تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834217218
خدا خودش قول داده
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی:
5 - 4 تا پله را بايد از حياط به طرف زيرزمين بروي تا به خانه شان برسي؛ يك زيرزمين مسكوني پنجاه و چندمتري توي يك خانه قديمي؛ يك هال كوچك، يك آشپزخانه جمع وجور و يك اتاق 9متري. نه مبلماني توي خانه مي بيني و نه كمد و بوفه و دكور؛ حتي تلويزيون هم توي خانه شان پيدا نمي شود. فقط يك كامپيوتر توي هال هست - كه البته آن هم جزء خريدهاي عقدشان بوده - و حدود 500جلد كتاب كه توي اتاقشان انبار شده. هر چند وقت يك بار هم صداي موتورخانه كنار خانه شان مي آيد. اين، همه ي زندگي علي محمدزاده و زهرا عليرضايي است. آنها 2سالي مي شود كه با هم ازدواج كرده اند و با همين شرايط دارند زندگي مي كنند. شايد تصورش سخت باشد اما آنها مي گويند كه الان نسبت به 2سال پيش وضعيت شان خيلي بهتر شده و البته خودشان را هم خوشبخت ترين آدم هاي روي زمين مي دانند. دليلشان هم جالب است؛ «انتظارمان از زندگي، بودن كنار هم بود كه به آن رسيده ايم؛ بيشتر از اين هم نمي خواستيم». «توي دانشگاه شهيد بهشتي همكلاسي و هم رشته بوديم. دو تايي مان مديريت صنعتي مي خوانديم. همان جا همسرم را ديدم و بعد از بررسي شرايط، تصميم به ازدواج گرفتم. 23سالم بود. كار نمي كردم آن موقع. سربازي هم نرفته بودم. درسم هم تمام نشده بود.»؛ اينها را علي مي گويد. او از آن روزها و انگيزه اش براي ازدواج، يك خاطره ي جالب هم تعريف مي كند؛ «سال سوم دانشگاه بودم كه يك روز يكي از بچه ها داشت توي نمازخانه با حاج آقاي دانشگاه مان در مورد ازدواج صحبت مي كرد. آن دوست ما داشت در مورد سختي هاي ازدواج صحبت مي كرد. حاج آقا گفت من پارسال توي همين دانشگاه به يكي از بچه هايي كه مثل شما از سختي ازدواج و مشكلات مالي اش مي گفت، گفتم اگر300هزار تومان به ات چك بدهم، ازدواج مي كني؟ گفت آره. حاج آقا هم گفت من الان پا مي شوم مي زنمت. تو حرف خدا را قبول نداري؟ خود خدا گفته تو ازدواج كن، من مي رسانم. آن وقت معلوم نيست چك من بي محل باشد يا نه. طرف هم خجالت كشيد و رفت ازدواج كرد. سال بعدش هم ماشين خريد و پول خانه را جور كرد. حاج آقا مي گفت همين چند روز قبل هم خيلي خوشحال با خانمش آمده بود پيش من. خب، من اتفاق آن روز و صحبت هاي حاج آقا توي ذهنم بود. وقتي هم كه براي ازدواج اقدام كردم، ياد اين حرف ها بودم». و اما مراسم خواستگاري «توي مراسم خواستگاري از من پرسيدند چه كار مي كني؟ گفتم دانشجو هستم و وضعم را گفتم. خب، به هر حال توانستند اعتماد كنند؛ هم به دخترشان، هم به انتخاب دخترشان و هم به من». حالا جريان روزهاي خواستگاري را از زبان خانم عليرضايي بخوانيد؛ «خب همان روز خواستگاري، پدر و مادرم از علي پرسيدند كه كارت چيست و دنبال چي هستي از ازدواج؟ همان سؤال هاي كلي و معمول و البته بدون توجه به ماشين و خانه داشتن و... . بعد هم كه از خودم سؤال مي كردند، بيشتر مي پرسيدند وضع ايمان و اخلاق اش چطور است؟ مي پرسيدند تو توي دانشگاه مي شناسي اش، چه جور آدمي است؟ وقتي هم كه من تاييدش كردم، پدر و مادرم گفتند خب، بقيه اش را خدا مي رساند. خانواده هايمان هم خودشان با سختي شروع كرده بودند و اين شرايط را خودشان لمس كرده بودند، بنابراين مشكلي نداشتند با اين كار. گفتند فوقش 5سال اول به تان سخت بگذرد. آدم به مردش اعتماد داشته باشد همه چيز درست مي شود». داماد 70هزار توماني آنها با حقوق 70هزار توماني علي به خانه بخت رفتند. «درست يك هفته بعد از عقدمان، از جايي زنگ زدند و گفتند كمك مي خواهيم براي كاري. كار كوچكي بود. به ام گفتند با توجه به آن كار چند ماه پيشت اينجا يك كار ساعتي خوب هست؛ بيا و مشغول شو. من هم رفتم؛ ساعتي هزار تومان مي گرفتم. به جاي 5درصد هم 10درصد ماليات كم مي كردند. مي شد ساعتي 900تومان. سقف كاري ام هم 100ساعت بود. مي شد ماهي حدود 70هزار تومان. حول و حوش يك سال بعد يكي ديگر زنگ زد و گفت دوست داري فلان جا كار كني؟ نيرو كم دارند. ما هم رفتيم آنجا». الان اما وضعشان كمي بهتر شده و دريافتي ماهانه علي، 200 هزار تومان است. شايد همين حقوق 200هزار توماني هم براي خيلي از ما كم باشد و نتوانيم يك زندگي را بچرخانيم، چه برسد به حقوق 70هزار توماني. اما آنها معتقدند كه زندگي هيچ وقت به شان سخت نگذشته است چون هواي همديگر و البته هواي پول هايشان را دارند و با صرفه جويي، هزينه هايشان را كمتر مي كنند؛ «3 - 2 ماه اول همه هزينه هايمان را مي نوشتيم و حساب و كتاب مي كرديم؛ مثلا وقتي هزينه رفت وآمدمان را حساب كرديم، ديديم اگر يك موتور قسطي بگيريم هزينه مان كمتر مي شود. بدون موتور ماهي 45هزار تومان هزينه رفت وآمدمان مي شد اما الان كه موتور خريده ايم، فقط ماهي 30هزار تومان قسط آن را مي دهيم. پول موتور را هم خودمان جور كرديم. سكه هاي هديه عقدمان را فروختيم و پولش را گذاشتيم توي صندوق قرض الحسنه. 3ماه بعد، 3برابرش وام گرفتيم. براي بقيه موارد زندگي هم همين طور. آن اوايل پس اندازي برايمان نمي ماند اما الان ماهي 40- 30 هزارتومان برايمان مي ماند كه آن را هم توي دستمان نگاه نمي داريم و مي دهيم به دوستان مان كه به پول فوري احتياج دارند». مشهد به جاي سالن «حدود 2ميليون تومان هزينه كرديم براي ازدواج؛ 2تا يك ميليون تومان وام گرفتيم و با آن پول، خريد عقد و عروسي مان را كرديم. بخش عمده اش هم صرف خريد فرش و كامپيوتر شد. دو تا حلقه هم خريديم. حلقه ي خانم ام شد 18هزار تومان و حلقه نقره من هم شد 8هزار تومان». آنها بهمن83 عقد كردند؛ «مهريه ام 14سكه بهار آزادي بود كه خود علي هم 110تا سكه به نيت حضرت علي(ع) هديه كرد؛ شد 124سكه. براي مراسم عقد حدود 70 - 60 نفر از بستگان درجه اولمان را دعوت كرديم خانه پدرم. يك جشن خيلي ساده هم گرفتيم. فيلم بردار و عكاس نداشتيم. خود علي با هندي كم فيلم مي گرفت؛ بار اولش هم بود. الان كه فيلم را نگاه مي كنيم كلي با هم مي خنديم. دائم مي خورد به در و ديوار، مي خورد زمين؛ بامزه شده فيلم مان. لباس عروس هم نپوشيدم؛ يك لباس معمولي و ساده بود. فقط شام بود و ميوه و شيريني». مهر84 مراسم عروسي برگزار شده و يك زندگي ساده اين طوري شروع مي شود؛ بدون مراسم و تالار. «يكي از سكه هايي كه توي عقد هديه گرفته بوديم را فروختيم. آن موقع شد 94هزار تومان. با پولش رفتيم مشهد. 3 - 2 روز مانديم، بعد هم آمديم سر زندگي مان. سال اول را توي سوئيت 39متري پدرشوهرم زندگي كرديم. 8 -7ماهي آنجا بوديم و بعد آمديم توي اين خانه؛ خانه پدر بزرگ علي. آمدنمان هم به خاطر دوري راه علي بود. دراينجا يك تغييراتي هم داديم و زندگي كرديم»؛ همسر علي، اينها را مي گويد و بعد وقتي مي پرسيم تا به حال برايتان پيش نيامده كه حسرت بخوريد كه مثلا چرا لباس عروس نپوشيديد و آتليه نرفتيد و مراسم را توي تالار نگرفتيد، جواب مي دهد: « اتفاقا خيلي وقت ها با خودمان مي گوييم چه خوب شد كه خودمان را درگير اين چيزها نكرديم؛ حتي يك جورهايي براي بقيه هم الگو شده ايم. الان هم خواهر من و هم خواهر علي با همين شرايط ازدواج كرده اند». وقتي از اين گفته ها و غيرقابل باور بودنشان براي هم سن و سال هاي خودمان مي گوييم، علي جواب قشنگي مي دهد؛ «هركسي براي زندگي خودش، هدف هايي دارد. طرف مقابلت هم بايد با تو هم عقيده و همفكر باشد. وقتي بداني در زندگي دنبال چي هستي و واقعيت ها را با ايده آل هايت تطبيق بدهي، هميشه ابراز رضايت مي كني». با هم سخت نمي گذرد دلتان نمي خواست مثلا يكي دو سال صبر مي كرديد تا وضعتان بهتر مي شد و بعد مي رفتيد سراغ ازدواج؟ علي اين طور به اين سؤالمان جواب مي دهد: «يك مسئله اينجا هست. وقتي اعتقاد داشته باشي كه خدا خودش كمك مي كند و مي رساند، حتما مي رسد؛ هميشه هم مي رسد. من اين اعتقاد را بارها تجربه كرده ام براي همين هم هيچ وقت به اين فكر نمي كنم كه بهتر بود ديرتر ازدواج مي كرديم تا كار درست و حسابي و سرمايه و پس انداز كافي داشته باشيم. اتفاقا هميشه با خودم مي گويم كاش زودتر ازدواج مي كردم. اعتقادم اين است كه ازدواج توي مسير زندگي يك دست انداز است؛ اتفاقي است كه تا بخواهي خودت را با آن هماهنگ كني زمان مي برد. اگر بخواهي كاري را شروع كني و به سمت آن بروي، بهتر است زودتر ردش كني». همسرش حرف هاي او را كامل مي كند: «اين آرامشي كه ما از ازدواج با همديگر به دست آورديم، به همه سختي هايش مي چربيد. خب، ما به جاي اينكه توي آن يكي دو سال، جداگانه سختي ها را تحمل كنيم، با هم داريم تحملش مي كنيم. اين طوري فشار كمتري هم به مان مي آيد. آرامش بيشتري هم داريم در كنار هم». ساندويچ و راديو و كتاب آنها در كنار زندگي ساده شان، از تفريح هم غافل نمي شوند؛ «گاهي وقت ها با هم مي رويم بيرون غذا مي خوريم؛ البته نه رستوران. مي رويم ساندويچ هايدا مي خوريم چون ارزان تر است. معمولا هم چند تايي بليت مجاني از سازمان به مان مي دهند و سينما مي رويم. گاهي اوقات هم از ويدئو كلوپ سي دي مي گيريم و با كامپيوتر تماشا مي كنيم اما با تلويزيون ميانه اي نداريم چون احساس مي كنيم آن قدر وقت كم مي آوريم كه ديگر به تلويزيون ديدن نمي رسيم؛ بيشتر، راديو گوش مـــي كنـيم. بـــزرگ تــرين ولذت بخش ترين تفريح مان اما مطالعه است». 5 سال بعد مي گويند زندگي علمي را خيلي دوست دارند و مي خواهند به بالاترين مدارج علمي برسند. هر دويشان هم الان مشغولند تا خودشان را براي كنكور كارشناسي ارشد آماده كنند اما براي آينده ي زندگي و وضعيت اقتصادي شان، چيزهاي ديگري مي گويند؛ «رسيدن به وضعيت ايده آل، بستگي به اين دارد كه در زندگي دنبال چه چيزي باشي. همين بحث خريد خانه را اگر بخواهيم مثال بزنيم با فرض ثابت ماندن قيمت خانه چيزي حدود 12 - 10 سال طول مي كشد تا بتواني يك خانه كوچك بخري؛ يعني 10سال از عمرت را صرف كرده اي كه خانه بخري. خب، خانه خريدن به آدم آرامش مي دهد ولي وقتش را هم بايد در نظر بگيري. به نظر من نمي ارزد كه آدم 10سال وقت بگذارد تا بتواند يك خانه بخرد». حسرت هاي جالب آنها حسرت خوردن شان هم جالب است. وقتي درباره حسرت هايشان ازشان سؤال مي كنيم، كمي فكر مي كنند و بعد زهرا جوابمان را اين طور مي دهد؛ «2تا حسرت بزرگ توي زندگي مان مي خورم؛ اول اينكه كاش علي سرباز نبود و مي توانستيم بنشينيم كنار هم و با هم براي كنكور درس بخوانيم. دومين حسرت بزرگمان هم - كه هميشه به علي مي گويم - اين است كه كاش همان ترم اول دانشگاه با هم آشنا مي شديم و ازدواج مي كرديم». منبع : همشهري جوان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 311]
-
گوناگون
پربازدیدترینها