تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820916119
نگاهي به فيلم ريسمان باز
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: نگاهي به فيلم ريسمان باز
من گاو مش حسن نيستم مهرشاد کارخاني در دومين فيلم سينمايي خود موضوعي تازه و جذاب را روايت مي کند که در پس قصه يي ساده نوعي جامعه شناسي فرهنگ موجود نيز هست. در دو قطب ابتدايي و پاياني داستان دو نوع تجربه زيسته به تصوير کشيده مي شود که يک سوي آن ساختار سنتي است و طرف ديگر مظاهر مدرنيسم و مدنيت قرار دارد و از طريق تقابل و تضادهاي پايين و بالاي شهر، تصويري روشن از پارادوکس هاي رفتاري جامعه عرضه مي کند. گاو زخمي بهانه يي است تا در بستر قصه فيلم به نمادي از سنتي بدل شود که ريسمان آن از مهار ميکائيل و عسگر در هياهوي مدرنيته رها مي شود تا واقعيت هاي موجود در درون قهرمان هاي خسته فيلم بازنمايي شود. آنها دو موجود زنده زخمي يک دختر شهري و مدرن که فاصله فرهنگي زيادي با خودشان دارد و گاو زخمي که از جنس ديگر اما نزديک به آنهاست را در اتومبيل خود جاي مي دهند تا به مقصدشان برسانند اما زبان هيچ کدام را نمي فهمند و اين عدم درک متقابل به تنهايي و گسست ميان آنها مي انجامد و زبان مشترکي براي گفت وگو و مفاهمه بين شان شکل نمي گيرد. اما برخلاف ظاهر قصه آن دو زخمي تر هستند و به درمان محتاج تر.نا بهنجاري هاي اجتماعي و مظاهر غيراخلاقي صرفاً در شهر نيست که آزاردهنده است. در موقعيت زندگي ميکائيل و عسگر نيز افرادي هستند که گوسفند مرده به خورد مردم مي دهند و زيست ضدانساني دارند. ريسمان باز به نوعي آسيب شناسي جامعه سنتي و مدرن را همزمان پي مي گيرد و کارگردان سعي مي کند از قضاوت يک سويه و متعصبانه پرهيز کند و تصويري منطقي از هر دو سو ارائه کند. هم عسگر از زرق و برق شهر و آدم هاي رنگارنگ آن تعجب مي کند و هم جوانان مدرن شهري از ديدن گاو به شگفت مي آيند و چنان با ذوق زدگي از آن عکس مي گيرند که گويا تا به حال چنين موجودي را در زندگي نديده اند. فاصله بين آدم هاي يک جامعه در همين داستان ساده به خوبي بازنمايي مي شود؛ جامعه يي که با آن همه هياهو و جمعيت، کسي حرف ديگري را نمي فهمد؛ گويي هر کس در جزيره خود ساخته اش زندگي مي کند. ريسمان باز علاوه بر مضمون جامعه شناختي خود که فاصله طبقاتي و فرهنگ آدم هاي يک شهر را به تصوير مي کشد از دو امتياز خوب ديگر نيز برخوردار است؛ يکي تصوير جذاب و چشمگيري که از کشتارگاه نشان مي دهد که به روايت مستندگونه آن فضا نزديک مي شود و مخاطب را ضمن سرگرم کردن به قصه خود با موقعيت خاص کشتارگاه هم آشنا مي کند.نکته ديگر بازي قابل توجه پژمان بازغي و بابک حميديان است که تفاوت هاي شخصيتي آنها در کنار هم کنتراست رفتاري جذابي را خلق مي کند که به ايجاد کشش دراماتيک قصه کمک مي کند و خلأ بازيگران کم فيلم را پر مي کند. بابک حميديان با نقش آفريني خوب خود در کاراکتر عسگر ضمن اينکه يک جوان پايين شهري و ساده را به خوبي به تصوير مي کشد به تجربه تازه يي در کارنامه بازيگري خود دست مي زند و کليشه نقش هاي قبلي خود را مي شکند گرچه قدرت بازيگري وي در همان نقش هاي گذشته نيز به اثبات رسيده بود. پژمان بازغي نيز با شخصيت درونگرا و سکوت کاراکتر ميکائيل به درستي کنار مي آيد و به خوبي از پس نقش برمي آيد، اما آنچه در کنار اين چيدمان خوب عناصر داستاني فيلم زائد به نظر مي رسد و گاهي مخاطب را آزار مي دهد استفاده زياد از نريشن هاي اول شخص است که اگر استفاده کمتري از آنها مي شد ميزان اثرگذاري آن هم افزايش مي يافت.پژمان بازغي نيز با شخصيت درونگرا و سکوت کاراکتر ميکائيل به درستي کنار مي آيد و به خوبي از پس نقش برمي آيد، اما آنچه در کنار اين چيدمان خوب عناصر داستاني فيلم زائد به نظر مي رسد و گاهي مخاطب را آزار مي دهد استفاده زياد از نريشن هاي اول شخص است که اگر استفاده کمتري از آنها مي شد ميزان اثرگذاري آن هم افزايش مي يافت. به هرحال ريسمان باز فيلم سرگرم کننده يي است و ضرباهنگ خوبي دارد و مخاطب را در مسير فراز و نشيب هاي دراماتيک داستان با خود همراه مي سازد. ريسمان باز خوشبختانه ضمن اينکه درد و رنج هاي اجتماعي جامعه را بازگو مي کند به ورطه شعارزدگي نمي افتد و از منطق روايي خود خارج نمي شود. فيلم به نوعي قصه بحران هويت را در تضادها و شکاف هاي طبقاتي و چالش تيز سنت و مدرنيسم برملا مي کند و بدون اينکه مستقيم حرفي از اين مشکل بزند آن را در ساختار قصه و شخصيت پردازي آدم هاي آن پي مي گيرد. ميکائيل در نهايت با تعلق خاطري که به آن گاو دارد و آن نمادي از ابزار معيشت و شيوه زيستن اوست مجبور مي شود به دست خويش آن را بکشد تا شايد از گرفتاري هايي که برايش رقم زده است نجات يابد. در اين آشفته بازار جامعه هم اتومبيل به عنوان نمادي از جامعه مدرن و هم گاو به عنوان نشانه يي از جامعه سنتي او را جا مي گذارند و با مشکل مواجه مي کنند. در کشورهاي در حال توسعه يي مثل ما هم انسان ها گرفتار آسيب هاي جامعه جديد هستند و هم درگير مصائب جامعه سنتي. يکي از نقاط قوت فيلم آغاز و پايان بندي آن است که ارتباطي معنادار با هم دارند. هر دو با غروب عجين مي شوند که نمادي از دلتنگي آدمي است. قهرمان فيلم در نهايت و به شکل معجزه آسايي به رهايي نمي رسد اما بارقه هايي از اميد در وي جوانه مي زند که به شکفتن آن مي توان اميدوار بود به ويژه اميدي که پس از يک تجربه سخت يأس و مبارزه براي زندگي ايجاد مي شود. خوشبختانه در طول فيلم کارگردان سعي نمي کند ارزش هاي اخلاقي و انساني را به زور در بستر داستان بگنجاند و به خورد مخاطب دهد. همين پرهيز وي از بيانيه صادر کردن و شعار دادن، اثرگذاري فيلم را تضمين مي کند و پيام برساخته از ساختار و مضمون آن را به خوبي به تماشاگر انتقال مي دهد. ريسمان باز با فاصله گرفتن از فضاهاي لوکس و شيک فيلم هاي تجاري و آدم هاي اتوکشيده آن، قصه خود را در بستر واقعي بازسازي مي کند و همين امر موجب نزديکي و سنخيت زباني مخاطب با کليت اثر مي شود؛ در عين اينکه مشکلات بيکاري، فقر، فاصله طبقاتي و دغدغه هاي جوانان را در فضاي قابل قبول و منطقي به تصوير مي کشد.ريسمان باز بار ديگر با محور قرار دادن گاو و رابطه او با انسان، فيلم گاو مهرجويي را به ذهن متبادر مي سازد، اما قهرمان داستان اينجا در ابزار معيشت خويش استحاله نمي شود و رابطه منطقي خود را با واقعيت از دست نمي دهد. او برخلاف مش حسن که به گاو خود شبيه مي شود و هويت خود را گم مي کند گاوش را مي کشد تا در او استحاله نشود و هويتش را بازيابد. شايد تجربه دنياي مدرن در ميکائيل او را نسبت به مش حسن، نسبت به موقعيت انساني و اجتماعي اش دچار خودآگاهي بيشتري کرده است تا وي خودش را نابود نسازد و شايد همين خودآگاهي نياز فردي و اجتماعي نسل ميکائيل باشد که در چالش سنت و مدرنيسم دست و پا مي زنند تا راه خويش را بازشناسند.منبع : اعتماد مطالب مرتبط :گالري عکس فيلم ريسمان باز
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 317]
-
گوناگون
پربازدیدترینها