محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853546905
مادر !منو به خدا سپردی؟
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: مادر!منو به خدا سپردی؟
*سال ۱۳۶۰ رفتم بستان. خیلى از بچه هاى جهاد آنجا بودند. كار من تعمیر موتور بود؛ اما هر كارى كه پیش مى آمد، انجام مى دادم. كار كردن در پشت جبهه را دوست داشتم، اما دلم مى خواست بروم خط مقدم؛ تا این كه در عملیات بیت المقدس دل به دریا زدم و به آقاى رستمى كه مسئول نقلیه بود، گفتم: «من مى خواهم بروم جلو!»آقاى رستمى گفت: «نمى شود؛ برگ اعزام نداریم.»مشغول صحبت بودیم كه خبر رسید راننده آشپزخانه شهید شده و كسى نیست غذاى رزمندگان را ببرد. من گفتم: «جناب رستمى! من رانندگى با ماشین سنگین را بلدم، مى توانم كمك كنم.»خلاصه قبول كردند و من به عنوان راننده همراهشان شدم. وقت تقسیم غذا در پایم احساس سوزش كردم. اهمیتى ندادم و به كارم مشغول شدم. وقتى براى استراحت برگشتم و پایم را نگاه كردم، متوجه شدم پایم تركش خورده. دوستان كه متوجه جراحتم شدند، سریع من را به بیمارستان صحرایى اهواز رساندند. وقتى مرخص شدم و به قرارگاه برگشتم، مورد مؤاخذه قرار گرفتم؛ چون كارت اعزام نداشتم و این تخلف محسوب مى شد.بعد از آن عملیات كار رساندن مجروحان به پشت جبهه به من واگذار شد. مرتب مى رفتم جلو و مجروحان را به عقب جبهه مى رساندم. در این راه ماشین من چند بار مورد اصابت خمپاره هاى دشمن قرار گرفت، اما هر دفعه به طریقى نجات پیدا كردم. وقت تقسیم غذا در پایم احساس سوزش كردم. اهمیتى ندادم و به كارم مشغول شدم. وقتى براى استراحت برگشتم و پایم را نگاه كردم، متوجه شدم پایم تركش خورده.
*یك بار كه مجروحان را برمى گرداندم، متوجه شدم خلبان یكى از هواپیماهاى خودى كه ساعتى پیش در اثر ضدهوایى دشمن سقوط كرد، چترش بالاى درخت خرما گیر كرده است. او را به بیژن آسوبار ـ كه فرمانده محور بود ـ نشان دادم و فرمانده مطمئن شد كه خلبان ایرانى است. او را پائین آورده و با خودمان به قرارگاه بردیم.*یك روز براى تحویل گرفتن ماشین، راهى بستان شده بودم. در حین ردشدن از سوسنگرد، متوجه شدم عراقى ها شهر را بمباران كرده اند و مردم شتابان و وحشت زده به این طرف و آن طرف مى دوند.
صداى گریه یك بچه مرا به سوى خانه اى كشاند كه تقریباً نیمى از آن فروریخته بود. جسد بى سر زنى كف اتاق افتاده بود. جلوتر رفتم دیدم سر زن و دست راستش از بدن جدا شده و چند متر آن طرف تر افتاده اند. با این وجود، بچه كوچكى روى سینه زن خوابیده و شیر مى خورد. دیدن این صحنه منقلبم كرد. مى خواستم بچه را از مادر جدا كنم، اما او گرسنه بود و محكم مادرش را چسبیده بود. به زور كودك را از جسد مادر جدا كردم و به قرارگاه بردم. این صحنه به قدرى در من تأثیر گذاشته بود كه مدت ها به نقطه اى خیره مى شدم و حرف نمى زدم.جسد بى سر زنى كف اتاق افتاده بود. جلوتر رفتم دیدم سر زن و دست راستش از بدن جدا شده و چند متر آن طرف تر افتاده اند. با این وجود، بچه كوچكى روى سینه زن خوابیده و شیر مى خورد.قنبر علی یوسفیمنبع:روزنامه ایران
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 600]
-
گوناگون
پربازدیدترینها