرگ برادرش در سن ۱۴ سالگى در يك حادثه دلخراش اورا شديداً متأثر كرد. تا سال هاى سال پس از اين واقعه هپبورن از تاريخ تولد او كه هشتم نوامبر بود به عنوان تاريخ تولد خودش استفاده مى كرد. * او در اوايل كار بخاطر پوشيدن شلوار و لباس پوشيده و نه لباس هاى متعارف زنان بازيگر و همچنين امتناع از هرگونه آرايش و شركت در مصاحبه هاى مطبوعاتى در هاليوود با استقبال روبه رو نشد. تماشاگران آن زمان از رفتار نامتعارف او در تعجب بودند و همين زمينه ساز مجموعه اى از شكست هاى حرفه اى او در ابتداى راه بازيگرى شد. * او در بيشتر فيلم هايش نقش زنان مستقل و با اراده را بازى مى كرد. * او توانست در يك نظرسنجى آن لاين از سوى نشريه اينترتينمنت و ويكلى با پيشى گرفتن از ديگر بازيگر توانا «اُدرى هپبورن» عنوان بهترين بازيگر زن كلاسيك در قرن بيستم را كسب كند. * او در ژوئن ۱۹۹۹ در فهرست۵۰ اسطوره بازيگرى انستيتو فيلم آمريكا نفر اول زنان شد. * گزينه اول براى بازى در نقش «اسكارلت اوهارا» در فيلم «برباد رفته» (۱۹۳۹) بود. * او تنها بازيگر زنى است كه چهار بار اسكار گرفته است. بيشترين نامزدى اسكار نيز متعلق به مريل استريپ و سپس هپبورن است. * هپبورن در عرصه تئاتر نيز فعال بود و دوبار براى بازى در نمايش هاى «Coco Chanel» و «والتزوست سايد» نامزد دريافت جايزه تونى شد. * هنرپيشگان امروزى مورد علاقه او هاريسون فورد، جان تراولتا، ملانى گريفيث و جوليا رابرتز بودند و از مريل استريپ، آرنولد شوارتزنگر، سيلوستراستالونه و وودى آلن نفرت داشت. * او از سوى نشريه پرمير چهارمين بازيگربزرگ تاريخ سينما شناخته شد. * هپبورن و اسپنسر تريسى در ۹ فيلم كه معروفترين آن «حدس بزن چه كسى براى شام مى آيد» (۱۹۶۷)با يكديگر همبازى بودند. * بازى او در نقش «تريسى درد» در فيلم «داستان فيلادلفيا» (۱۹۴۰) در فهرست ۱۰۰ بازى برتر تاريخ سينما در نشريه پرمير در رده پنجاه و چهارم قرار دارد. * ۳ فيلم با بازى او به نام هاى ملكه آفريقايى (۱۹۵۱)، «در بركه طلايى» (۱۹۸۱) «حدس بزن چه كسى براى شام مى آيد» جزو ۱۰۰ فيلم برتر الهام بخش تاريخ سينما به نوشته انستيتو فيلم آمريكا هستند. * يكى از دوستان صميمى پيتر اوتول بود. پيتر اوتول نام يكى از دختران خود را به نام كاترين نامگذارى كرده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 257]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها