محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828855145
بیانات رهبر در تنفیذ هاشمی (سال 72)
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: بیانات در مراسم تنفیذ حكم آقای هاشمی سال 72بسماللَّهالرّحمنالرّحیمامروز، انشاءاللَّه براى ملت ایران روز مباركى است؛ شروع یك دوره دیگر از مسؤولیت و مدیریت رئیس جمهور عزیز و كارآمد و گرامىمان كه حقیقتاً با توجّه به اوضاع و احوال جهانى و مطامع دشمنان و تلاشى كه دشمن در این برهه مبذول كرد، یك نعمت بزرگ الهى است. البته بنده باید قبلاً از مردم عزیزمان تشكّر كنم. آنها بودند كه با هوشیارى و احساس مسؤولیتشان به صحنه آمدند، انتخابات را رونق بخشیدند و این انتخاب درست و صائب را انجام دادند.
تكیه ما بر عنصر اجرایى و این شكرگزارىاى كه به خاطر این انتخاب عمومى و این مسؤولیتى كه جناب آقاى «هاشمى رفسنجانى» بحمداللَّه برعهده گرفتند، به درگاه خداى متعال مىكنیم، به خاطر اهمیت دست اجرا در سرنوشت كشور است. مجرى، حداقل نیمى از مسأله اساسىِ اداره كشور است. اگر یك نیم را سیاستها و برنامهها و قوانین و پیگیریها بدانیم، حداقل یك نیم دیگر از مسأله اداره كشور، مربوط به آن مدیرى مىشود كه اداره امور را برعهده دارد. اگر مسؤول هر بخش، در هر اندازه و هر شعاعى، داراى ویژگیهاى لازم براى اداره آن امر و آن بخش باشد، انسان مىتواند مطمئن باشد كه كارها به سمت صلاح پیش خواهد رفت.به اعتقاد بنده، سه بخش عمده در مسؤول وجود دارد؛ سه آمادگى و احساس مسؤولیت: اوّل اینكه، براى نفسِ كار و عمل آماده باشد. تنبلى و بىحالى و سهلانگارى و كار را به دست حوادث و قضا و قدر سپردن، اوّلین بلایى است كه ممكن است یك مدیر را از صلاحیت كافى و لازم ساقط كند. جدّى بودن در كار، آرام نداشتن براى كار، احساس مسؤولیت براى اصل اقدام و كار و وظیفهاى كه بر عهده گرفته، بسیار مهم است. به همین جهت هم هست كه اگر كسى واقعاً در بخشى از بخشهاى كشور احساس مىكند كه كفایت لازم براى این كار را ندارد، معلوم نیست كه پذیرش آن كار، مشروع باشد. چون قبول این كار، به معناى این است كه تعهّد كند و بپذیرد كه این كار را به انجام برساند. این، بدون كفایت و لیاقت، امكانپذیر نیست. این، آن نكته اوّل در باب مدیر و مسؤول است.تكیه ما بر مسأله اجرا و اینكه ما اینقدر از پروردگار عالم شكرگزارى مىكنیم، براى این است كه بحمداللَّه، مدیریّت كشور، در دست یك شخصیت موجّه و آزموده و شناخته شده قرار گرفته كه بنده از سال 36 تا به حال، یعنى قریب چهل سال است ایشان را می شناسم.دوم، مسأله آمادگى و استعداد و تعهّد براى انجام كار است؛ به همان نحوى كه سیاستهاى كلّى و برنامههاى اساسى كشور آن را اقتضا مىكند. اگر كشور، سیاست مشخّصى را در مقولهاى پذیرفته است، كسى كه اجراى بخشى از بخشهاى كشور را مىپذیرد، باید آن را در همان جهت كار و به همان سمت و با همان هدف پیش ببرد و هدایت كند؛ ولو خود او، آن سیاست را به طور كامل تثبیت نكرده باشد. اگر چه، در صورتى كه مجرىِ آن سیاست را قبول نداشته باشد، معلوم نیست چقدر بتواند این كار را به درستى انجام دهد. ولى به هر حال، آنكه لازم و اساسى است، این است كه مدیر، مسؤول یا وزیرى كه این مسؤولیت را برعهده گرفته، كار را در جهت آن سیاستهاى پذیرفته شده كه سیاستگذاران در هر بخش انجام دادهاند، پیش ببرد. این هم آن نكته یا ركن دوم از اركان یك مدیریّت سالم.ركن سوم، حفظ طهارت و تقواست. حفظ پاكیزگى در عمل است. اجتناب از هرگونه - خداى ناكرده - اختلاط با اهداف غیر مشروع یا اهداف غیر مقبول و غیراخلاقى است. این، شأن سوم است. مدیر خوب، مدیرى است كه هر كارى را به عهده مىگیرد، با رعایت اصول اخلاقى صحیح، انجام دهد. در نظام اسلامى، چیزى كه به شدّت با آن مقابله مىشود، رسوخ فساد است. در نظام اسلامى، با اعتقاد بد و نادرست، اینطور مقابله نمىشود كه با عمل غیر صحیح و عمل غیراخلاقى و خداى ناكرده رسوخ فساد مبارزه مىشود. چیزى كه امروز، در دوران بازسازى، مسؤولین كشور، همكاران دولت، مدیران درجه دو و سه در دستگاههاى دولتى، تا پایینترین ردهها، باید با دقّت مراقب باشند، این است كه در این دوران بدانند خطر رسوخ و نفوذ فساد، جدّى و فلج كننده است. واقعاً فلج كننده است! در این كار، فساد كه نمىگوید «من فسادم»! فرد مفسدى كه دیگران را به وادى فساد مىكشاند - فساد مالى، فساد كارى، قرارهاى نامشروع و ناموجّه در زمینههاى مسائل كارى - كسى كه انسان را تشویق مىكند و مىلغزاند به این سمت، از اول نمىگوید «من آمدم كه شما را فاسد كنم.» اوّل با یك عنوان موجّه؛ با یك چیز كوچك وارد میدان مىشود. انسان است و آسیبپذیرىِ شدید. انسان، به شدت آسیبپذیر است. لذا، خیلى باید مراقب بود.تكیه ما بر مسأله اجرا و اینكه ما اینقدر از پروردگار عالم شكرگزارى مىكنیم، براى این است كه بحمداللَّه، مدیریّت كشور، در دست یك شخصیت موجّه و آزموده و شناخته شده قرار گرفته كه بنده از سال 36 تا به حال، یعنى قریب چهل سال است، ایشان را از نزدیك مىشناسم و در میدانهاى مختلف، با هم و در كنار هم بودهایم؛ با هم كار و با هم فكر كردهایم. یك آزمایش چهل ساله، براى ایجاد اعتماد در انسان، كافى است. من در همه این مدّت، ایشان را در راه خدا، در راه حقیقت، در راه اعلاى كلمه دین و پیشبرد اهداف اسلامى مشاهده كردم و هرگز ایشان را از این راه، جدا و منحرف ندیدم.اینكه ما اظهار خوشحالى مىكنیم، براى این است كه یك مدیر مىتواند این نقش را داشته باشد. همكاران، هر كدام در هر جا كه هستند، همین خصوصیت را دارند. البته من به شما عرض كنم: با تجربهاى كه در كار اجرایى در طول چندین سال پیدا كردهام، به این نتیجه رسیدهام كه اگر یك مدیر بخواهد حیطه كار خود را سلامت نگه بدارد، باید تا پایینترین ردهاى را كه در انجام كار تأثیر دارد، مراقبت كند. نمىشود بگوییم: «ما حالا یك وزیر خوب را اینجا گذاشتیم؛ همه چیز تمام شد.» نه! آن وزیر هم باید معاونین خوبى بگذارد؛ مدیران خوبى را باید بگمارد؛ مسؤولین بخشهاى خوبى را باید بگمارد. البته، كار هر چه سنگینتر است، معیارها بالاتر است. توقّعى كه در مسؤول بالا هست، از مسؤول درجه دو نیست. اما صلاح و امنیت و شناختن كار و علاقه به انجام كار و رعایت تقوا و طهارت در همه ردهها، لازم است.بنده بارها به مسؤولین مختلف كشور، در جاهاى مختلف، عرض كردهام: مردم فلان شهر یا فلان روستاى دورافتاده كشور، نظام را در چهره همان بخشدار یا رئیس پاسگاه نیروى انتظامى یا آن مسؤول مربوطه مشاهده مىكنند. براى آنان، رئیس جمهور و وزیر و رئیس و معاون و همه، همین است كه با او مواجه است. اگر او سالم باشد، امین باشد، مردمدار و دلسوز باشد، نشانِ این است كه كلّ تشكیلات دولت اینگونه است. و اگر خداى ناكرده، قدم را كج بردارد، او مقایسه مىكند و نمىشود جلو مقایسهاش را گرفت.من در شروع كارِ این دولت جدید - كه انشاءاللَّه دولت مبارك جمهورى اسلامى براى ملت ایران و كشور عزیز ما داراى بركات فراوان باشد - این توصیه را مؤكّد مىكنم كه گزینش همكاران مهم استغرض؛ من در شروع كارِ این دولت جدید - كه انشاءاللَّه دولت مبارك جمهورى اسلامى براى ملت ایران و كشور عزیز ما داراى بركات فراوان باشد - این توصیه را مؤكّد مىكنم كه گزینش همكاران مهم است. البته در سطح وزرا، رعایت و دقّت زیادى مىشود. هم رئیس جمهور محترم، هم مجلس محترم، جوانب كار را خیلى مىسنجند و رعایت مىكنند. اما به اینجا، اكتفا نشود. من به وزراى عزیز كه بخشهاى مختلف را برعهده دارند یا خواهند داشت، عرض مىكنم: یكایك معاونین را، یكایك مدیران را، یكایك مسؤولین سراسر كشور را، در بخش خودتان، با معیارهاى الهى انتخاب كنید: كاردان، لایق، متدیّن، پاك و آراسته به خصوصیاتى كه براى یك مدیر لازم است.مسأله دوم هم مسأله سیاستها و برنامههاست. من فقط یك جمله در باب سیاستهاى اقتصادى عرض كنم - كه بحمداللَّه، دولت عزیزمان برنامه اوّل را به اواخرش رساند و به زودى برنامه دوم را بعد از یكسال یا كمتر، شروع خواهد كرد - اساس در نظام اسلامى، عبارت است از رفاه عمومى و عدالت اجتماعى. فرق عمده ما با نظامهاى سرمایهدارى همین است.در نظامهاى سرمایهدارى، اساس، رشد اقتصادى و شكوفایى اقتصادى و ازدیاد و تولید ثروت است. هر كه بیشتر و بهتر تولید ثروت كند، او مقدّم است. آنجا مسأله این نیست كه تبعیض یا فاصله پیش آید. فاصله در درآمدها و نداشتن رفاهِ جمع كثیرى از مردم، نگرانى نظام سرمایهدارى نیست. در نظام سرمایهدارى، حتى تدابیرى كه ثروت را تقسیم كند، از نظر نظام سرمایهدارى، تدابیر منفى و مردودى است. نظام سرمایهدارى مىگوید: «معنى ندارد كه ما بگوییم ثروت جمع كنید تا آن را از شما بگیریم تقسیم كنیم! این معنى ندارد. اینكه شكوفایى نخواهد شد!» نظام اسلامى اینگونه نیست. نظام اسلامى معتقد به یك جامعه ثروتمند است، نه یك جامعه فقیر و عقبمانده. معتقد به رشد اقتصادى است؛ ولى رشد اقتصادى براى عدالت اجتماعى و براى رفاه عمومى، مسأله اوّل نیست. آنچه در درجه اوّل است، این است كه فقیر در جامعه نباشد؛ محروم نباشد؛ تبعیض در استفاده از امكانات عمومى نباشد. هر كس براى خودش امكاناتى فراهم كرد، متعلّق به خود اوست. اما آنچه كه عمومى است - مثل فرصتها و امكانات - متعلّق به همه كشور است و باید در اینها تبعیضى وجود نداشته باشد. معنى ندارد كه یك نفر پاى خود را بگذارد روى دوش مأمورین دولتى و با ترفند و خداى ناكرده با اِعمال روشهاى غلط، امتیاز بگیرد، رشدى افسانهاى بكند و بعد بگوید: «آقا، من ثروت را خودم به دست آوردهام.» در نظام اسلامى، چنین چیزى را نداریم. ثروتى كه بر پایه صحیحى نیست، از اصل نامشروع است.ما با نظام سوسیالیستى هم، به همین اندازه فاصله داریم. نظام سوسیالیستى، فرصت را از مردم مىگیرد؛ ابتكار و میدان را مىگیرد؛ كار و تولید و ثروت و ابزار تولید و منابع عمده سرمایه و تولید را در دولت متمركز، و به آن متعلّق مىكند. این، غلط اندر غلط است. در اسلام، چنین چیزى نداریم. نه آن را داریم، نه این را. هم آن غلط است، هم این. نظام اقتصاد اسلامى، درست است. اینطور نیست كه نظام اقتصادى اسلامى، عبارت باشد از هر چه كه در هر دورهاى مصلحت باشد. نخیر! نظر شریف امام رضواناللَّهعلیه هم این نبود. من خودم یك وقت از ایشان پرسیدم.اسلام یك روش خاص خود دارد. مسلكى در مسائل اقتصادى جامعه اسلامى دارد و آن سلك را طى مىكند. اساس سیاست كلّى اقتصادى كشور، عبارت است از رفاه عمومى و عدالت اجتماعى. البته ممكن است یك نفر با تلاش و استعدادِ بیشتر، بهره بیشترى براى خودش فراهم كند. این مانعى ندارد. اما در جامعه فقر نباید باشد. هدف برنامهریزان باید این باشد. سازمان برنامه و برنامهریزان كشور، با این سیاست كلّى و بر این اساس باید برنامهریزى كنند.در زمینههاى فرهنگى هم عرض كنم: این دیگر مخصوص ما نیست. همه ملتهاى زنده دنیا، بر این متّفقند كه اگر ملتى اجازه داد فرهنگ ملىاش پایمال تهاجم فرهنگهاى بیگانه شود، آن ملت از دست رفته است. ملت غالب، ملتى است كه فرهنگش غالب است. غلبه فرهنگى است كه مىتواند غلبه اقتصادى و سیاسى و امنیتى و نظامى و همه چیز را هم با خود به دنبال بیاورد.كشورهاى مقتدر دنیا تلاش مىكنند كه زبان خودشان را در دنیا رایج كنند؛ چون زبان، بزرگترین رقم یك ملت و كانال عمده انتقال فرهنگ اوست، كه لباس، آداب، دین، عقاید و باورهاى اجتماعىاش را منتقل كند. امروز قدرتهاى جهانى، حتّى با زور نظامى، مىخواهند فرهنگ خودشان را منعكس و منتقل كنند. امریكاییها به شیوهاى كه در مورد دولت و حكومت و نظام اجتماعى و اقتصادى قائلند، به اینجا و آن جاى دنیا لشكركشى مىكنند. یعنى این طغیان نفوذ نامشروعِ فرهنگ بیگانه، به اینجاها هم مىرسد؛ البته تحت نامهاى موجّه مثل «حقوق بشر». كسى نیست به امریكاییها بگوید كه «كجاى دنیا با سیاهان آن طور عمل مىكنند كه شما مىكنید؟ كجاى دنیا چند صد نفر آدم را از مرد و زن و كودك، در یك ساختمان، زنده زنده مىسوزانند و آتش مىزنند؟ هرجا اینطور بود، آن وقت اعتراض كنید كه «حقوق بشر، نقض شده است.» در امریكا، این كار شد. ما در جاى دیگر، اینگونه كارها را سراغ نداریم. صهیونیستها هم كه خشنترین مردم دنیا هستند، با حمایت امریكاییها این حركت را مىكنند.مسأله فلسطین را ما با معیارهاى خودمان حل و بر اساس آن قضاوت مىكنیم و نسبت به آن اقدام مىنماییم و تابع هیچ قدرتى در دنیا نمىشویمدر باب فرهنگ، سیاست كلّى كشور باید عبارت باشد از حفظ و پرداخت و وابستگى شدید و كامل به فرهنگ ملى. البته جزو مهمترین اركان فرهنگ ملى، اسلام است. ما مردم ایران مفتخریم كه از 1350 سال قبل، فرهنگ، زبان، آداب، عادات، لباس و همه چیزمان با اسلام آمیخته شده است. شاید هیچ ملت دیگرى اینگونه با اسلام آمیخته نشد كه ما شدیم. اسلام و آداب و فرهنگ اسلامى، جزو فرهنگ ملى ماست. «ملى» در اینجا، مقابل «اسلامى» نیست؛ عین همان اسلامى است.«فرهنگ ملى» یعنى «فرهنگ خودى». فرهنگ خودى، باید حفظ شود. البته فرهنگ خودى از فرهنگهاى دیگر هم وام مىگیرد؛ حرفى نداریم. «اطلبوا العلم ولو بالصّین.» این هم فرهنگ است. اینكه باید رفت از هر جاى دنیا چیز خوب را آورد، این هم جزو فرهنگ ماست. این را هم باید حفظ كنیم. اما آنچه را كه براى بدنمان لازم است، بجَویم و فرو دهیم. نه اینكه ما آنجا بیفتیم، یكى دیگر بیاید، هر چه كه خودش مصلحت مىداند به بدن ما تزریق كند؛ مثل مرده؛ مثل آدم بىهوش! این اقتصاد، این فرهنگ و سیاست استقلال كه پایه و مبناى سیاست نظام جمهورى اسلامى است، شعار اصلى ماست. استقلال كامل، در همه جهت، یعنى زور و زورگویى را از هیچ كس قبول نكردن؛ مسائل جهانى را طبق معیارهاى خود حل كردن و راهِ آن را پیمودن.مسأله فلسطین را ما با معیارهاى خودمان حل و بر اساس آن قضاوت مىكنیم و نسبت به آن اقدام مىنماییم و تابع هیچ قدرتى در دنیا نمىشویم. در مورد مسأله «بالكان»، همینطور عمل مىكنیم. در مسأله «افغانستان» در طول هشت سال جنگ، با همه آن عسرتها و سختیهایى كه آن همه مسأله براى ما داشت، ایستادیم و همانگونه كه مبنا و روش و دید اسلامى ما بود، نسبت به این مسأله، حركت كردیم. وقتى كه این سیاستها مورد نظر باشد و آن مدیریّت وجود داشته باشد، كشور خوب اداره مىشود. اما شرط اوّل آن، وجود ملت بىهمتایى است كه مسؤولین كشور مىتوانند به طور كامل به او اعتماد كنند. این ملت بزرگ، ملت خوبى است. امام عظیمالشّأن، این ملت را خوب شناخته بود و من هیچ كس را مثل آن بزرگوار ندیدم كه با خصوصیات این ملت، اینگونه آشنا باشد و به او اینطور ایمان داشته باشد. همینطور كه در قرآن راجع به پیغمبر علیهوعلىآلهالسّلام هست كه فرمود: «یؤمن باللَّه و یؤمن باللمؤمنین»، امام به این ملت ایمان داشت. امیدواریم كه انشاءاللَّه توجّهات ولىّعصر ارواحنافداه، شامل حال دولت عزیز ما و رئیس جمهور عزیزمان و مسؤولین زحمتكش گرامىمان و ملت عظیمالشّأن و بزرگوارمان باشد. انشاءاللَّه، این ملت به همان جایى برسد كه شایسته او و وعده الهى در حقّ اوست.والسّلام علیكم و رحمةاللَّه و بركاته.منبع: پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله خامنه ایتنظیم برای تبیان: عطاالله باباپور
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 590]
-
گوناگون
پربازدیدترینها