واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: همشهری-پيري حقوق و مزايايي را به همراه دارد و اغلب از اين جنبه مورد بررسي قرار ميگيرد. بعد از ساليان دراز كار و زحمت فراوان، انتظار ميرود كه فرد بازنشسته از مزايايي چون تفريح و سرگرمي، پوشش اجتماعي و برخورداري از كارت منزلت (كه براي سالمندان اين امكان را فراهم ميسازد كه در راهآهن يا ايستگاههاي مترو و اتوبوس از تخفيف ويژه برخوردار باشند)، بهرهمند شود. با اين حال اين مزايا چيز زيادي شامل حال اين افراد نكرده و از طرفي وجهه افراد سالمند را پايين آورده و كمارزش ميكند. گاه به آنان به چشم معلولين جسمي و ذهني نگاه ميكنيم و به ندرت تصور ميكنيم كه آنها هم ميتوانند مشاركتي در جامعه داشته باشند و اگر هم مشاركتي باشد، فقط به عنوان مصرفكنندگان در جامعه به حساب ميآيند، نه توليد كننده. در واقع چيزي كه در ما ايجاد ترس و وحشت ميكند، نيستي و مرگ است و علايم پيري به صورت آزار دهندهاي، همواره يادآور اين موضوع هستند كه ما موجوداتي فاني هستيم. با دوري جستن از سالمندان خانواده و با از بين بردن علايم فرسودگي و پيري كه به تدريج در ما پديدار ميشوند، سعي داريم در برابر ترس از مرگ، ترسي كه از زمانهاي بسيار دور، همواره موجب عذاب و شكنجه انسانها بوده است، از خود واكنش نشان دهيم. اين ترس بياساس و مضحك در تمام نقاط جهان وجود داشته است. به نظر ميرسد پيام آفريدگار هستي و سرنوشت، به انسان چنين باشد:«به شما قدرتي ميبخشم كه تمامي موجودات تسلط و برتري يابيد. اما تنها موجودي خواهيد بود كه قادر است به مرگ خود بينديشيد.» و در اين ميان، عكسالعمل سالمندان به اين طرد شدن، دوري و تحقير چه خواهد بود؟ خشم! اين افراد در حالي كه مجبور هستند تبعات ناشي از سالخوردگي، چون كاهش ميل جنسي، تحليل قواي جسمي، مرگ دوستان قديمي خود و اضمحلال تدريجي قواي ذهني را متحمل شوند، از طرفي ديگر مجبور هستند زير بار بياعتنايي و تحقيري كه گاه جامعه، هر روزه نسبت به اشخاص ناتوان يا بدون درآمد روا ميدارد، بروند. زندگي نيمه قرينهاي هم دارد. زماني كه پا به سن ميگذاريم، به تدريج به دوران كودكي بازميگرديم. بازگشت مجدد به وضعيتي كه انسان دوباره وابسته به ديگران باشد و فقط به خود توجه داشته باشد، موجب افسردگي اين افراد ميشود. اين كه چگونه و با چه سرعتي اين دوران از راه برسد، به ما نشان ميدهد كه چه درسهايي را طي زندگي زميني خود فرا گرفتهايم. يكي از دلايل ترس از پيري، نمونه افرادي هستند كه زودتر از ما اين دنيا را ترك كرده و ما شاهد دوران اسفبار كهولت آنها بودهايم. به جز چند نمونه موارد استثنايي، برخي از خانوادهها، والدين پير خود را همانند بار سنگيني بر دوش خود حس كرده و به اين نكته توجه ندارند كه ميتوانند از عقل و تجربهاي كه والدين سالخورده در اختيار جوانان قرار ميدهند، بهرهمند شوند. دليلي كه براي آن ميتواند وجود داشته باشد اين است كه افراد پير اغلب وقت خود را صرف آه و ناله و گلايه در مورد مشكلاتشان ميكنند. اغلب افراد ميانسال، از روي حس انجام وظيفه توام با دلسردي به پدر و مادر خود خدمت ميكنند. پيري ميتواند انسان را به سمت افسردگي سوق دهد و ما معمولاً مايل نيستيم افسردگي سالمندان را درمان كنيم غافل از اين كه پيري ما هم زود از راه ميرسد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 172]