واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: وحدت صنوف خانه تئاتر
بهزاد فراهانی مدتی پس از برگزاری ششمین هفتهی بزرگداشت روز جهانی تئاتر، خواستار وحدت هرچه بیشتر صنوف خانه تئاتر و نقدپذیری این تشكل صنفی شد. رییس انجمن بازیگران خانه تئاتر كه با ایسناگفتوگو میكرد، معتقد است: درخانه تئاتر نوعی عملكرد دوگانه داریم كه هیچ یك بسامان نیستند، هم ازاینرو اگر توان نقد خود را نداشته باشیم در نهایت مانند هر تشكیلات هنری دیگر در این مُلك محكوم به فنا خواهیم بود. او ادامه داد: چون بهصورت داوطلبانه، كار تشكیلاتی میكنیم، هیچ انتقادی را بر نمیتابیم و اینچنین است كه زمینههای رشد را از خود سلب میكنیم. درحالیكه اگر كار ما صنفی و كوشش در دفاع از حقوق صنفی تشكیلات خانه تئاتر است، بزرگترین كارمان باید در راستای كشف، تنظیم و تدوین تمامی حقوق صنوف باشد. فراهانی با اشاره به تاسیس خانه تئاتر در 10 سال پیش یادآور شد: دراین مدت كوشش فراوانی كردهایم كه ضرورت تاسیس سازمان تئاتری كشور را جا بیندازیم. اگر نتوانستیم چنین كنیم تنها نمیتوانیم به نوع برخورد مدیران هنری و سیاستگذاران كلان بسنده كنیم، بلكه خودمان هم نواقصی داشتهایم به این معنا كه در پیروی از سیستم حمایت و همكاری با مدیران هنری در بسیاری لحظهها یا دچار چسبندگی شدهایم و یا تعامل را فردی و خصوصی كردهایم. این عضو هیات مدیره خانه تئاتر با تاكید بر لزوم اقتدار هرچه بیشتر هنرمندان و خانه تئاتر ادامه داد: نباید منتظر واكنش مدیران فرهنگی در خصوص قوانین مدون خانه تئاتر باشیم، بلكه باید این قوانین را تدوین و منتشر كنیم و دراختیار مطبوعات یا نهادهای گوناگون بگذاریم، صرف نظر از اینكه آن طرح مورد پذیرش قرار بگیرد یا نه. اما در عمل زمانی كه طرح قرارداد تیپ با موضعگیری مدیر وقت آن زمان روبهرو شد، كمرنگ شد و در واقع ما آن را بیرنگ و محو كردیم. كارگردان نمایشهایی همچون «مریم و مرداویج» و «گل و قداره» یكی از دلایل عدم توفیق كارهای صنفی را كم بها شمردن وحدت صنفی صنوف گوناگون برشمرد و به ایسنا گفت: بهدلیل حس مالكیتی كه به تمام علمكردهای خود داشتهایم، جایگاههای قدرت صنفی خود را تضعیف كردهایم. ممكن است فرهنگ مبارزاتی هنرمندان نمایش در سالهای بعد از انقلاب، دوران سكوت و گوشهگیری را طی كرده باشد، اما این بدان معنی نیست كه ما نیز به تبع شرایطی كه زمانه، دوران و سیاست كلان دولتی برقرار كرده همسویی كامل داشته باشیم. این بازیگر تئاتر، ادارهی كل هنرهای نمایشی را تنها كارفرمای صاحب قدرت در تعیین مسائل محتوایی و مادی تئاتر دانست و اضافه كرد: درست است كه بسیاری از مدیران هنری همچون مشایخی، منتظری، ایمانیخوشخو، خسرونشان و ... در زمان خود خدماتی قابل تقدیر به تئاتر كردهاند، اما نمیتوانیم و هرگز نباید از یاد ببریم كه چسبندگی ما به تمامی مدیران بهدلیل نمایندگی كارفرمایی آنها میتواند به بدنه اعضای ما لطمه وارد كند و بسیاری از اعضای دست تنگ صنوف را علیه صنف بسیج سازد. تصور میكنم ادارهی كل هنرهای نمایشی نیز درك درستی از این معنا داشته باشد كه تعامل و سازش تنها در بخش تامین بودجه تئاتر، كاهش ممیزی و تامین سختافزار تئاتر توجیهپذیر است. در راستای این سیاست ما در انجمنهای وابسته به خانه تئاتر میباید در تدوین قوانین حرفهای و كوشش برای اجرای آن بیش از هر چیز دیگری پابفشاریم. فراهانی با اشاره به پیگیری انجمن بازیگران در تدوین سند تاریخی درجهبندی هنری، این سند را یكی از تاثیرگذارترین كارهای صنفی دانست و با تقدیر از نگاه مثبت مدیر ادارهی كل هنرهای نمایشی نسبت به این سند تاكید كرد: همه كوششمان را به كار خواهیم گرفت كه این سند را تا رسیدن به قرارداد تیپ و تایید آن از سوی مدیریتهای هنری به ثبت برسانیم و این شاید یكی از بزرگترین اتفاقات صنوف وابسته به خانه تئاتر تفسیر شود. این هنرمند در ادامه خواستار رسیدگی به وضعیت ممیزی شد و به ایسنا گفت: اگر بتوانیم مسالهی سانسور و ممیزی را از این بی در و پیكری و سلایق فردی بیرون بیاوریم و آن را حذف یا دستكم به حد منطقی برسانیم (همانگونه كه كاندیداهای رییسجمهوری قبل از انتخاب هرچه دلتنگشان میخواهد در اعتراض به عملكرد دولت میگویند و كسی كارشان ندارد) گام موثری برداشتهایم. كارگردان «مفتش» خواستار قانونمند شدن ممیزی شد و ادامه داد: چگونه میشود كه حداقل قانون ممیزی در همه جا یك جور باشد و ای كاش و هزاربار دیگر كاش روزی برسد كه درامنویسان كشورمان بیدغدغه این «جز خط قرمز است یا نیست» بنویسند و بازیگرانمان آن را بازی كنند (البته به حرفم نخندید چون همین كه سانسور را قانونمند میخواهم از فرزانگی بهدور است) به هرحال آنچه در تلویزیون، سینما یا رادیو اتفاق میافتد با آنچه كه در تئاتر رخ میدهد، تفاوتی بسیار ژرف دارد و امیدواریم این مهم بررسی و تحلیل شده و به سامانی صادق برسد. او در پایان سخنان خود اظهار داشت: وجود معاونت هنری یعنی دكتر ایمانی برای ما مغتنم است، ولی نمیدانیم كه ایشان در حل این مهم چه نقشی دارند و مدیرانشان چه اهدافی را دنبال میكنند. من شخصا منتظر روزی هستم كه آقایان پارسایی و آستانه كارشان روی صحنه برود و مسوولان محترم ممیزی همان كاری را كه با من و امثال من میكنند، بر آنها نیز روا دارند. آن وقت، وقت خوشی است. تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 266]